PBR Streetgang
Well-known member
Hoe kies je in hemelsnaam een album voor deze nu al legendarische reeks?
De eerste waaraan ik dacht was het debuutalbum van Rage Against The Machine, dat voor mij als tiener en vandaag de dag nog steeds van onschatbaar persoonlijk belang is, een album dat alle energie in mij kan oproepen en doen losbarsten in een - al zeg ik het zelf – indrukwekkende headbanging fury, maar me tegelijkertijd diep weet te raken en mij altijd uit de put haalt wanneer het leven mij even niet meezit. Met die bloedstollende oerkreten aan het einde van Freedom, hoe kan dat ook anders. Maar daar tegenover staat de emotionele tour de force Spirit of Eden, een andere parel die ik ontdekte toen ik eigenlijk op zoek was naar de vroege powerpop van Talk Talk en niet eens doorhad dat zij ook verantwoordelijk waren voor de hartverscheurend mooie klanken die mee aan de basis lagen voor wat later post-rock zou genoemd worden. Wat mij ook de feels geeft, maar dan in een veel toffer jasje, is Fire on the Bayou van The Meters, meteen ook het ultieme voorbeeld van mijn affiniteit voor de muziek en cultuur van New Orleans, een gevoel dat ik begon te kweken door het luisteren van dit album, het volgen van HBO's Treme en bekijken van de etnografische documentaires van Les Blank. Maar ik kon natuurlijk ook een totaal andere baan op en uitweiden over een van mijn meer recente obsessies, de ondraaglijk hippe Australiërs King Gizzard and the Lizard Wizard en hun geeky D&D-achtige conceptalbum Murder of the Universe dat naast ubercoole muziek ook volloopt met monsters, magiërs, cyborgs en kots. Heel veel kots. Ik had ook erg klassiek kunnen gaan en grijpen naar een van de grandaddies van de hard rock met een Led Zeppelin of Deep Purple, misschien ook iets proggier met een King Crimson of een Pink Floyd (Animals the underrated, amirite fellas?). Een andere grote liefde in mijn leven is die voor film, maar ik zou het moeilijk vinden om een soundtrackalbum te verdedigen zonder dat de film een deel uitmaakt van de bespreking, en dat leek me onmogelijk om gedaan te krijgen op één week tijd.
Na een veel te lange zoektocht naar het perfecte album om hier aan jullie voor te stellen, heb ik alleen maar kunnen concluderen dat er simpelweg niet zoiets bestaat als het perfecte album om aan jullie voor te stellen. Er bestaat zo geen unieke formule. Elke plaat op mijn long- en shortlist (grapje, ik had maar één kort lijstsje. Whaddaya think I am, crazy or sumthin?) had ongetwijfeld even fijn was geweest om met z’n allen onder de loep te nemen. Maar per toeval werd hier op BG de afgelopen week een discussiethread gelanceerd over Black Sabbath, en dat bracht mij op een idee. Want op hun Black Sabbaths debuutalbum staat een cover van een andere Britse rockband, een band waar ik in geen jaren nog naar had geluisterd en al een beetje van mijn radar was verdwenen. Een band die een immens goed debuutalbum uitbrachten vol leuke grooves en zwoele blues, maar jammer genoeg geen deel uitmaken van de canon. Ondanks het feit dat alle muzikanten overdaad aan talent bezaten en exact die muziek speelden die zo populair was (gij weet, traditionele blues uit het Amerikaanse diepe zuiden gezongen en gespeeld door blanke Britten) konden ze maar niet doorbreken naar het grote publiek. Misschien had het te maken met het feit dat de bandleader niet hun zanger, maar hun drummer was? Een bijzonder goede drummer trouwens, die na zijn bluesperiode nog is gaan drummen voor Frank Zappa, een taak die vast niet alle muzikanten is weggelegd... Maar het belangrijkste is dat dit album een is die mij vele uren luisterplezier heeft geschonken, en dat hopelijk ook bij jullie zal doen.
BeyondGaming, kom en fluit mee met het aanstekelijke openingsnummer Watch ‘n’ Chain, knip met je vingers en tik met je voeten tijdens de heerlijke instrumental Sage of Sidney Street, zing de blues met Whiskey Head Woman en Memory of Pain en doe wat je niet laten kan tijdens de bombastische drumsolo van Mutiny! Ik kan niet wachten om te horen of jullie evenveel plezier beleven aan deze plaat als ik.
De eerste waaraan ik dacht was het debuutalbum van Rage Against The Machine, dat voor mij als tiener en vandaag de dag nog steeds van onschatbaar persoonlijk belang is, een album dat alle energie in mij kan oproepen en doen losbarsten in een - al zeg ik het zelf – indrukwekkende headbanging fury, maar me tegelijkertijd diep weet te raken en mij altijd uit de put haalt wanneer het leven mij even niet meezit. Met die bloedstollende oerkreten aan het einde van Freedom, hoe kan dat ook anders. Maar daar tegenover staat de emotionele tour de force Spirit of Eden, een andere parel die ik ontdekte toen ik eigenlijk op zoek was naar de vroege powerpop van Talk Talk en niet eens doorhad dat zij ook verantwoordelijk waren voor de hartverscheurend mooie klanken die mee aan de basis lagen voor wat later post-rock zou genoemd worden. Wat mij ook de feels geeft, maar dan in een veel toffer jasje, is Fire on the Bayou van The Meters, meteen ook het ultieme voorbeeld van mijn affiniteit voor de muziek en cultuur van New Orleans, een gevoel dat ik begon te kweken door het luisteren van dit album, het volgen van HBO's Treme en bekijken van de etnografische documentaires van Les Blank. Maar ik kon natuurlijk ook een totaal andere baan op en uitweiden over een van mijn meer recente obsessies, de ondraaglijk hippe Australiërs King Gizzard and the Lizard Wizard en hun geeky D&D-achtige conceptalbum Murder of the Universe dat naast ubercoole muziek ook volloopt met monsters, magiërs, cyborgs en kots. Heel veel kots. Ik had ook erg klassiek kunnen gaan en grijpen naar een van de grandaddies van de hard rock met een Led Zeppelin of Deep Purple, misschien ook iets proggier met een King Crimson of een Pink Floyd (Animals the underrated, amirite fellas?). Een andere grote liefde in mijn leven is die voor film, maar ik zou het moeilijk vinden om een soundtrackalbum te verdedigen zonder dat de film een deel uitmaakt van de bespreking, en dat leek me onmogelijk om gedaan te krijgen op één week tijd.
Na een veel te lange zoektocht naar het perfecte album om hier aan jullie voor te stellen, heb ik alleen maar kunnen concluderen dat er simpelweg niet zoiets bestaat als het perfecte album om aan jullie voor te stellen. Er bestaat zo geen unieke formule. Elke plaat op mijn long- en shortlist (grapje, ik had maar één kort lijstsje. Whaddaya think I am, crazy or sumthin?) had ongetwijfeld even fijn was geweest om met z’n allen onder de loep te nemen. Maar per toeval werd hier op BG de afgelopen week een discussiethread gelanceerd over Black Sabbath, en dat bracht mij op een idee. Want op hun Black Sabbaths debuutalbum staat een cover van een andere Britse rockband, een band waar ik in geen jaren nog naar had geluisterd en al een beetje van mijn radar was verdwenen. Een band die een immens goed debuutalbum uitbrachten vol leuke grooves en zwoele blues, maar jammer genoeg geen deel uitmaken van de canon. Ondanks het feit dat alle muzikanten overdaad aan talent bezaten en exact die muziek speelden die zo populair was (gij weet, traditionele blues uit het Amerikaanse diepe zuiden gezongen en gespeeld door blanke Britten) konden ze maar niet doorbreken naar het grote publiek. Misschien had het te maken met het feit dat de bandleader niet hun zanger, maar hun drummer was? Een bijzonder goede drummer trouwens, die na zijn bluesperiode nog is gaan drummen voor Frank Zappa, een taak die vast niet alle muzikanten is weggelegd... Maar het belangrijkste is dat dit album een is die mij vele uren luisterplezier heeft geschonken, en dat hopelijk ook bij jullie zal doen.
BeyondGaming, kom en fluit mee met het aanstekelijke openingsnummer Watch ‘n’ Chain, knip met je vingers en tik met je voeten tijdens de heerlijke instrumental Sage of Sidney Street, zing de blues met Whiskey Head Woman en Memory of Pain en doe wat je niet laten kan tijdens de bombastische drumsolo van Mutiny! Ik kan niet wachten om te horen of jullie evenveel plezier beleven aan deze plaat als ik.
Daar wordt een mens nu eens goed gezind van. Daarstraks een eerste keer beluisterd tijdens het rondcruisen in opdracht van het werk, en moet zeggen dat de hele rit met een glimlach gebeurde dankzij jouw album, maar ik ga het zeker deze week nog eens herbeluisteren.
