Samen blijven voor de kinderen? Of net niet?

[Mulan]

Ik heb een zoontje van 2 en half, ik zou mijn partner op dit moment enkel maar verlaten als we niet meer samen onder één dak kunnen leven en elkaar doodongelukkig maken.
De gedachten om hem zo jong al elke week een papa of mama moeten laten missen, daar zou ik het enorm moeilijk mee hebben. Maar als ik geen andere optie zou zien zou ik het wel doen.

Gewoon efkes hier op inpikken, maar week week wordt op die leeftijd zelfs afgeraden.
Nu gaat men eerder voor de regel dat het kind maar evenveel nachten van de belangrijke zorgouder weg blijft als het aantal levensjaren.
Wij hadden dus 3 wissels per week (ma-woe-vrij) en de enige reden waarom we nu naar week-week zijn gegaan, is omdat ze 2x covid heeft gehad op 3 maand tijd en toen bij de ex verbleef zonder veel problemen. Dus omdat we door overmacht merkten dat ze er niet echt onder leek te lijden. (Wel videocalls gedaan, ze hebben tekeningen in mijn brievenbus gestopt,...)
We hebben die overgang ook geleidelijk aan gedaan (bijna 2 maand denk ik? Hier en daar een dagje afsnoepen, op het einde 7x slapen bij A en de woensdag namiddag bij B) En we merken ook niet dat ze de andere ouder meer mist omdat het nu langer duurt. Diegene die ze het hardste mist is de hond, dus die wisselt wel meermaals per week.
(Hij kan haar drukte niet aan dus voor zijn welzijn krijgt hij letterlijk rustpauzes weg van haar)
Maar dat moet natuurlijk praktisch mogelijk zijn ook in combinatie met werk, afstand tussen de ouders onderling,...

 

[Agony]

Er is voor mij inderdaad wel een verschil tussen constante ruzie en toch niet uit elkaar gaan voor de kinderen of je niet niet meer perfect gelukkig voelen in je relatie maar toch blijven omdat er een kind is.

Eerste situatie is toxisch en kinderen merken dat sowieso vanaf een vroege leeftijd en zien daar vanaf.

De tweede situatie is eerder op te kiezen om je kind niet te moeten missen voor minstens een week.

 

[Lint]

Mijn schoonzus en schoonbroer zijn nog enkel samen voor de kinderen. Hij wou een paar jaar terug scheiden en zij heeft letterlijk gezegd dat als hij wil gaan ze alles doet wat mogelijk is om hem tegen te werken en dat ze zijn kinderen bij hem gaat weg houden. Hij is toen gebleven, ik denk niet dat de kinderen dat merken, ze maken geen ruzie of zo en doen regelmatig gezinsuitstappen.
Zij heeft dat zelf allemaal tegen mij gezegd en haar redenen waren dat ze zelf een kind is van gescheiden ouders en daar enorm van heeft afgezien.

Sorry, maar wat een verschrikkelijk, manipulatief en achterlijk wijf.

Ik denk dat ik als man ook dezelfde keuze zou maken als hare vent... maar ik zou een diepgewortelde degout ontwikkelen t.o.v. haar, en vertrekken als ik zeker ben dat ik mijn kinderen zal blijven zien en ze er niet (te erg) onder leiden.

 

[Vrouwtje Theelepel]

Sorry, maar wat een verschrikkelijk, manipulatief en achterlijk wijf.

Ik denk dat ik als man ook dezelfde keuze zou maken als hare vent... maar ik zou een diepgewortelde degout ontwikkelen t.o.v. haar, en vertrekken als ik zeker ben dat ik mijn kinderen zal blijven zien en ze er niet (te erg) onder leiden.

Ja tis ook een bitch. Kan een heel boek over haar schrijven... Haar kinderen zijn zo beetje pestkoppen en toen ze op een familiefeestje mijn nichtje langs mijn kant aan het buitensluiten/pesten waren was haar reactie ' ja dat is dan aan Josefientje om daar lessen uit te trekken zodat ze volgende keer niet buiten gesloten wordt...'
Maar ja hij heeft er zich denk ik wel bij neer gelegd en ze leven momenteel wel op goede voet maar hoe ze als man-vrouw samen leven weet ik niet.

 

[Deleted member 658]

Bij mij hebben kinderen voorrang op het geluksgevoel van de ouders.
Als er nu 1 bestaansreden van het huwelijk is, dan is dat toch wel dat je een stabiele omgeving creëert waarin je kinderen kunnen opgroeien en dat dat lukt het best wanneer beide ouders zich ook aan hun voornemen houden om elkaar gelukkig te maken. Zodra er kinderen bij kwamen, werd dat voor mij een plicht en die draag ik met beide schouders in het belang van de kinderen.

Hier vallen af en toe ook eens woorden, net zoals bij mijn ouders, maar dat escaleert niet tot een niveau dat we er achteraf spijt krijgen. Als je het potje niet breekt, moet je het achteraf ook niet terug lijmen.

We merken ook dat onze kinderen heel gevoelig zijn aan spanning. Grappig genoeg zijn zij de eerste die ons aanmanen dat we het rustig aan moeten doen als het al eens oploopt.

Ieder koppel zal zijn moeilijke periodes tegemoet gaan of het nu door pech of achteraf bekeken (te) zware keuzes komt. Zolang dat tijdelijk of met inspanningen omkeerbaar is, is er wel een lichtpunt aan het einde van de tunnel.

 

[Sylverscythe]

Bij mij hebben kinderen voorrang op het geluksgevoel van de ouders.
Als er nu 1 bestaansreden van het huwelijk is, dan is dat toch wel dat je een stabiele omgeving creëert waarin je kinderen kunnen opgroeien en dat dat lukt het best wanneer beide ouders zich ook aan hun voornemen houden om elkaar gelukkig te maken. Zodra er kinderen bij kwamen, werd dat voor mij een plicht en die draag ik met beide schouders in het belang van de kinderen.

Ik ben in principe akkoord, al weet ik niet of ouders die ongelukkig zijn maar samen, een betere omgeving zijn dan gelukkig maar gescheiden. Als zijn dat ook twee uitersten, aangezien "geluk" geen evidentie is na een (vecht)scheiding.

 

[Deleted member 658]

Ik ben in principe akkoord, al weet ik niet of ouders die ongelukkig zijn maar samen, een betere omgeving zijn dan gelukkig maar gescheiden. Als zijn dat ook twee uitersten, aangezien "geluk" geen evidentie is na een (vecht)scheiding.

Klopt.
En dat zal dan weer aan mij liggen maar ik snap niet hoe je ervoor kiest om met iemand in relatie te treden, te trouwen, daar kinderen mee te maken en dan achteraf tot de vaststelling te komen dat je elkaar fundamenteel niet (meer) gelukkig kan maken en dat scheiden de enige uitweg is. Van zodra het woord 'scheiden' valt, is er formeel uitgesproken schade, en zit je in een situatie waarin je het moeilijker geworden is om het schip te redden.

Ofwel ben je dan verblind door verliefdheid in een verhaal gestapt terwijl je om te beginnen nooit echt gelukkig was of je hebt daar op lange termijn niet over nagedacht?
Ofwel is er na x aantal jaren iets fundamenteel veranderd aan je gezinssituatie, jezelf of de partner waardoor deze onleefbaar geworden is zonder dat herstel van dat geluk mogelijk is?

Op welk punt ga je van 'wij maken elkaar gelukkig' naar 'wij maken elkaar ongelukkig en dat gaat/kan nooit meer goedkomen'?

 

[SlashDotDash]

Ik ben in principe akkoord, al weet ik niet of ouders die ongelukkig zijn maar samen, een betere omgeving zijn dan gelukkig maar gescheiden. Als zijn dat ook twee uitersten, aangezien "geluk" geen evidentie is na een (vecht)scheiding.

Daar is onderzoek naar gebeurd. Een situatie van scheiding zonder conflict is beter voor een kind dan ongelukkig samen blijven voor de kinderen. Dat is in elk geval letterlijk wat onze bemiddelaar indertijd gezegd heeft.

En dat zal dan weer aan mij liggen maar ik snap niet hoe je ervoor kiest om met iemand in relatie te treden, te trouwen, daar kinderen mee te maken en dan achteraf tot de vaststelling te komen dat je elkaar fundamenteel niet (meer) gelukkig kan maken en dat scheiden de enige uitweg is. Van zodra het woord 'scheiden' valt, is er formeel uitgesproken schade, en zit je in een situatie waarin je het moeilijker geworden is om het schip te redden.

Dat is gewoon nogal naief, en gemakkelijk gezegd als zelf nog geen fundamentele relatiecrisis hebt doorgemaakt. Dingen gebeuren, mensen veranderen. Soms escaleert een relatiecrisis naar een situatie waar je een knoop moet doorhakken. Dat is een extreem moeilijke en pijnlijke beslissing die echt niemand in een bevlieging neemt.

Wees maar zeker dat kinderen het merken als je uiteindelijk in een verstandshuwelijk verzeilt. Zelfs als je geen ruzie maakt, welk voorbeeld geef je aan je kinderen als je niet meer warm en affectief met elkaar omgaat als ouders?

Mijn jongste was 2, de oudste 4, en die hebben daar echt geen negatieve gevoelens aan over gehouden. Ik denk zelfs dat die jonge leeftijd het relatief gezien gemakkelijker heeft gemaakt.

Anyway, ik wens iedereen een heel gelukkige en warme relatie toe hoor. Maar je kan je kinderen onmogelijk gelukkig maken als je zelf fundamenteel ongelukkig bent.

 

[Mulan]

Daar is onderzoek naar gebeurd. Een situatie van scheiding zonder conflict is beter voor een kind dan ongelukkig samen blijven voor de kinderen. Dat is in elk geval letterlijk wat onze bemiddelaar indertijd gezegd heeft.


Dat is gewoon nogal naief, en gemakkelijk gezegd als zelf nog geen fundamentele relatiecrisis hebt doorgemaakt. Dingen gebeuren, mensen veranderen. Soms escaleert een relatiecrisis naar een situatie waar je een knoop moet doorhakken. Dat is een extreem moeilijke en pijnlijke beslissing die echt niemand in een bevlieging neemt.

Wees maar zeker dat kinderen het merken als je uiteindelijk in een verstandshuwelijk verzeilt. Zelfs als je geen ruzie maakt, welk voorbeeld geef je aan je kinderen als je niet meer warm en affectief met elkaar omgaat als ouders?

Mijn jongste was 2, de oudste 4, en die hebben daar echt geen negatieve gevoelens aan over gehouden. Ik denk zelfs dat die jonge leeftijd het relatief gezien gemakkelijker heeft gemaakt.

Anyway, ik wens iedereen een heel gelukkige en warme relatie toe hoor. Maar je kan je kinderen onmogelijk gelukkige maken als je zelf fundamenteel ongelukkig bent.

Jij hebt het netter verwoord dan ik kon.

Als iemand het zich nu totaal niet kan inbeelden: des te beter voor die persoon. Niemand hoopt ooit te belanden in een situatie waarbij je na een HÉÉL lang proces (en ik denk dat dat echt wel geldt voor iedereen hier die gescheiden is) moet concluderen dat je gezin breken, de beste oplossing is.

 

[SlashDotDash]

@Mulan ik denk gewoon dat veel mensen alle scheidingen op één hoop gooien. Ik mag hopen dat wij niet de uitzondering zijn, maar ook hier is er heel vaak whatsapp contact met mijn ex, regelen alles in prima verstandhouding, delen "leuke momenten" en doen oudercontacten en schoolfeesten gewoon samen . Elk jaar evalueren we de regeling en ook voor de vakantie optimaliseren we alles zo goed mogelijk dat het geen heen-en-weer gedoe is voor de kinderen.

Kinderen moeten ook nooit met valiezen ofzo sleuren, ze hebben in beide huizen alles wat ze nodig hebben. Ze vieren sinterklaas, pasen, kerstmis dubbel, ze gaan 2 keer op vakantie naar het buitenland, ze hebben een plus-ouder waar ze dol op zijn + die hele "plus-familie" waar ze zo goed als in geïntegreerd zijn...

 

[Deleted member 658]

Dat is gewoon nogal naief, en gemakkelijk gezegd als zelf nog geen fundamentele relatiecrisis hebt doorgemaakt. Dingen gebeuren, mensen veranderen. Soms escaleert een relatiecrisis naar een situatie waar je een knoop moet doorhakken. Dat is een extreem moeilijke en pijnlijke beslissing die echt niemand in een bevlieging neemt.

Wees maar zeker dat kinderen het merken als je uiteindelijk in een verstandshuwelijk verzeilt. Zelfs als je geen ruzie maakt, welk voorbeeld geef je aan je kinderen als je niet meer warm en affectief met elkaar omgaat als ouders?

Mijn jongste was 2, de oudste 4, en die hebben daar echt geen negatieve gevoelens aan over gehouden. Ik denk zelfs dat die jonge leeftijd het relatief gezien gemakkelijker heeft gemaakt.

Anyway, ik wens iedereen een heel gelukkige en warme relatie toe hoor. Maar je kan je kinderen onmogelijk gelukkig maken als je zelf fundamenteel ongelukkig bent.

Dat je je kinderen niet gelukkig kan maken als je zelf fundamenteel ongelukkig bent, dat snap ik volledig. Dan kan je de knoop beter zo vroeg mogelijk doorhakken.
Maar in welk opzicht dat mensen 'veranderen' om tot die ongelukkige situatie te komen en dat een scheiding dan de enige optie is, dat kan ik inderdaad niet vatten.

Misschien komt dat omdat mijn vrouw en ik elkaar pas als late 20'ers ontmoet hebben, maar onze karakters, standpunten en ambities zijn nog steeds dezelfde als 10 jaar geleden. Wij wisten na enkele jaren wel wat we aan elkaar hadden (en wat niet) omdat dit ook voor onszelf al een uitgemaakte zaak was.
Als er tussen ons frustaties spelen dan komt dat door de gewoonlijke karaktereigenschappen die ontaarden in extreem of ongewenst gedrag (meestal door stress situaties) en waarin we elkaar dan wat moeten temperen. Het is niet dat 1 van ons opeens zotte ideeën krijgt of het over een totaal andere boeg wil gooien.

 

[Mulan]

Maar in welk opzicht dat mensen 'veranderen' om tot die ongelukkige situatie te komen en dat een scheiding dan de enige optie is, dat kan ik inderdaad niet vatten.

Het is niet dat 1 van ons opeens zotte ideeën krijgt of het over een totaal andere boeg wil gooien.

Ik zal het doorgeven aan de mensen met vruchtbaarheidsproblemen waardoor hun beeld van een gezin aan diggelen ligt, de mensen die plots voor een zwaar zieke partner moeten zorgen ipv aan financieel stabiele toekomst te kunnen bouwen en aan diegene die compleet kopje onder gaan aan langdurige stress dat ze moeten stoppen met zotte ideeën krijgen.

 

[Deleted member 658]

Ik zal het doorgeven aan de mensen met vruchtbaarheidsproblemen waardoor hun beeld van een gezin aan diggelen ligt, de mensen die plots voor een zwaar zieke partner moeten zorgen ipv aan financieel stabiele toekomst te kunnen bouwen en aan diegene die compleet kopje onder gaan aan langdurige stress dat ze moeten stoppen met zotte ideeën krijgen.

De externe oorzaken en tegenslagen die je aanhaalt hebben geen ballen te maken met mijn uitspraak die terugslaat op interne oorzaken en onze keuzes waarvoor we wel zelf verantwoordelijk zijn.

De eerste situatie is sowieso niet relevant voor de discussie want dan zijn er ook geen kinderen.
Een partner die langdurig zwaar ziek wordt waardoor het gezin terugvalt op 1 verdiener, dat vraagt voor de meeste gezinnen om de nodige financiële aanpassingen maar ik zou er mijn partner nooit voor laten vallen.
Mensen die door langdurige stress met een burnout uitvallen, daar kan je met de ondersteuning van je partner, wél van herstellen.

 

[Mulan]

De externe oorzaken en tegenslagen die je aanhaalt hebben geen ballen te maken met mijn uitspraak die terugslaat op interne oorzaken en keuzes waarvoor je wel zelf verantwoordelijk bent.

De eerste situatie is sowieso niet relevant voor de discussie want dan zijn er ook geen kinderen.
Een partner die langdurig zwaar ziek wordt waardoor het gezin terugvalt op 1 verdiener, dat vraagt voor de meeste gezinnen om de nodige financiële aanpassingen maar ik zou er mijn partner nooit voor laten vallen.
Mensen die door langdurige stress met een burnout uitvallen, daar kan je met de ondersteuning van je partner, wél van herstellen.

Al die zaken die ik opsom, gaan gepaard met zware veranderingen in de dynamiek van een relatie en de persoon zelf.
Daarnaast zijn er absoluut koppels met vruchtbaarheidsproblemen die wél al 1 of meerdere kinderen hebben.
En het feit dat het niet eens in je opkomt dat dat zaken zijn waardoor een persoon zelf kan veranderen, maakt duidelijk dat jullie daar GELUKKIG van gespaard zijn gebleven. Maar neem het maar gewoon van anderen aan dat er heel wat factoren zijn die ervoor kunnen zorgen dat je op een bepaald moment naar je partner kan kijken en denken: "die persoon lijkt in de verste verte niet meer op de persoon waar ik ooit verliefd op ben geworden".

 

[SlashDotDash]

Maar in welk opzicht dat mensen 'veranderen' om tot die ongelukkige situatie te komen en dat een scheiding dan de enige optie is, dat kan ik inderdaad niet vatten.

Ik denk dat het wel een groot voordeel is om op iets latere leeftijd in een definitieve relatie te stappen. Zelf ben ik verschillende zaken in vraag beginnen stellen op het moment dat ik na mijn doctoraat echt ging gaan werken, en dan ben ik op 5 jaar tijd heel fel veranderd. Mijn zelfbeeld ging bij wijze van spreken van het ene uiterste naar het andere.

En het is toch zeker ook zo dat er vaak bijkomende externe factoren zijn die zulke veranderingen katalyseren hoor, in dat opzicht kan ik Mulan wel volgen.

 

[Lint]

Ofwel ben je dan verblind door verliefdheid in een verhaal gestapt terwijl je om te beginnen nooit echt gelukkig was of je hebt daar op lange termijn niet over nagedacht?
Ofwel is er na x aantal jaren iets fundamenteel veranderd aan je gezinssituatie, jezelf of de partner waardoor deze onleefbaar geworden is zonder dat herstel van dat geluk mogelijk is?

Ge schrijft hier even (volgens mij) de 2 meest voorkomende oorzaken waarom relaties stoppen, maar lijkt dan te impliceren dat dat zo een rare zaken zijn, dat ze niet zouden mogen voorkomen.
Begrijp ik dat goed?

Als ja is het toch redelijk wereld vreemd om dat te denken?

(En zoals @Mulan zegt, super dat het bij jullie allemaal niet relevant is. En grosso modo ben ik wel akkoord met de rest van uw mening.)

 

[glashelder]

Misschien komt dat omdat mijn vrouw en ik elkaar pas als late 20'ers ontmoet hebben, maar onze karakters, standpunten en ambities zijn nog steeds dezelfde als 10 jaar geleden.

Dat zal idd voor een groot deel meespelen. Mijn huidige partner had een nasty vechtscheiding met zijn ex-vrouw. Ze waren tiener/begin de 20 toen ze elkaar leerde kennen. Ze zijn uiteindelijk 26 jaar samen geweest en toen ze scheidden was hun dochter 9. In die 26 jaar is er voor hen zoveel veranderd: ontslagen, problemen in de familie, depressie, invaliditeit, geldproblemen, ouders overleden, geen contact meer met een andere ouder, fertiliteitsproblemen, gediagnosticeerd worden met een auto-immuunziekte (met alle fysieke en seksuele gevolgen van dien), verschillende verhuizingen,... Da's al iets heel anders dan late 20'er en 10 jaar samen zijn.