515
Well-known member
Kan je het misschien opschrijven/typen zoals een brief naar haar toe?
Ik ben er zeker van dat het haar goed doet om te weten/lezen/horen.
Tegenslagen in het leven en hoe er mee omgaan.
- Onderwerp starter Heroixx
- Startdatum
Ik ben er zeker van dat het haar goed doet om te weten/lezen/horen.
pardal
Well-known member
Heeft het er ook niet mee te maken dat zo een vraag eigenlijk een vraag is om iets te zeggen. Idem voor de vraag hoe ist? Bij een begroeting. Degene die die vraag stelt wilt gewoon goed of cava horen en gesprek starten, maar willen niet echt uw problemen horen.
Ik had 2bantwoorden klaar, de waarheid voor degene, waarvan ik wist dat ze oprecht vroegen hoe het mij ging en een of ander zeer flauw asociaal antwoord om ervanaf te zijn en dat ze weg gingen.
Ik had 2bantwoorden klaar, de waarheid voor degene, waarvan ik wist dat ze oprecht vroegen hoe het mij ging en een of ander zeer flauw asociaal antwoord om ervanaf te zijn en dat ze weg gingen.
Achja, achter de mensen schuilt er altijd veel meer dan de buitenwereld ooit zal zien.
Vorig jaar had mijn (ex)partner en ik ook een miskraam in januari. Achteraf bleek dan ook nog eens dat er bij haar al een tijd een ander in het spel was met bijkomend bedrog. Dus heb zelf ook wel een zwaar jaar achter de rug (verdeling huis & alle rompslomp daar rond dat er ook extra bij komt kijken). Maar een goede 2 maand terug begon de zon hier weer te schijnen en had/heb ik een leuke klik met iemand... Moet wel toegeven dat ik moeite had met mijn hart terug open te stellen uit schrik om terug teleurgesteld te worden... Uiteindelijk wel de moed gevonden (niet geprobeerd is altijd verloren en anders had ik ook sowieso spijt gehad), maar zij wil nog wat tijd en niets overhaasten. Niet dat ik de moed volledig heb opgegeven, maar ik kan ook ergens wel tussen de lijntjes lezen... Dit alles maakt toch dat ik dit jaar met een vrij onzeker gevoel naar de eerste 'gezellige' feestdagen toeleef als alleenstaande.
Het leven kan soms rake klappen uitdelen, dat valt jammer genoeg niet te ontkennen .Probeer hoe moeilijk het soms ook is, te blijven zoeken naar het positieve en te blijven toeleven naar nieuwe kansen/perspectieven in de verdere toekomst. En dan bedoel ik niet... gewoon later nog eens proberen. Maar sommige dingen vragen nu eenmaal tijd. In maart/april zag ik alles ook nogal somber in, maar je zou verschieten hoe je toch al anders naar de dingen kan kijken als je een tijdje verder bent, waarbij andere dingen misschien op je pad zijn gekomen. Succes allemaal & iedereen die bezig is met tegenslagen te verwerken is gewoon goed bezig... Kies je eigen tempo =).
Vorig jaar had mijn (ex)partner en ik ook een miskraam in januari. Achteraf bleek dan ook nog eens dat er bij haar al een tijd een ander in het spel was met bijkomend bedrog. Dus heb zelf ook wel een zwaar jaar achter de rug (verdeling huis & alle rompslomp daar rond dat er ook extra bij komt kijken). Maar een goede 2 maand terug begon de zon hier weer te schijnen en had/heb ik een leuke klik met iemand... Moet wel toegeven dat ik moeite had met mijn hart terug open te stellen uit schrik om terug teleurgesteld te worden... Uiteindelijk wel de moed gevonden (niet geprobeerd is altijd verloren en anders had ik ook sowieso spijt gehad), maar zij wil nog wat tijd en niets overhaasten. Niet dat ik de moed volledig heb opgegeven, maar ik kan ook ergens wel tussen de lijntjes lezen... Dit alles maakt toch dat ik dit jaar met een vrij onzeker gevoel naar de eerste 'gezellige' feestdagen toeleef als alleenstaande.
Het leven kan soms rake klappen uitdelen, dat valt jammer genoeg niet te ontkennen .Probeer hoe moeilijk het soms ook is, te blijven zoeken naar het positieve en te blijven toeleven naar nieuwe kansen/perspectieven in de verdere toekomst. En dan bedoel ik niet... gewoon later nog eens proberen. Maar sommige dingen vragen nu eenmaal tijd. In maart/april zag ik alles ook nogal somber in, maar je zou verschieten hoe je toch al anders naar de dingen kan kijken als je een tijdje verder bent, waarbij andere dingen misschien op je pad zijn gekomen. Succes allemaal & iedereen die bezig is met tegenslagen te verwerken is gewoon goed bezig... Kies je eigen tempo =).
Mijn vrouw heeft twee miskramen gehad vooraleer mijn oudste geboren is, als man kan je u dat niet inbeelden welke pijn dat geeft ik was er snel over.
Er snel over op welke manier?
Mulan
Well-known member
Mijn ex was er bij toen we van de 2de zwangerschap op 8 weken een perfecte echo hadden en stevige hartslag hoorden, die was meteen betoverd door wat in me groeide. Toen we een maand later slecht nieuws kregen, was die daar ook het hart van in en jaren later denkt hij nog steeds terug aan dat kindje, hoor.
Niet elke man "is er snel over", elk proces heeft zijn tijd nodig.
pardal
Well-known member
Ik denk niet dat er een snel over manier is.
Mijn vrouw heeft tussen kind 3 en 4 ook een miskraam gehad. In onze situatie konden we het verlies plaatsen en ons optrekken aan de 3 aanwezige kinderen, alsook het gegeven achteraf gezien dat ze na 1 maand zwanger was van ons 4de.
Wat niet wilt zeggen dat mijn vrouw nog altijd momenten heeft dat ze het moeilijk heeft met de miskraam.
Heb ook bij mijn eigen ouders gezien wat bij hun een miskraam deed. Als toen 9-jarige was het voor mij zelf moeilijk om te beseffen dat ik geen grote broer ging zijn. Achteraf gebleken hebben ze nog 2 miskramen voor mij verzwegen en had de gynaecoloog gezegd dat ze blij mochten zijn dat ik er was.
Ik denk dat dat vooral enorm persoonlijk is en context-afhankelijk. Ik heb zelf ook twee miskramen gehad maar ik heb die toen, en nu nog, niet als een zwaar verlies (of echt als een verlies van een kind) ervaren omdat dit in een ivf-traject was en er reeds bij de eerste bloedafname na terugplaatsing (dus dat is dan zogezegd 4-5 weken zwanger?) De boodschap volgde dat de hcg-waarde niet zo goed was en het embryo waarschijnlijk niet goed ingenesteld was (wat dan bevestigd werd door niet goed gestegen HCG x dagen later). De artsen zelf noemen dat dan een biochemische zwangerschap (en werd zo ook initieel gecommuniceerd aan mij, ik legde toen zelf de link niet met miskraam. Die term kwam pas achteraf bij het bespreken na de tweede mislukte terugplaatsing).
Ik denk dan ook helemaal niet terug aan die twee pogingen als miskramen door de context. Het voelt voor mij niet alsof ik een kind ben kwijtgeraakt. Alleen dat een terugplaatsing niet gelukt is. Het is zeker niet dat dat allemaal fijn was uiteraard, maar die emoties zitten vervat in heel dat IVF traject (wat dan ook meer gaat over de moeilijkheden om zwanger te raken en mogelijks nooit kinderen te hebben).
Maar ik kan mij inbeelden dat dat iets helemaal anders is als ge samen hebt ontdekt dat ge zwanger zijt en onvermijdelijk al begint te denken in termen van het kindje dat gaat komen, hoe pril dat ook is. Dat is veel concreter dan wat het was voor mij op het moment dat het misliep. (en uiteraard als je reeds verder in de zwangerschap zit, is dat zeker een klap die ge niet verwacht.)
Maar goed, miskramen zijn dus inderdaad veel voorkomend. Ge hebt mensen die dat beter kunnen plaatsen dan anderen maar elk zijn verwerking.
Edit: het spreekt voor zich dat ik ook niet zo'n fan ben van al dat polsen naar kinderen krijgen :'). Maar ik doe het zelf ook nog altijd (bij mensen die ik goed ken), alleen pas ik op dat ik een neutrale en openere bewoording gebruik dan 'en wanneer beginnen jullie er aan?' en dat ook niet blijf herhalen tegen mensen. Maar ik ben zelf ook wel open over hoe het ging voor ons dus ik vermoed dat dat zorgt voor minder drempels om eerlijk te antwoorden.
Ik had zelf het geluk dat in mijn vriendenkring er nog niet echt aan kinderen gedacht werd. In mijn familie heb ik op den duur wel gevraagd aan mijn tante om tegen mijn nicht te zeggen dat heel dat subtiele 'en wie is de volgende die er aan begint' niet zo geapprecieerd werd :')
Ik denk dan ook helemaal niet terug aan die twee pogingen als miskramen door de context. Het voelt voor mij niet alsof ik een kind ben kwijtgeraakt. Alleen dat een terugplaatsing niet gelukt is. Het is zeker niet dat dat allemaal fijn was uiteraard, maar die emoties zitten vervat in heel dat IVF traject (wat dan ook meer gaat over de moeilijkheden om zwanger te raken en mogelijks nooit kinderen te hebben).
Maar ik kan mij inbeelden dat dat iets helemaal anders is als ge samen hebt ontdekt dat ge zwanger zijt en onvermijdelijk al begint te denken in termen van het kindje dat gaat komen, hoe pril dat ook is. Dat is veel concreter dan wat het was voor mij op het moment dat het misliep. (en uiteraard als je reeds verder in de zwangerschap zit, is dat zeker een klap die ge niet verwacht.)
Maar goed, miskramen zijn dus inderdaad veel voorkomend. Ge hebt mensen die dat beter kunnen plaatsen dan anderen maar elk zijn verwerking.
Edit: het spreekt voor zich dat ik ook niet zo'n fan ben van al dat polsen naar kinderen krijgen :'). Maar ik doe het zelf ook nog altijd (bij mensen die ik goed ken), alleen pas ik op dat ik een neutrale en openere bewoording gebruik dan 'en wanneer beginnen jullie er aan?' en dat ook niet blijf herhalen tegen mensen. Maar ik ben zelf ook wel open over hoe het ging voor ons dus ik vermoed dat dat zorgt voor minder drempels om eerlijk te antwoorden.
Ik had zelf het geluk dat in mijn vriendenkring er nog niet echt aan kinderen gedacht werd. In mijn familie heb ik op den duur wel gevraagd aan mijn tante om tegen mijn nicht te zeggen dat heel dat subtiele 'en wie is de volgende die er aan begint' niet zo geapprecieerd werd :')
Laatst bewerkt:
Gewoon dat echt niet lang was en niemand wist ervan, en dat ook zo gelaten.
D
Deleted member 3056
Guest
Zo had ik een "vriendin" die het van dag 1 niet oké vond dat ik met een Belgische man was en elke keer ze me zag vroeg ze standaard 'En, nog geen kindjes' en dan zei ik dat mijn man er al één had en het aanvoelde alsof ze de mijne was.
Keertje dat ik haar zag na de miskraam (ze wist er niets van en wou dat ook zo houden) heb ik me oprecht moeten inhouden om niet de vloer met haar aan te vegen.
Sindsdien niet meer gezien en als ze belt, neem ik niet op.
Bye Felecia.
Mensen waarmee ik niets heb (niets goeds of slecht) en die bepaalde vragen stellen beantwoord ik wel gewoon op een normale manier.
Zo had ik een "vriendin" die het van dag 1 niet oké vond dat ik met een Belgische man was en elke keer ze me zag vroeg ze standaard 'En, nog geen kindjes' en dan zei ik dat mijn man er al één had en het aanvoelde alsof ze de mijne was.
Keertje dat ik haar zag na de miskraam (ze wist er niets van en wou dat ook zo houden) heb ik me oprecht moeten inhouden om niet de vloer met haar aan te vegen.
Sindsdien niet meer gezien en als ze belt, neem ik niet op.
Bye Felecia.
Mensen waarmee ik niets heb (niets goeds of slecht) en die bepaalde vragen stellen beantwoord ik wel gewoon op een normale manier.
Ben je dan zelf geen Belg? Of wat mis ik?
Tonerider
Well-known member
Dat is nu toch typisch vrouwelijk he: de belangrijkste info laat ze weg...
Beetje zelfde als een paar anderen hier, chance dat ik persoonlijk nog niet echt veel echt serieuze problemen meegemaakt heb blijkbaar.
Enige dat ik zo af en toe denk ik is dat ik 15-20 jaar terug mss niet de juiste beslissingen gemaakt heb en dat ik mss meer potentieel had om iets uit dit leven te halen, maar uiteindelijk zijn foute beslissingen geen tegenslagen.
Enige dat ik zo af en toe denk ik is dat ik 15-20 jaar terug mss niet de juiste beslissingen gemaakt heb en dat ik mss meer potentieel had om iets uit dit leven te halen, maar uiteindelijk zijn foute beslissingen geen tegenslagen.
Mr. November
Active member
Al even aan het meelezen, misschien toch mijn ervaringen hier eens neerpennen.
De ergste tegenslagen in mijn leven hebben zich allemaal de laatste 6 maanden voorgedaan. Begin augustus na 5 jaar uit elkaar gegaan met mijn vriendin waarmee ik samenwoonde, wat ik echt mijn eerste serieuze relatie kan noemen. Ik was wel degene die uiteindelijk de stekker er heb uitgetrokken (ook al wisten we allebei al wel een tijdje dat het nergens meer naartoe ging), maar toch blijft zoiets een zeer pijnlijk moment.
Nog geen 3 weken daarna kreeg mijn vader plots een hersenbloeding, dachten ze. Uiteindelijk het nieuws gekregen dat mijn vader een ernstige hersentumor heeft, die ze niet kunnen opereren. Ze geven hem nog maximaal een jaar en ik switch nu tussen mijn eigen woonst en die van mijn ouders om mijn moeder bij te staan (to be honest: ik ben blij dat ik af en toe nog even ergens ander naartoe kan gaan...). Aan de manier waarop we hem de laatste 3 maanden al hebben zien aftakelen is het wel duidelijk dat dat jaar heel optimistisch was... maar we moeten gewoon afwachten en er het beste van maken.
Op korte tijd dus 2 serieuze tegenslagen die mij als mens wel veranderd hebben. Hoe ga je met zulke tegenslagen om? -> ik ben ervan overtuigd dat er geen 'best practices' zijn, iedereen moet zulke zaken op zijn eigen tempo en eigen manier verwerken. Af en toe slaagt het leven u even tegen de grond, dat is nu eenmaal zo. Belangrijk is om op eigen tempo terug recht te komen en opnieuw verder te wandelen.
Mij hebben deze zaken alvast anders naar het leven doen kijken:
1) Op relationeel vlak ben ik wijzer geworden en weet ik dat het belangrijk is om echt over alles te praten, zaken niet laten aanmodderen en zeker mezelf niet wijsmaken dat "alles wel ok is", terwijl dat duidelijk niet zo is.
2) Mijn vader is altijd een harde werker geweest (succesvolle zelfstandige), hij vindt het vooral jammer dat hij dat nu niet meer kan doen, ook al wou hij nog maar een paar jaar verder doen en was hij eigenlijk al aan het uitbollen en de zaak langzaam aan het overlaten aan anderen. Als je dan na zo'n heel leven hard gewerkt te hebben dat nieuws te horen krijgt terwijl je de week voordien nog naar een huis in het buitenland aan het kijken was om wat van je oude dag te genieten dan stort heel je wereld in. Het heeft me geleerd om het leven nog meer te relativeren, ook al deed ik dat al wel fel. Ik zit op een punt in mijn leven waar er wordt verwacht dat je hard werkt om carrière te maken, maar ik ga vanaf nu gewoon ook meer genieten van het leven.
Komt er dus op neer dat ik na deze 2 zaken, en eigenlijk een 3de bijkomend dingetje dat ik mezelf niet meer gelukkig voelde op mijn job, wel een tijdje in een diepe put heb gezeten, waar ik nog steeds aan het uitkruipen ben.
En dat is iets waar je gewoon moet uitkomen, want life goes on. Ik ga ervan uit dat het alleen maar beter kan worden, maar om dat te doen slagen moet je wel gewoon actie ondernemen en u op de juiste punten focussen:
-Slecht gevoel op de job -> Ik zit in mijn opzeg en begin januari start ik ergens anders waar ik een heel goed gevoel bij heb en meer mogelijkheden (ook doorgroei) heb.
-Relatie loopt op de klippen -> eerst wenen, dan aanvaarden en ten slotte verder kijken. We zien wel wat er komt en ondertussen amuseer ik me op de datingmarkt waar ik al wel wat toffe mensen heb leren kennen, en op dit moment ook iemand waar het goed vlot en, wie weet, wel wat meer van voortkomt, we zien wel. En daarbij, efkes vrijgezel zijn is zo slecht nog niet...
-De ziekte van mijn vader: natuurlijk het moeilijkste om daarmee om te gaan, maar het is wat het is. Het is niet zo dat iemand daar nog iets aan kan veranderen dus we moeten er het beste van maken met de tijd die ons nog rest.
En daarnaast heb ik voor mezelf nog een aantal andere persoonlijke doelen opgelegd voor in de nabije toekomst zoals eindelijk die laatste kilo's kwijtgeraken en tegen het voorjaar een halve marathon te kunnen lopen.
Om het met de woorden van één van mijn favoriete bands te zeggen: " Life's swinging hard but I'm swinging harder." (@Carrion sorry voor het gebruiken van uw signature
)
De ergste tegenslagen in mijn leven hebben zich allemaal de laatste 6 maanden voorgedaan. Begin augustus na 5 jaar uit elkaar gegaan met mijn vriendin waarmee ik samenwoonde, wat ik echt mijn eerste serieuze relatie kan noemen. Ik was wel degene die uiteindelijk de stekker er heb uitgetrokken (ook al wisten we allebei al wel een tijdje dat het nergens meer naartoe ging), maar toch blijft zoiets een zeer pijnlijk moment.
Nog geen 3 weken daarna kreeg mijn vader plots een hersenbloeding, dachten ze. Uiteindelijk het nieuws gekregen dat mijn vader een ernstige hersentumor heeft, die ze niet kunnen opereren. Ze geven hem nog maximaal een jaar en ik switch nu tussen mijn eigen woonst en die van mijn ouders om mijn moeder bij te staan (to be honest: ik ben blij dat ik af en toe nog even ergens ander naartoe kan gaan...). Aan de manier waarop we hem de laatste 3 maanden al hebben zien aftakelen is het wel duidelijk dat dat jaar heel optimistisch was... maar we moeten gewoon afwachten en er het beste van maken.
Op korte tijd dus 2 serieuze tegenslagen die mij als mens wel veranderd hebben. Hoe ga je met zulke tegenslagen om? -> ik ben ervan overtuigd dat er geen 'best practices' zijn, iedereen moet zulke zaken op zijn eigen tempo en eigen manier verwerken. Af en toe slaagt het leven u even tegen de grond, dat is nu eenmaal zo. Belangrijk is om op eigen tempo terug recht te komen en opnieuw verder te wandelen.
Mij hebben deze zaken alvast anders naar het leven doen kijken:
1) Op relationeel vlak ben ik wijzer geworden en weet ik dat het belangrijk is om echt over alles te praten, zaken niet laten aanmodderen en zeker mezelf niet wijsmaken dat "alles wel ok is", terwijl dat duidelijk niet zo is.
2) Mijn vader is altijd een harde werker geweest (succesvolle zelfstandige), hij vindt het vooral jammer dat hij dat nu niet meer kan doen, ook al wou hij nog maar een paar jaar verder doen en was hij eigenlijk al aan het uitbollen en de zaak langzaam aan het overlaten aan anderen. Als je dan na zo'n heel leven hard gewerkt te hebben dat nieuws te horen krijgt terwijl je de week voordien nog naar een huis in het buitenland aan het kijken was om wat van je oude dag te genieten dan stort heel je wereld in. Het heeft me geleerd om het leven nog meer te relativeren, ook al deed ik dat al wel fel. Ik zit op een punt in mijn leven waar er wordt verwacht dat je hard werkt om carrière te maken, maar ik ga vanaf nu gewoon ook meer genieten van het leven.
Komt er dus op neer dat ik na deze 2 zaken, en eigenlijk een 3de bijkomend dingetje dat ik mezelf niet meer gelukkig voelde op mijn job, wel een tijdje in een diepe put heb gezeten, waar ik nog steeds aan het uitkruipen ben.
En dat is iets waar je gewoon moet uitkomen, want life goes on. Ik ga ervan uit dat het alleen maar beter kan worden, maar om dat te doen slagen moet je wel gewoon actie ondernemen en u op de juiste punten focussen:
-Slecht gevoel op de job -> Ik zit in mijn opzeg en begin januari start ik ergens anders waar ik een heel goed gevoel bij heb en meer mogelijkheden (ook doorgroei) heb.
-Relatie loopt op de klippen -> eerst wenen, dan aanvaarden en ten slotte verder kijken. We zien wel wat er komt en ondertussen amuseer ik me op de datingmarkt waar ik al wel wat toffe mensen heb leren kennen, en op dit moment ook iemand waar het goed vlot en, wie weet, wel wat meer van voortkomt, we zien wel. En daarbij, efkes vrijgezel zijn is zo slecht nog niet...
-De ziekte van mijn vader: natuurlijk het moeilijkste om daarmee om te gaan, maar het is wat het is. Het is niet zo dat iemand daar nog iets aan kan veranderen dus we moeten er het beste van maken met de tijd die ons nog rest.
En daarnaast heb ik voor mezelf nog een aantal andere persoonlijke doelen opgelegd voor in de nabije toekomst zoals eindelijk die laatste kilo's kwijtgeraken en tegen het voorjaar een halve marathon te kunnen lopen.
Om het met de woorden van één van mijn favoriete bands te zeggen: " Life's swinging hard but I'm swinging harder." (@Carrion sorry voor het gebruiken van uw signature
)Bedankt om je ervaring hier te delen. Wat een heftig verhaal. Het valt me op dat je wat reserve hebt qua mentale weerbaarheid en rationaliseren. Daar kan je veel aan hebben en is helaas niet aan iedereen gegeven.Al even aan het meelezen, misschien toch mijn ervaringen hier eens neerpennen.
De ergste tegenslagen in mijn leven hebben zich allemaal de laatste 6 maanden voorgedaan. Begin augustus na 5 jaar uit elkaar gegaan met mijn vriendin waarmee ik samenwoonde, wat ik echt mijn eerste serieuze relatie kan noemen. Ik was wel degene die uiteindelijk de stekker er heb uitgetrokken (ook al wisten we allebei al wel een tijdje dat het nergens meer naartoe ging), maar toch blijft zoiets een zeer pijnlijk moment.
Nog geen 3 weken daarna kreeg mijn vader plots een hersenbloeding, dachten ze. Uiteindelijk het nieuws gekregen dat mijn vader een ernstige hersentumor heeft, die ze niet kunnen opereren. Ze geven hem nog maximaal een jaar en ik switch nu tussen mijn eigen woonst en die van mijn ouders om mijn moeder bij te staan (to be honest: ik ben blij dat ik af en toe nog even ergens ander naartoe kan gaan...). Aan de manier waarop we hem de laatste 3 maanden al hebben zien aftakelen is het wel duidelijk dat dat jaar heel optimistisch was... maar we moeten gewoon afwachten en er het beste van maken.
Op korte tijd dus 2 serieuze tegenslagen die mij als mens wel veranderd hebben. Hoe ga je met zulke tegenslagen om? -> ik ben ervan overtuigd dat er geen 'best practices' zijn, iedereen moet zulke zaken op zijn eigen tempo en eigen manier verwerken. Af en toe slaagt het leven u even tegen de grond, dat is nu eenmaal zo. Belangrijk is om op eigen tempo terug recht te komen en opnieuw verder te wandelen.
Mij hebben deze zaken alvast anders naar het leven doen kijken:
1) Op relationeel vlak ben ik wijzer geworden en weet ik dat het belangrijk is om echt over alles te praten, zaken niet laten aanmodderen en zeker mezelf niet wijsmaken dat "alles wel ok is", terwijl dat duidelijk niet zo is.
2) Mijn vader is altijd een harde werker geweest (succesvolle zelfstandige), hij vindt het vooral jammer dat hij dat nu niet meer kan doen, ook al wou hij nog maar een paar jaar verder doen en was hij eigenlijk al aan het uitbollen en de zaak langzaam aan het overlaten aan anderen. Als je dan na zo'n heel leven hard gewerkt te hebben dat nieuws te horen krijgt terwijl je de week voordien nog naar een huis in het buitenland aan het kijken was om wat van je oude dag te genieten dan stort heel je wereld in. Het heeft me geleerd om het leven nog meer te relativeren, ook al deed ik dat al wel fel. Ik zit op een punt in mijn leven waar er wordt verwacht dat je hard werkt om carrière te maken, maar ik ga vanaf nu gewoon ook meer genieten van het leven.
Komt er dus op neer dat ik na deze 2 zaken, en eigenlijk een 3de bijkomend dingetje dat ik mezelf niet meer gelukkig voelde op mijn job, wel een tijdje in een diepe put heb gezeten, waar ik nog steeds aan het uitkruipen ben.
En dat is iets waar je gewoon moet uitkomen, want life goes on. Ik ga ervan uit dat het alleen maar beter kan worden, maar om dat te doen slagen moet je wel gewoon actie ondernemen en u op de juiste punten focussen:
-Slecht gevoel op de job -> Ik zit in mijn opzeg en begin januari start ik ergens anders waar ik een heel goed gevoel bij heb en meer mogelijkheden (ook doorgroei) heb.
-Relatie loopt op de klippen -> eerst wenen, dan aanvaarden en ten slotte verder kijken. We zien wel wat er komt en ondertussen amuseer ik me op de datingmarkt waar ik al wel wat toffe mensen heb leren kennen, en op dit moment ook iemand waar het goed vlot en, wie weet, wel wat meer van voortkomt, we zien wel. En daarbij, efkes vrijgezel zijn is zo slecht nog niet...
-De ziekte van mijn vader: natuurlijk het moeilijkste om daarmee om te gaan, maar het is wat het is. Het is niet zo dat iemand daar nog iets aan kan veranderen dus we moeten er het beste van maken met de tijd die ons nog rest.
En daarnaast heb ik voor mezelf nog een aantal andere persoonlijke doelen opgelegd voor in de nabije toekomst zoals eindelijk die laatste kilo's kwijtgeraken en tegen het voorjaar een halve marathon te kunnen lopen.
Om het met de woorden van één van mijn favoriete bands te zeggen: " Life's swinging hard but I'm swinging harder." (@Carrion sorry voor het gebruiken van uw signature
Durven praten en de zaken benoemen is zo belangrijk. Ik hoop dat je veel kracht vindt om hier door te komen en wens je alleszins veel succes en het allerbeste!
Khyl@ris
Member
Sterkte aan iedereen in dit topic. 
Hieronder mijn wall of text:
Mijn grootste tegenslag tot nu toe is het verlies van mijn mama toen ik 16 jaar was aan een agressieve kanker. Ze is op een heel korte periode enorm afgetakeld en dat heeft er wel op ingehakt. Wij hadden een enorm nauwe band.
Hoe ga je met zoiets om. Tja, ik stortte mij op mijn schoolwerk, dat gaf me afleiding. Maar ondertussen ontwikkelde zich een eetstoornis omdat ik niets meer binnenkreeg en het niet super klikte met mijn vader. Uiteindelijk, proces van jaren, hier wel uitgeraakt en een goede band gekregen met mijn vader.
In de tussentijd nog wel wat tegenslagen gehad met familie en relaties, maar in perspectief heeft dat bijna geen sporen nagelaten. Hierna weer een heel mooie stabiele periode met een goede job, fijne partner.
In 2020 dan voor de eerste zwanger geraakt na 3 maanden proberen. Bij eerste echo, waar partner niet bij mocht zijn wegens coronamaatregelen, te horen gekregen dat er geen hartactiviteit is.
Consult een week later bevestigde dit en pillen meegekregen. Uiteindelijk 4 keer pillenkuur moeten proberen aangezien er niets gebeurde.
Bij de laatste kuur, ervan uitgaand dat er toch weer niets ging gebeuren en curettage gepland later die week, partner aangegeven gewoon te gaan werken.
Die laatste kuur was jammer genoeg zeer effectief en wekte heel pijnlijke krampen op. Gebeld naar de vroedvrouwen omdat ik zo geschrokken was van de pijn. Moest het maar uitzitten volgens hun. Na 9 uur hevige krampen en amper verlies uiteindelijk naar spoed gegaan toen partner terug thuis kwam.
Weer alleen, want coronamaatregelen...
Ze hebben dan een spoedcurettage uitgevoerd. Nu weet ik dat ik heel die tijd weeën heb gehad, zonder enige voorbereiding hoe ik hier mee moest omgaan. Dat ervaar ik nog altijd als traumatisch, ook al ben ik ondertussen bevallen van een dochtertje. (Heeft er ook voor gezorgd dat ik alle cursussen heb gedaan om mij op de bevalling voor te bereiden, wat gelukkig ook gewerkt heeft.)
Een week na mijn curettage werd bij mijn vader kanker vastgesteld. Er zijn wel behandelingen mogelijk dus we houden er wel de goede moed in.
Nu enkele maanden geleden bevallen van een dochtertje die nu echt een schatje is, maar de eerste drie maanden niets anders deed dan huilen. Dit in combinatie met spoedcurettage na bevalling wegens onophoudelijk bloedverlies, de extreme vermoeidheid en het gemis van mijn mama in deze levensfase, zag ik het allemaal maar heel somber in. Gelukkig ben ik hier terug uit aan het geraken en voel ik me elke dag beter en beter.
Naar mijn ervaring is het leven een aaneenschakeling van mooie en triestige periodes. Het jammere is dat je pas beseft dat je in een mooie periode zit wanneer er zich weer een tegenslag aanbiedt.
Hieronder mijn wall of text:
Mijn grootste tegenslag tot nu toe is het verlies van mijn mama toen ik 16 jaar was aan een agressieve kanker. Ze is op een heel korte periode enorm afgetakeld en dat heeft er wel op ingehakt. Wij hadden een enorm nauwe band.
Hoe ga je met zoiets om. Tja, ik stortte mij op mijn schoolwerk, dat gaf me afleiding. Maar ondertussen ontwikkelde zich een eetstoornis omdat ik niets meer binnenkreeg en het niet super klikte met mijn vader. Uiteindelijk, proces van jaren, hier wel uitgeraakt en een goede band gekregen met mijn vader.
In de tussentijd nog wel wat tegenslagen gehad met familie en relaties, maar in perspectief heeft dat bijna geen sporen nagelaten. Hierna weer een heel mooie stabiele periode met een goede job, fijne partner.
In 2020 dan voor de eerste zwanger geraakt na 3 maanden proberen. Bij eerste echo, waar partner niet bij mocht zijn wegens coronamaatregelen, te horen gekregen dat er geen hartactiviteit is.
Consult een week later bevestigde dit en pillen meegekregen. Uiteindelijk 4 keer pillenkuur moeten proberen aangezien er niets gebeurde.
Bij de laatste kuur, ervan uitgaand dat er toch weer niets ging gebeuren en curettage gepland later die week, partner aangegeven gewoon te gaan werken.
Die laatste kuur was jammer genoeg zeer effectief en wekte heel pijnlijke krampen op. Gebeld naar de vroedvrouwen omdat ik zo geschrokken was van de pijn. Moest het maar uitzitten volgens hun. Na 9 uur hevige krampen en amper verlies uiteindelijk naar spoed gegaan toen partner terug thuis kwam.
Weer alleen, want coronamaatregelen...
Ze hebben dan een spoedcurettage uitgevoerd. Nu weet ik dat ik heel die tijd weeën heb gehad, zonder enige voorbereiding hoe ik hier mee moest omgaan. Dat ervaar ik nog altijd als traumatisch, ook al ben ik ondertussen bevallen van een dochtertje. (Heeft er ook voor gezorgd dat ik alle cursussen heb gedaan om mij op de bevalling voor te bereiden, wat gelukkig ook gewerkt heeft.)
Een week na mijn curettage werd bij mijn vader kanker vastgesteld. Er zijn wel behandelingen mogelijk dus we houden er wel de goede moed in.
Nu enkele maanden geleden bevallen van een dochtertje die nu echt een schatje is, maar de eerste drie maanden niets anders deed dan huilen. Dit in combinatie met spoedcurettage na bevalling wegens onophoudelijk bloedverlies, de extreme vermoeidheid en het gemis van mijn mama in deze levensfase, zag ik het allemaal maar heel somber in. Gelukkig ben ik hier terug uit aan het geraken en voel ik me elke dag beter en beter.
Naar mijn ervaring is het leven een aaneenschakeling van mooie en triestige periodes. Het jammere is dat je pas beseft dat je in een mooie periode zit wanneer er zich weer een tegenslag aanbiedt.
Ik probeer me daar toch zo vaak mogelijk bewust van te zijn.
Ik heb gelukkig weinig zware tegenslagen gekend.
Ik ben gezond en mijn ouders zijn er nog.
In mijn achterhoofd spookt toch wel eens vaak het bewustzijn dat op een dag mijn leven chaos gaat zijn door een dramatische gebeurtenis.
Ik probeer me daar ook op "voor te bereiden" door zoveel mogelijk te beseffen dat leed nu eenmaal een onderdeel van het leven is.
Dat in het aanzicht van leed sterk proberen blijven (zonder afbreuk te doen aan je verdriet) iets is om naar te proberen streven.
Het groeiend besef dat ik ooit één van mijn ouders zou moeten afgeven en wetende dat ik daar enorm van zou afzien is de reden waarom ik enkele jaren geleden Jordan Peterson ben beginnen lezen. Wat dan op zich weer plots andere inzichten over m'n leven gaf waardoor ik oa mn relatie van toen heb stop gezet.
Ik denk dat dat nog het meest traumatische was in recente jaren. Weten dat ik haar toen zoveel pijn heb gedaan. Maar goed dat verbleekt bij overlijdens en gezondheidsproblemen.
Zolang ik gezond wakker word en kan doen wat ik wil, mag ik niet klagen.
Ik heb weinig grote tegenslagen gekend in mijn leven, maar vorig jaar zijn mijn opa en mama overleden. Dat hakte er wel ferm in. Mijn moeder was al erg lang ziek (CVS, fibromyalgie, slechte bloedwaarden,…).
Een jaar of 4 geleden zat ze er helemaal onderdoor en was ze zwaar depressief. Ze zei constant dat ze een last was en dat we beter af zouden zijn zonder haar. Dat we een normaal leven verdienden en ons niet konden voorstellen hoe beter we het zouden hebben als ze er niet meer was. En nog veel ergere dingen die je je moeder echt niet wil horen zeggen. Dag in dag uit. Ze at niet meer en nam enorm veel medicatie. Het is echt zenuwslopend om aan de deur van een slaapkamer te staan om te zien of iemand nog wel degelijk ademt. Zenuwslopend om uw eigen moeder niet meer te herkennen (op mentaal vlak).
Vorig jaar eind oktober is het heel snel gegaan. Ze wou op een familiefeest naar “fietsen door de bomen” fietsen, een minuutje van thuis. Ze was geen elektrische fiets gewoon en viel bij het opstappen. Lang verhaal kort: ze kreeg een allergische reactie op penicilline (voor wond verzorging), waardoor heel haar huid vol uitslag stond. Die uitslag is beginnen te ontsteken en héél haar achterkant was een grote wonde. ‘s Ochtends werd ze kleddernat wakker, we dachten dat ze niet op tijd naar het toilet kunnen gaan was, maar dat was allemaal wond vocht. Dat moet onmenselijk veel pijn gedaan hebbben. Twee dagen later is ze in het ziekenhuis overleden. Die dagen, weken en maanden daarna zijn een grote waas. In januari te weten gekomen dat ik papa werd, ondertussen een zoon van 2.5 maand oud.
Een serieuze rollercoaster van emoties, maar het gaat wel vrij goed met ons (papa, vriendin & ik). Rouwen is maar iets raar, en ik ben ervan overtuigd dat het gemis altijd blijft. Je gaat dan wel op een andere manier naar het leven kijken. Hoe fragiel alles is en hoe snel het gedaan kan zijn. En hoe snel je, eenmaal overleden, door veel mensen vergeten wordt omdat het leven gewoon doorgaat. Da’s hard, maar eigenlijk nutteloos om over na te denken. Dan trek ik mij liever op aan mijn gezin, papa, oma, kameraden en iedereen die er voor ons is en die mama en opa goed gekend hebben.
Goede moed aan iedereen hier. Mijn PM staat altijd open om te luisteren.
Een jaar of 4 geleden zat ze er helemaal onderdoor en was ze zwaar depressief. Ze zei constant dat ze een last was en dat we beter af zouden zijn zonder haar. Dat we een normaal leven verdienden en ons niet konden voorstellen hoe beter we het zouden hebben als ze er niet meer was. En nog veel ergere dingen die je je moeder echt niet wil horen zeggen. Dag in dag uit. Ze at niet meer en nam enorm veel medicatie. Het is echt zenuwslopend om aan de deur van een slaapkamer te staan om te zien of iemand nog wel degelijk ademt. Zenuwslopend om uw eigen moeder niet meer te herkennen (op mentaal vlak).
Vorig jaar eind oktober is het heel snel gegaan. Ze wou op een familiefeest naar “fietsen door de bomen” fietsen, een minuutje van thuis. Ze was geen elektrische fiets gewoon en viel bij het opstappen. Lang verhaal kort: ze kreeg een allergische reactie op penicilline (voor wond verzorging), waardoor heel haar huid vol uitslag stond. Die uitslag is beginnen te ontsteken en héél haar achterkant was een grote wonde. ‘s Ochtends werd ze kleddernat wakker, we dachten dat ze niet op tijd naar het toilet kunnen gaan was, maar dat was allemaal wond vocht. Dat moet onmenselijk veel pijn gedaan hebbben. Twee dagen later is ze in het ziekenhuis overleden. Die dagen, weken en maanden daarna zijn een grote waas. In januari te weten gekomen dat ik papa werd, ondertussen een zoon van 2.5 maand oud.
Een serieuze rollercoaster van emoties, maar het gaat wel vrij goed met ons (papa, vriendin & ik). Rouwen is maar iets raar, en ik ben ervan overtuigd dat het gemis altijd blijft. Je gaat dan wel op een andere manier naar het leven kijken. Hoe fragiel alles is en hoe snel het gedaan kan zijn. En hoe snel je, eenmaal overleden, door veel mensen vergeten wordt omdat het leven gewoon doorgaat. Da’s hard, maar eigenlijk nutteloos om over na te denken. Dan trek ik mij liever op aan mijn gezin, papa, oma, kameraden en iedereen die er voor ons is en die mama en opa goed gekend hebben.
Goede moed aan iedereen hier. Mijn PM staat altijd open om te luisteren.
