Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Al lang geleden, maar ik ben ooit eens een expo van zijn werk gaan zien in Fort Napoleon. Wat zijn werk typeerde is dat hij zoveel als mogelijk Photoshop vermijdde en probeerde de composities live op te stellen. Zo krijgt ge geniale verhalen als dit:Storm Thorgerson is eigenlijk lid van Hipgnosis, een designcollectief dat vooral in de jaren '70 een hoop iconische hoezen gemaakt heeft. De naam zegt je misschien niks, maar je bent sowieso wel vertrouwd met hun werk: ze hebben onder andere met Pink Floyd, Peter Gabriel, Led Zeppelin, 10cc, ELO, T. Rex, Black Sabbath,... gewerkt. Onder andere Dark Side of the Moon, Meddle en Atom Heart Mother komen van Hipgnosis bijvoorbeeld.
Erna is hij 'solo' verder gegaan en heeft hij nog veel bekende hoezen gemaakt, oa voor The Mars Volta (De-Loused in the Comatorium, Frances the Mute), Muse (Absolution), Audioslave (met die vlam), Ween etc.
Als je een paar hoezen ervan bekijkt en weet welke van Hipgnosis of van hem zijn, kan je ze vrij snel herkennen want ze hebben wel een bepaalde surreële sfeer. Hier onder heb je een hoop hoezen van Hipgnosis, al een goeie mix van iconisch en "eeeh". De vroege van Pink Floyd en die van Peter Gabriel behoren bij mijn favorieten. Maar ook wel tof om eens zelf wat te googlen!
² Deze is gewoon saai.Shpongle was avontuurlijker, uitdagender, deze was meer een vakantieplaat.
Het album doet me bij momenten sterk denken aan Darkside, het psych-prog-electronica project tussen de onnavolgbare Nicolas Jaar en gitarist Dave Harrington.
Mijn excuses dat ik de verwachtingen te hoog heb gelegd.. Ik zal in de toekomst mijn rare kronkels qua verwijzingen in spoiler zetten.De hype was real maar in mijn geval vooral een bad trip geworden. Darkside is één van m'n favoriete projecten aller tijden en ik snap zeker waarom je ze linkt maar dit komt nog niet aan de enkels van Psychic imo.
Aan de productie zal het in ieder geval niet liggen, zelfs via Spotify een streling voor het oor via m'n IEMs maar verder wist het me amper te boeien. Ik weet zelf niet goed wat er verder over te zeggen
Bonobo komt dan ook niet aan de enkels van Nico Jaar.Ik vind Psychic een hele goede plaat, maar om die dan als dé referentie te nemen, mja...
Qua productie vind ik die toch iets te braaf voor wat het wilt zijn. Psychedelische muziek moét weelderig zijn imo, anders heb je het punt compleet gemist. Ik ben verder niet zo vertrouwd met het werk van Nicolas Jaar maar ik krijg soms de indruk dat dat het soort artiest is waar niemand een slecht woord durft over zeggen. Kan natuurlijk zijn dat dat terecht is in zijn geval, maar bij bv. Bonobo is dat juist hetzelfde en daar heb ik gelukkig wel voldoende van geluisterd om te besluiten dat die uiteindelijk maar één écht goed album heeft uitgebracht.
Bonobo heeft er minstens twee! (Black Sands én Dial M for Monkey fyi).Ik vind Psychic een hele goede plaat, maar om die dan als dé referentie te nemen, mja...
Qua productie vind ik die toch iets te braaf voor wat het wilt zijn. Psychedelische muziek moét weelderig zijn imo, anders heb je het punt compleet gemist. Ik ben verder niet zo vertrouwd met het werk van Nicolas Jaar maar ik krijg soms de indruk dat dat het soort artiest is waar niemand een slecht woord durft over zeggen. Kan natuurlijk zijn dat dat terecht is in zijn geval, maar bij bv. Bonobo is dat juist hetzelfde en daar heb ik gelukkig wel voldoende van geluisterd om te besluiten dat die uiteindelijk maar één écht goed album heeft uitgebracht.
Ik was zelfs zo teleurgesteld, dat ik direct erna gewoon nog 2 Shpongle albums heb geknald (Are you & Ineffable, daar kom ik ooit wel eens op terug).
In plaats van een wall of text te zetten sluit ik me hier bij aan. Laatste nummer vond ik een heerlijk stukje muziek (gitaarlijn zoals FH zei). Dit ligt me veel meer dan Shpongle alleszins. Productie is, zoals te verwachten, absolute top. Mooie AOTW @Nahrtent , ik ben aangenaam verrast.Ik was ook niet helemaal verkocht bij Shpongle maar dit beviel me wel meer. Dit behoudt het maximalisme van die andere band, iets wat eerlijk gezegd gewoon heel ver ligt van de muziek waar ik normaal naar luister. Maar op dit album is er inderdaad meer focus. Bij Shpongle ging de muziek binnen eenzelfde nummer alle kanten uit, hier zit er vaak toch een duidelijke structuur in de nummers, een voorwaartse beweging. Ook al wordt er binnen en boven die structuur nog altijd geriffed met al die rare geluidjes. Hier vond ik het gewoon minder vermoeiend om naar te luisteren omdat er toch altijd wat houvast was. De productie is ook behoorlijk rijk dus wel plezant tijdens een eerste luisterbeurt met koptelefoon op om te volgen wat er telkens op je af komt.
Ik blijf wel zitten met hetzelfde gevoel dat ik had bij Shpongle (maar daar wel veel meer): niet elk moment van een nummer moet vol geplamuurd worden met telkens maar een ander geluid. Ik denk dat voor mij persoonlijk sommige nummers er baat bij gehad hadden als ze een groove wat meer de vrije loop hadden gelaten.
Het zal niet verbazen dat de wat meer “sobere” nummers me het meest aanspreken: Happy Pills, Ribbon on a Branch en Psychic Gibbon. Die gitaarlijn van dat laatste nummer doet me eigenlijk aan The Cure denken.
Storm Thorgenson heeft een hoop iconische hoezen gemaakt maar toch ook wel een hoop bedenkelijke. Deze is geen drama maar vind ‘m ook niet zo geslaagd.