Tegenslagen in het leven en hoe er mee omgaan.

[TooChé]

Als ik het even mag van langs de andere kant benaderen: ik weet niet hoe ik met zo'n situaties moet omgaan. Ik voel dat niet aan, ik ben bang om daar ongepast op te reageren enz. Nu, misschien is dat een rechtstreeks gevolg van dat ik zelf nog geen grote tegenslagen heb meegemaakt. Of dat empathische zit gewoonweg niet in mij.
Het is voor mij zeer interessant om te lezen hoe (verschillende) reacties & manier van omgaan op tegenslagen dan bij jullie binnenkomen.

In ieder geval, mijn problematiek daarrond is natuurlijk in geen mate relevant ten opzichte van diegene die het hebben meegemaakt uiteraard ...

 

[Heroixx]

@Heroixx was het een miskraam of overlijden na de geboorte?
@lammeken poosje geleden reageerde ik ergens op een vraag van jou mbt invaliditeit (uitkering?) maar wist het hele verhaal niet. Oneindig veel kracht toegewenst.

@iedereen in dit topic.

Een miskraam. Op de eerste echo zat het al niet helemaal pluis, vaag beeld, ongewoon. Week erna leek de groei toch te starten maar gisteren dan bevestiging gekregen dat de groei was gestopt en de (nog hele kleine) embryo niet levensvatbaar is.

 

[Mr.Anderson]

Als ik het even mag van langs de andere kant benaderen: ik weet niet hoe ik met zo'n situaties moet omgaan. Ik voel dat niet aan, ik ben bang om daar ongepast op te reageren enz. Nu, misschien is dat een rechtstreeks gevolg van dat ik zelf nog geen grote tegenslagen heb meegemaakt. Of dat empathische zit gewoonweg niet in mij.
Het is voor mij zeer interessant om te lezen hoe (verschillende) reacties & manier van omgaan op tegenslagen dan bij jullie binnenkomen.

In ieder geval, mijn problematiek daarrond is natuurlijk in geen mate relevant ten opzichte van diegene die het hebben meegemaakt uiteraard ...

Toen wij ons miskraam hadden stond er plots iemand aan de deur om een boeket witte bloemen te leveren. Er hing een kaartje aan met daarop de namen van een koppel, vrienden van ons. Meer niet.

Zonder woorden hebben die ons duidelijk gemaakt dat ze aan ons dachten. Dat deed enorm veel deugd en ik heb dat heel hard geapprecieerd. Sindsdien doe ik hetzelfde.

 

[Deleted member 3056]

Een miskraam. Op de eerste echo zat het al niet helemaal pluis, vaag beeld, ongewoon. Week erna leek de groei toch te starten maar gisteren dan bevestiging gekregen dat de groei was gestopt en de (nog hele kleine) embryo niet levensvatbaar is.

Het is nog maar net dus, zo pril. Veel sterkte.

Om even ontopic te reageren, ik heb ook een miskraam gehad. Tijdens de eerste echo was er geen hartslag te bekennen en bleek het een hartafwijking te hebben dus na die eerste schok kwam het besef snel dat de natuur haar werk heeft gedaan. Een kindje dat tijdens of vlak na de bevalling zou overlijden zou tig keer zwaarder zijn geweest.

Mijn leven was soms een aaneenschakeling van tegenslagen maar bizar genoeg ook levenslessen, elke keer overnieuw. Het is bij mijn man dat ik de nodige rust heb gevonden anders was nog steeds één en al chaos. Veel ziektes en overlijdens in de familie, carrièreswitch met de nodige ups and downs hebben me alleen maar sterker gemaakt en ik probeer altijd het positieve en het goede uit het negatieve te halen en dat helpt wel om zaken te kunnen plaatsen.

 

[Mulan]

Toen wij ons miskraam hadden stond er plots iemand aan de deur om een boeket witte bloemen te leveren. Er hing een kaartje aan met daarop de namen van een koppel, vrienden van ons. Meer niet.

Zonder woorden hebben die ons duidelijk gemaakt dat ze aan ons dachten. Dat deed enorm veel deugd en ik heb dat heel hard geapprecieerd. Sindsdien doe ik hetzelfde.

Idem, ook bloemen van vrienden die 60km verderop wonen.

 

[Eland]

Als ik het even mag van langs de andere kant benaderen: ik weet niet hoe ik met zo'n situaties moet omgaan. Ik voel dat niet aan, ik ben bang om daar ongepast op te reageren enz. Nu, misschien is dat een rechtstreeks gevolg van dat ik zelf nog geen grote tegenslagen heb meegemaakt. Of dat empathische zit gewoonweg niet in mij.
Het is voor mij zeer interessant om te lezen hoe (verschillende) reacties & manier van omgaan op tegenslagen dan bij jullie binnenkomen.

In ieder geval, mijn problematiek daarrond is natuurlijk in geen mate relevant ten opzichte van diegene die het hebben meegemaakt uiteraard ...

Ik zeg, wanneer mensen met zulk slecht nieuws afkomen, vaak dat ik naast mijn medeleven betuigen niet weet hoe ik erop moet reageren en dat ze me alles mogen vragen/vertellen, ook bv. dat ze even met rust gelaten willen worden.

Iedereen heeft andere noden op die momenten. De ene vindt net steun in kaartjes en bloemen, de andere wil er niet aan herinnerd worden. Aangeven dat je er bent indien nodig, lijkt mij dan altijd het beste.

 

[ugar]

Sterkte. Wij hebben helaas een aantal maanden geleden hetzelfde mee gemaakt. Op de ouders van mijn vriendin na hebben wij dit voor ons zelf gehouden. In het eerstvolgende weekend moesten we nog naar een verjaardagsfeestje van mijn petekind waar de onvermijdelijke vraag volgende "en jullie nog geen kindjes???".

Je kan het de mensen niet echt kwalijk nemen maar dat was toch een lastig moment.

Ik heb al eerder gezegd, dat is één van de meest boertige en onbeleefde vragen die je kan stellen aan een koppel zonder kinderen. Er zijn mensen die kinderen willen en waar het niet lukt. En dat is voor zo'n koppel al een zwaar genoeg "kruis" om te dragen.

 

[nestorius]

Als ik het even mag van langs de andere kant benaderen: ik weet niet hoe ik met zo'n situaties moet omgaan. Ik voel dat niet aan, ik ben bang om daar ongepast op te reageren enz. Nu, misschien is dat een rechtstreeks gevolg van dat ik zelf nog geen grote tegenslagen heb meegemaakt. Of dat empathische zit gewoonweg niet in mij.
Het is voor mij zeer interessant om te lezen hoe (verschillende) reacties & manier van omgaan op tegenslagen dan bij jullie binnenkomen.

In ieder geval, mijn problematiek daarrond is natuurlijk in geen mate relevant ten opzichte van diegene die het hebben meegemaakt uiteraard ...

Ikzelf heb er toch al een hoop meegemaakt maar toch weet ik ook niet hoe reageren bij iemand anders hoor. Imo moet je niet iets meegemaakt hebben om "gepast" te reageren. Iedereen is daar anders in en moet dat accepteren, ook die in lijdende positie.

 

[ugar]

Als ik het even mag van langs de andere kant benaderen: ik weet niet hoe ik met zo'n situaties moet omgaan. Ik voel dat niet aan, ik ben bang om daar ongepast op te reageren enz. Nu, misschien is dat een rechtstreeks gevolg van dat ik zelf nog geen grote tegenslagen heb meegemaakt. Of dat empathische zit gewoonweg niet in mij.
Het is voor mij zeer interessant om te lezen hoe (verschillende) reacties & manier van omgaan op tegenslagen dan bij jullie binnenkomen.

In ieder geval, mijn problematiek daarrond is natuurlijk in geen mate relevant ten opzichte van diegene die het hebben meegemaakt uiteraard ...

Ik kan dat ook niet echt goed. Ik wens mensen ook gewoon sterkte toe.
Af en toe merk je dat mensen willen spreken over zo'n verlies, maar ik heb ondertussen geleerd dat die dan vooral een luisterend oor zoeken voor hun verhaal. Dan zoek ik gewoon wat vragen waarmee ze hun verhaal verder kunnen vertellen.

Indien mensen me dan bedanken zeg ik om het afsluiten ook altijd hetzelfde "Ik wenste dat ik meer kon doen"

 

[anders.]

Ik heb al eerder gezegd, dat is één van de meest boertige en onbeleefde vragen die je kan stellen aan een koppel zonder kinderen. Er zijn mensen die kinderen willen en waar het niet lukt. En dat is voor zo'n koppel al een zwaar genoeg "kruis" om te dragen.

Ik vind dat ook echt een heel onbeleefde vraag. Je weet dat er best veel koppels met ofwel mislukte zwangerschappen ofwel vruchtbaarheidsproblemen zitten. Stel die vraag dan gewoon niet.

Eigenlijk zouden die daar altijd eerlijk op moeten antwoorden, dan leren mensen dat wel af, maar dat is natuurlijk een kwetsbaarheid van jezelf he.

 

[Mulan]

Ik vind dat ook echt een heel onbeleefde vraag. Je weet dat er best veel koppels met ofwel mislukte zwangerschappen ofwel vruchtbaarheidsproblemen zitten. Stel die vraag dan gewoon niet.

Eigenlijk zouden die daar altijd eerlijk op moeten antwoorden, dan leren mensen dat wel af, maar dat is natuurlijk een kwetsbaarheid van jezelf he.

Ik ben het daar mee eens maar het is heel moeilijk om "aanvaardbaar" te reageren als je vol emoties zit. Ik heb daar echt bewust bij stil moeten staan, bij hoe ik wou reageren en dat eerst inoefenen zodat het er vlotter uit zou komen.

Ook heel vaak de vraag: "en, wanneer komt er een 2de?" Gehad.
Afhankelijk van de context en mijn gemoed, volgde er dan:
- zodra jij het draagt!
Of
- ik ben drie keer zwanger geweest om er eentje te hebben, voor mij is het wel genoeg geweest.

 

[nestorius]

Ik begrijp eigenlijk niet waarom je zo bitsig moet reageren op zo'n standaardvraag. Als de mensen dat om oprechte interesse vragen zie ik niet in waarom ge daarom giftig zou moeten reageren. Het staat niet op uw voorhoofd he wat ge al meegemaakt hebt. Meer nog, door gewoon rustig te reageren en gewoon uw verhaal te doen zie je toch dat velen zich serieus ambetant voelen dat ze zo'n vraag gesteld hebben.

 

[Diatonico]

Ik vind dat ook echt een heel onbeleefde vraag. Je weet dat er best veel koppels met ofwel mislukte zwangerschappen ofwel vruchtbaarheidsproblemen zitten. Stel die vraag dan gewoon niet.

Eigenlijk zouden die daar altijd eerlijk op moeten antwoorden, dan leren mensen dat wel af, maar dat is natuurlijk een kwetsbaarheid van jezelf he.

Er zijn ook veel mensen die hun ouders voor hun tijd verloren. Nooit meer iemand vragen wat ie z'n moeder met moederkesdag gaat geven?
Er zijn ook veel mensen die misbruikt werden op jonge leeftijd. Nooit meer met de vrienden/vriendinnen opscheppen/giechelen over de 'eerste keer' na een paar glazen teveel?
Er zijn ook veel mensen die amper de eindjes aan elkaar geknoopt krijgen, of dat een lange tijd niet konden. Nooit meer iemand vragen of ze niet bijleggen voor Kelly haar verjaardag?

Misschien moeten we elkaar gewoon geen vragen meer stellen. Kunnen we wat over het weer keuvelen op café en dan na de eerste pint naar huis gaan uit verveling.

En dat zeg ik als iemand voor wie 1 of meerdere van bovenstaande het geval zijn.

 

[kenneke2.0]

Dit jaar een grote tegenslag gehad, op weg naar kliniek onze wagen beginnen roken en enkele momenten nadien stond die volledig in brand. Op dat moment zie je het even niet meer bel je naar u verzekeringen en brand dekken ze niet, dus hebben echt niks gedaan geen sleepdienst, vervangwagen.
Maar ik heb dat met mensen gedeeld, en op korte tijd heb ik een gloednieuwe volvo mogen gebruiken kosteloos. En enorm warme reacties ontvangen ( zelf een geld inzameling )
Club supporters zijn als familie voor mij zelf giften gekregen van +200€ daarmee hebben we onze andere wagen kunnen betalen. Ondertussen heel wat belangrijke mensen leren kennen zelf de CEO van Club een shirt geveild van Vormer..

Vanaf 2015 is het slecht beginnen lopen zelfmoord van mijn moeder ( mij god als ik dat zo mag zeggen ) ondertussen mijn vader aan de kant geschoven, kort daarop de analyse dat mijn vrouw haar nieren niet meer werkten.

 

[Mulan]

Ik begrijp eigenlijk niet waarom je zo bitsig moet reageren op zo'n standaardvraag. Als de mensen dat op oprechte interesse vragen zie ik niet in waarom ge daarom giftig zou moeten reageren. Het staat niet op uw voorhoofd he wat ge al meegemaakt hebt. Meer nog, door gewoon rustig te reageren en gewoon uw verhaal te doen je toch dat velen zich serieus ambetant voelen dat ze zo'n vraag gesteld hebben.

Het komt er niet bitsig uit, maar op een rustige toon met zo een halve glimlach en droevige ogen. Maar dat kon je idd niet afleiden uit wat ik schreef.
Maar waarom?

1. Omdat dat geen standaard vraag zou moeten zijn.

Volgens deze link heeft 10% van de koppels ongeveer problemen om zwanger te worden die zichzelf niet kunnen oplossen.

Vruchtbaarheidsproblemen · Gezondheid en wetenschap

www.gezondheidenwetenschap.be

Ook zou 1 op 3 van de vrouwen ooit een miskraam krijgen.

Dat is dus 33% bij wie het ooit fout loopt en 10% bij wie het niet loopt. Er zal wel wat overlapping zijn, maar ruwweg 40% heeft dus op 1 of andere manier problemen om zijn kinderwens (als die er al is) in te kunnen vullen.

2. Mensen dicht bij mij gaan het niet vragen, dus wat hebben de buren van mijn ouders, de patiënten op het werk, de dame van de crèche,... In godsnaam te maken met mijn reproductiedrift? Om dan toch maar als antwoord: "Och, ge verandert nog wel van gedacht! Wacht maar tot ze wat ouder is!" Te krijgen.
En neen, ik heb geen zin om iets dat nog steeds pijn doet "rustig uit te leggen" aan mensen die geen deel uitmaken van mijn leven.

 

[Chill Panda]

Ik neem ze soms wat for granted, maar ik heb me eigenlijk nog nooit zo verbonden met haar gevoeld dan de laatste twee weken. Ik kan dat hier wel neertypen, maar jammer genoeg zal ik het ze nooit echt kunnen zeggen zoals ik het hier vertel. Daarvoor ben ik niet communicatief genoeg, terwijl ze dat jammer genoeg wel verdient.

Mocht je willen, een tip van mijn psycholoog is om effectief neer te schrijven (op je eigen tempo) wat je zou willen zeggen aan je partner en haar dan die brief te geven, als je er klaar voor bent.

 

[Heroixx]

Het is vaak een vraag met goede bedoelingen die soms ongelegen komt. Dan is het inderdaad niet altijd makkelijk om er mee om te gaan. Miskramen zijn inderdaad véél meer voorkomend dan gedacht, met de nadruk op véél. De cijfers van @Mulan liegen er ook niet om. Het blijft toch enigszins taboe.

Voor diegene die de vraag stelt is dat ook vaak onschuldig, terwijl dat voor sommige koppels als intiem aanvoelt. Dat is ook niet iets dat je met iedereen wilt delen. Wij gaan het slechte nieuws waarschijnlijk niet zeggen tegen onze korte omgeving. Als de tijd rijp is daarvoor misschien wel, maar we denken er zelfs nog niet aan nu.

Die vraag zit ook precies in ons DNA geschreven he. Het traditionele beeld van een koppel moet nog steeds kinderen hebben. Als die wens er is maar praktisch niet meteen haalbaar is, ligt dat uitermate gevoelig.

 

[nestorius]

Het is vaak een vraag met goede bedoelingen die soms ongelegen komt. Dan is het inderdaad niet altijd makkelijk om er mee om te gaan. Miskramen zijn inderdaad véél meer voorkomend dan gedacht, met de nadruk op véél. De cijfers van @Mulan liegen er ook niet om. Het blijft toch enigszins taboe.

Voor diegene die de vraag stelt is dat ook vaak onschuldig, terwijl dat voor sommige koppels als intiem aanvoelt. Dat is ook niet iets dat je met iedereen wilt delen. Wij gaan het slechte nieuws waarschijnlijk niet zeggen tegen onze korte omgeving. Als de tijd rijp is daarvoor misschien wel, maar we denken er zelfs nog niet aan nu.

Volledig akkoord. Imo zijn dat gewoon vragen als een ander. Net zoals vragen hoe het is met uw partner, ouders, broers of zussen. Voor het merendeel van de bevolking geen enkel probleem maar als je dat vraagt aan iemand die die personen verloren heeft kan dat even hard aankomen.

 

[Mulan]

Volledig akkoord. Imo zijn dat gewoon vragen als een ander. Net zoals vragen hoe het is met uw partner, ouders, broers of zussen. Voor het merendeel van de bevolking geen enkel probleem maar als je dat vraagt aan iemand die die personen verloren heeft kan dat even hard aankomen.

Het is vooral hoe de vraag gesteld wordt, in mijn ervaring.

Er is een groot verschil tussen: "hebben jullie een kinderwens?" (Iets wat ik zelf soms wel vraag) en "Ewel? Al 3j samen, wanneer ga je der aan beginnen?!?"
Ik ken helaas meerdere mensen met vruchtbaarheidsproblemen én meerdere mensen met miskramen, zwangerschapsonderbrekingen omwille van medische redenen én koppels die een kind kort na de geboorte hebben verloren. Net zoals ik bewust kinderloze koppels ken. Waarschijnlijk daarom dat ik die vraag sneller ongepast vind dan anderen?

 

[Wilto]

Vorig jaar in December heeft mijn partner ook een miskraam gehad, nu typ ik echter dit berichtje onhandig met mijn kleintje van 2 weken op m'n rechterarm. Na regen komt zonneschijn.