Hallo iedereen,
de donkere winterdagen komen er aan. Voor sommigen vreugde, plezier en gezelligheid, voor anderen is dit de somberste periode van het jaar op mentaal vlak. Er zijn mensen die de aankomende feestdagen helemaal alleen moeten doorbrengen en wel wat steun kunnen gebruiken. Ik wil dit topic oprichten naar aanleiding van een aangrijpende persoonlijke gebeurtenis die recent plaats vond in mijn leven. Zoals alreeds vermeld in een ander topic hebben mijn partner en ik gisteren het slechte nieuws gekregen dat we een miskraam hebben. Wat een vreugdevolle feestperiode moest worden met kerstmis en nieuwjaar, waarin we hoopten onze familie en vrienden te kunnen aankondigen dat ons gezinnetje zich uitbreidt, zal het nu eerder toneel spelen en fake lachen zijn. Het kan even goed zijn dat we zelfs niet buiten komen als we daar de moed niet voor vinden. Het feit dat "het leven verder gaat", je moet gaan werken, en in mijn persoonlijke situatie tot slot van rekening een presentatie moet geven voor 80 man vandaag, helpt niet.
Waar ik naartoe wil, ik wil van dit topic gebruik maken om mensen die het wensen in alle "anonimiteit" te getuigen over tegenslagen in het leven, en hoe ze daarmee om zijn gegaan. Met de bedoeling om aan te tonen dat niemand echt alleen is in zijn/haar situatie, of om het gewoon van je af te schrijven, mensen tips te geven over hoe ze kunnen omgaan met hun tegenslagen, copingstrategieën delen, of gewoon een hart onder de riem te steken.
Ik bijt de spits af. Heb zelf al enkele tegenslagen mogen verwerken in mijn 29-jarig bestaan. Op mijn 13e kreeg ik te horen dat ik diabetes heb, op een moment dat de puberteit voor de deur staat was dit niet gunstig. Van de ene dag op de andere jezelf dagelijks meerdere malen inspuitingen moeten geven, op je eten letten, makkelijk was het niet. Nog altijd eindeloos respect voor mijn ouders hoe ze daar tot na mijn puberteit zijn mee omgegaan. Ik weet niet of ik het zelf had gekund zoals zij. Enfin, daarna ging het redelijk goed voor mij. Weinig tegenslagen gekend, afgestudeerd, mooie job, goed inkomen, vriendin leren kennen. Tot ze besloot om mij te bedriegen een halfjaar na we gingen samenwonen. Uiteindelijk na enkele maanden toch terug te mentale weerbaarheid gevonden om erbovenop te komen. Mijn nieuwe vriendin leren kennen, die fantastisch is. Jammer genoeg moeten we nu samen uit een diep dal kruipen na het slechte nieuws van gisteren. Enkele voorbeelden van "advies" dat we nu lezen en krijgen "het was nog vroeg, je kan nog opnieuw proberen!". Helpt ook niet... Het blijft een verlies.
Voel je gerust vrij om het van je af te schrijven als je er nood aan hebt. Misschien kunnen anderen je advies geven, of een hart onder de riem steken. Laat het ons sereen en serieus houden, en er geen debat of discussie van maken. Zie het maar als een soort van "BG's warmste week", zonder de geldinzameling, enkel de getuigenissen.
Warme groeten.
de donkere winterdagen komen er aan. Voor sommigen vreugde, plezier en gezelligheid, voor anderen is dit de somberste periode van het jaar op mentaal vlak. Er zijn mensen die de aankomende feestdagen helemaal alleen moeten doorbrengen en wel wat steun kunnen gebruiken. Ik wil dit topic oprichten naar aanleiding van een aangrijpende persoonlijke gebeurtenis die recent plaats vond in mijn leven. Zoals alreeds vermeld in een ander topic hebben mijn partner en ik gisteren het slechte nieuws gekregen dat we een miskraam hebben. Wat een vreugdevolle feestperiode moest worden met kerstmis en nieuwjaar, waarin we hoopten onze familie en vrienden te kunnen aankondigen dat ons gezinnetje zich uitbreidt, zal het nu eerder toneel spelen en fake lachen zijn. Het kan even goed zijn dat we zelfs niet buiten komen als we daar de moed niet voor vinden. Het feit dat "het leven verder gaat", je moet gaan werken, en in mijn persoonlijke situatie tot slot van rekening een presentatie moet geven voor 80 man vandaag, helpt niet.
Waar ik naartoe wil, ik wil van dit topic gebruik maken om mensen die het wensen in alle "anonimiteit" te getuigen over tegenslagen in het leven, en hoe ze daarmee om zijn gegaan. Met de bedoeling om aan te tonen dat niemand echt alleen is in zijn/haar situatie, of om het gewoon van je af te schrijven, mensen tips te geven over hoe ze kunnen omgaan met hun tegenslagen, copingstrategieën delen, of gewoon een hart onder de riem te steken.
Ik bijt de spits af. Heb zelf al enkele tegenslagen mogen verwerken in mijn 29-jarig bestaan. Op mijn 13e kreeg ik te horen dat ik diabetes heb, op een moment dat de puberteit voor de deur staat was dit niet gunstig. Van de ene dag op de andere jezelf dagelijks meerdere malen inspuitingen moeten geven, op je eten letten, makkelijk was het niet. Nog altijd eindeloos respect voor mijn ouders hoe ze daar tot na mijn puberteit zijn mee omgegaan. Ik weet niet of ik het zelf had gekund zoals zij. Enfin, daarna ging het redelijk goed voor mij. Weinig tegenslagen gekend, afgestudeerd, mooie job, goed inkomen, vriendin leren kennen. Tot ze besloot om mij te bedriegen een halfjaar na we gingen samenwonen. Uiteindelijk na enkele maanden toch terug te mentale weerbaarheid gevonden om erbovenop te komen. Mijn nieuwe vriendin leren kennen, die fantastisch is. Jammer genoeg moeten we nu samen uit een diep dal kruipen na het slechte nieuws van gisteren. Enkele voorbeelden van "advies" dat we nu lezen en krijgen "het was nog vroeg, je kan nog opnieuw proberen!". Helpt ook niet... Het blijft een verlies.
Voel je gerust vrij om het van je af te schrijven als je er nood aan hebt. Misschien kunnen anderen je advies geven, of een hart onder de riem steken. Laat het ons sereen en serieus houden, en er geen debat of discussie van maken. Zie het maar als een soort van "BG's warmste week", zonder de geldinzameling, enkel de getuigenissen.
Warme groeten.
Laatst bewerkt:
.
.
