Lazy Calm is wel wereldschijf.
Classic Artists Cocteau Twins
- Onderwerp starter Lakigigar
- Startdatum
Ik ben er eindelijk ook eens aan begonnen. De eerste plaat in de rapte overgegaan gezien dat niet hun 'signature sound' is hoewel die eigenlijk zeker niet slecht klinkt. En opvolger Head Over Heels valt me wel mee. Met de stem van Fraser heb ik wel wat moeite maar na een tijdje went het wel. Five Ten Fiftyfold en My Love Paramour zijn het meest blijven hangen. Vooral het gitaarwerk op die laatste geniet ik van.
Een band met een heel eigen sound wel en dat valt alleen maar aan te moedigen. Dromerig en zweverig zijn wel goeie omschrijvingen/kernwoorden. Hoewel dat zeker niet wil zeggen dat dit 'laidback' is. Hun sound vind ik nogal vol, soms wat drukkend en een beetje wall of sound ook. Dat laatste meer op Treasure als op Head Over Heels. En misschien kenmerkend ook is dat contrast tussen die mechanische sound van de drum machine vs. de zweverige stem van Fraser. Doet me wat denken aan een mix van Kate Bush en The Jesus And Mary Chain. Zeker de drum aan het begin van In The Gold Dust Rush doet denken aan Just Like Honey. Beiden hebben goed geluisterd naar Be My Baby dus.
Zelf nog niet zo overtuigd van Treasure. Blijkbaar wordt dat als hun beste werk beschouwd maar ik voel het niet. Blijkbaar de band zelf ook niet (volgens Wikipedia). Hoe zou het geklonken hebben moest Eno dit toch geproduceerd hebben?
Of het een blijver is weet ik niet. Daarvoor heb ik te weinig affiniteit met deze sound of dit soort bands, denk ik (behalve MBV dan).
Een band met een heel eigen sound wel en dat valt alleen maar aan te moedigen. Dromerig en zweverig zijn wel goeie omschrijvingen/kernwoorden. Hoewel dat zeker niet wil zeggen dat dit 'laidback' is. Hun sound vind ik nogal vol, soms wat drukkend en een beetje wall of sound ook. Dat laatste meer op Treasure als op Head Over Heels. En misschien kenmerkend ook is dat contrast tussen die mechanische sound van de drum machine vs. de zweverige stem van Fraser. Doet me wat denken aan een mix van Kate Bush en The Jesus And Mary Chain. Zeker de drum aan het begin van In The Gold Dust Rush doet denken aan Just Like Honey. Beiden hebben goed geluisterd naar Be My Baby dus.
Zelf nog niet zo overtuigd van Treasure. Blijkbaar wordt dat als hun beste werk beschouwd maar ik voel het niet. Blijkbaar de band zelf ook niet (volgens Wikipedia). Hoe zou het geklonken hebben moest Eno dit toch geproduceerd hebben?
Of het een blijver is weet ik niet. Daarvoor heb ik te weinig affiniteit met deze sound of dit soort bands, denk ik (behalve MBV dan).
Blij dat je het probeert, eerste is inderdaad niet hun signature sound.Ik ben er eindelijk ook eens aan begonnen. De eerste plaat in de rapte overgegaan gezien dat niet hun 'signature sound' is hoewel die eigenlijk zeker niet slecht klinkt. En opvolger Head Over Heels valt me wel mee. Met de stem van Fraser heb ik wel wat moeite maar na een tijdje went het wel. Five Ten Fiftyfold en My Love Paramour zijn het meest blijven hangen. Vooral het gitaarwerk op die laatste geniet ik van.
Een band met een heel eigen sound wel en dat valt alleen maar aan te moedigen. Dromerig en zweverig zijn wel goeie omschrijvingen/kernwoorden. Hoewel dat zeker niet wil zeggen dat dit 'laidback' is. Hun sound vind ik nogal vol, soms wat drukkend en een beetje wall of sound ook. Dat laatste meer op Treasure als op Head Over Heels. En misschien kenmerkend ook is dat contrast tussen die mechanische sound van de drum machine vs. de zweverige stem van Fraser. Doet me wat denken aan een mix van Kate Bush en The Jesus And Mary Chain. Zeker de drum aan het begin van In The Gold Dust Rush doet denken aan Just Like Honey. Beiden hebben goed geluisterd naar Be My Baby dus.
Zelf nog niet zo overtuigd van Treasure. Blijkbaar wordt dat als hun beste werk beschouwd maar ik voel het niet. Blijkbaar de band zelf ook niet (volgens Wikipedia). Hoe zou het geklonken hebben moest Eno dit toch geproduceerd hebben?
Of het een blijver is weet ik niet. Daarvoor heb ik te weinig affiniteit met deze sound of dit soort bands, denk ik (behalve MBV dan).
Jesus and Mary Chain + Kate Bush combinatie begrijp ik wel wat je ermee bedoelt.
Zeker Heaven or Las Vegas ook nog eens proberen, die past zeker in dat rijtje van Slowdive etc.
PBR Streetgang
Well-known member
Na twee albums van Joy Division was ik vergeten dat deze reeks nog lopende was. Ik ga vandaag aan mijn eerste Cocteau Twins plaat beginnen, Head over Heels. Ik ken werkelijk niets van deze band.
Obi-Jan
Well-known member
Afgelopen dagen de laatste albums ook eens beluisterd: Blue Bell Knoll, Heaven or Las Vegas, Four Calendar Cafe en Milk & Kisses.
Van die 4 stak Heaven or Las Vegas er dan wel bovenuit, maar ik moet zeggen dat deze run van albums mij dan toch iets minder ligt, het is inderdaad allemaal wat meer pop, wat lichter. Terwijl ik het liever donker en moody heb
Garlands en Treasure blijven mij dan voorlopig het beste bij, en deze zou ik zeker nog wel eens kunnen beluisteren.
Van die 4 stak Heaven or Las Vegas er dan wel bovenuit, maar ik moet zeggen dat deze run van albums mij dan toch iets minder ligt, het is inderdaad allemaal wat meer pop, wat lichter. Terwijl ik het liever donker en moody heb
Garlands en Treasure blijven mij dan voorlopig het beste bij, en deze zou ik zeker nog wel eens kunnen beluisteren.
Beginnen bij het begin!
Blij om te zien dat ze hier zo goed aanslaan. In mijn ogen een zuivere classic artist met een gigantische impact op gitaarpop.
PBR Streetgang
Well-known member
oke dan meneer
Edit: maar ik begrijp wel waarom. Garlands is echt vet, met een unieke sound die ik niet hoorde in Head Over Heels.
Laatst bewerkt:
SnakeGodRovinin
Well-known member
Garland:
Een opener om 'U' tegen te zeggen.
Bonus van Garland zette meteen de toon voor verdere albums, had ik de indruk, met 'Hazel': "Tataaa, Teto'o, Etoo."?
Head Over Heels:
Het geëcho + moeilijke verstaanbaarheid is me nieuw.
Treasure:
Andere tracks zoals 'Persephone', waarin ze zich een Amazone waant, lust ik ook wel.
'Donimo': zo stel ik me graag een ascensie voor naar het hemelrijk.
Victorialand:
Een verblijf daarboven met leidsvrouw Fraser, die uitlegt dat een vlotte ascese, opgelegd door haar god tijdens de laatste avondwake, geen
evidentie is voor een sterveling.
Alsof ze een lokroep uitstuurt om ons naar boven te zenden, voor haar eigen gewin in een wirwar van valstrikken, die wij niet kunnen zien.
Blue Bell Knoll en Heaven or Las Vegas:
Gelijk niveau deze twee, maar ik ben geen hemelmens en kan zang zonder zonde niet lang volhouden in mijn hoofd.
Four Calendar Cafe:
Een weekje geen Cocteau Twins en bij de start had ik terug het goede gevoel te pakken.
De aandacht vasthouden wordt toch lastiger naar mate er meer albums komen.
Bij KG&LW was het anders.
'Pur' de uitschieter van dit album.
Milk and Kisses:
De pop slaat aan.
Haar duidelijkere stem in 'Treasure Hiding' kan me bekoren.
Samenvatting:
Redelijke ontdekking.
Het hemels gedoe is aan te horen voor een album of twee, maar meer ook niet.
De meer poppy- en latere albums zorgen gelukkig voor variatie.
Wat de Fraser - Buckley song betreft, was ze niet fan van een release. Sommigen zaken blijven beter verborgen, was haar gedacht.
Desalniettemin ben ik blij dat het werd uitgebracht.
Een opener om 'U' tegen te zeggen.
Bonus van Garland zette meteen de toon voor verdere albums, had ik de indruk, met 'Hazel': "Tataaa, Teto'o, Etoo."?
Head Over Heels:
Het geëcho + moeilijke verstaanbaarheid is me nieuw.
Treasure:
Andere tracks zoals 'Persephone', waarin ze zich een Amazone waant, lust ik ook wel.
'Donimo': zo stel ik me graag een ascensie voor naar het hemelrijk.
Victorialand:
Een verblijf daarboven met leidsvrouw Fraser, die uitlegt dat een vlotte ascese, opgelegd door haar god tijdens de laatste avondwake, geen
evidentie is voor een sterveling.
Alsof ze een lokroep uitstuurt om ons naar boven te zenden, voor haar eigen gewin in een wirwar van valstrikken, die wij niet kunnen zien.
Blue Bell Knoll en Heaven or Las Vegas:
Gelijk niveau deze twee, maar ik ben geen hemelmens en kan zang zonder zonde niet lang volhouden in mijn hoofd.
Four Calendar Cafe:
Een weekje geen Cocteau Twins en bij de start had ik terug het goede gevoel te pakken.
De aandacht vasthouden wordt toch lastiger naar mate er meer albums komen.
Bij KG&LW was het anders.
'Pur' de uitschieter van dit album.
Milk and Kisses:
De pop slaat aan.
Haar duidelijkere stem in 'Treasure Hiding' kan me bekoren.
Samenvatting:
Redelijke ontdekking.
Het hemels gedoe is aan te horen voor een album of twee, maar meer ook niet.
De meer poppy- en latere albums zorgen gelukkig voor variatie.
Wat de Fraser - Buckley song betreft, was ze niet fan van een release. Sommigen zaken blijven beter verborgen, was haar gedacht.
Desalniettemin ben ik blij dat het werd uitgebracht.
Je raad gevolgd en Heaven Or Las Vegas eens opgelegd en die klinkt inderdaad ook niet slecht. Het 'drukkende' is precies weg en het geheel klinkt beter geproduceerd.
