D
Deleted member 95
Guest
Beminde gelovigen,
Beminde heidenen en ketters,
Ik heb er mijn main quest van gemaakt om hier de enige Blijde Boodschap die er écht toe doet (alvast mijn excuses aan die enkele rare snuiters van CVP-zieltjes die hier om God weet welke reden ooit beland zijn) te verspreiden: het evangelie volgens Simon Posford.
Ditmaal luisteren we niet naar Shpongle, maar wel naar Younger Brother – jawel, het “jongere broertje” van. Paradoxaal genoeg is dit echter een “volwassener” klinkend project, waarbij het structureel en instrumentaal eclecticisme wat op de achtergrond komt te staan. Geen Spaans gitaargetokkel, geen altfluitmeditatiesessies, geen wereldreizen deze week, geen Raja Ram. Voor de lezers die nu enigszins teleurgesteld zijn breng ik graag ter herinnering dat het u te allen tijde vrij staat om eender welke plaat uit de discografie van Shpongle te beluisteren – 6 albums, 2 EPs en nog een aantal losse tracks – en desgewenst met mij te bespreken.
Voor Younger Brother vormt Simon Posford een team met Benji Vaughan ofte de psytrance producer Prometheus. Samen besluiten ze downtempo psychedelische elektronica te maken en hun debuutplaat A Flock of Bleeps (2003) is een cultklassieker binnen de scene die ik niet warm genoeg kan aanbevelen maar toch even links laat liggen voor dit concept. Op de tweede plaat, The Last Days of Gravity (2007), tonen beide heren zich immers van een wat andere kant.
Het is een coherent en organisch album, met negen ietwat langer uitgesponnen tracks en naar de normen van de chef niet al te veel wilde veranderingen of gekkigheid. Er hangt een gezapig, melancholisch sfeertje over het geheel - uitgezonderd de pièce de résistance, het centrale paneel van dit muzikale negenluik: I Am a Freak. Niet noodzakelijk mijn favoriete track van deze plaat, maar zeker de stevigste en ritmisch meest avontuurlijke met ook een erg sterk staaltje stemmanipulatie bovendien (een auditieve verkenning van de grenzen tussen mens en machine).
Alhoewel ik dit altijd als een elektronische plaat zal beschouwen, boordevol samples en gemanipuleerde synths, zijn er toch verschillende instrumenten live opgenomen, en door daarnaast ook nog eens de sporadische maar erg gewaardeerde bijdrages van onder andere vocalist Ruu Campbell (u misschien bekend van Leftfield) is dit een band die ik zowaar nog zou zien werken op het podium van Rock Mainstrea-, euh, Werchter. Verre van ontoegankelijk dus, vind ik althans, maar wel echt een dijk van een plaat die een heel eigen uitstraling heeft, met een vrijwel constant hoog niveau in mijn ogen.
Het is en blijft Simon Posford natuurlijk, met voorsprong 's werelds grootste tovenaar als het op "geluidjes" aankomt (al is Benji Vaughan ook zeker geen sukkelaar), dus hou de insuline binnen handbereik want de ear candy is overvloedig aanwezig, net als de vele samples waarvan een fragment van een interview met Salvador Dali wellicht mijn favoriet is. Maar waar de muziek van Shpongle veeleer een mix is van alles en overal met dan nog een hele hoop drugs eroverheen gekapt, voelt dit album daarentegen gefocust en vooral profoundly British aan voor mij, maar echter zeker niet minder psychedelisch! Invloeden van onder andere het grote Pink Floyd zijn bijvoorbeeld zelden ver weg (deze omschrijving is een gigantisch cliché, maar in dit geval niet misplaatst).
Het is dus meer van hetzelfde, maar tegelijk écht anders, dus ik ben heel erg benieuwd om de reacties te vergelijken met die op mijn homilie van vorig jaar. Wie weet kan ik hier onverhoopt wat extra zieltjes winnen zonder dat ik moet overschakelen op meer middeleeuwse methodes van geloofsverspreiding.
Luister in vrede,
Nahrtent
Laatst bewerkt door een moderator:
voor de timing van de post!!!
