Album of the week The Aynsley Dunbar Retaliation

Ik ben er nog eens doorgegaan, ik vind het een zeer aangenaam album maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het eerder als een soort "Best Of" album aanvoelt, ik hoor te veel verschillende dingen waardoor het niet als een samenhangend album overkomt.

Natuurlijk hoeft dat niet bezien worden als iets slechts er staan een hoop top nummers op.
 
Lol dat van "obscuur" was maar een scheve mop hoor. Dunbar is trouwens de enige band op mijn lijst die niet bekend is bij 95% van de posters hier gok ik.
En voor de rest doet iedereen maar gewoon wat ze zelf willen zeker? 🤷‍♂️
Obscuur of niet, wall of text of niet, pop prinsesjes of black metal, het is UW week verdomme, go wild!


*Blijf bij uw eerste keuze Black, blijf bij uw eerste keuze*.
Behalve gij misschien. Ik verwacht emocore gekweel :unsure:.
 
Instant herkenning, maar had niet direct direct door vanwaar.. Wel straf dat zo'n sample waarvan ik dacht dat dat inventieve productie is van een meer elektronische muzikant, dan zo oud blijkt te zijn.

Tgoh en het gaat veel verder dan dat. De meeste "grote der rock" in de jaren 60 / 70 / 80 a la The Doors, Led Zeppeling, Pink Floyd, .... hebben belachelijk veel gebruikt, soms zelf onschaamtelijk, van blue's collectieven uit de jaren 1910 - 1930 en bluegrass collectieven van de jaren 1935 - 1955.
 
Zoals gewoonlijk ben ik te gemakkelijk onder de indruk van nooit eerder gehoorde muziek en daar ben ik zelf gelukkig om.
Easy 8.5/10, het album.
'Mutiny' doet me denken als de voorloper van Bonham' 'Moby Dick'.
 
Eindelijk een rustig moment waar ik het album kan beluisteren.

Double Lovin` is een echt blues-lied en mijn favoriet: niets speciaal op zich, maar bij blues moet dat ook niet. Heel veel van de oude blues trekt gewoon op elkaar, maar het draait vooral om het overbrengen van de emotie. Ook Memory of Pain brengt het gevoel best naar voren.
De andere songs: niet slecht - het eerste lied is zeker aanstekelijk - maar toch ook niet zo bijzonder memorabel. Maar niet elke song moet u uit uw sokken blazen natuurlijk. Gewoon goed is ook al goed. Ik heb genoeg cd`s met average muziek, die ik toch regelmatig opzet.

De instrumentele songs zijn voor mij het minst album waardig: Sage of Sidney Street had gerust de helft van lengte mogen zijn. En Mutiny is voor mij ook maar album-opvulling en neemt de sfeer van het album weg. Geen idee waarom je je album zo zou willen afsluiten.

conclusie: Het album in zijn geheel vind ik niet zo bijzonder, maar ik ga zeker de andere albums van deze groep beluisteren, want de goede songs waren dan ook wel echt goed en een plusje dus voor het voorstellen van de band.
(Nu naar `to Mum from Aynsley and the Boys` aan het luisteren: de eerste songs bevallen me al enorm)
 
Ik heb geen Spotifiy-account, dus voorlopig enkel fragmentjes gehoord van elk nummer. (Wel handig aan de ene kant, want dan krijg je direct een idee over een artiest/album die je niet kent.)
Jazzachtig, tof, warm, vrolijk... :)
Ik heb niet de hele wall of text gelezen ( :unsure: ), maar zie nergens een jaar, al vermoed ik 1965 of zelfs daarvoor?

EDIT: 1969 dus...
Oeps. :unsure:
Voor mij klinkt het wat ouder dan de muziek uit deze tijd waar ik meestal naar luister.
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Ben nu naar het hele album aan het luisteren en ik kan er tot nog toe geen verkeerd woord over zeggen. :) Heel fijne bluesgitaar vooral (maar daar maak je mij nooit boos mee)!
Alleen die lange drumsolo op het einde had voor mij niet gehoeven, maar ik ben sowieso niet echt een grote fan van (lange) drumsolo's..
 
Laatst bewerkt door een moderator:
nog iemand recommendo's in deze stijl ?
Jeff Beck / The Jeff Beck Group is imo de overtreffende trap van Aynsley, vooral zijn vroegere albums.
Kerel blijft trouwens maar fantastische muziek maken. Loud Hailer van 2016 is imo 1 van de beste platen van dat decennium (wel niet meer dezelfde lijn als Aynsley), en Shame 1 van de beste nummers ooit:


The Rolling Stones tappen trouwens ook HEEL vaak uit hetzelfde vaatje (voor zo een 20% van hun songs).
 
Laatst bewerkt:
Een tweede, derde en vierde luisterbeurt de afgelopen dagen hebben enerzijds mijn gevoel bevestigd dat dit een heel leuke plaat is die me instant goedgezind maakt, maar anderzijds begrijp ik nu ook de opmerkingen van anderen dat het tegelijk ook een tikkeltje vergeetbaar en niet altijd even samenhangend is. Al bij al toch zeer blij met deze toevoeging aan mijn Spotify library!

Nu ben ik Jeff Beck aan het opzetten, de smaak van @Lint stelt nooit teleur.
 
Heb de plaat ook een keertje opgezet en daar zal het bij blijven vrees ik.
Niet dat het slecht is, maar voor mij niets memorabel. Het geeft mij niet bepaald goesting om het nog meer te gaan beluisteren of om andere platen van dezelfde artiest op te zetten. Het is sowieso mijn smaak niet, maar als achtergrondmuziek kan ik er zeker mee leven. Als het op de radio zou komen, zou ik het ook niet afzetten.

Hetzelfde met het vorige album van de week btw. Niet direct mijn genre, maar ik zou het ook niet afzetten.

Er zijn al genoeg goeie comments geweest, mag er ene mindere tussen zitten ook he 😁
 
Terug
Bovenaan