PBR Streetgang
Well-known member
Mijn eerste keuze voor deze editie was een album van Charles Mingus, maar gezien de focus op Mingus in de Classic Artists reeks, besloot ik voor een ander te kiezen. Ik ben dan even gaan grasduinen in mijn platencollectie om wat inspiratie op te doen en tussen alle doomy en proggy en jazzy albums die ik geregeld opleg, viel mijn oog op enkele platen van mijn favoriete bluesmuzikant, Lightnin' Hopkins. En meteen werd het duidelijk dat ik er een van moest kiezen. Ik kon gaan voor de minder gekende maar iets meer opgewekte Good Times, uitgekomen in 1979, of voor de iets meer klassieke Blues in My Bottle, oorspronkelijk opgenomen in 1961. Om het jullie allemaal wat gemakkelijker te maken, koos ik voor die laatste, omdat deze beschikbaar is op populaire streaming service en jullie niet op platenjacht moeten om hem te kunnen beluisteren.
Over Lightnin' Hopkins zelf kan ik niet bijster veel zeggen buiten dat hij opgroeide in het Amerikaanse Zuiden, leerde spelen op een oude sigaardoos, opgepakt werd voor de een of andere misdaad en enkele jaren aan een chain gang werkte. Veel meer cliché kan je het niet bedenken voor een zwarte Texaan in de jaren '30. Na zijn release begon hij meer en meer muziek te spelen en bezocht een heleboel verschillende platenlabels voor opnamesessies, wat het samenstellen van een discografie onbegonnen werk maakt. Zelf heb ik maar kennis gemaakt met enkele flarden van dat immense nalatenschap, maar meer dan genoeg om me aan te hechten.
Blues in My Bottle is in elk geval representatief album, het is zo puur als maar zijn kan, enkel Hopkins, zijn gitaar en zijn doorrookte stem die in een hevig Zuiders dialect en met bakken stijl zingt, speelt, praat, vertelt over leven en dood en liefde en leed.
En als een kleine bonus, en misschien een betere showcase voor de presence van Hopkins en zijn talent als storyteller, presenteer ik ook het begeleidend stuk Mr. Charlie, een kortfilm geregisseerd door de onvolprezen documentarist Les Blank, en kan gezien warden als een teaser voor zijn film The Blues According to Lightnin' Hopkins, die een jaar later werd uitgebracht.
Ik wens jullie allemaal veel plezier met het beluisteren van Blues in My Bottle en doe daarbij wat jullie niet laten kunnen. Neem er zelf jullie eigen bottle erbij, plof in jullie zetel en laat Lightnin' Hopkins in jullie hart.
Over Lightnin' Hopkins zelf kan ik niet bijster veel zeggen buiten dat hij opgroeide in het Amerikaanse Zuiden, leerde spelen op een oude sigaardoos, opgepakt werd voor de een of andere misdaad en enkele jaren aan een chain gang werkte. Veel meer cliché kan je het niet bedenken voor een zwarte Texaan in de jaren '30. Na zijn release begon hij meer en meer muziek te spelen en bezocht een heleboel verschillende platenlabels voor opnamesessies, wat het samenstellen van een discografie onbegonnen werk maakt. Zelf heb ik maar kennis gemaakt met enkele flarden van dat immense nalatenschap, maar meer dan genoeg om me aan te hechten.
Blues in My Bottle is in elk geval representatief album, het is zo puur als maar zijn kan, enkel Hopkins, zijn gitaar en zijn doorrookte stem die in een hevig Zuiders dialect en met bakken stijl zingt, speelt, praat, vertelt over leven en dood en liefde en leed.
En als een kleine bonus, en misschien een betere showcase voor de presence van Hopkins en zijn talent als storyteller, presenteer ik ook het begeleidend stuk Mr. Charlie, een kortfilm geregisseerd door de onvolprezen documentarist Les Blank, en kan gezien warden als een teaser voor zijn film The Blues According to Lightnin' Hopkins, die een jaar later werd uitgebracht.
Ik wens jullie allemaal veel plezier met het beluisteren van Blues in My Bottle en doe daarbij wat jullie niet laten kunnen. Neem er zelf jullie eigen bottle erbij, plof in jullie zetel en laat Lightnin' Hopkins in jullie hart.
).
)
