Album of the week Shpongle - Nothing Lasts... But Nothing is Lost

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Ok ik heb em uit.

Het begon normaler als dat Nahrtent het had voorgesteld. Het deed mij nog het meest denken aan the matrix maar dan wel iets experimenteler. Met de chipmunk stemmen en de trompet zijn ze mij wel volledig kwijt en ik vond het ook iets te lang voor wat het is

 

[Deleted member 95]

Alee bon, eens rap wat likes uitdelen en antwoorden voordat de achterstand compleet onbeheersbaar wordt.
De meeste reacties liggen min of meer in de lijn der verwachtingen tot dusver moet ik zeggen, ietwat gepolariseerd maar dat maakt niet uit!
Ik vraag mij af of er toch ergens een verrassing uit de hoek komt van iemand van wie ge het niet zou verwachten.

Ik heb het bij het 2de nummer al weer afgezet, sorry Nahrtent, maar dit gaat me te ver
Misschien dat ik later nog eens een poging onderneem.

Trve kvlt maar mentaal te zwak om één album te luisteren dat u niet meteen aanstaat, boe.

Vooralsnog is het mij in alle eerlijkheid wel iets te erratisch hak-op-de-tak - toch alvast het stuk tussen 5 en 15 minuten.

Dat snap ik wel, zeker bij een eerste luisterbeurt kan het heel veel ineens zijn. Het is wel hun meest erratische album denk ik. Are You Shpongled? (hun debuut, minder akoestisch) en Museum of Consciousness (ietwat duisterder van sound) zijn op dat vlak albums die je in principe meer zouden moeten liggen.

Ik gok wel dat ze dubbel plezant zijn live.

Goh, ja en nee. Enerzijds is het een totaal andere ervaring omdat er behalve de muziek zelf ook compleet over the top met visuele prikkels naar uw hoofd gesmeten wordt dat het een lieve lust is. Je moet dat meer zien als een soort cirque de soleil on drugs dan een muziekoptreden, ook al is het natuurlijk fantastisch om dit soort elektronische composities gebracht te zien worden door een hoop getalenteerde muzikanten (met vooral de fenomenale Joe Russo op drums ), maar anderzijds gaat dit wel een beetje ten koste van de productionele ear candy die de plaat zo goed maakt. Shpongle live is imo geen vervanger voor Shpongle op plaat, ik beschouw dat eerder als een leuke bonus en een nieuwe kijk op hun muziek.

Is er toevallig geen live versie van dit album?

Helaas niet! Volledige live optredens waren sowieso heel zeldzaam gezien daar enorm veel bij kwam kijken. Bij hun laatste show, in Red Rocks 2019 hadden ze - buiten Simon Posford die zelf synths en een beetje gitaar speelt naast het live mixen en Raja Ram die wat rondloopt en grappig doet en af en toe dwarsfluit speelt - ook nog drie zangeressen (waarvan één die nog bij Pink Floyd gezongen heeft), een akoestische gitarist, een drummer, percussionisten, strijkers, een vol kwartet koperblazers, acrobaten/dansers, een schilderkunstenares en een stuk of tien schaarsgeklede dames in Braziliaanse carnavalsoutfit om met hun gat te komen schudden en wat nog allemaal mee. Dat ik daar niet bij was, is één van mijn grootste regrets die ik zal moeten zien te verwerken tegen dat ik sterf. Het staat gelukkig wel op Youtube, en er passeert ook één en ander uit dit album de revue, dus als ge eens 2,5 uur tijd hebt en zwaar wilt spacen:

Toch een dikke 15 minuten volgehouden.
Is het zelfs de bedoeling om hier nuchter naar te luisteren? Want in het geval van wel is het gewoon mijn ding niet. In geval van niet doe ik het duidelijk mis op een maandagmorgen

Probeer vrijdagavond nog eens en laat het mij weten.

Ik probeer ook altijd wat te noteren tijdens het beluisteren van de "albums van de week": zaken die ik goed vind, zaken die ik niet goed vind, wat timings erbij zodat ik het nog eens kan beluisteren. Ik vond dat vorige week al een uitdaging met de keuze van @Lint maar in vergelijking met dit, was dat echt een eitje.

Ik was idd wel wat aan het gniffelen toen mensen Jethro Tull al als 'moeilijk' ervaarden.

Dit gaat echt alle kanten op, helaas voor mij veelal de foute kant. Er zit echt weinig aan wat ik goed vind. Het weinig dat ik goed vind wordt meteen doodgeknepen door een ogenschijnlijk random instrument of sample dat er over/door komt walsen.
Bijvoorbeeld Nothing Lasts... (song nr. 6) begint met een imo piano stukje maar daar komt dan zo'n deuntje door wat het voor mij ondraaglijk maakt

Daar valt weinig aan te doen vrees ik. Het is voor mij net die ongelofelijke layering van tientallen geluidjes boven elkaar die dit zo boeiend en dynamisch maken. Ah well, jammer!

Wel kudos @Nahrtent voor uw openingspost: je maakt duidelijk dat er een pak meer aan het album zit dan ik er uit haal.
Ik kan alleen maar zeggen dat het jammer is dat ge geen van die vier metalbands hebt gekozen

Ik had eerst Watershed van Opeth gekozen. De tekst was al geschreven en alles, maar toen begon de zon plots te schijnen en ben ik van gedacht veranderd. Sorry, het zal voor de volgende keer zijn.

Mijn werktelefoon begon namelijk te actief te worden en dit vraagt aandacht.

That's a good man!

Wat ik vooral vind dat Shpongle onderscheid van de andere troep dat psytrance is. Zijn de folk en oosterse invloeden en de steengoede productie.

Goh, elk album heeft zowat zijn eigen "twist". Hun vierde plaat Ineffable Mysteries From Shpongleland is véél meer op het oosterse gericht dan deze, met samples van straatgeluiden uit India en een zanger die ze daar ook ergens van een lokale markt geplukt hebben enzo (letterlijk).
Deze vind ik wat meer "jungle" en latino vibes hebben persoonlijk. Maar sowieso is het altijd zodanig ecclectisch dat echt kwalificeren weinig nut heeft. Het enige dat ik 100% zeker weet, is dat het geen psytrance is.

Ik ben alleszins benieuwd naar het uitgebreide exposé dat @Gavin ongetwijfeld zal neerpoten.

Als ik heel eerlijk ben, is dat dé reden dat ik dit gekozen heb.

Hetgeen wat Sphongle er voor mij doet uitspringen in zijn genre (hoewel ik dus geen grote kenner ben) is de serieuze ritmische drive van die albums. Tis geheel wacko natuurlijk en een serieuze roller-coasterrit, maar ge wordt wel echt meegesleurd op die trip omdat ze nergens zwaar op de handrem gaan staan.

Zie mij hier sukkelen, met een wall of text waar niemand aan uit geraakt en waarvan velen blijkbaar zelfs de tl;dr niet begrepen hebben (of toch zeker niet ter harte genomen), terwijl gij het veel beter uitlegt in amper twee zinnen!

Over de middag, tussen 2 video calls in, volledig beluisterd. Heerlijke productie inderdaad, redelijk bass heavy zelfs op de gewone monitor speakers hier op de bureau. Al verdient het vanavond een tweede beurt op de installatie met subwoofer. Het is ook niet echt 'nothing but bass', er is genoeg te beleven op elke track, van gefluit tot geblaas en geklik.

Favo track (voorlopig, hangt beetje van de tweede speelbeurt af): Exhalation.
De goesting naar enige space cake of gerelateerde substanties piekte wel bij momenten, heerlijk.

My man.

Het deed me een beetje aan congi denken; maar met een hoger tempo.

Spoiler: congi

Tiens, vreemd. Ik heb die Congi eens opgezet en dat vond ik wel goed maar ik zie de link niet echt. Ik vond Hugo Kant er veel meer naartoe gaan, maar dan wel een pak minder "crazy" dan Shpongle, zeker ritmisch.

Klein minpuntje, maar dat is misschien ook deels door het op studio monitor speakers te luisteren, is dat het geklik in sommige tracks wat te 'bright'/schel klinken. Dat is evengoed het geval bij de congi.

Heb je een voorbeeld? Ik hoor het niet, en mijn speakers staan er nochtans om gekend om in het algemeen ietwat on the bright side te zijn.

Iets minder dan de helft al beluisterd, en eerste idee (voor het luisteren) is van “oh nee” naar “het is precies zo erg nog niet” gegaan. Wordt vervolgd op een ander momentje!

Nog één die zelfs de tl;dr niet heeft gelezen. Niemand kan mij pijn doen zoals jij.

Het begon normaler als dat Nahrtent het had voorgesteld. Het deed mij nog het meest denken aan the matrix maar dan wel iets experimenteler. Met de chipmunk stemmen en de trompet zijn ze mij wel volledig kwijt en ik vond het ook iets te lang voor wat het is

Ik heb die film nooit gezien, maybe I should.
Die chipmunk-ergernissen begrijp ik nog ten zeerste, maar als je je kan storen aan een koperblazers-intermezzo in een elektronisch album heb je geen ziel.

 

[CerumenCrevice]

Er zijn hoop en al vijf bands waar ik met evenveel passie over kan vertellen, en de andere vier zijn allen uit de metal afkomstig.

*sigh of relief* er zullen nog wel genoeg metalen aan bod komen.

Om maar te zeggen: Shpongle heeft een speciaal plekje in mijn hart, en die immer vloeiende bron van puur muzikaal-cerebraal geluk wil ik deze week graag met jullie delen/door jullie onwaardige strot rammen (schrappen wat niet past).

thank ye, deze komt in de permanente playlist en zal op menig bijeenkomst afgespeeld wprden.

Vandaar dat ik toch wat wil hameren om - als het enigszins kan - niet zomaar te luisteren door uw ingebouwde laptop-speakers of zelfs een setje AirPods. Wie geïnvesteerd heeft in goed gerief en actief luistert, krijgt dat in dit album dubbel en dik terug, ik beloof het u plechtig.

de horror om dit door laptop speakers (moge het zo genoemd worden?) te horen lijkt me een ideale folter techniek.

Er zitten tevens een paar kleine presentjes in het album voor enkele van de habitués hier. Meer nog, het zijn misschien wel net die zaken die voor mij de doorslag hebben gegeven om toch maar voor dit album te kiezen. Niets zo leuk als een persoonlijke touch, nietwaar?

akkoord, deze reeks dient u te doen ontdekken. had wat gehoopt op sphongle.

Dus bij deze: @Kid_C die zich in een onvoorzichtige bui heeft laten ontvallen dat hij een hekel heeft aan chipmunk-stemmen?

die zijn bij momenten geniaal toegevoegd.

Voor @NDEFCB : dit is een plaat waarop mijn subwoofer verschillende glorieuze momenten beleeft, hopelijk die van u ook.

zoveeel beter met degelijke low end apparatuur, een aanrader voor dampende feestjes.

Hopelijk kunnen de akoestische gitaarsolo’s het leed verzachten.

die kwamen als goede afwisseling met de nogal ADHD percussie.

Goed, genoeg gezeverd. Laat mij allen weten hoe het bevalt, ik kijk er naar uit!
...

permanent in de playlist.

Het andere geniale aan deze 2 platen is, dat met mijn setup thuis, als ge in mijn 3 zit-zetel gaat zitten en het kot openzwiert ge dit voelt door heel uw lijf.

you know it, maar de buren ook wel.

Zoals iedereen hier wel weet heb ik een schijthekel aan goa en psytrance. Echter ben ik van het principe dat er in elk genre en subgenre 3% aan geniale muzikanten zit, het is alleen de kunst om ze te vinden. Shpongle hoort bij die 3% in het psytrance gegeven. Want of ge het nu goed vindt of niet Jens... Het is en blijft gewoon psytrance.

mss de psytrance scene eens dieper inspecteren, of ga io na sphongle enkel teleurgesteld wprde ?

10/10 binnen zijn genre
8/10 buiten het genre

akkoord.

@NDEFCB dit gaat spek zijn naar uw bek. Ik zou zeggen dat ge uw instalatie juist niet in het rood zet..

ye

na de tweede luisterbeurt op de installate met subwoofer, een echte fan geworden. Deed me een beetje denken aan een album dat ik wou presenteren tijden ten wanneer ik album vd week:

Spoiler: culprate

 

[Deleted member 95]

mss de psytrance scene eens dieper inspecteren, of ga io na sphongle enkel teleurgesteld wprde ?

My man (bis, no homo), let me be your sherpa!

Laat de psytrance voor wat ze is voorlopig, Polle weet niet waarover hij spreekt. Dat is muziek die steeds op eenzelfde (veel te hoog) tempo beukt met één of twee psychedelische synth-lijntjes en een paar effectjes. Leuk om op te feesten, maar muzikaal is dat spielerei. Dat is alsof ge de frontman van Coldplay met Mozart gaat vergelijken omdat ze beide piano spelen, onzin.

Nee nee nee, ge begint best met de volledige discografie van Shpongle chronologisch te beluisteren (6 stuk voor stuk geweldige studioalbums + een paar EPs waarvan de laatste met voorsprong de beste is). Daarna neemt ge een uitstapje naar Simon Posford's andere psybient-projecten Younger Brother (de eerste twee albums zijn de beste), The Noodniks (slechts één EP van twee nummers uitgebracht maar wel heerlijk) en Celtic Cross (met Ierse folkinvloeden, iets minder mijn ding maar nog steeds prima). Ah, en hij heeft tijdens de lockdown ook een soloplaat uitgebracht die ook zeer goed is maar wel zeer rustig. Gaat ge zeker kunnen pruimen denk ik.

Volgende andere artiesten in het psybient-genre kan ik ten zeerste aanbevelen als verdienstelijke navolgers en soms zelfs meer dan dat: Ott (meer dubby, maar dezelfde schitterende productie, niet te missen!), Entheogenic (minder erratisch, maar al bij al zeer goed), Birds of Paradise, Desert Dwellers, Banco de Gaia, Androcell. Maar behalve Ott komt niemand echt in de buurt bij het genie van Simon Posford, die zijn muziek heeft gewoon "iets" extra.

Daar zijt ge wel ff zoet mee, denk ik?

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Alee bon, eens rap wat likes uitdelen en antwoorden voordat de achterstand compleet onbeheersbaar wordt.
De meeste reacties liggen min of meer in de lijn der verwachtingen tot dusver moet ik zeggen, ietwat gepolariseerd.


Trve kvlt maar mentaal te zwak om één album te luisteren dat u niet meteen aanstaat, boe.


Dat snap ik wel, zeker bij een eerste luisterbeurt kan het heel veel ineens zijn. Het is wel hun meest erratische album denk ik. Are You Shpongled? (hun debuut, minder akoestisch) en Museum of Consciousness (ietwat duisterder van sound) zijn op dat vlak albums die je in principe meer zouden moeten liggen.


Goh, ja en nee. Enerzijds is het een totaal andere ervaring omdat er behalve de muziek zelf ook compleet over the top met visuele prikkels naar uw hoofd gesmeten wordt dat het een lieve lust is. Je moet dat meer zien als een soort cirque de soleil on drugs dan een muziekoptreden, ook al is het natuurlijk fantastisch om dit soort elektronische composities gebracht te zien worden door een hoop getalenteerde muzikanten (met vooral de fenomenale Joe Russo op drums ), maar anderzijds gaat dit wel een beetje ten koste van de productionele ear candy die de plaat zo goed maakt. Shpongle live is geen vervanger van Shpongle op plaat, ik beschouw dat eerder als een leuke bonus.


Helaas niet! Volledige live optredens waren sowieso heel zeldzaam gezien daar enorm veel bij kwam kijken. Bij hun laatste show, in Red Rocks 2019 hadden ze (onder andere!) drie zangeressen (waarvan één die nog bij Pink Floyd gezongen heeft), een akoestische gitarist, een drummer, strijkers, een vol kwartet koperblazers, acrobaten/dansers, een schilderkunstenares en een stuk of tien schaarsgeklede dames in Braziliaanse carnavalsoutfit om met hun gat te komen schudden en wat nog allemaal mee. Dat ik daar niet bij was, is één van mijn grootste regrets die ik zal moeten zien te verwerken tegen dat ik sterf. Het staat gelukkig wel op Youtube, en er passeert ook één en ander uit dit album de revue, dus als ge eens 2,5 uur tijd hebt en zwaar wilt spacen:

Probeer vrijdagavond nog eens en laat het mij weten.


Ik was idd wel wat aan het gniffelen toen mensen Jethro Tull al als 'moeilijk' ervaarden.


Daar valt weinig aan te doen vrees ik. Het is voor mij net die ongelofelijke layering van tientallen geluidjes boven elkaar die dit zo boeiend en dynamisch maken. Ah well, jammer!


Ik had eerst Watershed van Opeth gekozen. De tekst was al geschreven en alles, maar toen begon de zon plots te schijnen en ben ik van gedacht veranderd. Sorry, het zal voor de volgende keer zijn.


That's a good man!


Goh, elk album heeft zowat zijn eigen "twist". Hun vierde plaat Ineffable Mysteries From Shpongleland is véél meer op het oosterse gericht dan deze, met samples van straatgeluiden uit India en een zanger die ze daar ook ergens van een lokale markt geplukt hebben enzo (letterlijk).
Deze vind ik wat meer "jungle" en latino vibes hebben persoonlijk. Maar sowieso is het altijd zodanig ecclectisch dat echt kwalificeren weinig nut heeft. Het enige dat ik 100% zeker weet, is dat het geen psytrance is.


Als ik heel eerlijk ben, is dat dé reden dat ik dit gekozen heb.


Zie mij hier sukkelen, met een wall of text waar niemand aan uit geraakt en waarvan velen blijkbaar zelfs de tl;dr niet begrepen hebben (of toch zeker niet ter harte genomen), terwijl gij het veel beter uitlegt in amper twee zinnen!


My man.


Tiens, vreemd. Ik heb die Congi eens opgezet en dat vond ik wel goed maar ik zie de link niet echt. Ik vond Hugo Kant er veel meer naartoe gaan, maar dan wel een pak minder "crazy" dan Shpongle, zeker ritmisch.


Heb je een voorbeeld? Ik hoor het niet, en mijn speakers staan er nochtans om gekend om in het algemeen ietwat on the bright side te zijn.


Nog één die zelfs de tl;dr niet heeft gelezen. Niemand kan mij pijn doen zoals jij.


Ik heb die film nooit gezien, maybe I should.
Die chipmunk-ergernissen begrijp ik nog ten zeerste, maar als je je kan storen aan een koperblazers-intermezzo in een elektronisch album heb je geen ziel.

In een elektronisch album of niet die dingen klinken sws al niet goed.

En welke film bedoelde: alvin and the chipmunks of the matrix?

 

[PolletPoulet_OG]

mss de psytrance scene eens dieper inspecteren, of ga io na sphongle enkel teleurgesteld wprde ?

Tgoh, ik kan daar eerlijk gezegd niet over oordelen, omdat ik er effenaf niets van ken. Ik heb vorige week nog een ritje gemaakt in het psytrance en goa gegeven, door iemand dat daar heel gepassioneerd door is, en hij heeft mij weeral met een paar artists kennis laten maken die geniaal waren. Ik ben wel vergeten foto's van de hoezen te trekken

Maar bij mij is dat vooral een ergernis van vroeger. Wanneer wij weggingen naar feestjes. (DNB, schranz, acid, kurkdroge hette techno etc...) Wanneer die gedaan waren wij nog ni moe
En dan gingen wij ALTIJD naar goa / psytrance afterparty's. En zo heb ik daar een beetje een degou van gekregen. De mensen stinken daar, ik moest nog meer drugs pakken om op het niveau van die mensen daar te komen, en teveel is teveel. Zeker als ge bijna elk weekend gaan feesten bent van uw leven de laatste 15 jaar laat ons zeggen Op die afterparty's ben ik de meeste van mijn hersencellen kwijtgespeeld en ik blame de muziek.

Spoiler: culprate

Ik doe dit open wat jij hier net post in mijn spotify, en ik zie dat ik daar een random nummer van heb in een playlist zitten. Een zware boenk en feest playlist.

Ik ga dat albummeke eens direct opzwieren ze

Laat de psytrance voor wat ze is voorlopig, Polle weet niet waarover hij spreekt. Dat is muziek die steeds op eenzelfde (veel te hoog tempo) beukt met één of twee psychedelische synth-lijntjes en een paar effectjes. Leuk om op te feesten, maar muzikaal is dat spielerei.

Hela hela, fout op het eerste stuk (aloewel), en op het tweede stuk (dat wel zeker, maar voor 97% ben ik er akkoord mee).

Bent ge mij nu echt in een positie aan het zetten dat ik die muziekstijl aan het verdedigen ben? Ist dat wat ge wilt ja?

 

[Deleted member 95]

In een elektronisch album of niet die dingen klinken sws al niet goed.

Dude, komaan.
Dringend tijd dat iemand een jazz album kiest want dit kan echt niet zijn.

En welke film bedoelde: alvin and the chipmunks of the matrix?

Beide heb ik niet gezien, maar ik bedoelde wel degelijk The Matrix.

Hela hela, fout op het eerste stuk (aloewel), en op het tweede stuk (dat wel zeker, maar voor 97% ben ik er akkoord mee).
Bent ge mij nu echt in een positie aan het zetten dat ik die muziekstijl aan het verdedigen ben? Ist dat wat ge wilt ja?

Als ik maar chaos en verwarring kan zaaien.

 

[CerumenCrevice]

My man.

Tiens, vreemd. Ik heb die Congi eens opgezet en dat vond ik wel goed maar ik zie de link niet echt. Ik vond Hugo Kant er veel meer naartoe gaan, maar dan wel een pak minder "crazy" dan Shpongle, zeker ritmisch.

De link met congi was wat far fetched, maar blijft in mijn hoofd zitten sinds. Kan het niet meteen verklaren. Hugo Kant is feitelijk dichterbij, denk ik. Geen slechte vergelijking voor mij. Het crazy gedeelte is wat het zo speciaal maakt hier.

Heb je een voorbeeld? Ik hoor het niet, en mijn speakers staan er nochtans om gekend om in het algemeen ietwat on the bright side te zijn.

kna aan mij liggen, heb dat vaker voor. no worries.

My man (bis, no homo), let me be your sherpa!

ok

Laat de psytrance voor wat ze is voorlopig, Polle weet niet waarover hij spreekt. Dat is muziek die steeds op eenzelfde (veel te hoog) tempo beukt met één of twee psychedelische synth-lijntjes en een paar effectjes. Leuk om op te feesten, maar muzikaal is dat spielerei. Dat is alsof ge de frontman van Coldplay met Mozart gaat vergelijken omdat ze beide piano spelen, onzin.

Nee nee nee, ge begint best met de volledige discografie van Shpongle chronologisch te beluisteren (6 stuk voor stuk geweldige studioalbums + een paar EPs waarvan de laatste met voorsprong de beste is). Daarna neemt ge een uitstapje naar Simon Posford's andere psybient-projecten Younger Brother (de eerste twee albums zijn de beste), The Noodniks (slechts één EP van twee nummers uitgebracht maar wel heerlijk) en Celtic Cross (met Ierse folkinvloeden, iets minder mijn ding maar nog steeds prima). Ah, en hij heeft tijdens de lockdown ook een soloplaat uitgebracht die ook zeer goed is maar wel zeer rustig. Gaat ge zeker kunnen pruimen denk ik.

Volgende andere artiesten in het psybient-genre kan ik ten zeerste aanbevelen als verdienstelijke navolgers en soms zelfs meer dan dat: Ott (meer dubby, maar dezelfde schitterende productie, niet te missen!), Entheogenic (minder erratisch, maar al bij al zeer goed), Birds of Paradise, Desert Dwellers, Androcell.

Daar zijt ge wel ff zoet mee, denk ik?

Zeer zeker. Shambhala awaits?

Tgoh, ik kan daar eerlijk gezegd niet over oordelen, omdat ik er effenaf niets van ken. Ik heb vorige week nog een ritje gemaakt in het psytrance en goa gegeven, door iemand dat daar heel gepassioneerd door is, en hij heeft mij weeral met een paar artists kennis laten maken die geniaal waren. Ik ben wel vergeten foto's van de hoezen te trekken

Maar bij mij is dat vooral een ergernis van vroeger. Wanneer wij weggingen naar feestjes. (DNB, schranz, acid, kurkdroge hette techno etc...) Wanneer die gedaan waren wij nog ni moe
En dan gingen wij ALTIJD naar goa / psytrance afterparty's. En zo heb ik daar een beetje een degou van gekregen. De mensen stinken daar, ik moest nog meer drugs pakken om op het niveau van die mensen daar te komen, en teveel is teveel. Zeker als ge bijna elk weekend gaan feesten bent van uw leven de laatste 15 jaar laat ons zeggen Op die afterparty's ben ik de meeste van mijn hersencellen kwijtgespeeld en ik blame de muziek.

cozy.

Ik doe dit open wat jij hier net post in mijn spotify, en ik zie dat ik daar een random nummer van heb in een playlist zitten. Een zware boenk en feest playlist.

Ik ga dat albummeke eens direct opzwieren ze

waarschuw de lokale politie, als je dit wat te luid zet. Hier is wat glas gesneuveld toen ik een van deze tracks opzette bij het aanschakelen van de nieuwe subwoofer een jaar geleden. Ik denk dat het Yin was.

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Dude, komaan.
Dringend tijd dat iemand een jazz album kiest want dit kan echt niet zijn.

Ne maat heeft mij ooit kind of blue doen luisteren en ik viel in slaap na 10 minuten, letterlijk

 

[PolletPoulet_OG]

waarschuw de lokale politie, als je dit wat te luid zet. Hier is wat glas gesneuveld toen ik een van deze tracks opzette bij het aanschakelen van de nieuwe subwoofer een jaar geleden. Ik denk dat het Yin was.

Ik heb geen subwoofers die aangesloten zijn enzo, gelukkig maar. Ik zou daar iets te enthousiast van worden.

Juist volledig beluisterd holy fuck das goed... De haren op mijn armen zijn enkele keren omhoog gekomen. Ik weet weer welk album de buren morgen gaan mogen mee ontdekken o/

 

[Creeping Death]

Daar valt weinig aan te doen vrees ik. Het is voor mij net die ongelofelijke layering van tientallen geluidjes boven elkaar die dit zo boeiend en dynamisch maken. Ah well, jammer!


Ik had eerst Watershed van Opeth gekozen. De tekst was al geschreven en alles, maar toen begon de zon plots te schijnen en ben ik van gedacht veranderd. Sorry, het zal voor de volgende keer zijn.

Als ik jouw openingspost, reactie en reacties van de kenners/fans lees begrijp ik wel waarom je er van houdt.
Er zit best wel wat in en is vrij complex. Maar ik verkies een ander soort complexiteit of gelaagdheid maar da's echt puur een kwestie van smaak. Ik heb er zeker geen spijt van het te checken en het was nu ook geen ellenlang uur. Geen match, jammer maar helaas; maar dat maakt van het album van de week concept wel tof: wat uitgedaagd worden en buiten uw comfort zone gaan.
Normaal probeer ik altijd wel minstens twee keer te beluisteren dus ik ga proberen. Al zal het waarschijnlijk niet in optimale omstandigheden zijn (vriendin heeft nachten dus ik kan moeilijk alles eens op de hifi keten alles opendraaien zonder een kleine oorlog te ontketenen ).

Lichtjes teleurgesteld in verband met Opeth though. Watershed is mijn favoriet Opeth album. Ik herinner me dat ik daar instant verliefd op was, terwijl de algemene teneur niet zo wauw was destijds. 't is Opeth op een scharnier moment in hun carrière imo: de laatste plaat voor dat ze volop de prog kaart trokken. Iets wat al begint door te schijen op Watershed in Burden. Maar daar tegenover staan classic style Opeth nummers zoals The Lotus Eater (die cleane vocals op die blast drums ) of Hessian Peel en Hex Omega (dat een tijdje kalm kabbelt en eindigt met een oplawaai van jewelste).

Anway genoeg over Opeth, ook appreciatie voor de keuze van dit album hoor

Edit: wat foutjes eruit gehaald. Ik moet eigenlijk stoppen met posten via m'n gsm. Veel minder makkelijk om het overzicht te bewaren en zo maakt ge rap domme fouten.

 

[Gavin]

Ik ben alleszins benieuwd naar het uitgebreide exposé dat @Gavin ongetwijfeld zal neerpoten.

Dat is iedereen zijn deel, feedback en participatie (zoals er in deze thread ook alweer een paar leuke posts staan!) is de basis van dit concept. Toch voor degenen die naar minstens een derde of misschien zelfs de helft van de anderen hun voorgestelde albums meegeluisterd en desgevallend beoordeeld hebben, anders luistert ge er maar op uw eentje naar. Dat een member van stand zoals gij echter benieuwd zijt, zorgt toch wel voor enige plankenkoorts. Ik moet op mijn tellen letten.

En natuurlijk heb ik ook aan @Gavin gedacht, die immer gretig is om albums te beluisteren op een track by track basis, die hij dan netjes in hokjes kan onderverdelen (je ziet dat die een verleden heeft op Pol&Actua). Jammer, vriend, maar die vlieger gaat ook deze week niet op, want de onderverdeling in tracks op dit album slaat helemaal nergens op. Het zijn er zogezegd 20, maar eigenlijk moet je ze groeperen tot er nog 8 tracks overblijven, en dan nog zijn die eigenlijk maar onderdeel van een groter geheel. Mijn advies: luister gewoon, schrijf desgewenst enkele losse gedachten op naarmate ze in u opkomen, maar vergéét de tracklist. Hopelijk kunnen de akoestische gitaarsolo’s het leed verzachten.

Een dikke 1.200 woorden en een paar grappige opmerkingen om iets voor te stellen waarover ge passioneel zijt, een man naar mijn hart. Dat hart smolt dan ook nog door de persoonlijke hofmakerij in de openingspost, een teken dat ik mijn sporen misschien toch al verdiend heb op dit subforum, alvorens mijn brein in een anglicisme ook gesmolten werd door de muziek. Dit alles in de huidige dertiggradenmiserie ... veel meer dan een plakkerige binnen- en buitenkant zou er deze week niet van me overschieten. Ook al is er geen echte verklaring voor de naam Shpongle, toch denk ik na uw beschrijving aan een samentrekking van sponge en dongle. Ik ben Cyberpunk 2077 aan het spelen en ik heb nu het beeld van een chip, de Sponge Dongle 3000™ dus, die ge in uw brein duwt waardoor alle via de tastzin waarneembare dingen zacht of ongrijpbaar worden, als een staaf aluminium die u bij het vastgrijpen plots als kwik door de vingers glipt maar toch als dezelfde staaf weer de grond aantikt en daarbij ook nog een onverwachts en verwarrend dof geluid achterlaat. De Sponge Dongle 3000™ past ook naadloos bij de printplaatachtige cover art die gelinkt wordt in uw openingspost. Ik ben niet in het bezit van ook maar enig verpulverd schrijfgerei, maar verwachtte toch dat een geurmengeling van vers geslepen grafiet en smeltende wascokrijtjes de kamer voorzichtig zou vullen tijdens dit luisteruurtje.

Enfin ja, dat was het plan dus. Ten eerste moet gij, gelijk @Lint, niet denken dat ge het voor het zeggen hebt dus ik luister hoe ik wil. Dat is al een paar jaar, en zoals bij elk album hier, op een 1000mx3 overigens, geen idee of zoiets aan uw eisen tegemoetkomt. En ten tweede: het viel veel beter mee dan verwacht eigenlijk? Ik had maandagochtend vlug twee nummers geluisterd via de Spotifypreview in uw post en dit leek gewoon elektronische kitsch voor tieners die van secundaire school wisselen en zich de kennis van een obscuur genre aanmeten om zich daarmee in de markt te zetten op het nieuwe schooltje, dus de verwachtingen waren laag. De onderverdeling in tracks slaat inderdaad op niet veel aangezien ik niet eens doorhad dat track "twee" begonnen was bij de eerste luisterbeurt, ondanks de toch duidelijke verandering achteraf gezien, dus euhm:

Spoiler

Zelden te klein om mijn ongelijk toe te geven wanneer geconfronteerd met empirisch bewijs tegen mijn koppigheid, gooi ik mijn notities aan de kant en luister ik zo aandachtig mogelijk zoals uw advies me aanraadt. Ik denk dat @Avondland met het woord 'commercieel' alweer een juiste woordkeuze toe te dichten valt, ikzelf had gekozen voor 'beluisterbaar' maar denk dat die twee termen inwisselbaar zijn bij hetgene wat we bedoelen. Ik verwachtte iets veel vreemder dan dit, en ik zie dat dat reeds een paar keer geopperd is in deze thread. Ik hoor de dingen die ge beschreven hebt, maar minder extreem als ik dus verwachtte. Van de "acht tracks" (1-3, 4-5, 6-8, 9-10, 11-13,14-16,17,18-20) vond ik het begin en het einde het leukst, de stukken ertussen vond ik iets minder en kabbelden meer. Ik begrijp dat ik voor zo een album geen onderverdeling mag maken, maar ik noem Nebbish Route met de plotse intrede van de zwaardere gitaren en Levitation Nation als de toptracks zodat ge toch een idee hebt van wat ik beter vond qua stijl.

Alles klinkt wel héél vol en mooi, de eb/vloed van instrumenten voltrekt zich inderdaad enkele keren verspreid over het gehele uur. Niet altijd even geslaagd voor mij ondanks de ongetwijfeld muzikale kunde erachter, zoals de fluit op Exhalation of plots die Braziliaanse sfeer bij Periscopes dacht ik, maar wel altijd minstens als aangenaam te klasseren. Af en toe zo een hoog geluidje op de achtergrond of wat 'gekrab' op een bepaalde track die ik nu niet meer weet, geeft wel diepte aan de sound. Er waren ergens twee momenten waar ik wel het gevoel kreeg dat het de foute richting kon uitgaan en, in combinatie met het stemgeluid, het bijna op Patje Krimson met een heliumballon ging lijken, maar gelukkig werd het roer op tijd rechtgehouden. @clercqie haalt de handrem aan, dat klopt voor mij, maar ook dat ze nooit plankgas geven bij iets zodat het afstoot. Ik volg ook @Creeping Death dat dit een beetje alle kanten uitgaat, maar over het gehele uur wil ik dan ook weer laten aantekenen dat het toch samenhangend is op een of andere manier. Als ik die laatste twee zinnen samenneem, dan kan ik enkel concluderen dat die mannen weten wat ze aan het doen zijn, zonder dat het mij daarvoor helemaal hoeft te behagen.

Ik vond dit bijvoorbeeld beter dan The Prodigy en Wu-Tang! Niet wat ik normaal opzet, maar het grootste deel van het album is dus luisterbaar en de boekensteuntracks zou ik zo op een hippe radio tijdens de spits kunnen horen. Ik had dit soort muziek, net zoals uw naam als ik Pollet zijn post goed gelezen heb, niet aan u verbonden, maar kijk, het kan. Vraag me niet naar een genre of hokje ondanks dat ge mij die modus operandi toedicht in uw openingspost, maar qua elektronische muziek is dit geslaagd Bij anderhalve luisterbeurt ga ik het wel houden, dik anderhalf uur op twee dagen is genoeg voor me. Ik vraag me wel af of zoiets nu een classic artist is, wat uw oorspronkelijk plan was voor ons ander concept. Voor u en het genre wel, maar verder lijkt me dat weinig te betekenen. Geen waardeoordeel, vraag me af of dat zou passen wegens de toch niche aard van het beestje.

Ik heb die film nooit gezien, maybe I should.

¯\_(ツ)_/¯ Wat? ¯\_(ツ)_/¯

 

[Strijkijzer]

Allez, mij ook eens aan een luisterbeurt wagen!

 

[Bauhaus]

Heel leuke plaat vond ik, voorlopig het album dat me het meest aanspreekt.
Heerlijke mix van allegaartje aan stijlen: Spaanse gitaar dat uitstekend past bij het zomerse weer .... trippy bliepjes .... jazzy bass ... vleugje klassieke piano ... zuiderse trompetten ... Oosterse dwarsfluit en highpitch alien stemmen die uit een demente vocoder zijn weggelopen.
De nummers zijn behoorlijk kort voor ze verder vloeien in het volgende nummer, maar met zoveel nummers zou een te lange tijdsduur misschien nadelig zijn.
Vreemd dat sommigen dit moeilijke kost vinden, persoonlijk vond ik het heel verteerbaar en zelfs amusant.
Prima chill-out plaat die ik 's avonds laat in het donkere zou afspelen terwijl ik languit in mijn zetel lig ... en genieten maar.

 

[PBR Streetgang]

Ik had eerst Watershed van Opeth gekozen. De tekst was al geschreven en alles, maar toen begon de zon plots te schijnen en ben ik van gedacht veranderd. Sorry, het zal voor de volgende keer zijn.

Martinlopezlessly?

 

[Lint]

Allright @Nahrtent, ik heb de plaat op shuffle gezet en door de luidsprekerkes van mijne werklaptop laten knallen.



Zo ... nu die met een hartaanval voor zijne pc ligt, mijn echt antwoord. Ik heb jammer genoeg niet echt tijd gehad om dit aandachtig te luisteren. Ik beloof later deze week een goede sessie met een paar whiskietjes in de tuin om 12u als iedereen slaapt.
Maar ik kan ook niet weerstaan om het niet op te leggen. Dus ik heb hem effectief (met een semi-degelijke headset) 3 keer volledig gespeeld tijdens het werk.

Mijn voorlopige, maar niet helemaal betrouwbare want tijdens werk, punten:

• Ik vond dit (net zoals Hugo Kant en Obsqure) precies heel erg goede muziek om mee te werken. Ik kan me hier heel goed mee concentreren. Ben ik nu ergens fundamenteel broken?
• Ik vind de eclectische combinatie van instrumenten, geluiden, samples, ideeën, ... heel erg interessant gedaan, altijd mooi gelaagd, en nergens overweldigend.
• De muziek vloeit best wel lekker en zweeft van het ene thema naadloos naar het ander. Desondanks het ik (gelukkig) niet het gevoel van electro-brij dat ik bij The Prodigy wel had.
• Er zit duidelijk een visie in de plaat, al heb ik die er nog niet uit gehaald.
• Ik vind dit helemaal niet zo complex, weird of wacko als ik had verwacht.

Ik ben benieuwd wat ik te zeggen heb na een bewuste luister-sessie.

Maar wel nog ... wat is me dat op 6m30 man :

In een elektronisch album of niet die dingen klinken sws al niet goed.

Als (ex)trompettist ben ik zeer teleurgesteld in u .

Ik was idd wel wat aan het gniffelen toen mensen Jethro Tull al als 'moeilijk' ervaarden.

Ik vind (voorlopig) deze plaat helemaal niet moeilijk ... ik vind Tull moeilijker dan dit.

 

[Svartálfar]

Kan het voorlopig wel hebben, had "erger" (lees: vreemder) verwacht. Ben wel nog maar een kwartierke ver.

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Als (ex)trompettist ben ik zeer teleurgesteld in u .

Sorry man ik ben niet zo een megafan van koperblazers, dan vond ik Ian zijn fluit van vorige week leuker

 

[Bjorn]

Ben Raja Ram eens tegen gekomen in Arambol (Goa) samen met Louise Rhodes van Lamb. Zaten gewoon in een bar wat te jammen.
Over de plaat, geen fan van al zijn materiaal, maar "Are you Shpongled" heb ik wel grijs gedraaid.

 

[Deleted member 95]

Ik vond dit bijvoorbeeld beter dan The Prodigy en Wu-Tang! Niet wat ik normaal opzet, maar het grootste deel van het album is dus luisterbaar en de boekensteuntracks zou ik zo op een hippe radio tijdens de spits kunnen horen. Ik had dit soort muziek, net zoals uw naam als ik Pollet zijn post goed gelezen heb, niet aan u verbonden, maar kijk, het kan.

De rest van uw - naar goede gewoonte meer dan uitstekende - post buiten beschouwing gelaten, Jens is een koosnaam en niet mijn echte naam. Ik heb in u ook nooit een Kevin gezien, maar dat ligt veel meer aan alle andere Kevins die ik heb mogen ontmoeten - hetzij op het internet, hetzij in "die andere wereld" - dan aan u. Als ge zelfs Kevin heet, want dat is ook maar een veronderstelling natuurlijk.

Vraag me niet naar een genre of hokje ondanks dat ge mij die modus operandi toedicht in uw openingspost, maar qua elektronische muziek is dit geslaagd Bij anderhalve luisterbeurt ga ik het wel houden, dik anderhalf uur op twee dagen is genoeg voor me. Ik vraag me wel af of zoiets nu een classic artist is, wat uw oorspronkelijk plan was voor ons ander concept. Voor u en het genre wel, maar verder lijkt me dat weinig te betekenen. Geen waardeoordeel, vraag me af of dat zou passen wegens de toch niche aard van het beestje.

Niche of niet, binnen het (weliswaar kleine) genre zijn dat goden. Een optreden in Red Rocks (drie keer zelfs als ik goed geteld heb) krijgt ge ook niet zomaar. En als Carly Rae Jepsen in dat concept kan gefrommeld worden, dan kan élke artiest dat. Ik was nog aan het twijfelen om mijn high school rockband te nomineren voor de lol, zonder erbij te zeggen dat de drummer daarvan yours truly is natuurlijk want ik schaam mij daar twaalf jaar na datum nog steeds kapot voor.

Allright @Nahrtent, ik heb de plaat op shuffle gezet en door de luidsprekerkes van mijne werklaptop laten knallen.

Godverdomme man. Ik las shuffle en ik heb net niet mijn koffie uitgespuwd over mijn (gloednieuwe) werk-laptop. Het zal mij leren om op BG te zetten tijdens het werk.

Ik vond dit (net zoals Hugo Kant en Obsqure) precies heel erg goede muziek om mee te werken. Ik kan me hier heel goed mee concentreren. Ben ik nu ergens fundamenteel broken?

Dit album vind ik daar persoonlijk iets minder voor geschikt wegens vrij erratisch, maar op Are You Shpongled? kan ik ook prima werken hoor.

• Ik vind de eclectische combinatie van instrumenten, geluiden, samples, ideeën, ... heel erg interessant gedaan, altijd mooi gelaagd, en nergens overweldigend.

Dit vat voor mij mooi de kern van de zaak samen. De complexiteit zit hem niet zozeer in de songstructuren of vreemde time-signatures, maar in het enorme aantal verschillende dingen die tegelijk te horen zijn. Als je op één ding focust, kan de song vrij simpel lijken, maar als je na vijf, tien of in mijn geval een paar honderd luisterbeurten nog steeds nieuwe melodietjes, geluidjes of effectjes kan ontdekken die je voorheen nooit echt gehoord of geregistreerd hebt, dat maakt het magisch voor mij. Het is heel moeilijk om dat van de eerste keer echt te vatten, denk ik, hoeveel werk daar moet ingekropen zijn. Ik wou alleszins zeker niet de indruk geven dat het proggy of "complex" was of zo, misschien heb ik dat slecht verwoord. Het is moeilijk exact te omschrijven, en het is ook door de vele imitators en navolgers te horen - die vaak wel goede dingen maken maar niet in de buurt komen van dit qua kwaliteit - dat je ten volle kan appreciëren hoe speciaal en uniek Shpongle is imo.

• De muziek vloeit best wel lekker en zweeft van het ene thema naadloos naar het ander. Desondanks het ik (gelukkig) niet het gevoel van electro-brij dat ik bij The Prodigy wel had.
• Er zit duidelijk een visie in de plaat, al heb ik die er nog niet uit gehaald.
• Ik vind dit helemaal niet zo complex, weird of wacko als ik had verwacht.lalala

Ik vind (voorlopig) deze plaat helemaal niet moeilijk ... ik vind Tull moeilijker dan dit.

Zie boven, het is moeilijk op een andere manier imo. Weird en wacko daarentegen, daar ga ik niet echt over discussiëren, dat is het volgens mij absoluut. Veel meer dan een Tom Waits bijvoorbeeld, waarvan ik bij het lezen van de comments (voordat ik aan het luisteren begonnen ben) vreesde dat het echt hyper-experimenteel zou zijn, viel dat echt zeer goed mee. Dan vind ik dit al veel meer bananas, persoonlijk. Maar als ik de posts in deze thread lees, is dat heel dubbel precies. Sommigen vinden het totaal niet zo "erg" ( ) als ze verwacht hadden, anderen vinden het dan weer "echt te ver gaan". Het is maar wat je gewend bent zeker?

Maar wel nog ... wat is me dat op 6m30 man

Als ik moet gokken zou ik zeggen dat dat een remix is van een opname van Raja Ram die zijn ayahuasca uitkotst.