Tegenslagen in het leven en hoe er mee omgaan.

iCruysberghs zei:
Ik heb weinig grote tegenslagen gekend in mijn leven, maar vorig jaar zijn mijn opa en mama overleden. Dat hakte er wel ferm in. Mijn moeder was al erg lang ziek (CVS, fibromyalgie, slechte bloedwaarden,…).

Een jaar of 4 geleden zat ze er helemaal onderdoor en was ze zwaar depressief. Ze zei constant dat ze een last was en dat we beter af zouden zijn zonder haar. Dat we een normaal leven verdienden en ons niet konden voorstellen hoe beter we het zouden hebben als ze er niet meer was. En nog veel ergere dingen die je je moeder echt niet wil horen zeggen. Dag in dag uit. Ze at niet meer en nam enorm veel medicatie. Het is echt zenuwslopend om aan de deur van een slaapkamer te staan om te zien of iemand nog wel degelijk ademt. Zenuwslopend om uw eigen moeder niet meer te herkennen (op mentaal vlak).

Vorig jaar eind oktober is het heel snel gegaan. Ze wou op een familiefeest naar “fietsen door de bomen” fietsen, een minuutje van thuis. Ze was geen elektrische fiets gewoon en viel bij het opstappen. Lang verhaal kort: ze kreeg een allergische reactie op penicilline (voor wond verzorging), waardoor heel haar huid vol uitslag stond. Die uitslag is beginnen te ontsteken en héél haar achterkant was een grote wonde. ‘s Ochtends werd ze kleddernat wakker, we dachten dat ze niet op tijd naar het toilet kunnen gaan was, maar dat was allemaal wond vocht. Dat moet onmenselijk veel pijn gedaan hebbben. Twee dagen later is ze in het ziekenhuis overleden. Die dagen, weken en maanden daarna zijn een grote waas. In januari te weten gekomen dat ik papa werd, ondertussen een zoon van 2.5 maand oud.

Een serieuze rollercoaster van emoties, maar het gaat wel vrij goed met ons (papa, vriendin & ik). Rouwen is maar iets raar, en ik ben ervan overtuigd dat het gemis altijd blijft. Je gaat dan wel op een andere manier naar het leven kijken. Hoe fragiel alles is en hoe snel het gedaan kan zijn. En hoe snel je, eenmaal overleden, door veel mensen vergeten wordt omdat het leven gewoon doorgaat. Da’s hard, maar eigenlijk nutteloos om over na te denken. Dan trek ik mij liever op aan mijn gezin, papa, oma, kameraden en iedereen die er voor ons is en die mama en opa goed gekend hebben.

Goede moed aan iedereen hier. Mijn PM staat altijd open om te luisteren.
Klik om te vergroten...
Heavy. Toch ook veel mensen die hun ouders hier al zijn verloren, al dan niet op jonge leeftijd. Het nakend besef dat je ouders ook een dagje ouder worden hamert er soms ook wel in bij mij. Ben zelf allesbehalve bereid om ze af te geven. Mijn moeder heeft al 3x kanker overwonnen en is als zelfstandige altijd blijven werken. Toen ik jonger was besefte ik nog niet goed wat voor weerbaarheid die vrouw heeft. Immens respect.
 
Mijn vader is ook al vroeg gestorven (kanker). Hij was 44, ik 19.
Ze hadden 'm op z'n verjaardag in coma gedaan, hij is daaruit wakker geworden want "Ik moet Pada wakker maken, die heeft examen!". Die mens is in z'n leven nooit ziek geweest, tot de kanker. 1,5 jaar gestreden als een beest, op z'n weinige goeie momenten deed hij wat hij altijd heeft gedaan: werken zodat de dingen in orde waren voor ons. Not a selfish bone in his body.
Toen we ons huis kochten, voelde ik het gemis het meest intens. Ik had hem toen zó hard nodig.
Als ik 1 held in het leven heb, dan is het mijn vader.
 
Ik mag me vrij gelukkig prijzen dat ik nog niet veel grote tegenslagen gekend heb.

Het overlijden van mijn grootvader/peter vorige maand is, denk ik, zowat het meest impactvolle. Hij was een schitterend mens die ik nog alle dagen mis. Maar aan de andere kant is dat een deel van het leven, dus ik kan dat ook niet echt als tegenslag beschouwen.

1 miskraam is er ook geweest, toen we voor een tweede gingen. Maar dat was zeer vroeg in de zwangerschap, enkele dagen een soort dof gevoel gehad, de maand erna was m'n vrouw opnieuw zwanger en is het wel goed gegaan. Dus hier was de impact ook beperkt.
 
Niet echt een tegenslag als in het verlies van iemand, allee, eigenlijk wel maar op een andere manier.

Sinds paar maanden uiteen met men ex partner maar zij is zwanger van mij, nu is ze 7 maanden zwanger, wetende dat ik dat kind amper te zien ga krijgen en er dus amper zal bij zijn in het opgroeien ervan, bovenop hadden we al een kind van nu juist 2 jaar dat ik maar 1x per week mag zien.

Ondertussen is het al beter omdat ik sinds september alleen woon maar de eerste weken moest ik af en toe bleiten gelijk een klein kind omdat ik men kind zohard miste en me hulpeloos voelde als vader omdat ik er bijna nooit kan zijn voor haar.
Dan erbovenop, na 10 jaar te werken omscholing gedaan in samenwerking met de VDAB op de Hogeschool (Elektromechanica), graduaat van 2 jaar. Nu met gans die situatie had ik weinig interesse en motivatie in alles en dus ik ben geslaagd voor al men theorievakken maar nu blijkt dat ik mijn stage van gans het semester opnieuw moet doen omdat die niet goed genoeg was en ik heb er weinig zin in op mijn leeftijd om nog een halfjaar langer naar school te gaan.

Precies al spijt dat ik mijn vroegere job heb opgegeven :unsure:
 
Kenneke10 zei:
Dit jaar een grote tegenslag gehad, op weg naar kliniek onze wagen beginnen roken en enkele momenten nadien stond die volledig in brand. Op dat moment zie je het even niet meer bel je naar u verzekeringen en brand dekken ze niet, dus hebben echt niks gedaan geen sleepdienst, vervangwagen.
Klik om te vergroten...
Ja dat weten véél mensen niet.
Uw wagen vliegt plots in brand? --> Dat wordt noch gedekt door de brandverzekering (dat is alleen uw woning), noch door de standaard autoverzekering.

Dit zit wel inbegrepen in de meeste (mini)omnium verzekeringen.
 
Zonder in detail te willen treden, heb ik sinds ik meerderjarig ben een aantal tegenslagen te verwerken gehad. Vroeger trachtte ik die gewoon te negeren en verder te gaan maar vroeg of laat word je ingehaald en knal je tegen de muur. Ik heb ondertussen geleerd dat ik mezelf de tijd moet geven om erbij stil te staan, af te zien (of te rouwen), maar ook dat ik mezelf na x-aantal tijd bij m'n nekvel moet pakken en verder moet gaan. Ieder verwerkt natuurlijk tegenslagen op zijn/haar manier.

Achteraf gezien heb ik telkens de voordelen kunnen zien van een tegenslag, o.a. dat je relatie getest wordt en dat je weet wat je aan elkaar hebt (of net niet...). Ik weet dat liever vroeg in een relatie, dan na 30 jaar te beseffen dat je eigenlijk niet op de ander kan rekenen in moeilijkere tijden. Je leert ook je vrienden kennen. Sinds de tegenslagen hecht ik veel minder belang aan geld, ambitie, ... en probeer ik vooral te genieten van elk moment dat ik vrij heb en jaag ik me bijna niet meer op in onbenulligheden.
 
Wist ik toen wat ik nu weet dan hadden die tegenslagen een andere impact gehad en was de rebounce veel rapper en beter verlopen. Er was geen begeleiding, niks.
 
Ik heb geleerd uit het verleden dat (en dit waren tegenslagen)

- Ook al kan je 100% bewijzen dat de leerkracht fout zat, tijdens een examen, dan krijg je toch gewoon een 6/20.
Wat de leerkracht heeft altijd gelijk. :S
- Vrouwen kunnen ook zéér wreed zijn. Zelfs een vrouw die mij stalkte, niet om mijn hart te veroveren maar om dat pogen te breken en al mijn vrienden te stelen en tegen mij op te zetten (wat toen gelukt is, in nood ken je je echte vrienden)
- Mannen kunnen ook zéér wreed zijn. Er is géén verschil met vrouwen. Zelfs kousen in uw gezicht duwen om te lachen of zonder reden op uw bakkes kloppen .. :unsure:
- Een professor op een unif / hogeschool u ook kan bedriegen en staalhard kan liegen tegen u.
- Dat je jeugdliefde eigenlijk nooit van u hield en u gewoon mentaal misbruikte + nooit géén vrije tijd voor u had
- Dat ik als brave gast, altijd andere studenten hielp voor en tijdens examens, door hun mijn werk nog snel snel te laten kopiëren maar als ik dan een keertje zelfs in de shit zat en gewoon nog maar aan iemand de vraag stelde hoe hij/zij erin geslaagd was een mooi cijfer te behalen tijdens de examens ik afgesnauwd werd met de woorden: "Na al mijn noeste arbeid denk je toch NIET dat ik je mijn werk laat afpakken zeker!" :S
- Eerlijk zijn op de werkvloer tov uw bazen merkwaardig genoeg, ervoor zorgde dat ik een C4 onder de neus geduwd kreeg
- mijn vader niet onsterfelijk was en na 5 maanden vreselijk afzien, gewoon doodging aan zijne kanker :cry:

Moet ik nog verder doorgaan?

Maar dan denk ik: Zo slecht heb ik het nog niet, 99% van de wereldbevolking heeft het véél slechter. :tongue:

Hoe ik ermee omga?
- Ik mijmer soms wel eens over het verleden (maar in praktijk valt dit wél mee) en dan zaagt héél beyondgaming hier van: Makila laat het verleden toch rusten. OF. Ben je weeral aan het zagen over het verleden? Passé is passé hé Makila! :rofl:
- Maar eerlijkheidshalve ga ik gewoon (voor 99.99%) door met het leven en probeer ik, van elke tegenslag iets positief te maken of er van te leren.
 
Laatst bewerkt:
- Vrouwen kunnen ook zéér wreed zijn. Zelfs een vrouw die mij stalkte, niet om mijn hart te veroveren maar om dat pogen te breken en al mijn vrienden te stelen en tegen mij op te zetten

Zo'n vrouwen ken ik ook.
En ne gast dat zomaar op ne maat van hem heeft geklopt zonder reden heb ik ook gezien.Ik herken groot deel van men leven in uw verhaal lol
De mensen op de wereld zijn grotendeels onrechtvaardig en liegen als de pest.
Er zijn natuurlijk nog een hele hoop goede mensen, maar die zijn in de minderheid.
 
Tja, wat is tegenslag :)
Ik heb vorig jaar in februari voor de eerste keer meegedaan met het 'bevolkingsonderzoek darmkanker', routine onderzoek noemen ze dat.
Ben jammer genoeg gediagnosteerd met uitgezaaide endeldarmkanker, an sich nog altijd niet het slechtste nieuws dus, zo lang de chirurgen zeggen dat ze nog willen opereren is er vanalles mogelijk. Dus in maart succesvol geopereerd, grootste deel endeldarm, stuk dikke darm en 23 lymfeklieren weggenomen, na enkele dagen hospitaal de hele familie verwittigd dat alles goed was en dan ineens beginnen je darmen te lekken vanbinnen. Niet zo gezond blijkbaar, spoedoperatie, sepcis gedaan, op sterven gelegen in intesieve, erdoor geraakt, 70 dagen hospitaal, 40 kg minder :), te zwak om chemo te krijgen, ... Net voor kerst derde operatie gehad, stoma is nu weg. Het was niet gemakkelijk, voor mij zelfs gemakkelijker als voor mij familie, maar als ik kijk naar de relatie die ik nu met mijn vrouw en m'n drie kinderen (22j, 23j en 25j) heb, die kan gewoon niet meer stuk. In februari krijg ik uitsluitsel of alles weg is, maar moet zeggen dat ik nu heel intens geniet van elke moment samen met de mensen die ik liefheb, en je leert geweldig relativeren :)
Pluspuntje, met al die rommel die ze in m'n lijf hebben gespoten is m'n cholesterol in orde, mijn diabetes is ineens verdwenen (wss wel tijdelijk) en m'n broeken van vroeger passen terug ;-)
Op het moment zelf lijkt soms iets ontzettend erg, maar ik denk wel dat de manier hoe je ermee omgaat ontzettend veel doet, ook voor iedereen rond je.
 
longpatje zei:
Tja, wat is tegenslag :)
Ik heb vorig jaar in februari voor de eerste keer meegedaan met het 'bevolkingsonderzoek darmkanker', routine onderzoek noemen ze dat.
Ben jammer genoeg gediagnosteerd met uitgezaaide endeldarmkanker, an sich nog altijd niet het slechtste nieuws dus, zo lang de chirurgen zeggen dat ze nog willen opereren is er vanalles mogelijk. Dus in maart succesvol geopereerd, grootste deel endeldarm, stuk dikke darm en 23 lymfeklieren weggenomen, na enkele dagen hospitaal de hele familie verwittigd dat alles goed was en dan ineens beginnen je darmen te lekken vanbinnen. Niet zo gezond blijkbaar, spoedoperatie, sepcis gedaan, op sterven gelegen in intesieve, erdoor geraakt, 70 dagen hospitaal, 40 kg minder :), te zwak om chemo te krijgen, ... Net voor kerst derde operatie gehad, stoma is nu weg. Het was niet gemakkelijk, voor mij zelfs gemakkelijker als voor mij familie, maar als ik kijk naar de relatie die ik nu met mijn vrouw en m'n drie kinderen (22j, 23j en 25j) heb, die kan gewoon niet meer stuk. In februari krijg ik uitsluitsel of alles weg is, maar moet zeggen dat ik nu heel intens geniet van elke moment samen met de mensen die ik liefheb, en je leert geweldig relativeren :)
Pluspuntje, met al die rommel die ze in m'n lijf hebben gespoten is m'n cholesterol in orde, mijn diabetes is ineens verdwenen (wss wel tijdelijk) en m'n broeken van vroeger passen terug ;-)
Op het moment zelf lijkt soms iets ontzettend erg, maar ik denk wel dat de manier hoe je ermee omgaat ontzettend veel doet, ook voor iedereen rond je.
Klik om te vergroten...


Ik duim met je mee.

En inderdaad. De manier waarop je met tegenslag omgaat doet véél voor de mensen rondom je ook.
Je gedrag heeft enorm veel invloed op die mensen.
Al is het natuurlijk niet makkelijk om positief en niet te vervallen in weemoed.
Knap dat je dat kan, heel veel respect voor 💪
 
longpatje zei:
Tja, wat is tegenslag :)
Ik heb vorig jaar in februari voor de eerste keer meegedaan met het 'bevolkingsonderzoek darmkanker', routine onderzoek noemen ze dat.
Ben jammer genoeg gediagnosteerd met uitgezaaide endeldarmkanker, an sich nog altijd niet het slechtste nieuws dus, zo lang de chirurgen zeggen dat ze nog willen opereren is er vanalles mogelijk. Dus in maart succesvol geopereerd, grootste deel endeldarm, stuk dikke darm en 23 lymfeklieren weggenomen, na enkele dagen hospitaal de hele familie verwittigd dat alles goed was en dan ineens beginnen je darmen te lekken vanbinnen. Niet zo gezond blijkbaar, spoedoperatie, sepcis gedaan, op sterven gelegen in intesieve, erdoor geraakt, 70 dagen hospitaal, 40 kg minder :), te zwak om chemo te krijgen, ... Net voor kerst derde operatie gehad, stoma is nu weg. Het was niet gemakkelijk, voor mij zelfs gemakkelijker als voor mij familie, maar als ik kijk naar de relatie die ik nu met mijn vrouw en m'n drie kinderen (22j, 23j en 25j) heb, die kan gewoon niet meer stuk. In februari krijg ik uitsluitsel of alles weg is, maar moet zeggen dat ik nu heel intens geniet van elke moment samen met de mensen die ik liefheb, en je leert geweldig relativeren :)
Pluspuntje, met al die rommel die ze in m'n lijf hebben gespoten is m'n cholesterol in orde, mijn diabetes is ineens verdwenen (wss wel tijdelijk) en m'n broeken van vroeger passen terug ;-)
Op het moment zelf lijkt soms iets ontzettend erg, maar ik denk wel dat de manier hoe je ermee omgaat ontzettend veel doet, ook voor iedereen rond je.
Klik om te vergroten...
Heftig en inspirerend hoe je op de dingen neerkijkt. Mag ik vragen hoe oud je bent? Misschien wat beroepsmisvorming, maar ben de laatste tijd op professioneel vlak bezig met het bevolkingsonderzoek darmkanker. In ieder geval, "gelukkig" dat je hebt deelgenomen. Eigenlijk gek dat het meteen zo ver gevorderd was. Had je iets van symptomen daarbuiten?

Alleszins heel veel sterkte en goede moed. Hopelijk komt alles goed.
 
Heroixx zei:
Heftig en inspirerend hoe je op de dingen neerkijkt. Mag ik vragen hoe oud je bent? Misschien wat beroepsmisvorming, maar ben de laatste tijd op professioneel vlak bezig met het bevolkingsonderzoek darmkanker. In ieder geval, "gelukkig" dat je hebt deelgenomen. Eigenlijk gek dat het meteen zo ver gevorderd was. Had je iets van symptomen daarbuiten?

Alleszins heel veel sterkte en goede moed. Hopelijk komt alles goed.
Klik om te vergroten...
Ik wordt dit eind dit jaar 54 en had absoluut geen symptonen. De dag voor m'n eerste operatie heb ik nog een tuinhuis gaan plaatsen :)
Maar op zo'n dingen staat geen leeftijd he, mijn vrouw was 39 jaar toen ze bij het verwijderen van haar baarmoeder per ongeluk zagen dat ze een tumor van 9 cm op de pancreas had. Haar pancreas, milt en een stuk dikke darm zijn toen ook verwijderd, zij had toen ook (nog) geen symptonen, hadden ze die pas een paar maanden later gevonden hadden we een heel ander resultaat gehad vrees ik. Idem dito voor mij, ik hoor bij veel leeftijdsgenoten dat er heel veel zijn die die uitnodiging voor dat bevolingsonderzoek naast zich neer leggen, had ik mijn kanker nog een jaartje extra laten uitzaaien was het resultaat ook weer niet zo goed geweest he :)
Geluk en pech liggen heel dicht bij elkaar.
 
longpatje zei:
Ik wordt dit eind dit jaar 54 en had absoluut geen symptonen. De dag voor m'n eerste operatie heb ik nog een tuinhuis gaan plaatsen :)
Maar op zo'n dingen staat geen leeftijd he, mijn vrouw was 39 jaar toen ze bij het verwijderen van haar baarmoeder per ongeluk zagen dat ze een tumor van 9 cm op de pancreas had. Haar pancreas, milt en een stuk dikke darm zijn toen ook verwijderd, zij had toen ook (nog) geen symptonen, hadden ze die pas een paar maanden later gevonden hadden we een heel ander resultaat gehad vrees ik. Idem dito voor mij, ik hoor bij veel leeftijdsgenoten dat er heel veel zijn die die uitnodiging voor dat bevolingsonderzoek naast zich neer leggen, had ik mijn kanker nog een jaartje extra laten uitzaaien was het resultaat ook weer niet zo goed geweest he :)
Geluk en pech liggen heel dicht bij elkaar.
Klik om te vergroten...
Er is idd een groot aantal mensen die niet antwoorden. In Vlaanderen is het ongeveer 1 op 2, in Brussel (1 op 10) en Wallonië (1 op 5) heel wat minder.
 
longpatje zei:
Ik wordt dit eind dit jaar 54 en had absoluut geen symptonen. De dag voor m'n eerste operatie heb ik nog een tuinhuis gaan plaatsen :)
Maar op zo'n dingen staat geen leeftijd he, mijn vrouw was 39 jaar toen ze bij het verwijderen van haar baarmoeder per ongeluk zagen dat ze een tumor van 9 cm op de pancreas had. Haar pancreas, milt en een stuk dikke darm zijn toen ook verwijderd, zij had toen ook (nog) geen symptonen, hadden ze die pas een paar maanden later gevonden hadden we een heel ander resultaat gehad vrees ik. Idem dito voor mij, ik hoor bij veel leeftijdsgenoten dat er heel veel zijn die die uitnodiging voor dat bevolingsonderzoek naast zich neer leggen, had ik mijn kanker nog een jaartje extra laten uitzaaien was het resultaat ook weer niet zo goed geweest he :)
Geluk en pech liggen heel dicht bij elkaar.
Klik om te vergroten...
Ik kan idd ook alleen maar beamen hoe belangrijk het is om je regelmatig te laten screenen vanaf een bepaalde leeftijd of om als vrouw regelmatig een uitstrijkje te laten nemen zelfs vanaf jonge leeftijd.
Bij mijn papa tijdens een routine prostaat onderzoek een zeer agressieve vorm van prostaatkanker ontdekt, dankzij die controle en direct ermee verder te gaan is het *hout afkloppen* geëindigd met enkel een operatie zonder verdere behandeling maar oncoloog zei ook dat hij heel veel geluk had omdat het zo een agressieve vorm was.

En zelf ben ik al tweemaal geopereerd aan mijn baarmoederhals na een uitstrijkje, de eerste keer was ik nog maar net twintig. Had ik gewacht tot mijn 30ste of later om eens een controle te doen was het ook te laat geweest.
 
longpatje zei:
Tja, wat is tegenslag :)
Ik heb vorig jaar in februari voor de eerste keer meegedaan met het 'bevolkingsonderzoek darmkanker', routine onderzoek noemen ze dat.
Ben jammer genoeg gediagnosteerd met uitgezaaide endeldarmkanker, an sich nog altijd niet het slechtste nieuws dus, zo lang de chirurgen zeggen dat ze nog willen opereren is er vanalles mogelijk. Dus in maart succesvol geopereerd, grootste deel endeldarm, stuk dikke darm en 23 lymfeklieren weggenomen, na enkele dagen hospitaal de hele familie verwittigd dat alles goed was en dan ineens beginnen je darmen te lekken vanbinnen. Niet zo gezond blijkbaar, spoedoperatie, sepcis gedaan, op sterven gelegen in intesieve, erdoor geraakt, 70 dagen hospitaal, 40 kg minder :), te zwak om chemo te krijgen, ... Net voor kerst derde operatie gehad, stoma is nu weg. Het was niet gemakkelijk, voor mij zelfs gemakkelijker als voor mij familie, maar als ik kijk naar de relatie die ik nu met mijn vrouw en m'n drie kinderen (22j, 23j en 25j) heb, die kan gewoon niet meer stuk. In februari krijg ik uitsluitsel of alles weg is, maar moet zeggen dat ik nu heel intens geniet van elke moment samen met de mensen die ik liefheb, en je leert geweldig relativeren :)
Pluspuntje, met al die rommel die ze in m'n lijf hebben gespoten is m'n cholesterol in orde, mijn diabetes is ineens verdwenen (wss wel tijdelijk) en m'n broeken van vroeger passen terug ;-)
Op het moment zelf lijkt soms iets ontzettend erg, maar ik denk wel dat de manier hoe je ermee omgaat ontzettend veel doet, ook voor iedereen rond je.
Klik om te vergroten...
Amai eigenlijk nog geluk bij een ongeluk in feite dat je daaraan mee deed en dat men het gevonden heeft.
 
Mijn moeder had een kwaadaardig gezwel van zeker 3cm rond de borststreek. De kans op uitzaaingen was volgens de specialist 99%.
Het was uiteindelijk toch niet uitgezaaid. Ruim 20 jaar later leeft mijn moeder nog altijd. (en dus allang genezen)

Mijn vader had uitgezaaide sinuskanker. Hij heeft na de diagnose nog amper 5 maanden geleeft. (maar dat heb ik al gemeld hier)

Geluk en ongeluk liggen inderdaad dicht bij elkaar.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Aanmelden | Registreren

Vergelijkbare onderwerpen

J
Vriendin wil dochter mee op vakantie…
2 3 4
Reacties
70
Weergaven
7K
June
J
Booka
Nieuwjaarsbrieven van de crew
Reacties
4
Weergaven
3K
wolfen
wolfen
Aeyenah
  • Artikel
Theaterreview: Almost, Maine
Reacties
0
Weergaven
780
Aeyenah
Aeyenah
Karel-Jan
  • Artikel
De filmreleases van november 2023
Reacties
0
Weergaven
844
Karel-Jan
Karel-Jan
Booka
  • Artikel
BeyondGaming wenst jullie een spetterend 2023 met nieuwjaarsbrieven!
Reacties
1
Weergaven
970
Ubergier
Ubergier
Terug
Bovenaan