Disney

Spectaculair. ‘Mooi op een dramatische, opvallende manier’. ‘Groots en niet te negeren’. Het woord komt uit de zeventiende eeuw, van het woordje ‘spektakel’. Dat komt dan weer van 'specere', het Latijnse woord voor ‘kijken. Om maar te zeggen dat men van iets spectaculair de ogen niet kan afwenden. Er wordt over gepraat, het blijft hangen in het algemeen bewustzijn. Iedereen is wel in voor een spektakelstuk, iedereen wil graag eens ‘oh wauw’ kunnen zeggen. Films, events, televisie, … The Spectacular geeft de term echter een hardere, grimmiger definitie. Eentje waar wij niet zoveel bij stilstaan (of stil bij ‘moeten’ staan, gelukkig maar).

'Ik verveel me'. Op enkele uitzonderingen na hebben we de zin allemaal al eens uitgesproken. En wat voor een beladen zin is dat eigenlijk? Als kind hoorde ik vaak 'verveling wil eigenlijk zeggen dat je gewoon (even) niks wil doen' en dat klopt volgens mij wel. Alles wat naar voren wordt geschoven als mogelijke oplossing om de verveling tegen te gaan, wordt al te vaak op een 'meh' onthaald. Het lijkt wel alsof verveling een - vrij lompe - poging is van het brein om even op nul te mogen staan. Ik zeg 'beladen' omdat de kans net zo groot is dat je een lijstje met klussen onder de neus geschoven krijgt, onder het motto 'als je dan toch niks te doen hebt'. Ik zeg ook 'beladen' omdat – hoewel het een heel normale en menselijke ervaring is - je er soms ondankbaar door kan overkomen (want 'kijk nou toch eens wat je allemaal hebt!'). Ik weet niet in hoeverre er ooit al een studie is gemaakt over het begrip 'verveling' maar het zou wel eens een interessant onderwerp kunnen zijn. Verveling...