Album of the week Emptiness - Nothing but the Whole

[Deleted member 95]

Beluister het nog eens met die insteek.

Ik denk dat je het bij voorbaat voor mij verpest hebt nu.

 

[shiftyke]

Ik denk dat je het bij voorbaat voor mij verpest hebt nu.

slotje erop, we zijn klaar hier boys

 

[Obi-Jan]

Ik hoop dat je blij bent @Kid_C . Goed gedaan.

 

[Kid_C]

I know, right? Het was toen ook een beetje om zeep voor mij.

 

[Avondland]

@JDB Uit nieuwsgierigheid: welke albums stonden er nog op de shortlist?

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Vond dit wel ok. Het geheel klinkt goed, goeie vocals en eigenlijk trager dan ik had verwacht

 

[JDB]

@JDB Uit nieuwsgierigheid: welke albums stonden er nog op de shortlist?

Ik zou niet graag iemands keuze beïnvloeden of zelfs posten, ik PM je wel

 

[TsD]

Ik kende Emptiness enkel van hun laatste plaat, had die paar keer opgelegd en hoewel ik ze interessant vond kon ze me toch niet bekoren.

Deze plaat vind ik direct pakken beter. Muzikaal valt er veel te ontdekken en de sfeer druipt ervan af! Ga me nu toch eens verder verdiepen in de band.

 

[Gavin]

Gij lepe das, @JDB! Hier werd ik een beetje in het ootje genomen. Eerst dacht ik gelijk @Nahrtent dat het @JBM zijn beurt was, dus ik verwachtte een ander type muziek. Toen zag ik de cover met een gezicht met dubbele ogen en een titel beginnend met 'Nothing' dus dacht ik dat ik weer geSphongled zou kunnen worden. Niets van dat alles na het lezen van de tekst dus. Black metal, cool, gewoon mijn postje over Avondland zijn album kopiëren en ik kan naar Kate Bush.

Niks kopiëren uiteindelijk, toch een heel ander beestje! Trager, veel voller geluid, beter opgenomen ook allicht, en veel meer afwisseling dan wat ik me nog herinner van die plaat van Avondland. Pas op, voor mij als noob is dat hetzelfde genre dus ik gooi dat allemaal op een hoop hé, ook al staat er in de openingspost eigenlijk al een opdeling. All Is Known is mijn favoriet, dat donkere past het best bij dat soort tragere slepers voor mij, dikke dikke sfeer. Zelfde voor die dreigende bas in het midden van Behind The Curtain, top! Ook de intro van dat nummer heeft een leuk riffje. Meestal blijft het voor mij wel bij stukken van nummers die ik goed vind, The Past is Dead is zo een track bijvoorbeeld, Nothing But The Whole ook. En dan kom ik altijd bij de tragere delen uit: vanaf dat het tempo de hoogte in gaat, iets wat hier eigenlijk al niet echt het geval is IMO maar ge begrijpt de relativeit daarvan, wil ik toch passen. Het ligt me gewoon minder, zoals Tale Of A Burning Man.

Die teksten en dat gebrom blijven toch een beetje lachen, ik kan er niet aan doen. Ik zit gewoon te slurpen aan mijn koude chocomelk terwijl daar iemand in mijn oor, haast onverstaanbaar soms, zit te knorren over vlees of de dood. Ik heb de lyrics gegoogled om mee te zijn, en in combinatie met de Belgische oorsprong van de band zoals in deze thread gepost werd: is dat allemaal niet wat Engels met haar op? Ik versta er weinig van dus kan het niet controleren, misschien ben ik mis. Een andere vraag over dat Belgische: merkt ge dit aan de kwaliteit van de productie tegenover grote bands in dit genre? Als er op de radio een week is met enkel Belgische muziek, merkt ge dat vrij rap bijvoorbeeld. Hier heb ik niet de indruk na dit album twee keer op te zetten, maar het kan nog steeds zo zijn natuurlijk.

Ik kom bijgevolg tot een rare conclusie eigenlijk: ik vond dit muzikaal echt goed gemaakt, maar toch zie ik me er niet meer naar luisteren. De zang is me te veel, en ik mis wat treble om het aangenamer te maken want op alle vlakken te donker. Er zijn wel duidelijk cymbalen en af en toe een hoger gitaargeluid te horen, maar het blijft slechts een zijeffect bij de focus op het donkere voor mij. Luisteren mensen hier echt constant naar? Er werd me gevraagd of ik niet depressief was door een weekje te focussen op Nick Cave, maar wat moet ik dan vragen aan iemand die niets anders dan dit luistert?
Het is geen wedstrijd en niet om te dissen, maar ik klasseer dit wel boven @Avondland zijn insteek 'in dit genre': naar zijn Armagedda kon ik luisteren maar vond er weinig oprecht goed (of slecht) aan ... bij deze plaat is dat toch anders. Als ik de reacties hier of op Youtube bekijk, lijkt het dat dit sterk werk is voor mensen die van deze muziek houden en de fijnzinnigheden van dit genre kennen. Daar kan ik mij dan in vinden.

 

[Creeping Death]

Aight: eerste luisterbeurt zit er op: me like!
Na het lezen van je omschrijving zat ik wat op dezelfde lijn als @Nahrtent : ofwel een misser ofwel een voltreffer. Maar het is dus het tweede geworden. Het is een pak trager dan ik had verwacht, vocals lagen me ook wel. Ik had om één of ander reden iets high pitched verwacht, blij dus met die lage, grauwe stem.

Zoals je aangeeft: er zit een zekere kalme groove in. Die wordt je echt goed gewaar in Behind the Curtain: leuke main griff die licht grooy is.
Daar tegenover staat dan bv Tale of a Burning Man: iets bruter en meer straightforward, al blijft er ook wel een zeker groove in zitten. Weliswaar geen kalme maar het nummer bolt gewoon goed. In The Past is Death komt die rustige, groovy tred dan weer op. Wederom een goei main riff dat me meteen mee heeft.

Het enige minpunt is het heel abrupte einde. Precies of er een onvolledige versie van dat nummer op Spotify staat.

Favoriete nummers: Behind the Curtain (zie hierboven), All is Known (heerlijk meanderend, trager/sneller, dreigend) en Tale of a Burning Man.
Ik hier zeker nog meer van opleggen!

 

[Obi-Jan]

Luisteren mensen hier echt constant naar?

Ja

Het enige minpunt is het heel abrupte einde. Precies of er een onvolledige versie van dat nummer op Spotify staat.

Dat einde is opzettelijk, maar vond ik de eerste keer ook wel wat vreemd ja.

 

[Creeping Death]

Luisteren mensen hier echt constant naar? Er werd me gevraagd of ik niet depressief was door een weekje te focussen op Nick Cave, maar wat moet ik dan vragen aan iemand die niets anders dan dit luistert?

Ik moet @Obi-Jan bijtreden en ja antwoorden op uw eerste vraag.
En op het tweede: dat lijkt misschien wat vreemd maar ik vind dat alles bahalve deprimerend. Dat consquent trage in sommige muziek is euh, opbeurend op één of andere manier. Ik kan daar oprecht van genieten met ne glimlach op mijn gezicht.

 

[Avondland]

Gij lepe das, @JDB! Hier werd ik een beetje in het ootje genomen. Eerst dacht ik gelijk @Nahrtent dat het @JBM zijn beurt was, dus ik verwachtte een ander type muziek. Toen zag ik de cover met een gezicht met dubbele ogen en een titel beginnend met 'Nothing' dus dacht ik dat ik weer geSphongled zou kunnen worden. Niets van dat alles na het lezen van de tekst dus. Black metal, cool, gewoon mijn postje over Avondland zijn album kopiëren en ik kan naar Kate Bush.

Niks kopiëren uiteindelijk, toch een heel ander beestje! Trager, veel voller geluid, beter opgenomen ook allicht, en veel meer afwisseling dan wat ik me nog herinner van die plaat van Avondland. Pas op, voor mij als noob is dat hetzelfde genre dus ik gooi dat allemaal op een hoop hé, ook al staat er in de openingspost eigenlijk al een opdeling. All Is Known is mijn favoriet, dat donkere past het best bij dat soort tragere slepers voor mij, dikke dikke sfeer. Zelfde voor die dreigende bas in het midden van Behind The Curtain, top! Ook de intro van dat nummer heeft een leuk riffje. Meestal blijft het voor mij wel bij stukken van nummers die ik goed vind, The Past is Dead is zo een track bijvoorbeeld, Nothing But The Whole ook. En dan kom ik altijd bij de tragere delen uit: vanaf dat het tempo de hoogte in gaat, iets wat hier eigenlijk al niet echt het geval is IMO maar ge begrijpt de relativeit daarvan, wil ik toch passen. Het ligt me gewoon minder, zoals Tale Of A Burning Man.

Die teksten en dat gebrom blijven toch een beetje lachen, ik kan er niet aan doen. Ik zit gewoon te slurpen aan mijn koude chocomelk terwijl daar iemand in mijn oor, haast onverstaanbaar soms, zit te knorren over vlees of de dood. Ik heb de lyrics gegoogled om mee te zijn, en in combinatie met de Belgische oorsprong van de band zoals in deze thread gepost werd: is dat allemaal niet wat Engels met haar op? Ik versta er weinig van dus kan het niet controleren, misschien ben ik mis. Een andere vraag over dat Belgische: merkt ge dit aan de kwaliteit van de productie tegenover grote bands in dit genre? Als er op de radio een week is met enkel Belgische muziek, merkt ge dat vrij rap bijvoorbeeld. Hier heb ik niet de indruk na dit album twee keer op te zetten, maar het kan nog steeds zo zijn natuurlijk.

Ik kom bijgevolg tot een rare conclusie eigenlijk: ik vond dit muzikaal echt goed gemaakt, maar toch zie ik me er niet meer naar luisteren. De zang is me te veel, en ik mis wat treble om het aangenamer te maken want op alle vlakken te donker. Er zijn wel duidelijk cymbalen en af en toe een hoger gitaargeluid te horen, maar het blijft slechts een zijeffect bij de focus op het donkere voor mij. Luisteren mensen hier echt constant naar? Er werd me gevraagd of ik niet depressief was door een weekje te focussen op Nick Cave, maar wat moet ik dan vragen aan iemand die niets anders dan dit luistert?
Het is geen wedstrijd en niet om te dissen, maar ik klasseer dit wel boven @Avondland zijn insteek 'in dit genre': naar zijn Armagedda kon ik luisteren maar vond er weinig oprecht goed (of slecht) aan ... bij deze plaat is dat toch anders. Als ik de reacties hier of op Youtube bekijk, lijkt het dat dit sterk werk is voor mensen die van deze muziek houden en de fijnzinnigheden van dit genre kennen. Daar kan ik mij dan in vinden.

Er zit best heel wat variatie in het genre hoor. Je hebt ook zeer symfonische black metal, zoals een Dimmu Borgir dat met een live symfonie-orkest en koor optreedt. Heel veel lagen en tierlantijntjes, voor mij iets te frivool en operette-achtig, maar dat is een héél ander subgenre dan Armagedda of Emptiness. Sommige bands evolueren heel sterk (Ulver - dat vandaag synthpop maakt in plaats van black metal), anderen maar matig (Marduk). Je hebt zelfs christelijke black metal. Ik begrijp wel dat je er een beetje om moet lachen. Er zijn heel veel knullige filmpjes en foto's te vinden van BM-dudes in een bos, begraafplaats of kerk. Kerels die zichzelf véél te serieus nemen en een vrij hard wereldbeeld kunnen hebben on stage maar dan 's zondags wel pistoleekes gaan eten bij de bomma. Je hebt er dan ook die de lijn helemaal doortrekken en zichzelf kan kant maken of een kerk in brand steken. Maar goed, dat zijn uitzonderingen. Je kan een muziekgenre moeilijk verantwoordelijk stellen voor bepaalde criminele feiten.

Ik heb een periode gehad waar ik amper naar iets anders luisterde dan naar black metal, maar ik heb me nooit depressief gevoeld. Hoewel mijn muzieksmaak heel erg is verbreed kan ik nog altijd op een zonnige zomerdag naar grauwe black metal luisteren, gewoon omdat ik daar goesting in heb en omdat die rauwe energie die, in mijn ogen, vrij uniek is voor het genre een opwekkend effect heeft. Autumn Aurora van Drudkh is echter de perfecte herfstplaat en volgens mij nog vrij toegankelijk voor leken, al is dat relatief.

Black metal is een moeilijker betreedbaar genre voor leken. Maar misschien ligt net daarin haar aantrekkingskracht. Eens ingewijd geraak je maar moeilijk verlost van het genre en het houdt me nog steeds in de greep, zelfs al wissel ik een BM-plaat wel eens af met een Marvin Gaye, The Doors of een frivole roaring twenties jazzplaat.

 

[de Waaslandwolf]

Emptiness is een flinke blast from the past voor ondergetekende. Voor het eerst - en laatst - live gezien in 2007, en sindsdien wel altijd opgemerkt dat er nieuw materiaal uitkwam doch zo goed als nooit beluisterd - met uitzondering van het laatste album, dat zuiver muzikaal een flink andere richting in slaat. Ik dacht ook even dat dit het nieuwe album was - de titels door elkaar gehaald - maar werd nogal snel van die misvatting verholpen door de distortion. De verrassing voorbij merk ik dat mij behoorlijk goed ligt: ik hou wel van de mild hypnotiserende trage en mid-tempo stukken (en al helemaal van de cleane lijnen daar soms in zitten), de tempowissels en hoeken zijn nét goed, de sfeerschepping is gewoon raak etc. Sterk album, heb het meteen gewoon weer opgezet. Vocals en bepaalde meer slepende stukken doen mij zo nu en dan denken aan The Ruins of Beverast, met een vlaagje Deathspell Omega ofzoiets. Knap, dit steekt echt goed in elkaar.

Tevens moet ik @Obi-Jan, @Creeping Death en @Avondland bijtreden. Ik ga niet maand na maand non-stop dit genre opzetten, maar kan het gerust een maand blijven hangen in een paar kwaliteitsplaten die zo klinken. Persoonlijk zitten hier voor mij beneden wat een depressieve sfeer lijkt een pak elementen die behoorlijk rustgevend en zelfs mooi zijn - vaak subtiel verweven in de rest van de muziek als een meer ijle laag in de achtergrond waar ik even op kan wegzweven. Even vaak vind ik de 'hoofdmoot' gewoon meeslepend (of wat dan ook) eerder dan deprimerend.

 

[clercqie]

@Gavin: Aan wat merk je dan precies dat Belgische productie (op de radio) anders is?

Wat betreft het album hier: de beste riffs zitten voor mij in Behind the Curtain, gevolgd door All is Known. Da's echt een goeie 1-2 combo. Overall vind ik toch nog dat het hele album wat stroef aanvoelt.

 

[Avondland]

@de Waaslandwolf raakt daar wel een goed punt aan. Het is een kunst om voorbij de geluidsbrij subtiele lagen te ontdekken ("etherische fuzz" of "rituele drumpartijen" om het zo schoon te verwoorden) die iets losmaken bij jou. Soms is dat minder subtiel aanwezig, maar bij de meer hypnotiserende werken ontdek je in die monotonie een contemplatieve meerwaarde die best verslavend werkt.

Maar het is alleszins niet voor iedereen weggelegd.

 

[Deleted member 95]

Kleine bump uit sympathie voor @JDB (omdat ik hem toch zijn spotlight wil gunnen in zijn week) en desondanks ik zelf nog niet geluisterd heb naar het album toch ook even mijn gedacht zeggen over enkele algemene ervaringen mbt "het depressieve metalgenre" die hier reeds gedeeld zijn.

En op het tweede: dat lijkt misschien wat vreemd maar ik vind dat alles bahalve deprimerend. Dat consquent trage in sommige muziek is euh, opbeurend op één of andere manier. Ik kan daar oprecht van genieten met ne glimlach op mijn gezicht.

Traagheid =/= deprimerend imo. Soms kan het ook gewoon meditatief zijn zonder dat daar een bepaalde mood (positief of negatief) bij komt kijken. Dat gezegd zijnde, als ik dit album goed inschat afgaande op de titel, cover art en omschrijving van JDB zal dit in dit geval wel eerder naar het deprimerende neigen, maar dat moet bij gelegenheid zeker eens kunnen. Net zoals feestmuziek een excellente uitlaatklep is voor positieve emoties, kan deprimerende muziek dat zijn voor negatieve emoties. Uiteraard is dat niet iets om constant op te zetten, @Gavin , toch niet voor mij, al zijn er blijkbaar een paar beklagenswaardige zielen hier die daar wel nood aan hebben zelfs in de meer fleurige periodes van het jaar? Ik heb met jullie te doen boys, echt waar, er is meer in de wereld dan enkel dat.

Maar op van die dagen, ge kent ze wel, dat alles lelijk en zinloos en triestig lijkt, kan het verdomme deugd doen om ook de schoonheid van het lelijke, het zinledige, of tristesse ten volle te beleven, en zelfs te appreciëren. Wie schoonheid vindt in wat lelijk lijkt, geniet automatisch meer van het leven. En daarvoor zijn zulke albums ideaal - nogmaals: dit schrijf ik zonder een seconde van de muziek gehoord te hebben, want ik wil dit eer aandoen en niet naar het album luisteren op een moment dat mijn brein schreeuwt om een feestje. Dat zou gewoon niet eerlijk zijn.

@de Waaslandwolf raakt daar wel een goed punt aan. Het is een kunst om voorbij de geluidsbrij subtiele lagen te ontdekken ("etherische fuzz" of "rituele drumpartijen" om het zo schoon te verwoorden) die iets losmaken bij jou. Soms is dat minder subtiel aanwezig, maar bij de meer hypnotiserende werken ontdek je in die monotonie een contemplatieve meerwaarde die best verslavend werkt.

Mja, maar er zijn meerdere manieren om "monotonie en contemplatieve meerwaarde", zoals je het zo mooi omschrijft, artistiek te uiten. Sleep en OM doen dat ook, sommige ambient-artiesten ook, en dat ligt toch allemaal heel ver weg van de black metal. Mijn probleem met "de" black metal, althans op muzikaal vlak en als ik dat genre mag reduceren tot datgene wat iedereen die er niets van kent zich er bij voorstelt, is dat de leegte niet leeg genoeg is om contemplatief te zijn, en het volle niet interessant genoeg om zijn aanwezigheid te rechtvaardigen (meestal kunt ge beide gebreken afschuiven op de drummer en de gitaristen die blijkbaar vinden dat snelheid van uitvoering het allerhoogste goed is in de muziek en niets er verder toe doet). Dan kom ik, helaas en ondanks verschillende pogingen, veel te vaak uit bij "geluidsbrij", terwijl mijn gehoor op zich echt wel getraind is om de dingen te horen die ge omschrijft. Die contemplatieve meerwaarde wordt zo wel erg snel doodgewurgd, vind ik.

Meestal dan toch, want in muziek die zich laat beïnvloeden door black metal, maar het in wezen niet is (blackened death, blackgaze, of zelfs black & roll zoals uw eigen keuze!) stoort mij dat veel minder, net omdat die pretentie van contemplatief te willen zijn er niet is. De emotie die er dan nog steeds is, komt daardoor des te oprechter over.

Wat er ritueel is aan schier eindeloze blastbeats en tremelo-picking (zeg ik dat goed? Ik ken niets van gitaarjargon) moet ge mij ook eens uitleggen, ik hoor het niet. Bij mij overheerst het door u prachtig geschetste beeld van een poser die graag poset, maar als het er echt toe doet toch liever pistoletkes bij de bakker haalt op de dag des Heren ipv diens kerk af te branden.

Maar bon, genoeg over black metal, denk ik, want aan de introductie en zowat alle reacties weet ik al lang genoeg om 100% zeker te zijn dat dit geen traditionele black metal plaat zal zijn, maar veel meer dan dat. En maar goed ook, anders zou ik er lang niet zo oprecht naar uitkijken als ik nu doe.

Toen zag ik de cover met een gezicht met dubbele ogen en een titel beginnend met 'Nothing' dus dacht ik dat ik weer geSphongled zou kunnen worden.

Het was mij zelfs niet opgevallen, maar dit begint inderdaad eerder een zeer eclectische muzikale ketting te worden dan een album van de week-concept.

 

[Avondland]

Mja, maar er zijn meerdere manieren om "monotonie en contemplatieve meerwaarde", zoals je het zo mooi omschrijft, artistiek te uiten. Sleep en OM doen dat ook, sommige ambient-artiesten ook, en dat ligt toch allemaal heel ver weg van de black metal. Mijn probleem met "de" black metal, althans op muzikaal vlak en als ik dat genre mag reduceren tot datgene wat iedereen die er niets van kent zich er bij voorstelt, is dat de leegte niet leeg genoeg is om contemplatief te zijn, en het volle niet interessant genoeg om zijn aanwezigheid te rechtvaardigen (meestal kunt ge beide gebreken afschuiven op de drummer en de gitaristen die blijkbaar vinden dat snelheid van uitvoering het allerhoogste goed is in de muziek en niets er verder toe doet). Dan kom ik, helaas en ondanks verschillende pogingen, veel te vaak uit bij "geluidsbrij", terwijl mijn gehoor op zich echt wel getraind is om de dingen te horen die ge omschrijft. Die contemplatieve meerwaarde wordt zo wel erg snel doodgewurgd, vind ik.

Meestal dan toch, want in muziek die zich laat beïnvloeden door black metal, maar het in wezen niet is (blackened death, blackgaze, of zelfs black & roll zoals uw eigen keuze!) stoort mij dat veel minder, net omdat die pretentie van contemplatief te willen zijn er niet is. De emotie die er dan nog steeds is, komt daardoor des te oprechter over.

Wat er ritueel is aan schier eindeloze blastbeats en tremelo-picking (zeg ik dat goed? Ik ken niets van gitaarjargon) moet ge mij ook eens uitleggen, ik hoor het niet. Bij mij overheerst het door u prachtig geschetste beeld van een poser die graag poset, maar als het er echt toe doet toch liever pistoletkes bij de bakker haalt op de dag des Heren ipv diens kerk af te branden.

Maar bon, genoeg over black metal, denk ik, want aan de introductie en zowat alle reacties weet ik al lang genoeg om 100% zeker te zijn dat dit geen traditionele black metal plaat zal zijn, maar veel meer dan dat. En maar goed ook, anders zou ik er lang niet zo oprecht naar uitkijken als ik nu doe.

Zoals de grote Quintus Aurelius Symmachus zo fraai zei: "Wij staren naar dezelfde sterren; de hemel omvat ons allen; hetzelfde universum omvat ons. Maakt het uit welk praktisch systeem we aannemen in onze zoektocht naar de waarheid? Het hart van zo'n groot mysterie kan niet worden bereikt door slechts één weg te volgen."

Black metal is, zoals je zelf al aangeeft, slechts één weg naar die meerwaarde. Voor mij werkt dat goed, voor jou minder. Het zij zo. Maar het stukje "laten beïnvloeden door black metal maar niet is" is ook maar relatief. Er is uiteindelijk ook geen officiële definitie van wat het genre nu juist omvat. Voor mij is dat een gevoel. Emptiness valt daar mee onder, terwijl het bij jou zich eerder onttrekt aan black metal door het te beschouwen als muziek dat erdoor beïnvloed is, maar in wezen niet is. Maar bij mij is die definitie wellicht wat breder dan bij jou.

En nog even aan toevoegen: die roes vind ik zelf ook niet zozeer terug bij Armagedda, want dat is niet het enige wat ik zoek in black metal. Ik ga dan eerder luisteren naar meer "hypnotiserende" BM zoals Urfaust, bepaalde albums van Burzum (Hvis Lyset Tar Oss en zéker Filosofem) of Oranssi Pazuzu (recent ontdekt in "mijn" albumthread, waarvoor dank).

 

[Deleted member 95]

Als ik op de beschrijving alleen afga kan dit zowel een voltreffer als een misser van jewelste worden. Ik ben benieuwd!

Goed nieuws, het is een voltreffer geworden!

Waar moet ik beginnen? Wat een sfeer, wat een prachtige volle productie! En die vocals zaten er ook al boenk op voor mij, lekker laag en duister, totaal niet puberaal of try-hard zoals wel eens durft voorvallen in dit genre maar echt alsof het Kwaad zelve spreekt vanuit de diepste krochten van de hel (en gelukkig ook geen greintje Till Lindemann te bekennen).

Ik denk dat - naast de productie, mijn god wat haat ik die lo-fi onzin die dit genre al te vaak teistert - de ritmische keuzes dit album ver boven zichzelf doen uitstijgen. De drummer varieert bijzonder veel maar komt tegelijk zeer zelden echt op de voorgrond, en net daardoor geeft hij ruimte aan de atmosferische duisternis van de rest van de band. Deze ritmische variatie en ingetogenheid, alsook de algemene, wat trage en slopende groove in het album, brengen echt het beste in de muziek naar boven. Dit is een plaat die plaats laat aan de leegte, en dat maakt het zo geslaagd denk ik. Steek hier een typische trve kvlt drummer achter die niet weet wanneer hij best even gas terugneemt en het boeit mij meteen geen fluit meer, denk ik.

Het leek eigenlijk bijna meer op doom metal met een serieuze scheut black in, alsof Paradise Lost een black metal plaat zou maken, en zoals uit mijn vorige post kan blijken is dat dan helemaal up my alley. Het laatste nummer vond ik al een stuk minder, maar het is ze van harte vergeven.

Geweldige plaat @JDB , instant in de bibliotheek gesmeten. Ik zou deze mannen héél graag eens live aan het werk zien.

Zoals de grote Quintus Aurelius Symmachus zo fraai zei: "Wij staren naar dezelfde sterren; de hemel omvat ons allen; hetzelfde universum omvat ons. Maakt het uit welk praktisch systeem we aannemen in onze zoektocht naar de waarheid? Het hart van zo'n groot mysterie kan niet worden bereikt door slechts één weg te volgen."

Black metal is, zoals je zelf al aangeeft, slechts één weg naar die meerwaarde. Voor mij werkt dat goed, voor jou minder. Het zij zo.

Wat verwoord je het toch steeds mooi!
Echter dit: ik zou maar wat graag zo veel mogelijk verschillende paden bewandelen, ook die van de black metal.
Maar het lukt mij niet, of het moet met serieuze zijsprongen zijn, zoals hier nu bij deze plaat het geval is.

Maar het stukje "laten beïnvloeden door black metal maar niet is" is ook maar relatief. Er is uiteindelijk ook geen officiële definitie van wat het genre nu juist omvat. Voor mij is dat een gevoel. Emptiness valt daar mee onder, terwijl het bij jou zich eerder onttrekt aan black metal door het te beschouwen als muziek dat erdoor beïnvloed is, maar in wezen niet is. Maar bij mij is die definitie wellicht wat breder dan bij jou.

Tja, ik zeg het zelf hé: "als ik dat genre mag reduceren tot..." en dan bedoel ik datgene wat wel eens lacherig als trve kvlt omschreven wordt. Ik denk dat je het met mij eens bent dat deze plaat daar niet onder valt (noch die van jou, eigenlijk), maar dat is dus iets dat ik écht niet kan horen, veelvuldige pogingen ten spijt. De algemene depressieve sfeer en die typische akkoorden en progressies die black metal kenmerken kan ik zeer goed hebben hoor, dit zijn dan vaak de elementen die worden overgenomen door bv. Behemoth, Alcest, of deze mannen. Geen van allen zou ik black metal durven noemen, maar als jij dat wel doet dan mag je mij gerust wel degelijk als een black metal fan beschouwen natuurlijk!

Dat én de vocals, die bij black metal ofwel helemaal verkeerd zitten (zoals ik het - helaas, want muzikaal prima - bij jouw album aanvoelde) ofwel er boenk op, zoals hier. Daar staat of valt alles mee, en er is zelden een middenweg.

mijn eerste impressie bij dit album is minder 'Lucifer die in uw nek hijgt', dan bij een eerder album.

Bij mij net veel meer Lucifer en minder "die rare uit de klas met zijn zwarte t-shirt en zijn puisten".

 

[Svartálfar]

Heb gisteren na Nothing But The Whole ook in ene weg Not For Music en Vide er achteraan gezwierd, en hoewel ik bij mijn huidige mening blijf dat Nothing But The Whole voor mijn oren hun beste plaat is, heb ik nu toch wel de 2 opvolgers ook wat beter leren kennen (vooral Vide niet echt een kans gegeven voordien) en wat beter leren appreciëren. Waarvoor dank met deze aotw keuze.