D
Deleted member 95
Guest
Tl;dr - Een combinatie tussen psytrance, etnische shizzle en ambient chillout, actief te beluisteren in één trok en nee dat hoeft niet per se nuchter te gebeuren.
Beminde kennissen
Het is zomer, het is bijna vakantie (nog vijf weken ), het is zo goed als gedaan met heel die Corona-merde.
Kortom: het is verdomme tijd voor een dik feestje, let’s get Shpongled™!
Ik heb lang getwijfeld, véél te lang. Maar ik heb zo mijn redenen - zie onder - en uiteindelijk: als ik het niet doe, doet niemand het. Er zijn hoop en al vijf bands waar ik met evenveel passie over kan vertellen, en de andere vier zijn allen uit de metal afkomstig. Om maar te zeggen: Shpongle heeft een speciaal plekje in mijn hart, en die immer vloeiende bron van puur muzikaal-cerebraal geluk wil ik deze week graag met jullie delen/door jullie onwaardige strot rammen (schrappen wat niet past).
Shpongle is een band die tegelijk grondlegger, absolute referentie en boegbeeld is van de psybient-muziek. Hun status is heilig, en elke andere release binnen het genre wordt zowat afgewogen tegenover het werk van Shpongle. Zoals de naam doet vermoeden, is psybient een combinatie tussen psytrance en ambient, maar daar stopt het niet. Kenmerkend voor het genre is dat er daarnaast ook een groot blik etnische invloeden wordt opengetrokken. Het resultaat van dit alles is muziek die weliswaar erg dansbaar is, maar in de eerste plaats toch vooral gemaakt is om actief naar te luisteren, al dan niet onder invloed van psychedelica. Dit is muziek die immers niet binnen de lijntjes kleurt, maar waarvan je eerder zou vermoeden dat de artiest de kleurpotloden heeft vermalen en opgesnoven.
“Shpongle” is een niet-bestaand woord dat door de band gebruikt wordt als een parapluwoord om een algemene staat van spirituele euforie aan te duiden, dat kinderlijke gevoel van blijdschap en verwondering dat volwassenen slechts zeer zelden weten terug te vinden. De band bestaat uit Simon Posford, een Britse tovenaar die ook al één van de meest invloedrijke goa-trance platen (Twisted) heeft uitgebracht onder zijn alter ego Hallucinogen, en zijn kompaan Raja Ram, een Australiër van ondertussen 80 jaar die verantwoordelijk is voor de “brede muzikale concepten” - wat dat dan ook moge betekenen - en ook fluit speelt, jawel! Geen paniek, ik ga mij niet bezighouden met opmerkingen daarover in Zwam te gaan kopiëren.
In de studio, maar vooral live worden zij vergezeld van een heel scala aan sessie-muzikanten, dus dit is zeker meer dan zomaar op wat knopjes duwen. Gezien de gevorderde leeftijd van Raja Ram en de logistieke moeilijkheden om zo ’n grote groep muzikanten, performers etc… bij elkaar te krijgen wordt er echter helaas niet meer opgetreden met de volledige liveband. Op YouTube vind je echter volledige optredens in Londen en het mythische Red Rocks.
Nothing Lasts… But Nothing is Lost is het derde Shpongle-album, en werd destijds aangekondigd als hun laatste (godzijdank volgden er daarna nog eens drie + een aantal EPs). Het album is min of meer opgevat als eerbetoon aan Terrence McKenna, een zeer invloedrijk figuur in de periode dat psychedelische planten "herontdekt" werden, en van wie verschillende vocale samples te horen zijn. Het is in mijn ogen hun beste en meest samenhangende werk en een plaat die simpelweg alles wat de band te bieden heeft laat horen, en hoe! Als je dit goed vindt, ga je de rest van hun discografie ook goed vinden, daar ben ik rotsvast van overtuigd. Als je dit niet goed vindt, tja... pech gehad, volgende week beter.
De muziek is zowel uptempo als downtempo, met niet alleen synths en andere elektronica maar ook wat akoestische toevoegingen (met heel wat gitaar maar ook koperblazers). Polyritmes op verschillende percussie-instrumenten en lekkere tot zeer lekkere baslijntjes houden de boel bij elkaar, terwijl er vocaal zowel samples (vooral van Terrence McKenna) als zang te horen is. Maar het belangrijkste is de songwriting. Dit is een album dat, zoals de titel reeds verraadt, immer voortbeweegt en zelden lang blijft stilstaan. Elementen worden toegevoegd, veranderd, weggelaten, vertraagd, versneld, … De title track - of tracks, aangezien deze is opgesplitst in drie delen (zie verder ) - is zó weird, en bijna niet te omschrijven qua sound, maar zit tegelijk gemakkelijk in mijn top drie favoriete stukken muziek aller tijden. Hoe dat langzaam opgebouwd en weer afgebroken wordt zonder dat je er bij stilstaat, magisch! Sommigen durven wel eens zeggen dat het allemaal iets té opzichtig psychedelisch is, op het kitscherige af, of dat bepaalde effecten teveel gebruikt worden. Eerlijk gezegd heb ik mij daar nooit aan gestoord. De inslag is wat ze is, maar ook volstrekt nuchter staat deze plaat als een huis.
Laat u ook vooral overdonderden door de ronduit ge-wel-di-ge productie, zowel op het origineel als op de remaster die in 2019 werd uitgebracht. Ik heb het dan vooral over de sonische texturen waardoor het brein van de luisteraar overuren moet draaien om alles te bevatten - maar op de best mogelijke manier. Er valt enorm veel te ontdekken op de achtergrond, er wordt gespeeld met de stereo imaging dat het een lieve lust is, en dit alles zorgt ervoor dat het album gewoon lééft en beleefd wordt alsof God de vader zelve in uw brein aan’t roeren is. Vandaar dat ik toch wat wil hameren om - als het enigszins kan - niet zomaar te luisteren door uw ingebouwde laptop-speakers of zelfs een setje AirPods. Wie geïnvesteerd heeft in goed gerief en actief luistert, krijgt dat in dit album dubbel en dik terug, ik beloof het u plechtig.
Er zitten tevens een paar kleine presentjes in het album voor enkele van de habitués hier. Meer nog, het zijn misschien wel net die zaken die voor mij de doorslag hebben gegeven om toch maar voor dit album te kiezen. Niets zo leuk als een persoonlijke touch, nietwaar?
Dus bij deze: @Kid_C die zich in een onvoorzichtige bui heeft laten ontvallen dat hij een hekel heeft aan chipmunk-stemmen? Die kon ik niet laten liggen natuurlijk, buckle up amigo. @Avondland heeft het niet zo op dwarsfluit? Idem. @PolletPoulet_OG die mijn hart brak door Shpongle zomaar weg te zetten als "psytrance" zonder meer? Let me show you the error of your ways! Voor @NDEFCB : dit is een plaat waarop mijn subwoofer verschillende glorieuze momenten beleeft, hopelijk die van u ook. @Lint I know you like it crazy, dus als je een beetje buiten de grenzen van je boomersmaak kan stappen, zit er misschien een mooie ontdekking in. En natuurlijk heb ik ook aan @Gavin gedacht, die immer gretig is om albums te beluisteren op een track by track basis, die hij dan netjes in hokjes kan onderverdelen (je ziet dat die een verleden heeft op Pol&Actua). Jammer, vriend, maar die vlieger gaat ook deze week niet op, want de onderverdeling in tracks op dit album slaat helemaal nergens op. Het zijn er zogezegd 20, maar eigenlijk moet je ze groeperen tot er nog 8 tracks overblijven, en dan nog zijn die eigenlijk maar onderdeel van een groter geheel. Mijn advies: luister gewoon, schrijf desgewenst enkele losse gedachten op naarmate ze in u opkomen, maar vergéét de tracklist. Hopelijk kunnen de akoestische gitaarsolo’s het leed verzachten. In datzelfde verband ook sorry aan ieders tweede meest geliefde muziekmod @BlackOccult : ge gaat het hele album in de playlist moeten zetten en aan iedereen moeten melden dat gebruik maken van de shuffle functie verboden is, op straffe van een permban, niets aan te doen.
Goed, genoeg gezeverd. Laat mij allen weten hoe het bevalt, ik kijk er naar uit!
En bonuspunten voor wie het streepje Massive Attack kan identificeren.
Jullie kapoen,
Nahrtent
Beminde kennissen
Het is zomer, het is bijna vakantie (nog vijf weken ), het is zo goed als gedaan met heel die Corona-merde.
Kortom: het is verdomme tijd voor een dik feestje, let’s get Shpongled™!
Ik heb lang getwijfeld, véél te lang. Maar ik heb zo mijn redenen - zie onder - en uiteindelijk: als ik het niet doe, doet niemand het. Er zijn hoop en al vijf bands waar ik met evenveel passie over kan vertellen, en de andere vier zijn allen uit de metal afkomstig. Om maar te zeggen: Shpongle heeft een speciaal plekje in mijn hart, en die immer vloeiende bron van puur muzikaal-cerebraal geluk wil ik deze week graag met jullie delen/door jullie onwaardige strot rammen (schrappen wat niet past).
Shpongle is een band die tegelijk grondlegger, absolute referentie en boegbeeld is van de psybient-muziek. Hun status is heilig, en elke andere release binnen het genre wordt zowat afgewogen tegenover het werk van Shpongle. Zoals de naam doet vermoeden, is psybient een combinatie tussen psytrance en ambient, maar daar stopt het niet. Kenmerkend voor het genre is dat er daarnaast ook een groot blik etnische invloeden wordt opengetrokken. Het resultaat van dit alles is muziek die weliswaar erg dansbaar is, maar in de eerste plaats toch vooral gemaakt is om actief naar te luisteren, al dan niet onder invloed van psychedelica. Dit is muziek die immers niet binnen de lijntjes kleurt, maar waarvan je eerder zou vermoeden dat de artiest de kleurpotloden heeft vermalen en opgesnoven.
“Shpongle” is een niet-bestaand woord dat door de band gebruikt wordt als een parapluwoord om een algemene staat van spirituele euforie aan te duiden, dat kinderlijke gevoel van blijdschap en verwondering dat volwassenen slechts zeer zelden weten terug te vinden. De band bestaat uit Simon Posford, een Britse tovenaar die ook al één van de meest invloedrijke goa-trance platen (Twisted) heeft uitgebracht onder zijn alter ego Hallucinogen, en zijn kompaan Raja Ram, een Australiër van ondertussen 80 jaar die verantwoordelijk is voor de “brede muzikale concepten” - wat dat dan ook moge betekenen - en ook fluit speelt, jawel! Geen paniek, ik ga mij niet bezighouden met opmerkingen daarover in Zwam te gaan kopiëren.
In de studio, maar vooral live worden zij vergezeld van een heel scala aan sessie-muzikanten, dus dit is zeker meer dan zomaar op wat knopjes duwen. Gezien de gevorderde leeftijd van Raja Ram en de logistieke moeilijkheden om zo ’n grote groep muzikanten, performers etc… bij elkaar te krijgen wordt er echter helaas niet meer opgetreden met de volledige liveband. Op YouTube vind je echter volledige optredens in Londen en het mythische Red Rocks.
Nothing Lasts… But Nothing is Lost is het derde Shpongle-album, en werd destijds aangekondigd als hun laatste (godzijdank volgden er daarna nog eens drie + een aantal EPs). Het album is min of meer opgevat als eerbetoon aan Terrence McKenna, een zeer invloedrijk figuur in de periode dat psychedelische planten "herontdekt" werden, en van wie verschillende vocale samples te horen zijn. Het is in mijn ogen hun beste en meest samenhangende werk en een plaat die simpelweg alles wat de band te bieden heeft laat horen, en hoe! Als je dit goed vindt, ga je de rest van hun discografie ook goed vinden, daar ben ik rotsvast van overtuigd. Als je dit niet goed vindt, tja... pech gehad, volgende week beter.
De muziek is zowel uptempo als downtempo, met niet alleen synths en andere elektronica maar ook wat akoestische toevoegingen (met heel wat gitaar maar ook koperblazers). Polyritmes op verschillende percussie-instrumenten en lekkere tot zeer lekkere baslijntjes houden de boel bij elkaar, terwijl er vocaal zowel samples (vooral van Terrence McKenna) als zang te horen is. Maar het belangrijkste is de songwriting. Dit is een album dat, zoals de titel reeds verraadt, immer voortbeweegt en zelden lang blijft stilstaan. Elementen worden toegevoegd, veranderd, weggelaten, vertraagd, versneld, … De title track - of tracks, aangezien deze is opgesplitst in drie delen (zie verder ) - is zó weird, en bijna niet te omschrijven qua sound, maar zit tegelijk gemakkelijk in mijn top drie favoriete stukken muziek aller tijden. Hoe dat langzaam opgebouwd en weer afgebroken wordt zonder dat je er bij stilstaat, magisch! Sommigen durven wel eens zeggen dat het allemaal iets té opzichtig psychedelisch is, op het kitscherige af, of dat bepaalde effecten teveel gebruikt worden. Eerlijk gezegd heb ik mij daar nooit aan gestoord. De inslag is wat ze is, maar ook volstrekt nuchter staat deze plaat als een huis.
Laat u ook vooral overdonderden door de ronduit ge-wel-di-ge productie, zowel op het origineel als op de remaster die in 2019 werd uitgebracht. Ik heb het dan vooral over de sonische texturen waardoor het brein van de luisteraar overuren moet draaien om alles te bevatten - maar op de best mogelijke manier. Er valt enorm veel te ontdekken op de achtergrond, er wordt gespeeld met de stereo imaging dat het een lieve lust is, en dit alles zorgt ervoor dat het album gewoon lééft en beleefd wordt alsof God de vader zelve in uw brein aan’t roeren is. Vandaar dat ik toch wat wil hameren om - als het enigszins kan - niet zomaar te luisteren door uw ingebouwde laptop-speakers of zelfs een setje AirPods. Wie geïnvesteerd heeft in goed gerief en actief luistert, krijgt dat in dit album dubbel en dik terug, ik beloof het u plechtig.
Er zitten tevens een paar kleine presentjes in het album voor enkele van de habitués hier. Meer nog, het zijn misschien wel net die zaken die voor mij de doorslag hebben gegeven om toch maar voor dit album te kiezen. Niets zo leuk als een persoonlijke touch, nietwaar?
Dus bij deze: @Kid_C die zich in een onvoorzichtige bui heeft laten ontvallen dat hij een hekel heeft aan chipmunk-stemmen? Die kon ik niet laten liggen natuurlijk, buckle up amigo. @Avondland heeft het niet zo op dwarsfluit? Idem. @PolletPoulet_OG die mijn hart brak door Shpongle zomaar weg te zetten als "psytrance" zonder meer? Let me show you the error of your ways! Voor @NDEFCB : dit is een plaat waarop mijn subwoofer verschillende glorieuze momenten beleeft, hopelijk die van u ook. @Lint I know you like it crazy, dus als je een beetje buiten de grenzen van je boomersmaak kan stappen, zit er misschien een mooie ontdekking in. En natuurlijk heb ik ook aan @Gavin gedacht, die immer gretig is om albums te beluisteren op een track by track basis, die hij dan netjes in hokjes kan onderverdelen (je ziet dat die een verleden heeft op Pol&Actua). Jammer, vriend, maar die vlieger gaat ook deze week niet op, want de onderverdeling in tracks op dit album slaat helemaal nergens op. Het zijn er zogezegd 20, maar eigenlijk moet je ze groeperen tot er nog 8 tracks overblijven, en dan nog zijn die eigenlijk maar onderdeel van een groter geheel. Mijn advies: luister gewoon, schrijf desgewenst enkele losse gedachten op naarmate ze in u opkomen, maar vergéét de tracklist. Hopelijk kunnen de akoestische gitaarsolo’s het leed verzachten. In datzelfde verband ook sorry aan ieders tweede meest geliefde muziekmod @BlackOccult : ge gaat het hele album in de playlist moeten zetten en aan iedereen moeten melden dat gebruik maken van de shuffle functie verboden is, op straffe van een permban, niets aan te doen.
Goed, genoeg gezeverd. Laat mij allen weten hoe het bevalt, ik kijk er naar uit!
En bonuspunten voor wie het streepje Massive Attack kan identificeren.
Jullie kapoen,
Nahrtent
Laatst bewerkt door een moderator: