Moord. Al jaren speelt het onderwerp estafette met Liefde om het meest gebruikte onderwerp in … tja, in het leven eigenlijk te zijn. Over het algemeen hebben beide onderwerpen een afgebakend speelveld. Alles blijft veelal beperkt tot een paar personen. Jongen ontmoet meisje: Liefde. Jongen en meisje huwen: Liefde. Jongen plots van de aardbodem verdwenen: Moord. Eenvoudig. Kleinschalig. Tot er eentje voorbijkomt die de wijdere wereld bij de kraag vat, grootser, imposanter, angstaanjagender.
Boston Strangler is gebaseerd op ware feiten. Op 17 maart komt de film uit via Hulu, bij ons zullen we via Disney Plus kunnen kijken.
Do not open your door to strangers
Wanneer er sprake is van een actieve, meervoudige moordenaar, is er natuurlijk ook sprake van angst. Maar - en dat is gewoon menselijk - het ‘type’ dat gevaar loopt, hebben we in ons achterhoofd. Je bent wel op je qui-vive, maar trekken ze blondines van 1m65 in de struiken, dan heb je als brunette van 1m72 ergens wel een ‘Oké, oef’-:gevoel. Opnieuw, puur menselijk. Maar soms is er geen ‘type’. Iedereen lijkt loslopend wild. Een eenvoudige handeling als je voordeur openen, kan je doodsvonnis zijn. Angst kan zo een ware angstpsychose worden.
Sinds de late jaren vijftig was Boston, Massachusetts, bezig met een vernieuwingsgolf. Oude wijken werden afgebroken, nieuwe rezen op. Dat zorgde er echter voor dat veel communities uit elkaar vielen, het werd individueler, eenzamer. En net dat maakte de stad een jachtgebied bij uitstek voor zij met minder goede bedoelingen. Dertien vrouwen zouden uiteindelijk ten prooi vallen aan de Boston Strangler. Jong en oud, blank en zwart. In hun eigen huis aangevallen, misbruikt en achtergelaten met een nette strik rond de hals.
How many women have to die before it’s a story?
Net als bij ons, is een Amerikaanse stad op politievlak ingedeeld in zones. En net als bij ons, vroeger en nu, durft het al eens (oké, vaak) fout te lopen met communicatie tussen zones. Toen de 82-jarige Mary Mullen in 1962 vermoord werd, legde men - ondanks dat het een gelijkaardige misdaad was - geen link met de moord op Anna Slessers (55) twee weken vroeger. Het was ene Loretta McLaughlin, een ambitieuze journaliste voor de Boston Record, die bij een derde slachtoffer een mogelijke link zag. Ze mocht, na lang aandringen, van haar hoofdredacteur het idee volgen. Loretta kreeg Jean Cole als partner en samen brachten ze een eerste verhaal naar buiten. Dit artikel was allesbehalve flatterend voor de politiediensten. Hen werd een gebrek aan inzicht, inzet en zelfs gewoon interesse verweten. Dit leidde, in te verwachten stijl, niet tot een politioneel en politiek optrekken van de sokken, maar wel tot een proberen (en deels slagen) van het lam leggen van het journalistiek onderzoek.
Boston Strangler brengt ons het verhaal van Loretta (Keira Knightley) en Jean (Carrie Coon, Ghostbusters: Afterlife). De jaren waarin beiden hun job uitoefenen, zijn nog bijlange niet een vanzelfsprekende periode om als vrouw carrière te maken. Alleen al hun vrouw-zijn drukt hen steeds tegen een muur van ongeloof en niet serieus genomen worden. De krant gaat zelfs zover om een foto van de little ladies bij het artikel te gaan plaatsen. Wat als direct resultaat heeft dat de moordenaar - of toch zijn schaduw - akelig dicht in de buurt komt. Hoe meer vrouwen slachtoffer worden, hoe harder Jean en Loretta zich vastbijten. Er zijn, gelukkig, een aantal mensen die de journalistes van extra informatie willen voorzien en dat versterkt hun overtuiging dat er wel degelijk een link is tussen een heel aantal zaken. Uiteindelijk wint de horror - die maar blijft komen - het van de schrik tegenover het establishment en mag er toch terug gepubliceerd worden.
We had him. And we just let him walk away.
Dit is niet de eerste film rond deze ingewikkelde zaak, de laatste lijken waren nog niet goed koud of er was al een Richard Fleischer-prent met Tony Curtis (sterk stukje sixties thriller en sterke Curtis in de hoofdrol), maar wel de eerste die ere geeft aan wie ere toekomt: Loretta McLaughlin en Jean Cole. Zij legden verbanden, zagen de big picture lang vóór onderzoekers dat deden. Had men negen of tien vrouwen kunnen redden? Dat is een antwoord waar lang over nagedacht kan worden. De prent toont niet enkel de bijzonder gruwelijke feiten, maar een uitstekend beeld van de tijdsgeest. Een vrouw mocht een brein hebben, maar het was nog steeds de man die poogde te bepalen hoe ze dat brein mocht gebruiken. Politie en politiek die reputatie en eigenbelang boven vlotte samenwerking plaatsten. Hoe een obsessie een gezin kan beïnvloeden. Er zitten veel lagen in dit verhaal en alles samen vormt het een ontnuchterend geheel.
Knightley - zoals altijd breekbaar mooi maar met een kern van staal - en Coon - die er altijd in slaagt haar personage compleet te belichamen - staan er. Vol ambitie, frustratie - en ook wel schrik - maar vastberaden in hun gelijk te halen. Chris Cooper (The Town, 11.22.63) en Alessandro Nivola (Amsterdam, Black Narcissus) proberen te schipperen tussen een geloof in Jean en Loretta en het apparaat dat hen liever ziet zwijgen. David Dastmalchian (Dune, The Suicide Squad) is Albert DeSalvo. Er is veel en toch weinig over de man geweten, Dastmalchian vult zijn karakter met psychologische worsteling en onderhuidse gevaarlijkheid. Van de hand van Matt Ruskin (The Infiltrator, Crown Heights).
Boston Strangler is gebaseerd op ware feiten. Op 17 maart komt de film uit via Hulu, bij ons zullen we via Disney Plus kunnen kijken.
Do not open your door to strangers
Wanneer er sprake is van een actieve, meervoudige moordenaar, is er natuurlijk ook sprake van angst. Maar - en dat is gewoon menselijk - het ‘type’ dat gevaar loopt, hebben we in ons achterhoofd. Je bent wel op je qui-vive, maar trekken ze blondines van 1m65 in de struiken, dan heb je als brunette van 1m72 ergens wel een ‘Oké, oef’-:gevoel. Opnieuw, puur menselijk. Maar soms is er geen ‘type’. Iedereen lijkt loslopend wild. Een eenvoudige handeling als je voordeur openen, kan je doodsvonnis zijn. Angst kan zo een ware angstpsychose worden.
Sinds de late jaren vijftig was Boston, Massachusetts, bezig met een vernieuwingsgolf. Oude wijken werden afgebroken, nieuwe rezen op. Dat zorgde er echter voor dat veel communities uit elkaar vielen, het werd individueler, eenzamer. En net dat maakte de stad een jachtgebied bij uitstek voor zij met minder goede bedoelingen. Dertien vrouwen zouden uiteindelijk ten prooi vallen aan de Boston Strangler. Jong en oud, blank en zwart. In hun eigen huis aangevallen, misbruikt en achtergelaten met een nette strik rond de hals.
How many women have to die before it’s a story?
Net als bij ons, is een Amerikaanse stad op politievlak ingedeeld in zones. En net als bij ons, vroeger en nu, durft het al eens (oké, vaak) fout te lopen met communicatie tussen zones. Toen de 82-jarige Mary Mullen in 1962 vermoord werd, legde men - ondanks dat het een gelijkaardige misdaad was - geen link met de moord op Anna Slessers (55) twee weken vroeger. Het was ene Loretta McLaughlin, een ambitieuze journaliste voor de Boston Record, die bij een derde slachtoffer een mogelijke link zag. Ze mocht, na lang aandringen, van haar hoofdredacteur het idee volgen. Loretta kreeg Jean Cole als partner en samen brachten ze een eerste verhaal naar buiten. Dit artikel was allesbehalve flatterend voor de politiediensten. Hen werd een gebrek aan inzicht, inzet en zelfs gewoon interesse verweten. Dit leidde, in te verwachten stijl, niet tot een politioneel en politiek optrekken van de sokken, maar wel tot een proberen (en deels slagen) van het lam leggen van het journalistiek onderzoek.
Alleen al hun vrouw-zijn drukt hen steeds tegen een muur van ongeloof en niet serieus genomen worden.
Boston Strangler brengt ons het verhaal van Loretta (Keira Knightley) en Jean (Carrie Coon, Ghostbusters: Afterlife). De jaren waarin beiden hun job uitoefenen, zijn nog bijlange niet een vanzelfsprekende periode om als vrouw carrière te maken. Alleen al hun vrouw-zijn drukt hen steeds tegen een muur van ongeloof en niet serieus genomen worden. De krant gaat zelfs zover om een foto van de little ladies bij het artikel te gaan plaatsen. Wat als direct resultaat heeft dat de moordenaar - of toch zijn schaduw - akelig dicht in de buurt komt. Hoe meer vrouwen slachtoffer worden, hoe harder Jean en Loretta zich vastbijten. Er zijn, gelukkig, een aantal mensen die de journalistes van extra informatie willen voorzien en dat versterkt hun overtuiging dat er wel degelijk een link is tussen een heel aantal zaken. Uiteindelijk wint de horror - die maar blijft komen - het van de schrik tegenover het establishment en mag er toch terug gepubliceerd worden.
We had him. And we just let him walk away.
Dit is niet de eerste film rond deze ingewikkelde zaak, de laatste lijken waren nog niet goed koud of er was al een Richard Fleischer-prent met Tony Curtis (sterk stukje sixties thriller en sterke Curtis in de hoofdrol), maar wel de eerste die ere geeft aan wie ere toekomt: Loretta McLaughlin en Jean Cole. Zij legden verbanden, zagen de big picture lang vóór onderzoekers dat deden. Had men negen of tien vrouwen kunnen redden? Dat is een antwoord waar lang over nagedacht kan worden. De prent toont niet enkel de bijzonder gruwelijke feiten, maar een uitstekend beeld van de tijdsgeest. Een vrouw mocht een brein hebben, maar het was nog steeds de man die poogde te bepalen hoe ze dat brein mocht gebruiken. Politie en politiek die reputatie en eigenbelang boven vlotte samenwerking plaatsten. Hoe een obsessie een gezin kan beïnvloeden. Er zitten veel lagen in dit verhaal en alles samen vormt het een ontnuchterend geheel.
Alles samen vormt het een ontnuchterend geheel.
Knightley - zoals altijd breekbaar mooi maar met een kern van staal - en Coon - die er altijd in slaagt haar personage compleet te belichamen - staan er. Vol ambitie, frustratie - en ook wel schrik - maar vastberaden in hun gelijk te halen. Chris Cooper (The Town, 11.22.63) en Alessandro Nivola (Amsterdam, Black Narcissus) proberen te schipperen tussen een geloof in Jean en Loretta en het apparaat dat hen liever ziet zwijgen. David Dastmalchian (Dune, The Suicide Squad) is Albert DeSalvo. Er is veel en toch weinig over de man geweten, Dastmalchian vult zijn karakter met psychologische worsteling en onderhuidse gevaarlijkheid. Van de hand van Matt Ruskin (The Infiltrator, Crown Heights).
Conclusie
Zelfs zestig jaar na datum, laat de zaak van de Boston Strangler een koud gevoel na. Je kan in feite niet anders dan zien dat er veel vroeger een einde hád kunnen aan komen. Coulda, woulda, shoulda … but didn’t. Het blijft evenzeer slikken dat de vrouwen die doorgeduwd hebben om de zaak ernstiger te nemen, om verder te kijken dan de eigen wijk, om het publiek te informeren dat het echt wel serieus fout zat … pas nu in feite hun verhaal verteld zien. Boston Strangler heeft een ingetogen en respectvolle benadering van een zware zaak. Een ontspannende ervaring zal je er nooit van kunnen maken, de kijker voelt de schaduw van het kwaad in elke stoeptegel van de stad, maar wel een meeslepend verhaal dat je toch naar je stoelpunt zal duwen. Het duo Keira en Carrie dragen deze film met verve, de ondersteunende cast moet niet onder doen en zet de kijker resoluut in het Boston van de vroege jaren zestig. Voor wie interesse heeft in geschiedenis, misdaad, journalistiek … eentje om absoluut mee te pikken.
Pro
- Atmosferisch
- Goed acteerwerk
- Straf verhaal
Con
- Er lijkt weinig dimensie in de antagonisten (politie) te zitten, maar misschien was dat gewoon zo
8.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
17 maart 2023
Genre
- Drama
- Misdaad
- Thriller
Speelduur
112 minuten
Regie
Matt Ruskin
Cast
Keira Knightley, Carrie Coon, Alessandro Nivola, David Dastmalchian, Chris Cooper …
Uitgever
Hulu
