Album of the week Shpongle - Nothing Lasts... But Nothing is Lost

D

Deleted member 95

Guest
Tl;dr - Een combinatie tussen psytrance, etnische shizzle en ambient chillout, actief te beluisteren in één trok en nee dat hoeft niet per se nuchter te gebeuren.

a3063735912_10.jpg



Beminde kennissen

Het is zomer, het is bijna vakantie (nog vijf weken :help: ), het is zo goed als gedaan met heel die Corona-merde.
Kortom: het is verdomme tijd voor een dik feestje, let’s get Shpongled™!

Ik heb lang getwijfeld, véél te lang. Maar ik heb zo mijn redenen - zie onder - en uiteindelijk: als ik het niet doe, doet niemand het. Er zijn hoop en al vijf bands waar ik met evenveel passie over kan vertellen, en de andere vier zijn allen uit de metal afkomstig. Om maar te zeggen: Shpongle heeft een speciaal plekje in mijn hart, en die immer vloeiende bron van puur muzikaal-cerebraal geluk wil ik deze week graag met jullie delen/door jullie onwaardige strot rammen (schrappen wat niet past).

Shpongle is een band die tegelijk grondlegger, absolute referentie en boegbeeld is van de psybient-muziek. Hun status is heilig, en elke andere release binnen het genre wordt zowat afgewogen tegenover het werk van Shpongle. Zoals de naam doet vermoeden, is psybient een combinatie tussen psytrance en ambient, maar daar stopt het niet. Kenmerkend voor het genre is dat er daarnaast ook een groot blik etnische invloeden wordt opengetrokken. Het resultaat van dit alles is muziek die weliswaar erg dansbaar is, maar in de eerste plaats toch vooral gemaakt is om actief naar te luisteren, al dan niet onder invloed van psychedelica. Dit is muziek die immers niet binnen de lijntjes kleurt, maar waarvan je eerder zou vermoeden dat de artiest de kleurpotloden heeft vermalen en opgesnoven.

“Shpongle” is een niet-bestaand woord dat door de band gebruikt wordt als een parapluwoord om een algemene staat van spirituele euforie aan te duiden, dat kinderlijke gevoel van blijdschap en verwondering dat volwassenen slechts zeer zelden weten terug te vinden. De band bestaat uit Simon Posford, een Britse tovenaar die ook al één van de meest invloedrijke goa-trance platen (Twisted) heeft uitgebracht onder zijn alter ego Hallucinogen, en zijn kompaan Raja Ram, een Australiër van ondertussen 80 jaar die verantwoordelijk is voor de “brede muzikale concepten” - wat dat dan ook moge betekenen - en ook fluit speelt, jawel! Geen paniek, ik ga mij niet bezighouden met opmerkingen daarover in Zwam te gaan kopiëren.

In de studio, maar vooral live worden zij vergezeld van een heel scala aan sessie-muzikanten, dus dit is zeker meer dan zomaar op wat knopjes duwen. Gezien de gevorderde leeftijd van Raja Ram en de logistieke moeilijkheden om zo ’n grote groep muzikanten, performers etc… bij elkaar te krijgen wordt er echter helaas niet meer opgetreden met de volledige liveband. Op YouTube vind je echter volledige optredens in Londen en het mythische Red Rocks.

Nothing Lasts… But Nothing is Lost is het derde Shpongle-album, en werd destijds aangekondigd als hun laatste (godzijdank volgden er daarna nog eens drie + een aantal EPs). Het album is min of meer opgevat als eerbetoon aan Terrence McKenna, een zeer invloedrijk figuur in de periode dat psychedelische planten "herontdekt" werden, en van wie verschillende vocale samples te horen zijn. Het is in mijn ogen hun beste en meest samenhangende werk en een plaat die simpelweg alles wat de band te bieden heeft laat horen, en hoe! Als je dit goed vindt, ga je de rest van hun discografie ook goed vinden, daar ben ik rotsvast van overtuigd. Als je dit niet goed vindt, tja... pech gehad, volgende week beter.

De muziek is zowel uptempo als downtempo, met niet alleen synths en andere elektronica maar ook wat akoestische toevoegingen (met heel wat gitaar maar ook koperblazers). Polyritmes op verschillende percussie-instrumenten en lekkere tot zeer lekkere baslijntjes houden de boel bij elkaar, terwijl er vocaal zowel samples (vooral van Terrence McKenna) als zang te horen is. Maar het belangrijkste is de songwriting. Dit is een album dat, zoals de titel reeds verraadt, immer voortbeweegt en zelden lang blijft stilstaan. Elementen worden toegevoegd, veranderd, weggelaten, vertraagd, versneld, … De title track - of tracks, aangezien deze is opgesplitst in drie delen (zie verder ) - is zó weird, en bijna niet te omschrijven qua sound, maar zit tegelijk gemakkelijk in mijn top drie favoriete stukken muziek aller tijden. Hoe dat langzaam opgebouwd en weer afgebroken wordt zonder dat je er bij stilstaat, magisch! Sommigen durven wel eens zeggen dat het allemaal iets té opzichtig psychedelisch is, op het kitscherige af, of dat bepaalde effecten teveel gebruikt worden. Eerlijk gezegd heb ik mij daar nooit aan gestoord. De inslag is wat ze is, maar ook volstrekt nuchter staat deze plaat als een huis.

Laat u ook vooral overdonderden door de ronduit ge-wel-di-ge productie, zowel op het origineel als op de remaster die in 2019 werd uitgebracht. Ik heb het dan vooral over de sonische texturen waardoor het brein van de luisteraar overuren moet draaien om alles te bevatten - maar op de best mogelijke manier. Er valt enorm veel te ontdekken op de achtergrond, er wordt gespeeld met de stereo imaging dat het een lieve lust is, en dit alles zorgt ervoor dat het album gewoon lééft en beleefd wordt alsof God de vader zelve in uw brein aan’t roeren is. Vandaar dat ik toch wat wil hameren om - als het enigszins kan - niet zomaar te luisteren door uw ingebouwde laptop-speakers of zelfs een setje AirPods. Wie geïnvesteerd heeft in goed gerief en actief luistert, krijgt dat in dit album dubbel en dik terug, ik beloof het u plechtig.

Er zitten tevens een paar kleine presentjes in het album voor enkele van de habitués hier. Meer nog, het zijn misschien wel net die zaken die voor mij de doorslag hebben gegeven om toch maar voor dit album te kiezen. Niets zo leuk als een persoonlijke touch, nietwaar?

Dus bij deze: @Kid_C die zich in een onvoorzichtige bui heeft laten ontvallen dat hij een hekel heeft aan chipmunk-stemmen? Die kon ik niet laten liggen natuurlijk, buckle up amigo. @Avondland heeft het niet zo op dwarsfluit? Idem. @PolletPoulet_OG die mijn hart brak door Shpongle zomaar weg te zetten als "psytrance" zonder meer? Let me show you the error of your ways! Voor @NDEFCB : dit is een plaat waarop mijn subwoofer verschillende glorieuze momenten beleeft, hopelijk die van u ook. @Lint I know you like it crazy, dus als je een beetje buiten de grenzen van je boomersmaak kan stappen, zit er misschien een mooie ontdekking in. En natuurlijk heb ik ook aan @Gavin gedacht, die immer gretig is om albums te beluisteren op een track by track basis, die hij dan netjes in hokjes kan onderverdelen (je ziet dat die een verleden heeft op Pol&Actua). Jammer, vriend, maar die vlieger gaat ook deze week niet op, want de onderverdeling in tracks op dit album slaat helemaal nergens op. Het zijn er zogezegd 20, maar eigenlijk moet je ze groeperen tot er nog 8 tracks overblijven, en dan nog zijn die eigenlijk maar onderdeel van een groter geheel. Mijn advies: luister gewoon, schrijf desgewenst enkele losse gedachten op naarmate ze in u opkomen, maar vergéét de tracklist. Hopelijk kunnen de akoestische gitaarsolo’s het leed verzachten. In datzelfde verband ook sorry aan ieders tweede meest geliefde muziekmod @BlackOccult : ge gaat het hele album in de playlist moeten zetten en aan iedereen moeten melden dat gebruik maken van de shuffle functie verboden is, op straffe van een permban, niets aan te doen.

Goed, genoeg gezeverd. Laat mij allen weten hoe het bevalt, ik kijk er naar uit!
En bonuspunten voor wie het streepje Massive Attack kan identificeren.

Jullie kapoen,

Nahrtent
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Na vijf minuten merk ik al dat cafeïne niet de gepaste drug is om bij dit soort muziek te consumeren, maar het heeft wel "iets". Wat dat is, hoop ik je later te kunnen vertellen.
 
Ik ga de eerste sessie toch op mijn Plantronic headsetje moeten doorstaan. Kwestie van de eerste lijnen al in mijn hoofd te planten.
Vanavond komt de quality headphone uit de kast
 
Lang geleden dat ik deze nog eens heb opgezet! De eerste drie albums vind ik allemaal wel goed, maar heb me nooit zo verdiept dat ik ze nu nog uit elkaar kan houden. Dit wordt een herontdekking dus :)
 
Hoewel ik vaag vertrouwd ben met Shpongle - ik heb een sporadische verhouding met psytrancefeestjes en ben zodoende ook op een moment bij deze band beland - wordt dit toch een ontdekkingstocht. Alleen buitengewoon irritant dat een van mijn oren momenteel totaal verstopt is, waardoor ik net niet half doof ben. :headshake:

Vooralsnog is het mij in alle eerlijkheid wel iets te erratisch hak-op-de-tak - toch alvast het stuk tussen 5 en 15 minuten.
 
Allright hier heb ik zin in. Ik heb op Shpongle gestemd voor de Classic Artist (ik veronderstel dan uw nominatie).
Ik weet alleen niet wanneer ik Wu-Tang en Shpongle deze week erin moet fitten. Nogal drukke week om aandachtig muziek te beluisteren :headshake:.

@Lint I know you like it crazy, dus als je een beetje buiten de grenzen van je boomersmaak kan stappen, zit er misschien een mooie ontdekking in.
Ik houd OOK van Gen X muziek hoor ... :unsure:.
Ik ken deze inderdaad niet, maar door classic artist gekeken naar enkele live clips en dat smaakte wel naar meer. Ik vond het dus jammer dat ze er niet bij waren ... dus heel blij met deze AOTW :thumb:.
Ik gok wel dat ze dubbel plezant zijn live. Is er toevallig geen live versie van dit album?


Dit is muziek die immers niet binnen de lijntjes kleurt, maar waarvan je eerder zou vermoeden dat de artiest de kleurpotloden heeft vermalen en opgesnoven.
:laugh:


Geen paniek, ik ga mij niet bezighouden met opmerkingen daarover in Zwam te gaan kopiëren.
Dat is net de ideale reclame voor uw thread, guerilla marketing enzow...


Zoals de naam doet vermoeden, is psybient een combinatie tussen psytrance en ambient
Of een psychologische bi-seksuele boom-mens.
 
Toch een dikke 15 minuten volgehouden.
Is het zelfs de bedoeling om hier nuchter naar te luisteren? Want in het geval van wel is het gewoon mijn ding niet. In geval van niet doe ik het duidelijk mis op een maandagmorgen :D
 
Ik probeer ook altijd wat te noteren tijdens het beluisteren van de "albums van de week": zaken die ik goed vind, zaken die ik niet goed vind, wat timings erbij zodat ik het nog eens kan beluisteren. Ik vond dat vorige week al een uitdaging met de keuze van @Lint maar in vergelijking met dit, was dat echt een eitje.

Dit gaat echt alle kanten op, helaas voor mij veelal de foute kant. Er zit echt weinig aan wat ik goed vind. Het weinig dat ik goed vind wordt meteen doodgeknepen door een ogenschijnlijk random instrument of sample dat er over/door komt walsen.
Bijvoorbeeld Nothing Lasts... (song nr. 6) begint met een imo piano stukje maar daar komt dan zo'n deuntje door wat het voor mij ondraaglijk maakt.

Wel kudos @Nahrtent voor uw openingspost: je maakt duidelijk dat er een pak meer aan het album zit dan ik er uit haal.
Ik kan alleen maar zeggen dat het jammer is dat ge geen van die vier metalbands hebt gekozen :p
 
Ik ben er aan begonnen en na drie nummers afgezet.


Mijn werktelefoon begon namelijk te actief te worden en dit vraagt aandacht.

Vanavond tweede poging!
 
Wat een idee ook van mij om dit 's ochtends vroeg te posten op een maandag, alsof er een deadline was.
Wist ik veel dat jullie zo 'n bende fucking uitslovers zijn. :help:

Ik reageer later deze week zeker nog uitgebreid op iedereen, voorlopig houd ik het bij mijn openingspost. :tongue:
 
Uit de comfortzone is inderdaad het juiste begrip. Altijd interessant. Ik vond dit album bij momenten zeker niet slecht, maar de hele rit uitzitten lukte me toch niet. Dus ik heb het in stukken moeten doen. Ik vond het toch wat teveel van de hak op de tak, met stukken waarbij je toch beter enkele substanties inneemt en stukken die vrij "conventioneel" of zelfs commercieel aandeden. Mogelijk zet ik het later deze week nog eens op om te zien wat ik er nog uit kan halen, maar ik denk voorlopig niet dat deze mijn playlist zal halen.

Ik ben alleszins benieuwd naar het uitgebreide exposé dat @Gavin ongetwijfeld zal neerpoten.
 
Ik zei het al, maar dus heel geestig dat ge deze plaat eruit neemt.
Ik heb deze op vinyl (de OG, niet de remastered) en ik heb ze vorige week beluisterd, alle twee A en B kant. In een niet zo nuchtere toestand :unsure:
Onder de invloed van de betere tryptamines dat deze wereld te bieden heeft, zijn dit twee geniale platen die de mooie films in uw hoofd geweldig complementeren. Het andere geniale aan deze 2 platen is, dat met mijn setup thuis, als ge in mijn 3 zit-zetel gaat zitten en het kot openzwiert ge dit voelt door heel uw lijf.

Zoals iedereen hier wel weet heb ik een schijthekel aan goa en psytrance. Echter ben ik van het principe dat er in elk genre en subgenre 3% aan geniale muzikanten zit, het is alleen de kunst om ze te vinden. Shpongle hoort bij die 3% in het psytrance gegeven. Want of ge het nu goed vindt of niet Jens... Het is en blijft gewoon psytrance. ;)

Ik heb deze platen in mijn bezit gekregen door een vriend van me. Een paar jaar geleden kreeg ik telefoon, en hij had op een online veiling een lot van 2000 vinyls gevonden, en vroeg me hoeveel ik kon bijleggen omdat hij niet zoveel geld had op die moment. Zonder lijst, gewoon 2 foto's met een 15 tal bakken op, en nog een hele stapel. De enige hoes dat we konden zien was 1 of andere duitse jodel dude van in de jaren 80.
We hebben dan gezegd elk 250€, en er niet boven. 3 uur later krijg ik telefoon dat hij 10eur boven het budget is gegaan, maar dat we diezelfde dag nog dat lot mochten gaan ophalen.

Na alles bij hem thuis uitgeladen te hebben, de eerste bak dat hij vastpakt roept hij: "Omfg Polle dees geloof je niet." Een ganse bak met psytrance en goa, maar redelijk rare shit volgens hem. Ergens in het midden stak de vinyl dat nu het album of the week is. Omdat hij deze al in zijn collectie had heb ik die gekregen. De eerste bak dat ik vastnam waren een 100 a 150 belachelijke goeie platen kurkdroge techno en algemene feestmuziek. Waarschijnlijk waren dat de twee bakken waar de ex-eigenaar mee ging draaien op feestjes. Al de rest zijn we tot op de dag van vandaag nog niet helemaal door. Maar als ge 20 slechte platen achter elkaar gehoord hebt is uw goesting ook rap over :laugh:

Soit, terug naar de kern van de zaken. Ik ben nu bezig met de nuchtere luisterbeurt :unsure:
Het sterkste van het album is imo de A kant van de eerste plaat. Daarna de A kant van de tweede, de B kant van de tweede en dan de B kant van de eerste.

Ik kan hier nuchter ook van genieten zeker en vast. Aloewel dat ik dat niet zo dansbaar vind. Maar kap wat pinten in mijn kamazole en/of andere feestartikkelen, en ik sta waarschijnlijk tegen iedereen te schuren :unsure:
Wat ik vooral vind dat Shpongle onderscheid van de andere troep dat psytrance is. Zijn de folk en oosterse invloeden en de steengoede productie

Omdat onze vriend hier al aan het bleiten was, omdat ik zijn psytrance bandje gay had genoemd, gooi ik wel een koekje.

10/10 binnen zijn genre
8/10 buiten het genre

@NDEFCB dit gaat spek zijn naar uw bek. Ik zou zeggen dat ge uw instalatie juist niet in het rood zet.. :unsure:

//Edit: ik ben juist blij dat ge deze gekozen hebt, en geen van die 4 metalbands. Hier wordt verdomme te weinig electronische muziek gepost. Zelfs zo weinig dat ik al lyrisch ben over fucking Shpongle :unsure:
 
Laatst bewerkt:
Hetgeen wat Sphongle er voor mij doet uitspringen in zijn genre (hoewel ik dus geen grote kenner ben) is de serieuze ritmische drive van die albums. Tis geheel wacko natuurlijk en een serieuze roller-coasterrit, maar ge wordt wel echt meegesleurd op die trip omdat ze nergens zwaar op de handrem gaan staan.

Ik kan dit trouwens perfect nuchter appreciëren :unsure:
 
Over de middag, tussen 2 video calls in, volledig beluisterd. Heerlijke productie inderdaad, redelijk bass heavy zelfs op de gewone monitor speakers hier op de bureau. Al verdient het vanavond een tweede beurt op de installatie met subwoofer. Het is ook niet echt 'nothing but bass', er is genoeg te beleven op elke track, van gefluit tot geblaas en geklik.

Favo track (voorlopig, hangt beetje van de tweede speelbeurt af): Exhalation.
De goesting naar enige space cake of gerelateerde substanties piekte wel bij momenten, heerlijk.
Het deed me een beetje aan congi denken; maar met een hoger tempo.

Klein minpuntje, maar dat is misschien ook deels door het op studio monitor speakers te luisteren, is dat het geklik in sommige tracks wat te 'bright'/schel klinken. Dat is evengoed het geval bij de congi.
 
Terug
Bovenaan