Hier drie kinderen en nog altijd een stil gemis dat het er geen vier zijn. Na een moeilijke start zijn die drie er opeens in een stevig tempo achter elkaar gekomen (een goeie 3 jaar tussen de eerste en de derde). Eerste jaren waren redelijk heftig maar toen had ik een vrij fatalisitsche houding die er zelfs toe leidde dat mijn teneur was " drie kinderen zijn geen cadeau maar reden te meer om er nog een vierde bij te nemen, nu we dan toch bezig zijn". Jaar of drie geleden dan toch maar beslist om er een punt achter te zetten, meer om praktische redenen (kamer, auto, etc..).
Vrouwlief zegt nu wel af en toe dat het misschien tijd is om eens een "knip knip" te overwegen maar ik zie daar toch een beetje tegenop, voorlopig blijf ik dus mijn viriele zelve. Enfin, dat is een andere discussie.
Voorlopig is het ouderschap ook in lijn wat ik van verwacht had. Eindeloze en onbegrensde liefde voor mijn nageslacht. Drie kinderen die, hoewel ze onmiskenbaar broers en zus zijn, een volledig eigen karakter ontwikkelen. Drie te ontdekken karakters, drie keer een andere verhouding met elk van mijn kinderen. Als ik die onderlinge interactie zie (van megaknuffel in het bed tot elkaar los op het hoofd timmeren denk ik soms wel, "zou toch jammer zijn moesten ze hier alleen in het gezin rondlopen", maar ik ben realistisch genoeg dat ik dat gewoon bekijk vanuit mijn eigen referentiekader. Ik doe er dus geen waardeoordeel over, alleen weet ik wel dat ik het niet anders zou willen.
Nu ze ouder zijn val je ook al veel meer terug op je "oude leven", terug tijd en ruimte voor hobby's (al blijf je wel bezig met de hobby's van je kinderen ook) maar hun zelfstandigheid (kleren, wassen, schoenen, huiswerk maken, zichzelf enterainen) maakt veel praktische zorgen minder. In ruil krijg je al het begin van dramatiek van "ruzie tussen vriendinnen" , "puberaal gedrag" en "opjagen in het feit dat ze niet studeren en dat het écht nie vanzelf zal gaan" om dan als weerwoord "boeie" te krijgen.