Samen blijven voor de kinderen? Of net niet?

[Mulan]

Naar aanleiding van de posts van @oxbow1 en @Eland over wel of niet samenblijven voor de kinderen wanneer er geen liefdevolle relatie meer is, ben ik wel benieuwd wat anderen erover denken.


Ik ben gescheiden en het welzijn van mijn dochter is daar een grote factor in geweest voor mij. Ze heeft 2 goede ouders die haar heel graag zien. Maar ik vond dat wij als koppel een slecht voorbeeld waren voor haar. Ik wou niet dat onze relatie haar referentiepunt was van wat juist, veilig, normaal,... was.
Er was geen ander in het spel, we lieten ons begeleiden (o.a. enkele keren door een relatietherapeut) maar soms is het simpelweg niet goed of goed genoeg meer.

En dat heeft absoluut een impact op haar! Dat mama en papa niet meer samenwonen, daar lijdt ze onder. Maar ik geloof echt dat ze op langere termijn op een andere manier veel harder zou geleden hebben.

Maar het is zoals @Eland in het ander topic al aangaf: wij wonen dicht bij elkaar, we overleggen en communiceren, we zorgen er ècht wel voor dat onze dochter zo min mogelijk de dupe moet zijn van ons "falen" en op haar vraag doen we ook wel eens dingen samen zodat we als gescheiden koppel wél een voorbeeld kunnen zijn van wat goed is. En daar ben ik enorm gelukkig om, want we moeten daarvoor ook nog steeds water bij de wijn doen, onze frustraties inhouden, onze agenda's aanpassen "wanneer het niet onze week is" maar voor onze dochter doen we dat zonder verpinken. En dat is evenmin "vanzelfsprekend" als samenblijven voor de kinderen "vanzelfsprekend" is.

(En voor de mensen die op dit moment hiermee aan het worstelen zijn: heel veel sterkte!!!)

 

[oxbow1]

Ik besef wel dat het verhaal dat ik aanhaalde eerder de uitzondering op de regel is, behalve de hoop die samenblijven uit eerder financiële overwegingen.

Wij zijn samen sinds 2005 en getrouwd in 2014, kind gekregen in 2019. Na zo’n lange periode weet je dat je als koppel goed op dezelfde lijn zit.
(Maar we hebben vooraf gewoon het “wat als” scenario besproken en we kunnen ons beide daarin vinden.)

 

[Mulan]

Ik besef wel dat het verhaal dat ik aanhaalde eerder de uitzondering op de regel is, behalve de hoop die samenblijven uit eerder financiële overwegingen.

Wij zijn samen sinds 2005 en getrouwd in 2014, kind gekregen in 2019. Na zo’n lange periode weet je dat je als koppel goed op dezelfde lijn zit.
(Maar we hebben vooraf gewoon het “wat als” scenario besproken en we kunnen ons beide daarin vinden.)

Goh, er zijn heel wat redenen waarom een koppel uit elkaar gaat.
Het lijkt mij net naïef om er van uit te gaan dat jullie beiden bij elkaar zullen blijven wonen "no matter wat" omwille van de kinderen net omdat jullie nog niet (en hopelijk nooit!) concreet in die situatie zitten dat je ècht niet meer wil samenwonen met de ander.
Omdat je stapelverliefd bent op iemand anders, omdat de persoon die je nu liefhebt over 5j anders kan zijn (bvb door zware ziekte die een enorme impact kan hebben op de persoonlijkheid), door grote spanningen die thuis worden afgereageerd,...
Wanneer de lust en liefde zijn afgezwakt en je meer als broer en zus naast elkaar leeft, kan het misschien wel werken. Maar in heel veel andere scenario's kan samen onder 1 dak wonen wanneer jullie niet langer een koppel zijn, net voor veel meer stress zorgen.

 

[Str8_6]

Sowieso geen goed idee. Ik denk dat je je kinderen daarmee echt geen plezier doet. Vooral als er altijd ruzie is.

+ je geeft ze ook een totaal verkeerd beeld mee hoe een relatie er uit ziet.

 

[eniac]

Ik denk dat als het op is, het nu eenmaal op is. En dat het in de meeste gevallen gewoon beter voor het kind of de kinderen is dat ouders dan uit elkaar gaan ipv in een omgeving te wonen waar de sfeer meestal gespannen gaat zijn, de ouders andere mensen gaan leren kennen en daarmee omgaan, etc. Dat lijkt me ongezond en sowieso verwarrend voor een kind te zijn.

In sommige gevallen lukt het om vredevol samen te leven, maar ik denk dat dat maar een minderheid is...

Daarnaast moet je ook aan eigen geluk denken, lijkt me. Als volwassene kan je toch moeilijk gelukkig zijn en blijven in een situatie waarmee je samen blijft wonen met de persoon die ooit "de ware" was?


Mijn ouders kozen ervoor om te scheiden en daar ben ik blij om. Ik was weliswaar 18 op het ogenblik dat de problemen begonnen dus ik kon al tegen wat, maar mijn ouders hebben nog een poging gedaan en deze situatie heeft nog +- een jaar geduurd - en ik vond dat echt 1 van de slechtste periodes van mijn leven. Mijn vader kon het moeilijk verkroppen en dat speelde op zijn humeur, er waren regelmatig ruzies, en eigenlijk was ik blij dat ik elke week naar mijn kot kon vluchten. Niet dat het all-out oorlog was, maar echt fijn was het niet.

Als ik dat vergelijk met nu... Mijn ouders kunnen weer normaal met elkaar omgaan, feestjes met gezamenlijke aanwezigheid zijn perfect OK en normaal en ze converseren al eens, al blijft er een bepaalde afstand, die ik heel normaal vind.
Daarbovenop, ik heb er een stiefmoeder en stiefvader bijgekregen die mijn vader en moeder graag zien, en met wie het vanuit onze kant (als kinderen) ook best klikt. Ikzelf heb op een aantal vlakken gedeelde interesses met mijn stiefpa en ik zie die man dus absoluut als een verrijking voor mijn leven (mijn stiefmoeder is ook OK hoor, alleen heb ik er weinig tot geen gedeelde interesses mee).

TL;DR als iemand van gescheiden ouders is mijn leven alleen maar beter doordat mijn ouders die stap gezet hebben ipv op gespannen voet samen te blijven.

 

[Archaos]

Ik denk dat de meeste koppels wel harder hun best gaan doen om er nog iets van te maken als er al kinderen in het spel zijn, maar als het niet meer gaat dan gaat het niet.

Denk dat er alleen maar verliezers zijn, in welke situatie dan ook. Als de ouders elke dag vlammende ruzie maken of allebei in een depressie belanden, is dat ook niet bevorderlijk voor de kinderen. Tenzij je als koppel er in slaagt om samen apart te leven, maar dat lijkt me quasi altijd onmogelijk en zeker oudere kinderen zien dan ook wel dat er iets niet klopt.

Als het hier ooit zover zou komen, hoop ik in ieder geval dat het gezond verstand zal zegevieren en dat we in een goede verstandhouding uit elkaar kunnen gaan en alles in het werk zullen stellen om de kinderen het zo eenvoudig mogelijk te maken. Dat is dan nog het allerbelangrijkste. Ouders die ook na de scheiding elkaar de duvel blijven aandoen, dat is toch echt wel één van de meest schrijnende dingen.

 

[anders.]

Ik zat als kind in een klas waar heel veel kinderen gescheiden ouders hadden. En hoewel de meesten dat initieel heel erg vonden, waren de meesten na een tijdje ook heel blij dat het zo gelopen was omdat de ruzies thuis dan voorbij waren. Het is imo heel dom om samen te blijven "voor de kinderen". Je kan veel beter proberen als 2 volwassen mensen uit elkaar te gaan voor de kinderen ipv het te rekken om dan uiteindelijk in een vechtscheiding uit te komen.

Mooi voorbeeld uit mijn lagere schooltijd. Kameraad zijn ouders waren gescheiden, rijke vader en "normale" moeder. Het gezin met de moeder is in het (mooie) huis mogen blijven wonen op kosten van de vader, omdat hij het belangrijker vond dat zijn kinderen daar konden opgroeien. Dat maakt hem niet plots "vader van het jaar" ofzo he, maar dat zijn gewoon volwassenen die samen besproken hebben wat het best voor de kinderen was.

 

[Green Mamba]

Zelf kind van gescheiden ouders en er nooit echt onder komen te lijden op dat moment. Echter, als ik er zo op terugkijk, had een vaderfiguur met momenten niet misstaan. Los daarvan, nu nog gelukkig samen en ik hoop niet dat onze dochter in zo'n situatie komt want zoals hierboven al gezegd zijn er alleen verliezer.

Situaties die ik zelf al een keer heb gehoord, maar toch wel vreemd zijn:

Koppel 1

Blijven samen in hun net aangekochte gerenoveerde huis wonen, maar gaan wel op aparte kamers slapen. Ze zouden dit voor de kinderen het beste vinden en het minst drastische. Hoe dat daar uiteindelijk gelopen is, geen idee.

Koppel 2

Ze behouden het gekochte appartement van de man en gaan daar om de week apart wonen. Zo blijven de kinderen ook op een locatie. Dit is niet zo goed gelopen. De man vond een vriendin, verkocht de boel en de ex stond op straat. Dit is dan weer gewoon een tweede mokerslag voor de kinderen.

 

[Avondland]

Koppel 1

Blijven samen in hun net aangekochte gerenoveerde huis wonen, maar gaan wel op aparte kamers slapen. Ze zouden dit voor de kinderen het beste vinden en het minst drastische. Hoe dat daar uiteindelijk gelopen is, geen idee.

Dat lukt misschien voor even, maar vroeg of laat begin je toch te hopen op of zelfs hunkeren naar een nieuwe doorstart van je leven? Niet per sé om een nieuwe relatie aan te gaan, want daar heb je niet altijd even veel zin in. Maar om op je gemak ergens te zitten zonder telkens die confrontatie van een relatie dat op de klippen is gelopen.

Een andere optie is dat de vlam is uitgedoofd en je blijft goede vrienden zonder een raar gevoel daarbij, maar dat zijn eerder uitzonderingen.

 

[Green Mamba]

Dat lukt misschien voor even, maar vroeg of laat begin je toch te hopen op of zelfs hunkeren naar een nieuwe doorstart van je leven? Niet per sé om een nieuwe relatie aan te gaan, want daar heb je niet altijd even veel zin in. Maar om op je gemak ergens te zitten zonder telkens die confrontatie van een relatie dat op de klippen is gelopen.

Een andere optie is dat de vlam is uitgedoofd en je blijft goede vrienden zonder een raar gevoel daarbij, maar dat zijn eerder uitzonderingen.

Ja voilà. Uiteindelijk kom je mogelijks wel eens iemand tegen of wil je op jezelf zijn en dan loopt dat toch spaak.

 

[BlackOccult]

Zelf ook kind van gescheiden ouders en ook bij hun was het absoluut beter om uit elkaar te gaan. Geruzie, geroep, gespannen sfeer... Bij het minste voelde je aan dat de boel terug kon ontploffen. Soms dat ik als kind 's avonds niet durfde opstaan om nog naar de keuken of toilet te gaan. In de badkamer zitten en je ouders horen roepen in de keuken ernaast.

Ook nu als volwassene voel ik heel goed aan wanneer mensen gestresseerd zijn en ik kan zowel in privé- en als werksituaties tamelijk goed om met kwade of tierende mensen maar dat wil niet zeggen dat het geen sporen nalaat.

 

[Chelark007]

@Mulan over welke comments ging het?

Hier is er vanalles gebeurd vorig jaar en op punt gestaan van te scheiden.
Uiteindelijk niet gedaan, puur door de madam.
Vorige week terug een kantelpunt gehad en eigenlijk een week uit elkaar geweest, maar de liefde en het gemis was blijkbaar toch te groot.
Nog veel voer voor gesprekken en therapie, maar ik hoop er nu wel uit te komen. Had misschien 'iets' nodig en denk dat het gisteren gebeurd is.
Zoontje speelde een rol, maar de madam ook. Had er niets meer geweest voor de madam was ik wel uit elkaar geweest.

Oja, ook kind van gescheiden ouders. Pas gescheiden toen ik 13/14 was (ruzies/manipulatie/gespannen sfeer), toch ferm van afgezien en denk wel dat ik daardoor soms moeilijkheden heb met gevoelens en die te verwoorden. Moeder zei dat ze beter eerder was gescheiden, maar toen in die tijd... (jaren 80).
Voelde mij ook al zwaar gefaald als ouder en als man om op dat punt gestaan te hebben.

 

[Mulan]

@Mulan over welke comments ging het?

Hier is er vanalles gebeurd vorig jaar en op punt gestaan van te scheiden.
Uiteindelijk niet gedaan, puur door de madam.
Vorige week terug een kantelpunt gehad en eigenlijk een week uit elkaar geweest, maar de liefde en het gemis was blijkbaar toch te groot.
Nog veel voer voor gesprekken en therapie, maar ik hoop er nu wel uit te komen. Had misschien 'iets' nodig en denk dat het gisteren gebeurd is.
Zoontje speelde een rol, maar de madam ook. Had er niets meer geweest voor de madam was ik wel uit elkaar geweest.

Oja, ook kind van gescheiden ouders. Pas gescheiden toen ik 13/14 was (ruzies/manipulatie/gespannen sfeer), toch ferm van afgezien en denk wel dat ik daardoor soms moeilijkheden heb met gevoelens en die te verwoorden. Moeder zei dat ze beter eerder was gescheiden, maar toen in die tijd... (jaren 80).
Voelde mij ook al zwaar gefaald als ouder en als man om op dat punt gestaan te hebben.

Vanaf hier:

Mag je partner 1-op-1 gaan eten met iemand, ongeacht het geslacht? (buiten het werk)

Ja maar ik heb geen groep vrienden. Ik heb een paar losse vrienden dus dan zou ik die al moeten samenbrengen om te zorgen dat ik eens mag gaan eten, of zo? Ik heb alléén maar vrienden waar ik één op één dingen mee doe. Nee, je moet gwn een partner zoeken die bij u past. (Of die heb je al) en...

www.beyondgaming.be

Heel veel sterkte alvast en hopelijk komen jullie er samen sterker uit! Ik geloof dat dat wél kan, maar dat het enorm veel doorzettingsvermogen vraagt ook.

 

[Ararauna]

Toen ik kind was, hadden mijn ouders enorm veel knallende ruzies waarbij ons moeder zo nu en dan ook wel eens voor enkele dagen bij haar ouders terug in trok. Als klein kind was dat ook wel bijna traumatisch, ik snap niet dat ze die keuze gemaakt hebben om toch bij elkaar te blijven. En nu lopen ze tegen de 70 aan en zijn ze wel content samen, ze zijn precies hun eigen fratsen uit het verleden al vergeten.

Ikzelf zou wellicht ook al wel mijn spullen gepakt hebben moest ik geen kinderen hebben. Totaal andere situatie wel, want hier thuis wordt zelden ruzie gemaakt. Meer een gevoel van verveling dan van onvrede. Nog altijd veel wederzijdse liefde maar wel in zo een sleur geraakt waar ikzelf precies meer last van heb dan de wederhelft. Maar de kinderen merken daar wel echt niks van.
Dus ja, ik doe toch meer moeite om het te doen werken omdat er kinderen zijn. Maar ook wel omdat ik niet het gevoel heb dat het een verloren zaak is.

 

[coldplayke]

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 24 was en al lang thuis was vertrokken. Ik heb mijn ouders nooit gelukkig samen weten zijn en had liever gehad dat ze vroeger uit mekaar waren gegaan. Ik wil zeker de moeilijkheden van opgroeien met gescheiden ouders niet minimaliseren, maar dat had ik 100x liever gehad dan iedere dag kopzorgen omdat mijn ouders weer eens ambras hadden.

 

[noblemo]

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 8 jaar was.
Ik voelde wel aan dat het niet meer vlot liep tussen hen, al kwam het toch als een verrassing.

Ben opgegroeid in een warm gezin en als jong manneke was het enorm moeilijk te plaatsen dat mama en papa waar ik zo naar opkeek, plots niet meer onder hetzelfde dak woonden en allebei zo ongelukkig waren.
Achteraf bleek dat ze natuurlijk wel hevige ruzies hebben gehad, maar altijd hebben geprobeerd om mij (en broer en zus die weliswaar al wat ouder waren) er buiten te houden, en elkaar niet zwart te maken.

we zorgen er ècht wel voor dat onze dochter zo min mogelijk de dupe moet zijn van ons "falen" en op haar vraag doen we ook wel eens dingen samen zodat we als gescheiden koppel wél een voorbeeld kunnen zijn van wat goed is.

Dat is volgens mij de belangrijkste reden waarom ik die scheiding als kind al bij al goed verteerd heb.
Mijn ouders zijn na de scheiding ook op een menselijke manier met elkaar blijven omgaan en hebben de belangen van mij en broer en zus altijd op de eerste plaats gezet.
Een jaar of twee hadden ze al geprobeerd om voor ons inderdaad samen te blijven, maar uiteindelijk was dat maar uitstel van wat onvermijdelijk was.

 

[Squidward]

Mijn ouders zijn samen gebleven voor mij en zijn daar aan ten onder gegaan, het is werkelijk hun dood geworden. Als ik dan mensen hoor van ‘ja, maar, toch, mijn kinderen…’ terwijl het voor de rest echt voor geen meter loopt.. Naïef en heel spijtig.

 

[Avondland]

Ikzelf zou wellicht ook al wel mijn spullen gepakt hebben moest ik geen kinderen hebben. Totaal andere situatie wel, want hier thuis wordt zelden ruzie gemaakt. Meer een gevoel van verveling dan van onvrede. Nog altijd veel wederzijdse liefde maar wel in zo een sleur geraakt waar ikzelf precies meer last van heb dan de wederhelft. Maar de kinderen merken daar wel echt niks van.
Dus ja, ik doe toch meer moeite om het te doen werken omdat er kinderen zijn. Maar ook wel omdat ik niet het gevoel heb dat het een verloren zaak is.

Uiteenlopende interesses of andere bucket lists?

 

[zarathustra]

Geen idee want het is moeilijk te zeggen tot je in die situatie zit. Al is mijn start positie wel dat de notie van 'eigen geluk' al bij een partner op positie 2 terecht komt en als er kinderen aan te pas komen dat eigenlijk al helemaal geen prioriteit is.

 

[Vrouwtje Theelepel]

Ik heb een zoontje van 2 en half, ik zou mijn partner op dit moment enkel maar verlaten als we niet meer samen onder één dak kunnen leven en elkaar doodongelukkig maken.
De gedachten om hem zo jong al elke week een papa of mama moeten laten missen, daar zou ik het enorm moeilijk mee hebben. Maar als ik geen andere optie zou zien zou ik het wel doen.

Mijn schoonzus en schoonbroer zijn nog enkel samen voor de kinderen. Hij wou een paar jaar terug scheiden en zij heeft letterlijk gezegd dat als hij wil gaan ze alles doet wat mogelijk is om hem tegen te werken en dat ze zijn kinderen bij hem gaat weg houden. Hij is toen gebleven, ik denk niet dat de kinderen dat merken, ze maken geen ruzie of zo en doen regelmatig gezinsuitstappen.
Zij heeft dat zelf allemaal tegen mij gezegd en haar redenen waren dat ze zelf een kind is van gescheiden ouders en daar enorm van heeft afgezien.