Een nieuwe maand, en dat betekent dus een nieuwe classic artists of the month, en voor deze maand zijn dat Cocteau Twins. Zij zijn bekend vooral als jarig '80 band en waren actief van 1979 tot en met 1997 toen de groep door onenigheid uit elkaar ging. De Schotse band noemde zichzelf naar een obscure Simple Minds song en ontstond in het Schotse Grangemouth toen Robin Guthrie en Will Heggie Elizabeth Fraser in een lokale discotheek ontmoeten. De groep tekende kort nadien voor het ondertussen befaamde 4AD Records.
Het eerste album werd het zeer goth-aanvoelende Garlands in 1982 en op dat album kan je vooral een geluid horen waarin de stem van Fraser minder geaccentueerd is en waar het geluid, de sfeer en basslijnen nog rauwer zijn. Wat mij betreft absoluut een aanrader en een ietwat onderschat album, en ook mijn tip voor mocht blijken dat de stem in de latere albums u niet zou liggen of je liever donker gitaarwerk zou horen.
Will Heggie werd na het vorige album vervangen door een nieuwe bassist genaamd Simon Raymonde. Dat album werd gevolgd door Head over Heels in 1983 met een eerste kleine hit: Sugar Hiccup. Head over Heels is min of meer de brug van het vorige naar het volgende album en zou die overgang vertegenwoordigen maar is wederom een geslaagd album en een aanrader. Voor mocht het je nog niet opgevallen zijn, de lyrics zijn ook niet echt verstaanbaar. Ga dus ook niet op zoek naar diepere betekenis van de woorden en de zinnen.
Nadien volgt in 1984 Treasure en dat is misschien wel het meest etherische album, nog altijd met een wat donkerder geluid dan later, maar zeer dromerig of etherisch. En wordt als één van de hoogtepunten van het genre ethereal wave beschouwd, een genre gedefinieerd door sfeervolle gitaar- en synthesizergeluiden en zeer hoge vrouwenstemmen met als bedoeling een surreëel niet-aards effect te bereiken. Ook dit album is wederom een aanrader en ook één van mijn persoonlijke favorieten.
Nadien zou de groep een iets minder donker en ook meer minimalistisch geluid ontwikkelen. Voor het eerst te zien in de EP's die volgen op het vorige album en dan ook op het album Victorialand in 1986. Dit album is er eerder zonder Raymonde, en ook een album zonder percussie, waar het geluid meer minimalistisch is. Dit vind ik persoonlijk wederom een erg mooi album, maar voor mij had het meer tijd nodig dan de andere albums om te groeien en het is niet het album waar ik mee zou starten bij deze groep. The Thinner The Air vind ik een heel mooi nummer van dit album.
In hetzelfde jaar volgt een wat soortgelijk en minder bekend werk waarin gecollaboreerd wordt met Harold Budd in een album genaamd The Moon and the Melodies. Hier keert ook Simon Raymonde in terug. Gitarist Robin Guthrie en Harold Budd zouden later ook nog vaker collaboreren, o.m. voor de filmsoundtrack van Mysterious Skin.
In 1988 volgt de brug naar het volgende album en dat zie ik zelf ook al als een overgangsalbum Blue Bell Knoll waarin een meer weelderig en iets poppier geluid gezorgd wordt. Iets dat geperfectioneerd wordt in een later album Heaven or Las Vegas uit 1990, en welke de groeps grootste commerciele succes zou zijn. Ook werd door critici goed ontvangen en zou het een invloedsbron zijn voor de shoegaze movement. Vandaag wordt Heaven or Las Vegas vaak genoemd als één van de beste dream pop albums ooit geproduceerd.
Nadien zou de groep 4AD verlaten, en zouden lyrics meer begrijpbaar worden in de daaropvolgende albums, Four-Calendar Café in 1993 en Milk & Kisses in 1996. Hoewel dit geen slechte albums zijn, zou ik met deze twee albums zeker niet beginnen. Nadien zou de groep dus uit elkaar gaan door onenigheden tijdens de productie van een nieuw album en tot het een reünie is het nooit meer gekomen. De zangeres Fraser en gitarist Guthrie hadden ook een tijd uit relatie maar gingen uit elkaar in 1993. Al zouden er nog individuele collabs zijn met andere groepen. Waard om te vermelden is bijvoorbeeld dat zangeres Elizabeth Fraser de zangeres is van de nummers Teardrop, Black Milk en Group Four op Mezzanine van Massive Attack. Ook volgden kleinschalige samenwerkingen met Jónsi van Sigur Ros, Oneohtrix Point Never en The Future Sound of London. Robin Guthrie zou ook nog solo verder gaan als gitarist focusend op ambient muziek.
Voor wie niet genoeg heeft aan de albums, zijn er ook nog heel wat EP's die het bijna allemaal waard zijn om te beluisteren.
Aanraders qua albums:
Allemaal maar voor mensen met minder tijd zijn Garlands, Treasure en Heaven or Las Vegas de beste werken uit drie meer uiteenlopende stijlen. Head over Heels en Victorialand raad ik nadien aan. In volgorde kan trouwens perfect ook als je de evolutie van de groep wilt ervaren.
