Publieke vs. privésector

[BeyondMars]

Dat is dan vaak de reactie vanuit de publieke sector hé: "het zijn allemaal cliché's" of "Dat zijn slechts anekdotes", en hop, vlug naar het volgende punt.

Maar in mijn uitleg heb ik ook enkele heel rationele argumenten gegeven waarom de werkdruk in de publieke sector wel lager moet liggen. Zoals het totaal gebrek aan incentives bijvoorbeeld.

Edit: ik hou het op "argumenten", niet op "feiten".

Het is niet wat ik wou doen, ik wou enkel duiden dat de publieke sector enorm groot is. Het gaat niet enkel over overheidsdiensten (federaal, regionaal) maar evenzeer over lokale besturen, de politie, onderwijs, onderzoekcentra, ziekenhuizen, intercommunale of intergemeentelijke samenwerkingsverbanden (die zowat alles kunnen zijn van afvalverwerking tot ziekenhuizen), bepaalde vzw's, cultuurcentra, openbare bedrijven, extern verzelfstandigde agentschappen e.d.

Het is trouwens niet dat ik je ongelijk wil geven in je argumenten en ik geloof zeker dat dit jou ervaring was. Ikzelf heb ook bij een federale overheidsdienst gewerkt waar ik mij iedere dag in een aflevering van de collega's waande en alle slechte anekdotes en clichés waar leken te zijn. Echter weet ik ook uit ervaring dat dit zeer afhankelijk is van dienst tot dienst, afdeling tot afdeling en en zelfs van kantoor tot kantoor.

Net zoals in de privé er verschillen zijn, is dit in de publieke sector niet anders.

 

[Muñoz]

Dat is dan vaak de reactie vanuit de publieke sector hé: "het zijn allemaal cliché's" of "Dat zijn slechts anekdotes", en hop, vlug naar het volgende punt.

Maar in mijn uitleg heb ik ook enkele heel rationele argumenten gegeven waarom de werkdruk in de publieke sector wel lager moet liggen. Zoals het totaal gebrek aan incentives bijvoorbeeld.

Edit: ik hou het op "argumenten", niet op "feiten".

De enigste clichés die ik altijd hoor, komen van mensen die echt denken dat werknemers in de privé zich doodwerken en die alle ambtenaren reduceren tot Peppi en Kokki die bij de gemeentelijke plantsoendienst werken. Door zo'n absurde tegenstelling te creëren heb je natuurlijk altijd gelijk.
Dat de overheid in het algemeen een lagere werkdruk heeft (gemiddeld genomen), dat zal wel zo zijn, maar dat komt omdat je in de privé altijd werkt voor de winst van je werkgever en bij de overheid speelt dat niet.

 

[Oldskooler]

Overheid.

Sinds enkele jaren zelf actief bij een grote overheidsdienst.

Nee geen ambtenaar. Ik zit tussen ambtenaren en consultants in.
Ook niet altijd een fijne positie.
Consultants: "ik blijf hier toch niet lang, dus boeien of ik brol achterlaat."
Ambtenarenmentaliteit: "nou."
Maar ik 'profiteer' wel mee van het beleid.

Voordelen. Meer inzet op plaats- en tijdsonafhankelijk werken. Veel thuiswerk. Weinig werkdruk. ...
We moeten ons geen illusie maken, die dingen worden gewoon kapotgeprofiteerd.

Gewoon tijdens de uren naar huis gaan, want ene komt naar het huis zien.
Naar de begrafenis gaan van een vriend. Naar een winkel gaan.
Vele uren gewoon wegblijven.
Lange middagpauzes.
Zogenaamd moet men die uren nadien inhalen...yeah right.

De workflow is ook niet vlot. Er is zogenaamd veel werk.
Maar de ivoren torens moeten er eerst 100 meetings over houden, om dan nog niets beslist te hebben.

Kortom, voordelen en clichés die wel kloppen.
Volgens een directeur die we eens gehad hebben vond die het bij ons goed meevallen, vond hij het een verademing, want hij had al op andere diensten gezeten...je weet wat hij bedoelt.

Er zijn hier wel ambtenaren die hard werken en alles met eer en geweten doen. (Maar bij noodzaak zullen die er ook wel goed van profiteren.)
Anderzijds ook veel figuren die echt niet in de privé zouden overleven.

--
Ooit op een semi-overheid gezeten.
Waanzin.
Gewoon alles zat daar fout. Lag niet alleen aan de ambtenaar. Maar gewoon als men dicht bij een pot overheidsgeld zit, zonder te veel verantwoordig te moeten afleggen, dan gaat het gewoon mis langs alle kanten.
In zo'n systeem heb je dan ook mensen die hard moeten werken, alles rechthouden en er niets respect voor krijgen.
Het management is zeker niet bezig met zijn mensen en de dienstverlening. Geld stroomde waar het niet hoorde te stromen.

De ambtenaren daar voldeden wel aan alle clichés.
Ik heb er nog met samen gezeten in een lokaal.
Ene zat zijn eigen daar de hele dag te vervelen, aan een windmolentje op zijn bureau te draaien. Brpp, brpp. Ging de deur open, keek hij meteen wie langskwam om dan een een praatje te willen doen.
Die ouwe naast mij ook ene.
We hadden een geautomatiseerd systeempje, om bestanden in te lezen. Maar omdat dat te snel ging, zat die al die data op zijn gemakske manueel in te geven. Achteraf gebleken dat die dat verkeerd heeft ingegeven. Is die maanden mee bezig geweest. Is toen nog een klein schandaal geweest.
De vakbondsafgevaardigde zat iets verder, gewoon vaak de hele dag te slapen, met zijn benen op tafel.
Soms zat die mij zo met een grijns aan te kijken. Was dat nu een tik, of zat die mij uit te lachen...
En zoveel en zoveel...
En daar zat ik tussen, de zot. Gestraft omdat ik wel iets kon.

--
Door de jaren heen veel mensen leren kennen die 'werken' bij defensie, bij de provincies, de vdab, financiën, ...
En aan hun verhalen te horen, wederom de vooroordelen en clichés kloppen.
Gewoon echt niets te doen hebben, en zich in stilte moeten bezig houden.
Defensie en de provincies steken er wel met hun kop bovenuit precies wat profiteergortigheid betreft.
Iedereen doet eraan mee, van hoog tot laag.

2 die bij financiën werken, eentje zegt dat ze veel te doen heeft, de andere klaagt dat ze echt niets te doen heeft.
Die laatste is volgens mij een opzijgezet figuur. Die schrijft ook als een achtjarige, die kan gewoon zo'n job niet uitvoeren.
Ontslaan doen ze niet, dan is het houdt u in stilte bezig.
Fijn toch, niets te doen hebben, en mogen thuiswerken, anders gezegd, massa's betaald verlof.

Alé ja. In de ergernissen-op-het-werk-topic zat onlangs toch ook ene.
Die had zoveel overplaatsingen verder toch nog niets te doen. En had hij te horen gekregen dat die dan maar een keerborstel moest nemen als hij zich verveelde.
Die was het beu en wou daarom naar de privé gaan. Is die nu beter af wil ik eigenlijk wel weten?

--
Ook wat ervaringen bij een multinational.
Strak beleid, veel kantjes eraf lopen pakte toch niet.
Veel fakeheid wel. Zo alles moet positief zijn.
Echte no good figuren houden het in zo'n klimaat toch niet lang vol. Mss enkele jaren, tot de reorganisatie volgt, maar toch niet tot hun pensioen.
Op zich is dat niet slecht, een soort eerlijkheid, wel meer werkdruk.

Ook wat kmo's en bedrijfjes allerlei die ik ben gepasseerd toen ik net van de schoolbanken kwam en wat interims had bijgenomen om bezig te zijn in eerste instantie.
Blijft toch een andere mentaliteit. Weinig flexibel, sowieso meer van uzelf geven, bepaalde sfeertjes,...
(Een vader van de zaak die daar nog rondliep, een tijd achter iemand ging staan om dan te zeggen: "zijt gij wel aan het werk?")

---
Uiteraard, veel is afhankelijk van waar je terecht komt. En of je al dan niet een schaars profiel hebt waarbij je eigenlijk gestraft wordt wegens de juiste capaciteiten op de 'juiste' plaats.

Met de nodige ambities en maatschappelijke relevantheid kan je je al gauw in het kamp van de zotten rijden.
En dan heb je door: die anderen gaan flierenfluitend door het leven en hebben eigenlijk amper enige kloten te doen.

 

[glashelder]

Maar in mijn uitleg heb ik ook enkele heel rationele argumenten gegeven waarom de werkdruk in de publieke sector wel lager moet liggen. Zoals het totaal gebrek aan incentives bijvoorbeeld.

Ik denk, net zoals Marsmillo, dat je de publieke sector te veel reduceert. Gebrek aan incentives? Je bedoelt dan opslag? Ik denk dat mensen in cultuurcentra, onderzoekscentra, hoger onderwijsinstellingen, musea en bibliotheken echt wel met andere dingen bezig zijn. Niet dat die mensen geen geld (of opslag) willen hé, maar meestal zijn die ook wel enorm gepassioneerd door wat ze doen, en is dat alleen al een incentive. Je weet wel, je job graag doen, graag bezig zijn met je dagelijks werk, benieuwd zijn naar nieuwe materie, mensen willen helpen met iets.

Dat Carine, de dossierbeheerder die gaat over de aanvragen voor stookoliepremies bij de FOD Economie, niet elke dag vol goesting en enthousiasme haar dossiers gaat tackelen, kan best maar de publieke sector is meer dan Carine hé.

Mijn collega's zijn studiebegeleiders. Denk je dat die een 'incentive' nodig hebben om de studenten te helpen? Dat ze, zonder opslagmogelijkheden, denken dat de studenten mogen verrotten?

Ik weet dat jij niet zo blij bent met je job, maar kan je je ook voorstellen dat mensen hun werk gráág doen?

 

[mac-bc]

Het is niet wat ik wou doen, ik wou enkel duiden dat de publieke sector enorm groot is. Het gaat niet enkel over overheidsdiensten (federaal, regionaal) maar evenzeer over lokale besturen, de politie, onderwijs, onderzoekcentra, ziekenhuizen, intercommunale of intergemeentelijke samenwerkingsverbanden (die zowat alles kunnen zijn van afvalverwerking tot ziekenhuizen), bepaalde vzw's, cultuurcentra, openbare bedrijven, extern verzelfstandigde agentschappen e.d.

Het is trouwens niet dat ik je ongelijk wil geven in je argumenten en ik geloof zeker dat dit jou ervaring was. Ikzelf heb ook bij een federale overheidsdienst gewerkt waar ik mij iedere dag in een aflevering van de collega's waande en alle slechte anekdotes en clichés waar leken te zijn. Echter weet ik ook uit ervaring dat dit zeer afhankelijk is van dienst tot dienst, afdeling tot afdeling en en zelfs van kantoor tot kantoor.

Net zoals in de privé er verschillen zijn, is dit in de publieke sector niet anders.

Bedankt om te verduidelijken, maar dat was voor mij wel al duidelijk hoor. Aangezien "de privé" en "de publieke sector" zodanig grote containerbegrippen zijn, is het onvermijdelijk dat er binnen de container "privé" en binnen de container "publiek" ook nog heel wat verschillen zitten. Je zou gek zijn om dat te proberen ontkennen.

Maar dat is mijn punt niet. Mijn punt is dat er gemiddeld gesproken gewoon een significant lagere werkdruk zal zijn in de publieke sector. Niet louter omwille van de anekdotes, maar omdat die anekdotes de veruitwendiging zijn van enkele heel duidelijke en objectieve argumenten die fundamenteel verschillen tussen beide sectoren. En die argumenten overstijgen alle anekdotes en dooddoeners à la "Goh ja, in de privé heb je er ook die de kantjes aflopen en in de publieke sector heb je ook hardwerkende ambtenaren." In de hoop dat de discussie snel in de kiem gesmoord wordt.

Zo kun je elk debat doodslaan natuurlijk.

De enigste clichés die ik altijd hoor, komen van mensen die echt denken dat werknemers in de privé zich doodwerken en die alle ambtenaren reduceren tot Peppi en Kokki die bij de gemeentelijke plantsoendienst werken. Door zo'n absurde tegenstelling te creëren heb je natuurlijk altijd gelijk.
Dat de overheid in het algemeen een lagere werkdruk heeft (gemiddeld genomen), dat zal wel zo zijn, maar dat komt omdat je in de privé altijd werkt voor de winst van je werkgever en bij de overheid speelt dat niet.

Ik ben het hier eigenlijk volledig mee eens. Het is niet omdat ik de achterliggende redenen probeer bloot te leggen, dat het mijn bedoeling is om te veralgemenen. Ik heb met mijn eigen ogen gezien dat je ook heel hardwerkende ambtenaren hebt. Maar gemiddeld gesproken zul je sowieso met een significant verschil blijven zitten.

 

[mac-bc]

Ik denk, net zoals Marsmillo, dat je de publieke sector te veel reduceert. Gebrek aan incentives? Je bedoelt dan opslag? Ik denk dat mensen in cultuurcentra, onderzoekscentra, hoger onderwijsinstellingen, musea en bibliotheken echt wel met andere dingen bezig zijn. Niet dat die mensen geen geld (of opslag) willen hé, maar meestal zijn die ook wel enorm gepassioneerd door wat ze doen, en is dat alleen al een incentive. Je weet wel, je job graag doen, graag bezig zijn met je dagelijks werk, benieuwd zijn naar nieuwe materie, mensen willen helpen met iets.

Dat Carine, de dossierbeheerder die gaat over de aanvragen voor stookoliepremies bij de FOD Economie, niet elke dag vol goesting en enthousiasme haar dossiers gaat tackelen, kan best maar de publieke sector is meer dan Carine hé.

Mijn collega's zijn studiebegeleiders. Denk je dat die een 'incentive' nodig hebben om de studenten te helpen? Dat ze, zonder opslagmogelijkheden, denken dat de studenten mogen verrotten?

Ik weet dat jij niet zo blij bent met je job, maar kan je je ook voorstellen dat mensen hun werk gráág doen?

Gepassioneerd zijn door uw vak of niet, dat is toch geen discriminatoir verschil tussen privé en overheid?

 

[zarathustra]

Gepassioneerd zijn door uw vak of niet, dat is toch geen discriminatoir verschil tussen privé en overheid?

Tuurlijk wel, je gaat niet met mismoederde kinderen of weet ik veel wat werken voor het geld eh. Je doet dat in de meeste gevallen omdat je iets wil betekenen voor die kinderen.

Daar waar je in de privé gaat om geld te verdienen. Punt.

Dat gezegd zijnde kan je in genoeg multinationals en zelfs kleine bedrijven op uw gemak zitten hoor. Ik denk dat jij gewoon redelijk biased bent omdat je jezelf gepusht hebt om net op het randje van uw capaciteiten te werken. ( En proficiat, als je dat wil doen). Ik kan perfect heel goed verdienen, content management en collega's hebben en eigenlijk op het gemak werken omdat ik ervoor kies om geen zaken te gaan doen die moeilijk zijn (voor mij). Als je dan soms ziet hoeveel moeite sommigen moeten doen..

 

[Muñoz]

Ik ben het hier eigenlijk volledig mee eens. Het is niet omdat ik de achterliggende redenen probeer bloot te leggen, dat het mijn bedoeling is om te veralgemenen. Ik heb met mijn eigen ogen gezien dat je ook heel hardwerkende ambtenaren hebt. Maar gemiddeld gesproken zul je sowieso met een significant verschil blijven zitten.

Dat zeg jij. Niet iedereen in de publieke sector is pakweg een dossierbeheerder die elke dag met verstand op nul één van de WTCs in Bxl-Noord binnenwandelt eh. En denk je nu echt dat de gemiddelde administratief assistent(e) of accountant zo'n grote bommen qua werklust zijn?
In de privé lig je sneller buiten, ja, maar dat gebeurt in de huidige tijden van arbeidskrapte ook niet zo heel snel meer.

Gepassioneerd zijn door uw vak of niet, dat is toch geen discriminatoir verschil tussen privé en overheid?

Tuurlijk is er een verschil. Er zijn gigantisch veel jobs in de publieke sector waar mensen louter overleven op de passie. Ik denk dat pakweg elke werknemer bij Unia meer passie heeft dan 10 mensen met een MBA in Finance die bij één of andere hedge of beleggingsfonds werken.

 

[Sylverscythe]

Ik stel me vooral vragen bij dat magische "incentive" dat de private sector zo veel efficiënter zou moeten maken.

- Ja, voor hogere profielen zal er een hele groep carrière willen maken (zeker op jonge leeftijd). Maar blijft dat duren, en zitten die op een bepaald moment ook niet vast op een bepaald niveau, met de eventuele frustraties die daaraan gelinkt zijn?

- Is het altijd positief dat mensen kost wat kost hogerop willen? Ik twijfel er sterk aan dat een bedrijf een perfecte meritocratie is, en elkaar messen in de rug steken is niet altijd het beste voor de langetermijnvooruitzichten van een organisatie.

- Wat met al de "gewone" arbeiders en bedienden, die de meerderheid van het personeelsbestand uitmaken? Die kunnen of willen niet allemaal carrière maken, en doen veelal ook gewoon hun uren. Is het grote incentive daar de dreiging van ontslag, want zo motiverend lijkt me dat niet.

-Zoals al aangehaald zijn er in heel wat sectoren geen hopen werkkrachten beschikbaar om huidige mensen te vervangen. Daar kan men het dus evengoed "uithangen" zonder veel angst voor ontslag of daaropvolgende werkloosheid.

Het lijkt me toch of men hier redelijk theoretisch of enkel naar de eigen situatie kijkt. Als je een of andere "manager" in de privé (en liefst een KMO) die alles moet kunnen en doen afzet tegenover iemand met hetzelfde diploma die ambtenaar is en verder geen leiding geeft, is het nogal wiedes wie meer werkdruk heeft, maar is dat de juiste vergelijking?

 

[Lulplayer]

Ik stel me vooral vragen bij dat magische "incentive" dat de private sector zo veel efficiënter zou moeten maken.

- Ja, voor hogere profielen zal er een hele groep carrière willen maken (zeker op jonge leeftijd). Maar blijft dat duren, en zitten die op een bepaald moment ook niet vast op een bepaald niveau, met de eventuele frustraties die daaraan gelinkt zijn?

- Is het altijd positief dat mensen kost wat kost hogerop willen? Ik twijfel er sterk aan dat een bedrijf een perfecte meritocratie is, en elkaar messen in de rug steken is niet altijd het beste voor de langetermijnvooruitzichten van een organisatie.

- Wat met al de "gewone" arbeiders en bedienden, die de meerderheid van het personeelsbestand uitmaken? Die kunnen of willen niet allemaal carrière maken, en doen veelal ook gewoon hun uren. Is het grote incentive daar de dreiging van ontslag, want zo motiverend lijkt me dat niet.

-Zoals al aangehaald zijn er in heel wat sectoren geen hopen werkkrachten beschikbaar om huidige mensen te vervangen. Daar kan men het dus evengoed "uithangen" zonder veel angst voor ontslag of daaropvolgende werkloosheid.

Het lijkt me toch of men hier redelijk theoretisch of enkel naar de eigen situatie kijkt. Als je een of andere "manager" in de privé (en liefst een KMO) die alles moet kunnen en doen afzet tegenover iemand met hetzelfde diploma die ambtenaar is en verder geen leiding geeft, is het nogal wiedes wie meer werkdruk heeft, maar is dat de juiste vergelijking?

Moraal van het verhaal de publieke sector zit vol luierikken die geen carreire willen en het uithangen?

 

[Muñoz]

Ik stel me vooral vragen bij dat magische "incentive" dat de private sector zo veel efficiënter zou moeten maken.

De private sector is kostenefficiënter (logisch, want hoe meer dat het personeel kost, hoe lager de winst), maar dat is het dan ook. En dat is ook de reden dat de overheid over het algemeen een veel betere WLB kan 'aanbieden'. Hangt er vanaf bij wat je definitie is wat "efficiëntie" tho.

- Ja, voor hogere profielen zal er een hele groep carrière willen maken (zeker op jonge leeftijd). Maar blijft dat duren, en zitten die op een bepaald moment ook niet vast op een bepaald niveau, met de eventuele frustraties die daaraan gelinkt zijn?

- Is het altijd positief dat mensen kost wat kost hogerop willen? Ik twijfel er sterk aan dat een bedrijf een perfecte meritocratie is, en elkaar messen in de rug steken is niet altijd het beste voor de langetermijnvooruitzichten van een organisatie.

- Wat met al de "gewone" arbeiders en bedienden, die de meerderheid van het personeelsbestand uitmaken? Die kunnen of willen niet allemaal carrière maken, en doen veelal ook gewoon hun uren. Is het grote incentive daar de dreiging van ontslag, want zo motiverend lijkt me dat niet.

Ik denk dat bijna iedereen die ietwat hoger geschoold is toch wel de zin heeft om 'goed' te worden in hetgeen dat hem/haar interesseert, maar daar zijn natuurlijk ook grenzen aan. Zoals ik al zei: weinig mensen willen leven om te werken. Geld en de 'beste'/belangrijkste/'grootste' zijn is één ding, maar dat gaat vaak in omgekeerd evenredige lijn met werkdruk, stress en verantwoordelijkheid. Elke mens zal voor zichzelf wel uitmaken wat het perfecte 'evenwicht' is, maar ik denk dat het gros van de mensen, ook die met de 'beste' diploma's, niet de interesse te hebben om ergens on top of the food chain te willen eindigen, maar wel ergens in een voor hun 'sweet spot' op een iets lager niveau dat goed verdient, maar niet de (dikwijls ondraagbare) shit en verantwoordelijkheid heeft van de échte topfuncties.

Enfin, ik ben pas afgestudeerd en zit aan het begin, maar als ze mij nu zouden voorstellen dat ik nooit meer dan pakweg 3500 netto ga verdienen (wat niet zo heel onlogisch is gezien mijn finance engineering achtergrond) maar wel altijd genoeg 'leven' ga blijven hebben, dan teken ik direct.
Zal mijn nieuw 'tijdelijk' contact eens posten in het "brutoloon"-topic hier.

 

[walia]

Probeer te raden: privésector of publieke sector?

• 9:55: aangekomen op kantoor, direct naar de cafetaria voor de eerste koffiepauze van 10:00
• 10:00-11:00: koffiepauze, praten over actualiteit, vrouwen en welk bier je gedronken hebt
• 11:00: van de vele koffie's moet ik naar de WC, ik zet me rustig op de WC en lees het Laatste Nieuws
• 11:45: tijd om te gaan eten, spreek af met een collega voor een babbel onder het genot van een buffetschotel voor €4
• 12:30: met andere collega's richting fitness, of deelnemen aan één van de activiteiten georganiseerd om 's middags de teamgeest te bevorderen, zoals de gratis salsalessen
• 14:00: terug naar de bureau
• 14:00-15:00: allerlei privé-activeiten doen, zoals online shopping en kijken wat er 's avonds/in het weekend te doen is
• 15:00-16:00: tweede koffiepauze
• 16:00: darmprikkels door de koffie, terug naar WC
• 16:30: een tiental minuutjes echt werken, en dan vol energie naar huis, want niet moe

 

[makila]

Vele uren gewoon wegblijven.
Lange middagpauzes.
Zogenaamd moet men die uren nadien inhalen...yeah right.

Tijdens thuiswerk dagen merk ik dat in de privé ook op hoor (dus geen overheid)

Makila om 12u30: Hey x kan je ... voor mij doen?
x is offline.
2 uur later: Ah ja Makila wat is het probleem? Ik doe dit meteen!

 

[Sylverscythe]

Tijdens thuiswerk dagen merk ik dat in de privé ook op hoor (dus geen overheid)

Makila om 12u30: Hey x kan je ... voor mij doen?
x is offline.
2 uur later: Ah ja Makila wat is het probleem? Ik doe dit meteen!

Dat kan evengoed betekenen dat ze met iets anders werkgerelateerd bezig zijn natuurlijk. Het is gewoon efficiënter om niet altijd alles te laten vallen omdat er een of andere mail of chatbericht binnenkomt met een vraag.

 

[makila]

Dat kan evengoed betekenen dat ze met iets anders werkgerelateerd bezig zijn natuurlijk. Het is gewoon efficiënter om niet altijd alles te laten vallen omdat er een of andere mail of chatbericht binnenkomt met een vraag.

Dat kan. Maar het is hier bij ons wel zo ingesteld dat als je met iets bezig bent dat je 'online' blijft. Stop je met iets effectief te doen dan ga je automatisch naar 'afwezig'. En dan blijft er ene soms 2 uur afwezig.

Het kan nog altijd zijn dat ie bezig is met offline zaken. Er is ook zoiets als 'not disturb'.

Ik word wel geholpen dus ik ben niet zo "lame" dit te zeggen tegen den baas. Zolang je collega's goed werk leveren maakt het mij ook weinig uit. Het valt gewoon op. En het zijn wel meestal dezelfde mensen die plots 'afwezig' zijn. Maar als ik geholpen word is het goed.

Is het echt dringend dan bel ik ze gewoon op. Dan verwacht ik wel dat men opneemt. Als iemand bij dringende zaken de whatsapp of telefoon niet opneemt (als men online moet zijn en het is geen middagpauze) en men belt mij niet binnen het kwartier zelf terug op --> Dan erger ik mij wel.

 

[mac-bc]

Dat zeg jij. Niet iedereen in de publieke sector is pakweg een dossierbeheerder die elke dag met verstand op nul één van de WTCs in Bxl-Noord binnenwandelt eh. En denk je nu echt dat de gemiddelde administratief assistent(e) of accountant zo'n grote bommen qua werklust zijn?

Hier ga je weer door op de, reeds lang ontkrachte, tactiek van:
- We nemen als voorbeeld de grootste werkpaarden van de publieke sector
- We nemen als voorbeeld de grootste tamzakken van de privé-sector
Om dan tot vervelens toe de boodschap te gaan verspreiden: "Ach, je hebt overal verschillen. Niets aan de hand. Volgende punt."

Hoeveel keer moet ik het nog herhalen vooraleer het doordringt?
Ja, uiteraard heb je overal verschillen. Ja, je hebt ook werkpaarden in de publieke sector. Ja, je hebt ook tamzakken in de privé-sector. Ja. Ja. Ja.
Je zou al gek moeten zijn om dat te proberen ontkennen in populaties van miljoenen mensen.

Maar, en daar draait dit topic om, er zal gemiddeld genomen een enorm verschil blijven tussen beiden.

In de privé lig je sneller buiten, ja, maar dat gebeurt in de huidige tijden van arbeidskrapte ook niet zo heel snel meer.

Uhu. Een "klein" detail dat je daarbij vergeet te vermelden is natuurlijk dat er tussen "de kantjes eraf lopen" en "ontslag" nog wel een enorm kloof ligt waarbij:
- Er in de publieke sector niets gedaan wordt. Hoogstens eens vriendelijk vragen.
- Er in de private sector de druk stelselmatig zal opgevoerd worden. In mijn concreet geval:

1. moet ik standaard elke gewerkte minuut bijhouden. Dus dan zou ik al moeten beginnen liegen op mijn timetracking. Leugens waarop je gepakt kan worden want alles wordt bijgehouden.
2. Maar ook elk project heeft slechts een vooraf vastgelegd aantal uur waarin het moet opgeleverd worden. Dus als ik nog zou liegen en ik boek uren op een project die ik niet gepresteerd heb, zou ik alleen maar mezelf in 't zak zetten op een later moment. Want dan zal de vraag komen: "Ah mac-bc, hoe komt dat je op project x over budget bent gegaan?".
3. Dan heb je nog de wekelijkse statusmeetings met uw teamleader die polst naar de voortgang van de projecten. Met een teamleader die dit niet vrijblijvend vraagt, maar die dit moet weten om de winstgevendheid van zijn team te rapporteren naar het hogere management.
4. Dan heb je nog de periodieke meetings met uw klanten die ook zullen polsen naar de voortgang van de projecten. Klanten waarnaar ook hun tevredenheid bevraagd wordt over het geleverde werk. In een private omgeving is dat iets heel belangrijk want er ligt concurrentie op de loer. Klanttevredenheid bij overheidsdiensten is louter een statistiekje die in de archieven verdwijnt, want ze hebben een monopolie op hun diensten. Wat ga je doen bij slechte klantentevredenheid? Uw omgevingsvergunning bij een andere gemeente indienen? Een trein nemen van "die andere NMBS"? Uw elektriciteit koppelen aan "die andere netbeheerder"?
5. Enkel als puntjes 1, 2, 3 en 4 goed zitten, maak je kans op opslag. Maar dan moet je het ook nog vragen/eisen en dat moet dan nog eens goedgekeurd worden van bovenaf, als er ook voldoende winst is gemaakt en er geen crisissen zijn. In de publieke sector zit je met gegarandeerde opslag volgens anciënniteit. Het enige wat je ervoor moet doen is de helse opdracht om... niet ontslagen te worden.

En ik vergeet vast nog zaken. Beide werelden zijn gewoon conceptueel, in de kern van hun bestaan, in hun DNA, ... zodanig verschillend dat ze mijlenver uit elkaar liggen. Het is verbazend hoe sommigen dit zelfs proberen te ontkennen.

Tuurlijk is er een verschil. Er zijn gigantisch veel jobs in de publieke sector waar mensen louter overleven op de passie. Ik denk dat pakweg elke werknemer bij Unia meer passie heeft dan 10 mensen met een MBA in Finance die bij één of andere hedge of beleggingsfonds werken.

Mja, dat is weer op basis van een voorbeeld. Ik werk zelf in een bedrijf waar we andere bedrijven hun groei duurzamer maken, ook een branche waar je enorm veel gepassioneerden terugvindt. Dus ik weet niet of uw statement klopt hoor.

Maar bon, zelfs mochten er nog meer gepassioneerden werken in de publieke sector dan in de private sector. Dan nog ligt dat in lijn met wat ik daarover gezegd heb, namelijk: "In de publieke sector zul je ook hardwerkende mensen terugvinden, maar dan is dat op vrijwillige basis (door hun passie bijvoorbeeld) en niet omdat dit ingebakken zit in de organisatie."

Dan rest alleen nog de vraag of die vrijwillige basis even efficiënt is als de structuren in de privé om werk verzet te krijgen. Die vraag stellen is ze beantwoorden.

 

[Muñoz]

Hier ga je weer door op de, reeds lang ontkrachte, tactiek van:
- We nemen als voorbeeld de grootste werkpaarden van de publieke sector
- We nemen als voorbeeld de grootste tamzakken van de privé-sector
Om dan tot vervelens toe de boodschap te gaan verspreiden: "Ach, je hebt overal verschillen. Niets aan de hand. Volgende punt."

Hoeveel keer moet ik het nog herhalen vooraleer het doordringt?
Ja, uiteraard heb je overal verschillen. Ja, je hebt ook werkpaarden in de publieke sector. Ja, je hebt ook tamzakken in de privé-sector. Ja. Ja. Ja.
Je zou al gek moeten zijn om dat te proberen ontkennen in populaties van miljoenen mensen.

Maar, en daar draait dit topic om, er zal gemiddeld genomen een enorm verschil blijven tussen beiden.



Uhu. Een "klein" detail dat je daarbij vergeet te vermelden is natuurlijk dat er tussen "de kantjes eraf lopen" en "ontslag" nog wel een enorm kloof ligt waarbij:
- Er in de publieke sector niets gedaan wordt. Hoogstens eens vriendelijk vragen.
- Er in de private sector de druk stelselmatig zal opgevoerd worden. In mijn concreet geval:

1. moet ik standaard elke gewerkte minuut bijhouden. Dus dan zou ik al moeten beginnen liegen op mijn timetracking. Leugens waarop je gepakt kan worden want alles wordt bijgehouden.
2. Maar ook elk project heeft slechts een vooraf vastgelegd aantal uur waarin het moet opgeleverd worden. Dus als ik nog zou liegen en ik boek uren op een project die ik niet gepresteerd heb, zou ik alleen maar mezelf in 't zak zetten op een later moment. Want dan zal de vraag komen: "Ah mac-bc, hoe komt dat je op project x over budget bent gegaan?".
3. Dan heb je nog de wekelijkse statusmeetings met uw teamleader die polst naar de voortgang van de projecten. Met een teamleader die dit niet vrijblijvend vraagt, maar die dit moet weten om de winstgevendheid van zijn team te rapporteren naar het hogere management.
4. Dan heb je nog de periodieke meetings met uw klanten die ook zullen polsen naar de voortgang van de projecten. Klanten waarnaar ook hun tevredenheid bevraagd wordt over het geleverde werk. In een private omgeving is dat iets heel belangrijk want er ligt concurrentie op de loer. Klanttevredenheid bij overheidsdiensten is louter een statistiekje die in de archieven verdwijnt, want ze hebben een monopolie op hun diensten. Wat ga je doen bij slechte klantentevredenheid? Uw omgevingsvergunning bij een andere gemeente indienen? Een trein nemen van "die andere NMBS"? Uw elektriciteit koppelen aan "die andere netbeheerder"?
5. Enkel als puntjes 1, 2, 3 en 4 goed zitten, maak je kans op opslag. Maar dan moet je het ook nog vragen/eisen en dat moet dan nog eens goedgekeurd worden van bovenaf, als er ook voldoende winst is gemaakt en er geen crisissen zijn. In de publieke sector zit je met gegarandeerde opslag volgens anciënniteit. Het enige wat je ervoor moet doen is de helse opdracht om... niet ontslagen te worden.

En ik vergeet vast nog zaken. Beide werelden zijn gewoon conceptueel, in de kern van hun bestaan, in hun DNA, ... zodanig verschillend dat ze mijlenver uit elkaar liggen. Het is verbazend hoe sommigen dit zelfs proberen te ontkennen.



Mja, dat is weer op basis van een voorbeeld. Ik werk zelf in een bedrijf waar we andere bedrijven hun groei duurzamer maken, ook een branche waar je enorm veel gepassioneerden terugvindt. Dus ik weet niet of uw statement klopt hoor.

Maar bon, zelfs mochten er nog meer gepassioneerden werken in de publieke sector dan in de private sector. Dan nog ligt dat in lijn met wat ik daarover gezegd heb, namelijk: "In de publieke sector zul je ook hardwerkende mensen terugvinden, maar dan is dat op vrijwillige basis (door hun passie bijvoorbeeld) en niet omdat dit ingebakken zit in de organisatie."

Dan rest alleen nog de vraag of die vrijwillige basis even efficiënt is als de structuren in de privé om werk verzet te krijgen. Die vraag stellen is ze beantwoorden.

Vraagje, als de publieke sector dan toch zo goed is: waarom werk je er dan niet? Je zou zot zijn als je in de privé blijft werken?

 

[Guazala]

Blablablabla

Maar wat is eigenlijk jouw punt?

Want er zijn uitzonderingen maar structureel gezien zijn alle ambtenaren een bende luierikken? En er zijn uitzonderingen maar in de privé is het toch wel een grote groep werkpaarden?
Je maakt gewoon dezelfde generalisering in de omgekeerde richting en dat is dan blijkbaar wel ok? Omdat dat beter in jouw oneindige riedeltje past? Daarnaast baseer je je dan nog op een hoop clichés die ondertussen al volledig achterhaald zijn.

Ook bij de overheid zijn er doelstellingen en KPI's die behaalt moeten worden en kom je in de problemen als je die niet behaalt.

Daarnaast kijk jij bij overheid naar een heel beperkt aantal sectoren (dossierbeheerders, administratief personeel...) waar het inderdaad mogelijk is om je te verstoppen in de massa.
Maar binnen de overheid zijn er nu net heel veel jobs waar je het je gewoon niet kan permiteren om te slabakken omdat het kan resulteren in slaag op uw bakkens: politie, douane, bijzondere jeugdzorg, onderwijs in ondertussen heel wat scholen, gevangeniswezen, controleurs van Vlabel, FAVV, RSZ, FOD Volksgezondheid,.... Of eigenlijk alle mensen die met mensen werken die de kantjes in de maatschappij er wel eens aflopen of mensen in sociaal kwetsbare situaties (die al wel eens mentaal op een of ander randje balanceren). Dat zijn allemaal jobs waar ge met andere mensen werkt in niet altijd even gemakkelijke contexten, waar een resultaat van een slechte dag verbaal of zelfs fysiek geweld kan zijn en waar je dan daarnaast ook nog eens druk van te behalen cijfertjes, zowel op vlak van aantal als op vlak van resultaat, hebt (aantal uit te voeren controles, aantal vaststellingen, voor leerkrachten leerdoelstellingen die aantoonbaar behaald moeten worden, aantal verder geholpen cliënten in hulpverlening...) En ik garandeer je dat in werken met niet al te stabiele mensen dat resultaten cijfertje best een uitdaging kan zijn.

Maar hey, Mac-bc werkt heel hard en heeft op de gemeente al eens wat langer moeten wachten omdat Germaine die dag geen goesting had. Dus hij zal het wel beter weten dan mensen die effectief in een bepaalde context werken hoe het er daar aan toe gaat.

 

[mac-bc]

Vraagje, als de publieke sector dan toch zo goed is: waarom werk je er dan niet? Je zou zot zijn als je in de privé blijft werken?

Principes. Mijn liberale inborst. Mijn maatschappelijk verantwoordelijkheidsgevoel. In zekere zin uit passie dus.

Het voelt gewoon niet goed om in een land waar méér dan de helft van de jobs (!) betaald wordt met overheidsmiddelen, om daar mee in die carrousel te gaan zitten. Dat is gewoon een f*cked up situation. Dat is niet duurzaam. Dat is als maatschappij uw eigen graf delven.

En ik heb erin gezeten. Ik heb zelf gezien hoe het geld met bakken uit ramen en deuren wordt gegooid. Ik kon het niet langer aanzien.

Maar als je het puur individualistisch bekijkt moet je inderdaad goed zot zijn om, zoals ik, uw statutaire job bij de overheid op te zeggen. Het gebeurt dan ook niet veel want ze hoorden het donderen in Keulen toen ik het aankondigde. Ik had daar op mijn gemak kunnen blijven zitten, geen stress, al mijn privé-zaken op het werk blijven regelen zodat ik thuis geen werk meer had, zelfs nog wat geld bijverdienen links en rechts omdat ik actiever zou kunnen handelen op de beurs, bepaalde offertes beter kon vergelijken, meedoen met acties en wedstrijden waar ik nu geen tijd voor heb, ...
Want time is money. En als statutair ambtenaar krijg je het allebei.

Soms voel ik me dus nog altijd een dwaze kloot. Maar mijn principes zijn mij ook veel waard. En ik leer meer bij dan vroeger. En ik ervaar nu de échte wereld waar voor elke verdiende euro, een toegevoegde waarde moet tegenover staan. Niet de beschermde virtuele wereld bij de overheid waar geld van bovenaf komt binnenvallen. Is dat het allemaal waard? Geen idee.

 

[Muñoz]

Principes. Mijn liberale inborst. Mijn maatschappelijk verantwoordelijkheidsgevoel. In zekere zin uit passie dus.

Het voelt gewoon niet goed om in een land waar méér dan de helft van de jobs (!) betaald wordt met overheidsmiddelen, om daar mee in die carrousel te gaan zitten. Dat is gewoon een f*cked up situation. Dat is niet duurzaam. Dat is als maatschappij uw eigen graf delven.

En ik heb erin gezeten. Ik heb zelf gezien hoe het geld met bakken uit ramen en deuren wordt gegooid. Ik kon het niet langer aanzien.

Maar als je het puur individualistisch bekijkt moet je inderdaad goed zot zijn om, zoals ik, uw statutaire job bij de overheid op te zeggen. Het gebeurt dan ook niet veel want ze hoorden het donderen in Keulen toen ik het aankondigde. Ik had daar op mijn gemak kunnen blijven zitten, geen stress, al mijn privé-zaken op het werk blijven regelen zodat ik thuis geen werk meer had, zelfs nog wat geld bijverdienen links en rechts omdat ik actiever zou kunnen handelen op de beurs, bepaalde offertes beter kon vergelijken, meedoen met acties en wedstrijden waar ik nu geen tijd voor heb, ...
Want time is money. En als statutair ambtenaar krijg je het allebei.

Soms voel ik me dus nog altijd een dwaze kloot. Maar mijn principes zijn mij ook veel waard. En ik leer meer bij dan vroeger. En ik ervaar nu de échte wereld waar voor elke verdiende euro, een toegevoegde waarde moet tegenover staan. Niet de beschermde virtuele wereld bij de overheid waar geld van bovenaf komt binnenvallen. Is dat het allemaal waard? Geen idee.

Ah, dus je werkt vanwege ideologische redenen in de privé? Ik heb al veel gehoord m.b.t. ambtenaren, maar denk dat dit toch wel de kroon spant.

En opnieuw, je blijft de publieke sector voorstellen als één grote groep dossierbeheerders die liever lui dan moe zijn. Fun fact: een publieke sector is noodzakelijk voor een land. Er zijn zoveel functies die alleen bestaan in de publieke sector maar die wel talloze malen crucialer zijn voor het functioneren van het land dan eender welke job in de privé. Ja, je hebt (veel) lamzakken in de publieke sector, maar die heb je even goed in de privé. Doet die oogkleppen is af man.