Classic Artists Tom Waits

[PBR Streetgang]

Ik heb Tom Waits altijd al graag gehoord, maar nooit echt een deep dive genomen. En in alle eerlijkheid, ik ken hem meer van zijn filmrollen dan van zijn muziek. Ik denk dat het Tom Waits album dat ik het vaakst beluisterd heb eigenlijk het soundtrackalbum is van Francis Ford Coppola's One From The Heart. Deze film is zeker niet voor iedereen weggelegd, maar is echt helemaal uniek in zijn vormgeving en door de inventieve speciale effecten, it looks like a million dollars maar is eigenlijk een heel bescheiden productie gefilmd in Coppola's Zoetrope studio in San Francisco.

Maar voor Tom Waits als acteur zou ik de mensen hier ook echt aanraden om te kijken naar Down By Law. Een geweldige indiefilm van Jim Jarmusch met een uitstekende rol voor Waits als washed-up radiopresentator. De film is soms grappig, soms triestig, maar heel sfeervol en door meestercinematograaf Robby Muller gefilmd op locatie in Louisiana, met prachtige beelden als resultaat.

Deze week al naar The Heart of Saturday Night, Small Change en Rain Dogs geluisterd en heb enorm genoten, as expected.

 

[PBR Streetgang]

Also, wat is er zo speciaal aan Martha dat het hier door iedereen wordt vernoemd? Mooi liedje en al, maar vond het zelf geen standout...

 

[Sond]

Behalve Martha ken ik enkel een youtube video'tje dat jaren geleden eens is gepasseerd van Waltzing Mathilda (denk ik dat het heette) en dat klonk toen wel goed maar ik denk dat het aantal platen dat de man heeft me toen heeft afgeschrikt om er in te duiken.
Deze keer ga ik er wel voor want op zich hou ik wel van de rauwheid van zijn stem.

Ik zit jammer genoeg wel net in een periode op het werk waarin ik erg weinig muziek kan spelen (meetings + studeren voor een certificaat ipv gewoon developpen) dus ik vrees dat ik er langer dan 2 weken over ga doen. Het lijkt me trouwens ook meer muziek waar je écht naar moet luisteren en je dus niet te veel anders bij mag doen.

 

[Hellrabbit]

Maar misschien zeggen somigen, neen meneer Lint, 1 album vind ik schandalig weinig. Ik zou me schamen om als muziek-liefhebber me zo lui op te stellen.
Wel, ten eerste: Proficiat, ik geef u volledig gelijk (maar zeg het niet aan degenen die bij mijn vorige post blijven hangen). Ten tweede heb ik wel wat voor jullie.

Ik zou dan Waits zijn oevre opbreken in 4 grote brokken, en dus 4 albums:

1. OG Tom, aka bluesy jazzy Tom als drunken crooner (eerste 2 albums) en/of drunken lounge entertainer (de volgende 5), beide met ne hoek af:
   • Closing Time: Classic album #1
   • Alternatief: Heart of Saturday Night … homage aan Sinatra zijn “In the Wee Small Hours”. Imo is Heart beter, maar Closing is de klassieker
   • Eventueel een korte tussenstop bij:
     • Nighthawks at the Diner: Tom in zijn evening lounge entertainer element, inclusief rambling bindteksten
     • Small Change: Al paar evoluties naar wat specialere zaken
       
2. Crazyness starts here, aka de 3 die iedereen deed denken “Huh wtf happened? Was dit niet die zatte lounge zanger?”
   • Raindogs: Classic album #2, Top 3 beste Waits album imo.
   • Alternatief: Geen ... als je Raindogs goed vind, kan je gerust ook Swordfishtrombones & Frank’s Wild Years (met mijn favo song Cold Cold Ground) luisteren, maar Raindogs is superieur.
     
3. Much more craziness & verdere evoluties van Waits in verschillende richtingen over 6 albums. Basically start hier zijn “ik sla op alles wat ik in mijne kelder vind” periode .
   Moeilijke keuze omdat elk album wel interessante zaken heeft en hier enkele klassieke albums tussen zitten ...
   • ... dus dan kies ik maar mijn persoonlijke favo: Mule Variations
   • Alternatief:
     • Bone Machine: Zwaarder, weirder, donkerder, vuiler, meer bare-bone, ik gok 1 van de moeilijkste albums om te leren apprecieren
     • Blood Money: Meer een crazy-circus vibe, meer instrumenten en meer verschillende ritmes, hangt een heel melancholische sfeer over
     • Real Gone: Beatboxing Waits ... no seriously
       
4. The wrap-up:
   Orphans & Bad as Me

We kunnen nog oeverloos zeveren over andere zaken (zijn musicals & movie soundtracks, live optredens, een hoop tussenalbums), maar met die 4 heb je wel een goed overview van Waits doorheen de jaren.

Uiteraard hoor ik graag van andere fans als ze tegenstrijdige input hebben?

Thanks, deze ga ik zeker een kans geven

 

[Lint]

Ik heb Tom Waits altijd al graag gehoord, maar nooit echt een deep dive genomen. En in alle eerlijkheid, ik ken hem meer van zijn filmrollen dan van zijn muziek. Ik denk dat het Tom Waits album dat ik het vaakst beluisterd heb eigenlijk het soundtrackalbum is van Francis Ford Coppola's One From The Heart. Deze film is zeker niet voor iedereen weggelegd, maar is echt helemaal uniek in zijn vormgeving en door de inventieve speciale effecten, it looks like a million dollars maar is eigenlijk een heel bescheiden productie gefilmd in Coppola's Zoetrope studio in San Francisco.

Maar voor Tom Waits als acteur zou ik de mensen hier ook echt aanraden om te kijken naar Down By Law. Een geweldige indiefilm van Jim Jarmusch met een uitstekende rol voor Waits als washed-up radiopresentator. De film is soms grappig, soms triestig, maar heel sfeervol en door meestercinematograaf Robby Muller gefilmd op locatie in Louisiana, met prachtige beelden als resultaat.

Deze week al naar The Heart of Saturday Night, Small Change en Rain Dogs geluisterd en heb enorm genoten, as expected.

Als dit de Waits is die ge kent, gaat ge misschien wel nog verschieten van het moment dat ge Swordfish & Raindogs gepasseert zijt .

Cfr. zijn filmrollen: Down By Law is veruit zijn beste & grootste rol. Voor de rest zijn het hoofdzakelijk bijrollekes. In Seven Psychopaths, Buster Scruggs en Doctor Parnassus (-12 punten omdat ge die niet hebt vermeldt, ik had het nog zo gezegd) heeft hij ook degelijke bijrollen. En deze 3 zijn waarschijnlijk makkelijker verteerbaar voor de meeste mensen.
Ik heb daarentegen wel een zwak voor de Jarmusch / Waits collaboraties. Coffee & Cigarettes is ook heel goed, al is dat minder acteren.

Cfr. zijn Soundtracks: One From the Heart vind ik stiekem heel goed. Eigenlijk houd ik heel erg van zijn soundtracks. De Night on Earth (onderschatte film imo) sountrack vind ik geniaal, en geeft een meer instrumentale Waits dan we gewoon zijn.
Maar ... zijn filmische/theatrale genialiteit komt eigenlijk pas naar voor in zijn musical collaboraties met Robert Wilson:

• The Black Rider: Meest experimentele, interessantste en beste
• Blood Money: ook een heel goed op zichzelf staand album
• Alice: De minste

Maar eigenlijk ... vergeet dat allemaal en bekijk zijn halve live video halve "film" Big Time !!

Also, wat is er zo speciaal aan Martha dat het hier door iedereen wordt vernoemd? Mooi liedje en al, maar vond het zelf geen standout...

Is gewoon het bekendste nummer, samen met Ol 55 hoort ge dat overal. Ik vind het nummer an sich ook niet speciaal. Wel heel mooie tekst.

Behalve Martha ken ik enkel een youtube video'tje dat jaren geleden eens is gepasseerd van Waltzing Mathilda (denk ik dat het heette) en dat klonk toen wel goed maar ik denk dat het aantal platen dat de man heeft me toen heeft afgeschrikt om er in te duiken.
Deze keer ga ik er wel voor want op zich hou ik wel van de rauwheid van zijn stem.

Ik zit jammer genoeg wel net in een periode op het werk waarin ik erg weinig muziek kan spelen (meetings + studeren voor een certificaat ipv gewoon developpen) dus ik vrees dat ik er langer dan 2 weken over ga doen. Het lijkt me trouwens ook meer muziek waar je écht naar moet luisteren en je dus niet te veel anders bij mag doen.

Waltzing Mathilda = Tom Traubert's Blues (al zult ge het ook wel vinden door Waltzing Mathilda te zoeken). Het refrein komt van Waltzing Mathilda, wat zo 1 van die stokoude campfire/café meekweel folk nummers is, ik dacht uit Australië.

 

[Obi-Jan]

Maar misschien zeggen somigen, neen meneer Lint, 1 album vind ik schandalig weinig. Ik zou me schamen om als muziek-liefhebber me zo lui op te stellen.
Wel, ten eerste: Proficiat, ik geef u volledig gelijk (maar zeg het niet aan degenen die bij mijn vorige post blijven hangen). Ten tweede heb ik wel wat voor jullie.

Ik zou dan Waits zijn oevre opbreken in 4 grote brokken, en dus 4 albums:

1. OG Tom, aka bluesy jazzy Tom als drunken crooner (eerste 2 albums) en/of drunken lounge entertainer (de volgende 5), beide met ne hoek af:
   • Closing Time: Classic album #1
   • Alternatief: Heart of Saturday Night … homage aan Sinatra zijn “In the Wee Small Hours”. Imo is Heart beter, maar Closing is de klassieker
   • Eventueel een korte tussenstop bij:
     • Nighthawks at the Diner: Tom in zijn evening lounge entertainer element, inclusief rambling bindteksten
     • Small Change: Al paar evoluties naar wat specialere zaken
       
2. Crazyness starts here, aka de 3 die iedereen deed denken “Huh wtf happened? Was dit niet die zatte lounge zanger?”
   • Raindogs: Classic album #2, Top 3 beste Waits album imo.
   • Alternatief: Geen ... als je Raindogs goed vind, kan je gerust ook Swordfishtrombones & Frank’s Wild Years (met mijn favo song Cold Cold Ground) luisteren, maar Raindogs is superieur.
     
3. Much more craziness & verdere evoluties van Waits in verschillende richtingen over 6 albums. Basically start hier zijn “ik sla op alles wat ik in mijne kelder vind” periode .
   Moeilijke keuze omdat elk album wel interessante zaken heeft en hier enkele klassieke albums tussen zitten ...
   • ... dus dan kies ik maar mijn persoonlijke favo: Mule Variations
   • Alternatief:
     • Bone Machine: Zwaarder, weirder, donkerder, vuiler, meer bare-bone, ik gok 1 van de moeilijkste albums om te leren apprecieren
     • Blood Money: Meer een crazy-circus vibe, meer instrumenten en meer verschillende ritmes, hangt een heel melancholische sfeer over
     • Real Gone: Beatboxing Waits ... no seriously
       
4. The wrap-up:
   Orphans & Bad as Me

We kunnen nog oeverloos zeveren over andere zaken (zijn musicals & movie soundtracks, live optredens, een hoop tussenalbums), maar met die 4 heb je wel een goed overview van Waits doorheen de jaren.

Uiteraard hoor ik graag van andere fans als ze tegenstrijdige input hebben?

Ik ga dit eens volgen. Het enige dat ik van Tom Waits ken is Martha, en is het intro nummer van The Wire ook niet van hem (of een cover ervan, afhankelijk van het seizoen I guess)

Ik ben wel benieuwd, want ik heb de naam Tom Waits wel al veel gehoord, dus lets go

 

[Polle32]

Of zijn (kleine maar typische) rol in de fantastische "The Fisher King" van Terry Gilliam (met die andere goden, Robin Williams en Jeff Bridges):

 

[Polle32]

Ik ga dit eens volgen. Het enige dat ik van Tom Waits ken is Martha, en is het intro nummer van The Wire ook niet van hem (of een cover ervan, afhankelijk van het seizoen I guess)

Ik ben wel benieuwd, want ik heb de naam Tom Waits wel al veel gehoord, dus lets go

Way down in the hole is idd origineel van Waits, en staat op Frank's Wild Years.

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Ben bijna door Closing Time. Ik vind het goed en ik zie de charme er wel in maar het is niet men ding

 

[PBR Streetgang]

Als dit de Waits is die ge kent, gaat ge misschien wel nog verschieten van het moment dat ge Swordfish & Raindogs gepasseert zijt .

Juist! Swordfishtombones ook al beluisterd.

Cfr. zijn filmrollen: Down By Law is veruit zijn beste & grootste rol. Voor de rest zijn het hoofdzakelijk bijrollekes. In Seven Psychopaths, Buster Scruggs en Doctor Parnassus (-12 punten omdat ge die niet hebt vermeldt, ik had het nog zo gezegd) heeft hij ook degelijke bijrollen. En deze 3 zijn waarschijnlijk makkelijker verteerbaar voor de meeste mensen.
Ik heb daarentegen wel een zwak voor de Jarmusch / Waits collaboraties. Coffee & Cigarettes is ook heel goed, al is dat minder acteren.

Niet vermeld want niet gezien. Like, should I really?
Nog een essentiële filmrol voor hem is Short Cuts, waar hij - lo and behold - een alcoholieker speelt. Fenomenale film die heel lang blijft nazinderen.

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Rain dogs bevalt mij al meer. Ik wil de man wel ooit zien een duet opnemen met Cannibal Corpse ofzo want grunts met zo een stem moeten geweldig zijn

 

[anders.]

Ben bijna door Closing Time. Ik vind het goed en ik zie de charme er wel in maar het is niet men ding

Ik ben er ook door. Op zich een mooi album, al is het ook wel nogal "eentonig". Het is minder opvallend dan bij U2 omdat jazz wat makkelijker verteert. Nuja, ik benoem dit genre als Jazz, al zegt wikipedia mij dat het Folk zou moeten zijn

Het is wel de Waits die ik ken. Melancholisch, mooie teksten, mooie stem, maar ook niet bijster origineel. Ik zie de grote verschillen met andere toegangkelijke jazz-muzikanten nog niet.
Ik kijk wel uit naar de andere albums.

 

[CerumenCrevice]

Als het echt zo lyric en stem(geluid) georienteerd is als hier uit de reacties blijkt, vrees ik dat ik ook snel ga vervelen. Akoustische gitaren zijn daarnaast ook niet mijn ding.

Wat heeft dit te bieden voor mensen die nooit naar teksten (kunnen) luisteren?

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Als het echt zo lyric en stem(geluid) georienteerd is als hier uit de reacties blijkt, vrees ik dat ik ook snel ga vervelen. Akoustische gitaren zijn daarnaast ook niet mijn ding.

Wat heeft dit te bieden voor mensen die nooit naar teksten (kunnen) luisteren?

Veel muzikale afwisseling tot nu toe. Closing time was heel veel piano raindogs is heel veel vanalles

 

[anders.]

Als het echt zo lyric en stem(geluid) georienteerd is als hier uit de reacties blijkt, vrees ik dat ik ook snel ga vervelen. Akoustische gitaren zijn daarnaast ook niet mijn ding.

Wat heeft dit te bieden voor mensen die nooit naar teksten (kunnen) luisteren?

Waiting times is eigenlijk een piano-album. Klinkt een beetje als "lounge"-muziek maar dan met meer diepgang.

 

[Lint]

is het intro nummer van The Wire ook niet van hem (of een cover ervan, afhankelijk van het seizoen I guess)

Way Down in the Hole indeed zoals @Polle32 zei. Goed nummer origineel, compleet verkracht bij The Wire.
En elk seizoen gebruikt dat nummer als intro, maar telkens een andere cover. En ze rangen van slecht tot afschuwelijk:

Niet vermeld want niet gezien. Like, should I really?

Yes !! Ik blijf die film altijd verdedigen. Sure het is een typische Gilliam wild ride zonder een duidelijk doel, maar het is zo damn sfeervol en inventief. Imo (en ik sta redelijk alleen in die mening) is Parnassus de betere versie van Munchausen (I know, not selling this to you), en de film die Quixote had kunnen/moeten zijn.

 

[Lint]

Als het echt zo lyric en stem(geluid) georienteerd is als hier uit de reacties blijkt, vrees ik dat ik ook snel ga vervelen. Akoustische gitaren zijn daarnaast ook niet mijn ding.

Wat heeft dit te bieden voor mensen die nooit naar teksten (kunnen) luisteren?

Raindogs zoals @Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield zegt + =>

3. Much more craziness & verdere evoluties van Waits in verschillende richtingen over 6 albums. Basically start hier zijn “ik sla op alles wat ik in mijne kelder vind” periode .
Moeilijke keuze omdat elk album wel interessante zaken heeft en hier enkele klassieke albums tussen zitten ...

• ... dus dan kies ik maar mijn persoonlijke favo: Mule Variations
• Alternatief:
  • Bone Machine: Zwaarder, weirder, donkerder, vuiler, meer bare-bone, ik gok 1 van de moeilijkste albums om te leren apprecieren
  • Blood Money: Meer een crazy-circus vibe, meer instrumenten en meer verschillende ritmes, hangt een heel melancholische sfeer over
  • Real Gone: Beatboxing Waits ... no seriously

 

[kakature]

Way Down in the Hole indeed zoals @Polle32 zei. Goed nummer origineel, compleet verkracht bij The Wire.
En elk seizoen gebruikt dat nummer als intro, maar telkens een andere cover. En ze rangen van slecht tot afschuwelijk:

Komaan! Dat zijn heerlijke covers!

 

[CerumenCrevice]

Een artiest waardig om te exploreren, dus. Ben benieuwd.

 

[Polle32]

Enkel die van Blind Boys. Ik hou van Steve Earl, maar zijn versie