Album of the week The Aynsley Dunbar Retaliation

[DwightSchrute]

Een café met deze muziek zou me kunnen bekoren maar de weg naar mijn Spotify list zal die niet vinden. Is een album zonder hoogvliegers maar wel een goede flow en technisch best goeie stukken.

 

[mIrReN]

Paar snippets beluisterd, zeer goed tot dusver. Later eens het volledige opzoeken. Alvast bedankt!

 

[de Waaslandwolf]

Nog niet eerder hier kunnen posten, omdat ik het eerst een paar luisterbeurten wou geven teneinde een ietwat gefundeerde hoop onzin te kunnen spuien. Goed, vijf luisterbeurten later ben ik er uit: wat mij betreft klinkt dit album gewoon veel (maar dan ook veel) te proper voor de stemming die de muziek meedraagt. De afgelikte sound contrasteert flink met de sombere blues die de band brengt. Pijn is zelden mooi, en de scherpe kantjes er af proberen halen ondergraaft voor mij de authenticiteit.

Muzikaal op zich niet slecht - hoewel er weinig echt blijft hangen - maar wat mij betreft te steriel. Niet dat ik geen blues kan smaken, integendeel, maar de accenten liggen niet waar ik ze graag heb bij blues.

 

[PBR Streetgang]

Goed, vijf luisterbeurten later ben ik er uit: wat mij betreft klinkt dit album gewoon veel (maar dan ook veel) te proper voor de stemming die de muziek meedraagt. De afgelikte sound contrasteert flink met de sombere blues die de band brengt. Pijn is zelden mooi, en de scherpe kantjes er af proberen halen ondergraaft voor mij de authenticiteit.

Niet dat ik geen blues kan smaken, integendeel, maar de accenten liggen niet waar ik ze graag heb bij blues.

Hier heb ik alle respect voor, want blues heeft vele incarnaties en hoewel er onderwerpen en muzikale thema's zijn waar die allemaal naar terug reiken, klinken ze soms anders als dag en nacht.
Maar ik vind het vreemd dat je net dit album zo clean en afgelikt vind, want ik denk helemaal het omgekeerde van ADR's debuut. Ik vind dat ze het een beetje ruiger brengen dan andere bluesbands (uit die periode weliswaar, met Elmore James of Lightning Hopkins ga ik ze nu niet vergelijken) of zelfs dan de latere albums die ze zelf uitbrachten. Het verschil met Dr. Dunbar's Prescription is vrij groot en is een van de redenen dat ik hun follow-up plaat niet zo super vind. Fijne muziek, maar zoals sommige andere commentaren over dit album: niets dat echt blijft hangen.



Bedankt iedereen om deze afgelopen week tijd uit jullie schema's te nemen om een of meerdere keren naar dit album te luisteren. Het was erg aangenaam om jullie reacties te lezen, ik heb zelf ook het een en ander bijgeleerd over het genre en enkele namen leren kennen vaarvan ik voordien nog nooit had gehoord.

 

[de Waaslandwolf]

Hier heb ik alle respect voor, want blues heeft vele incarnaties en hoewel er onderwerpen en muzikale thema's zijn waar die allemaal naar terug reiken, klinken ze soms anders als dag en nacht.
Maar ik vind het vreemd dat je net dit album zo clean en afgelikt vind, want ik denk helemaal het omgekeerde van ADR's debuut. Ik vind dat ze het een beetje ruiger brengen dan andere bluesbands (uit die periode weliswaar, met Elmore James of Lightning Hopkins ga ik ze nu niet vergelijken) of zelfs dan de latere albums die ze zelf uitbrachten. Het verschil met Dr. Dunbar's Prescription is vrij groot en is een van de redenen dat ik hun follow-up plaat niet zo super vind. Fijne muziek, maar zoals sommige andere commentaren over dit album: niets dat echt blijft hangen.

Tjah, dat valt vermoedelijk volledig te verklaren door het feit dat alle blues die ik ooit deftig beluisterd heb gewoon een pak minder clean waren. Ik placht meer te blijven plakken bij dingen die balanceren tussen blues rock en hard rock.

 

[Lakigigar]

Dit album beluisterd. Eerste nummer is sterk, zet de moed direct voor wat komen gaat. Tweede nummer is ook opnieuw erg goed. Het derde vind ik ook goed. Vierde is ook goed. Maar de eerste twee waren beter.

Nummer 6 is weer goed alleszins. Nummer 7 vind ik weer minder, te weinig "actie" of te traag. De blues-sound is wel leuk, ik vind het best een leuk genre, niet dat ik er actief naar zoek, maar nu en dan maar niet vaak hoor ik wel een soort van blues nummer, en bepaalde acts zijn ook wel geinspireerd door de blues. Er zijn ook wel enkele blues hits dat ik wel al zal gehoord hebben. Maar verder wel een genre waar ik weinig van ken, maar blues is over het algemeen wel een genre waar ik vrolijk van word denk ik, en waar je wel van kan gaan swingen of toch zeker op de beat mee kan gaan bewegen. Ja, voor de elektronische / dance genres moesten de mensen ergens op kunnen dansen natuurlijk, en dan denk ik dat het wel dit of jazz was. Al is dit nu ook wel geen blues van de jaren '30/'40/'50, en is dit al een album op het einde van de jaren '60. Achtste nummer ligt me niet. Negende nummer ook niet. Het licht gaat gewoon plots snel uit. Ik weet niet wat er gebeurt, ik denk te weinig stemgeluid.

Jammer van het einde, en ik ga er 7/10 voor geven. Eerste 6 liedjes zijn goed, met goede sfeer. Eigenlijk weinig negatiefs op die songs te merken, maar daarna gaat het een beetje uit als een nachtkaars.

 

[Hayrus]

Dit zou ik nooit uit mezelf opleggen, maar kan het zeker wel smaken. Hoogtepunten waren Trouble No More en uiteraard de bass solo in Sage Of Sidney Street.