D
Deleted member 451
Guest
Goedemorgen iedereen.
Graag wil ik jullie introduceren met , wellicht wel mijn lievelings album aller tijden.
Ik weet dat dit een subjectieve keuze is, maar als ik doorgaans de laatste 20 jaar ver kijk, naar welke albums ik het meest heb beluisterd, geeft LAST.FM toch aan dat het deze is.
Ik kon quasi ook The poison van Bullet for my valentine nemen, of Waking the fallen van Avenged sevenfold,
maar die bands zijn net iets bekender bij de meesten denk ik toch (zijn vaak vaste klanten op graspop en dergelijke), dus wou ik toch net iets meer een minder bekende band voorstellen .
LINK naar het volledige album
Waarom deze?
De nummers volgen elkaar perfect op, het is een album die ergens een draad/verhaal wat volgt, zoektocht naar zichzelf, typische problemen in adolescentie, geloof, verslaving, verlies, maar vooral ook zoeken naar eigen identiteit.
Het is ook een typisch album die ik van begin tot eind kan opleggen. Quasi nooit haal ik er een losse track uit, omdat de nummers voor mij toch, in elkaar verweven zijn, en allemaal even goed. Dit kenmerkt dan ook een heel goed album. Geen skips of fillers.
Zowel de voorganger als opvolger van dit album (They only chasing safety, en lost in the sound of separation kregen ook hele goede reviews, waardoor je toch wel kan stellen dat die periode hun highlights van hun carrière geweest is). Maar deze DTGL is onder de fans globaal toch wel aangenomen hun aller beste te zijn.
Ze hebben ook een speciale kenmerkende sound, door die synthesizer en electro noise die nogal bombastisch is in vele nummers. Veel metalcore bands van deze tijd beperkten toch vooral tot drums en gitaren, maar ik heb altijd al het gevoel gehad dat dit extra segment, Underoath net dat tikkeltje unieker deed klinken, in die tijd toch. (we spreken hier van 2006).
Live zijn ze ook enorm energie vol, ik heb ooit het geluk gehad bij hun reunie tour, dat ze 2 volledige albums na elkaar speelden (waaronder deze).
Dit resulteerde toch wel in een 1,5 uur durende oorgasme.
Hun laatste albums zijn nog goed, maar niet meer van hetzelfde niveau imo.
Hun peak ligt dan ook wat achter hen, maar dat lijkt me niet meer dan normaal, gezien ze rond de eeuwwisseling gestart zijn. (toen nog met andere zanger en dergelijke..)
Laat maar weten wat jullie er van vinden!
Graag wil ik jullie introduceren met , wellicht wel mijn lievelings album aller tijden.
Ik weet dat dit een subjectieve keuze is, maar als ik doorgaans de laatste 20 jaar ver kijk, naar welke albums ik het meest heb beluisterd, geeft LAST.FM toch aan dat het deze is.
Ik kon quasi ook The poison van Bullet for my valentine nemen, of Waking the fallen van Avenged sevenfold,
maar die bands zijn net iets bekender bij de meesten denk ik toch (zijn vaak vaste klanten op graspop en dergelijke), dus wou ik toch net iets meer een minder bekende band voorstellen .
LINK naar het volledige album
Waarom deze?
De nummers volgen elkaar perfect op, het is een album die ergens een draad/verhaal wat volgt, zoektocht naar zichzelf, typische problemen in adolescentie, geloof, verslaving, verlies, maar vooral ook zoeken naar eigen identiteit.
Het is ook een typisch album die ik van begin tot eind kan opleggen. Quasi nooit haal ik er een losse track uit, omdat de nummers voor mij toch, in elkaar verweven zijn, en allemaal even goed. Dit kenmerkt dan ook een heel goed album. Geen skips of fillers.
Zowel de voorganger als opvolger van dit album (They only chasing safety, en lost in the sound of separation kregen ook hele goede reviews, waardoor je toch wel kan stellen dat die periode hun highlights van hun carrière geweest is). Maar deze DTGL is onder de fans globaal toch wel aangenomen hun aller beste te zijn.
Ze hebben ook een speciale kenmerkende sound, door die synthesizer en electro noise die nogal bombastisch is in vele nummers. Veel metalcore bands van deze tijd beperkten toch vooral tot drums en gitaren, maar ik heb altijd al het gevoel gehad dat dit extra segment, Underoath net dat tikkeltje unieker deed klinken, in die tijd toch. (we spreken hier van 2006).
Live zijn ze ook enorm energie vol, ik heb ooit het geluk gehad bij hun reunie tour, dat ze 2 volledige albums na elkaar speelden (waaronder deze).
Dit resulteerde toch wel in een 1,5 uur durende oorgasme.
Hun laatste albums zijn nog goed, maar niet meer van hetzelfde niveau imo.
Hun peak ligt dan ook wat achter hen, maar dat lijkt me niet meer dan normaal, gezien ze rond de eeuwwisseling gestart zijn. (toen nog met andere zanger en dergelijke..)
Laat maar weten wat jullie er van vinden!
