impressive, had er nog nooit van gehoord en ik ken veel muziek
Als er een obscure Vlaamse reggaecover bestond van Whiskey Head Woman, dan waren ze al lang op uw radar verschenen.
Leuke, chill-out plaat. Ene om op te leggen op een zwoele zomerdag, met een glas whiskey in de ene hand en een sigaar in de andere. De beelden van The Straight Story zouden hier goed bij passen.
Het is inderdaad een goede chillout plaat, maar vind het voor mezelf nog iets te elektrisch klinken voor die The Straight Story-vibes te kunnen voelen. Maar het is een mooie film dus dat komt binnen als een compliment
Geheel analoog aan uwe nickname waan ik mij met momenten op de PBR Street Gang, goedkope whiskey te drinken met Martin Sheen en enkele Playboy bunnies terwijl we de Nung opvaren.
Look at these beautiful fucking jugs, man!
Ergens wel, anderzijds is de Nung opvaren ook een descent into madness en dan zou ik er toch eerder Popul Vuh bijzwieren (van Aguirre) dan deze zwoele bluesplaat.
Als kijker, zeker en vast. Maar ik denk dat de crew van de Streetgang zelf zich daar grotendeels van onbewust zijn en het liever houden bij de bluesy rock n roll die door de radio's werden gepompt.
Heerlijk.
Daar wordt een mens nu eens goed gezind van. Daarstraks een eerste keer beluisterd tijdens het rondcruisen in opdracht van het werk, en moet zeggen dat de hele rit met een glimlach gebeurde dankzij jouw album, maar ik ga het zeker deze week nog eens herbeluisteren.
Zéér toffe keuze btw, zoiets leg ik nooit uit mezelf op.
Het is een
perfect album om op te zetten tijdens het rijden of tijdens een lange fietstocht (bij voorkeur ook onder een blauwe hemel met een warm zonnetje). Well done.
Fire on the Bayou was ook bijlange niet slecht, maar ik ben toch blij dat ge deze gekozen hebt. Wat een lekker plaatje zeg, het is maar een eerste indruk maar die ga ik zeker nog een paar keer opzetten deze week! Heerlijk lange muzikale intermezzos waarbij iedereen ruim aan bod komt (beetje à la Deep Purple maar zonder de hardrock), en vooral die baslijntjes zijn echt geslaagd. Goeie vocals ook, zit heel veel ziel in. Laat dit nu net een genre zijn waarin ik mij wat wil verdiepen, maar niet weet waar te beginnen...
Daar wordt een mens inderdaad vrolijk van, prachtige keuze
@PBR Streetgang! Is de rest van hun discografie een beetje de moeite?
Ik vind al hun muziek goed, maar ik heb een specialere band met hun debuut dan met de rest. Ook heeft die een iets ruwere klank, die voor mij perfect past bij dit genre, en dat is grotendeels weg in hun latere albums. De muziek is wel altijd goed, al gaan ze zich meer richten op de blues dan de grooves. Maar het is ook wel even geleden dat ik al hun (vier, geloof ik) albums aandachtig heb beluisterd en vergeleken.
Eerste paar seconden van het album en holy shit: FlyLo sample !! (alé, tis omgekeerd, maar je begrijpt me wel
) En Amon Tobin ook. Niiiice.
Cool! Ik ben niet vertrouwd met FlyLo, dus weet niet meteen wat je precies bedoelt. Zelfde voor Amon Tobin, vrees ik. Misschien wanneer jij aan de beurt bent voor deze reeks?
Heya, ik heb Dunbar nog aangehaald in mijn post in de thread van Black Sabbath, voel ik mij even een hippe boy zeg!
Ik kende Aynsley Dunbar dus, ook al is dat niet even cool als kunnen droppen dat ge vorige week Armagedda kende, maar toch: droppen is droppen.
Niets is hipper of cooler in my book dan Aynsley Dunbar Retaliation name/needle drops.
Volgens mijn library in iTunes is het eerste dat ik van hem heb toegevoegd "Blue Whale" (een album van slechts vijf nummers waarvan blijkbaar een cover van Zappa, al kende ik dat Willie The Pimp enkel
in de versie van Stack Waddy) en wat later pas zijn vier albums met de Retaliation. Niet om te zeggen dat ik dit nu elke week opzet of zo hoor, verre van, wel dat ik van hun latere albums
Run You Off The Hill,
Invitation To A Lady en
Fortune City voor de vrouwenstem in één van de playlistjes had van die periode. Die eerste twee nummers gewoon voor de elektrische gitaar, denk ik, verder niet specifiek mijn ding ook al komt 80-90% van wat ik luister min of meer uit die periode.
Van deze plaat herkende ik enkel Roamin' And Ramblin' (en niet Gamblin' zoals in uw Spotifylink schijnbaar) en in zijn geheel is het voor mij te weinig elektrische gitaar, al ligt dat misschien meer aan het feit dat ik ze met meer van dat associeer door de selectie van die nummers hierboven. Ik ben daardoor ook vlug even door hun andere CDs gegaan en daar is die gitaar eigenlijk ook geen goede representatie voor, het ligt in de lijn van dit album maar misschien durf ik het iets "kleurrijker" noemen.
In het algemeen net wat te traag voor mij, en in combinatie met die stem trek ik het niet, net zoals dat gefluit in het eerste nummer. Die instrumentale songs zijn wel in orde, maar tegelijk heb ik ook niet meteen zin om dat nog eens terug op te zetten. De rest was goed en ik zal het album later deze week zeker nog eens opzetten in het kader van dit concept, gewoon niets dat meteen bleef hangen na deze eerste keer. (net zoals dat allicht het feit was toen ik er eens rap over ging en die andere nummers bijhield die dan wel wat hadden voor me) Toch alweer een goede keuze, niet in het minst voor het contrast met vorige week!
En ik wist ook niet dat Black Sabbath dat gecoverd had want ik kende Black Sabbath niet tot voor vorige week, en ik kende Warning zelf ook niet. Toen ik ging kijken bij Dunbar had ik Warning eveneens niet staan, ook niet op Remains To Be Heard. Ik vind dat nummer nu wel beter dan alles op dat eerste album, hadden ze beter daar op gezet dan.
Fijn om zelf ook jouw "verhaal" over de kennismaking met Aynsley Dunbar te lezen. Stack Waddy ken ik zelf niet, dus nu heb ik er ook een naam bij om te verkennen. Great stuff.
Vanaf Roamin' and Gamblin' (of is het nu Roamin' and Gamblin') gaat het wel de hoogte in imo, goed ritme, heerlijke gitaar en samenspel met de piano. Daarna Sage of Sidney street: die baslijn daar! Memory of Pain trekt die lijn verder, nu komt imo een pak meer gevoel bij kijken: dat "main" riff, die solo op 2.30, dat orgel 3.50, het cresendo rond 5.20. Da's hetgeen dat ik wil horen.
En toen kwam Mutiny, ik ben niet zo gek van drum solo's maar deze heb ik speciaal een paar keer opnieuw opgezet en elke keer wordt die beter.
Het zal nooit m'n ding worden maar absoluut wel te pruimen. Vooral tegen het eind aan: dik de moeite.
YES! Omg, die laatste minuut van Memory of Pain is echt heel speciaal. En ja, baslijn van Sage of Sidney Street is fantastisch, maar het drumwerk daarop mag ook niet gemist worden. Heel mooi werk met brushes daar. Maar het hoeft inderdaad niet op elk nummer te zijn dat Brox of Dunbar de show stelen.
Dunbar hits home om 2 redenen:
- Mijn pa was fan, had er 2 LPs van (Dr. Dunbar & Remains) , en die heb ik kapot gespeeld als kleine pagadder. Hij had ook 1 LP van Victor Brox die ik ook ooit live heb gezien
.
- In mijn studenten-tijd, toen ik nog genoeg vrije tijd had voor dat soort onzin, hield ik me graag bezig met alles van mijn favo bands uit te vlooien, uiteraard incl. alle andere projecten van alle leden. Twee van mijn favos zijn Zappa (alleen al alle Mothers onderzoeken is genoeg voor 2 studieperiodes te vullen
) en Jeff Beck.
En hohoho wie kwam ik dan tegen op de intersectie Zappa, Beck en Brox? Weleuh het zal wel duidelijk zijn zeker... MIJNE PA! Euh wait, nee, Dunbar dus
.
Retaliation is dus een fantastische keuze, een dijk van een debuut album, gemaakt door belachelijk goede muzikanten... as mentioned: Brox
, en die gitarist:
(wat voor mij een nobele onbekende is, maar wel meedoet op elk album).
Het heeft allemaal heel erge Jeff Beck en soms lichte Steve Miller vibes, wat alleen maar positief is.
Mijn favo tracks zijn Whisky Head Woman, Trouble no More, Double Lovin:, Sage of Sidney Street en Mutiny.
De 2 opvolgers vond ik een tikkeltje minder maar Remains to be Heard dus
. Dat is eigenlijk geen echt Aynsley album meer. Hij drumt wel nog, maar Brox is hier de leading man. Dit album is imo wat completer en interessanter... al kan het ook zijn omdat ik het veel meer heb beluisterd.
Maar all in all dus: Prachtige keuze
@PBR Streetgang 
.
Voor wie wat extended listening wilt, zoek wat filmkes van Victor Brox op YouTube (album niet makkelijk te vinden). En de volgende Aynsley nummers staan ook in mijn Spotify library: Invitation to a Lady, Whistlin Blues, Sleepy Town Sister, Fortune City, Mean Old World.
Ik hou wel van een beetje Beck, maar ken er niet genoeg van buiten zijn vroegste albums. Ook weet ik niet echt op welke albums onzen Aynsley allemaal drumt. Ik kende hem voornamelijk via de Zappa-route en Retaliation. En ja, Brox is fantastisch. Blijkbaar volgens Jimi Hendrix de beste blanke blueszanger die er was, en ik denk dat ik hem gelijk zou geven hierin.
Poging tot korte samenvatting:
- Ik ben vrij grote fan van dit genre en die periode en toch had ik hier nog nooit van gehoord, beetje gênant.
- Het valt op dat dit duidelijk een andere invloed heeft (zoals @willydrama zei) dan de usual suspects: John Mayall & The Bluesbreakers, The Paul Butterfield Blues Band, Fleetwood Mac, etc. Meer met een hoek af, minder klassiek, meer zuiders, meer creole bayou nawlins.
- Het is een leuk album maar - 't is hier al een paar keer aangehaald - een beetje vergeetachtig. 'k Heb het nu al een aantal keer opgelegd en ik vind het altijd leuk, maar verder dan dat gaat het (momenteel nog) niet.
Toffe keuze, bedankt!
Inderdaad, het is een zeer herkenbare stijl, maar ze doen het net iets anders dan hun tijdgenoten. Misschien is dat zwoele aspect ook wat mij zo aansprak toen ik het voor het eerst luisterde. Voor mij is het echter wel een super memorabel album, waar ik echt elke tel van buiten ken.
Double Lovin` is een echt blues-lied en mijn favoriet: niets speciaal op zich, maar bij blues moet dat ook niet. Heel veel van de oude blues trekt gewoon op elkaar, maar het draait vooral om het overbrengen van de emotie. Ook Memory of Pain brengt het gevoel best naar voren.
De andere songs: niet slecht - het eerste lied is zeker aanstekelijk - maar toch ook niet zo bijzonder memorabel. Maar niet elke song moet u uit uw sokken blazen natuurlijk. Gewoon goed is ook al goed. Ik heb genoeg cd`s met average muziek, die ik toch regelmatig opzet.
De instrumentele songs zijn voor mij het minst album waardig: Sage of Sidney Street had gerust de helft van lengte mogen zijn. En Mutiny is voor mij ook maar album-opvulling en neemt de sfeer van het album weg. Geen idee waarom je je album zo zou willen afsluiten.
conclusie: Het album in zijn geheel vind ik niet zo bijzonder, maar ik ga zeker de andere albums van deze groep beluisteren, want de goede songs waren dan ook wel echt goed en een plusje dus voor het voorstellen van de band.
(Nu naar `to Mum from Aynsley and the Boys` aan het luisteren: de eerste songs bevallen me al enorm)
Interessante opmerking over Mutiny, zo had ik er nog nooit over nagedacht. Ik vind het de max, maar begrijp je punt helemaal.
Echt, deze thread is als muziek in mijn oren (ogen?), maar wat mij het meeste opvalt en wat ik persoonlijk enorm vreemd vind is dat er niet veel gezegd wordt over de awesomeness van Watch N Chain... Ik las al een paar keer dat het enkele nummers duurt vooraleer het album echt op gang komt, of dat buiten z'n initiële catchiness het nummer niet veel te bieden heeft. Voor mij is het echt het tegengestelde, ik vind dat een enorm sterk nummer, en ik denk dat ik van al het drumwerk op dit album, ik voor de opener zou kiezen als de meest geïnspireerde, en het melodietje dat gefloten wordt en de variaties daarop, vind ik buitengewoon zalig. Instant mood setter, ik kan niet anders dan meefluiten en met een glimlach de rest van het album tegemoet gaan. Het is ook een liedje dat, net als Sage of Sidney Street, een andere sound heeft dan de meeste andere liedjes op dit album en op latere albums van The Aynsley Dunbar Retaliation. Wat mee bijdraagt aan mijn voorkeur voor dit album boven alle andere. Maar zoals ik al eerder zei, ik zou ze nog eens aandachtig moeten herbeluisteren.
. En trouwens enkel maar bij de eerste 2 CDs denk ik.
. De enige optie is dus met opzet alles saboteren. Hoe staat ge tegenover de Black Eyed Peas? 
.
.
