Album of the week Junius – Eternal Rituals For The Accretion Of Light (2017 – Prosthetic Records)

[Svartálfar]

Eindelijk is het mijn beurt, lang en hard heb ik hier over nagedacht, tientallen albums zijn de revue gepasseerd in mijn hoofd en dit uit verschillende (sub)genres.
Aangezien ik met mijn keuze het wel ook nog leuk wilde houden voor iedereen vielen er een paar albums redelijk snel af.
Uiteindelijk bleven er 3 over, 2 albums waar mijn emotionele connectie misschien net iets sterker is maar dit is dan ook meteen de rede dat het voor mij net moeilijker was om hier eentje van te kiezen.
Dit alles wil natuurlijk niet zeggen dat mijn liefde voor Junius – Eternal Rituals For The Accretion Of Light enigszins minder is. (geïnteresseerde mogen pm sturen als ze de andere albums willen weten, bij een eventueel volgende ronde gaat mijn keuze naar alle waarschijnlijkheid toch op iets anders vallen)

Junius is een Amerikaanse post-metal band afkomstig uit Boston. Opgericht in 2003 heeft deze band aardig wat jaren op de tellers staan maar de output is beperkt gebleven tot 3 LPs, 4tal Eps en 2 splits.
Heb deze band leren kennen met de release van hun vorige album Reports from the Threshold of Death. Wat ook zeker een aanrader is. Na 6 jaar wachten was het dan de beurt aan Eternal Rituals... maar ondertussen is het toch ook al een dikke 4 jaar stil.

Wil hier geen te grote wall of text posten (ook al omdat ik nu niet bepaald een man van veel woorden ben). Ik wil vooral de muziek voor zich laten spreken. Enkel wat korte info.

Eternal Rituals... is de afsluiter van een drieluik van concept albums. En ondanks deze afsluiter zich focust rond spiritualiteit en reïncarnatie is dit meteen ook muzikaal de zwaarte uit de trilogie.
Ondanks het hier om een band betreft is het merendeel van dit album geschreven door vocalist/gitarist Joseph E. Martinez (uitgezonderd de drums). Hij heeft zich bij het schrijven laten inspireren door de autobiografie van Elisabeth Haich “Initiation”

als afsluiter moet ik ook nog even melden dat ik tot mijn grote schaam en schande deze tot op heden niet op LP heb, wat een groot gemis is in mijn collectie. Iets wat ik tijdens het schrijven van dit tekstje meteen gerectificeerd heb.

 

[Deleted member 621]

Net de previews gehoord en A Mass for Metaphysicians. Die laatste spreekt mij wel aan.
Ik ben echter een mindere fan van de "schreeuw"-nummers.

 

[UnFinished]

Hmm. Junius... Heb redelijk wat Last.fm scrobbles in 2011 gehad zie ik, maar weet totaal niet meer hoe deze band klinkt

Naar aanleiding van deze post is een herontdekking aan de orde!

 

[BlackOccult]

Zegt me niets. Ik luister morgen, ik kijk er naar uit want ik denk dat het wel iets voor mij is.

 

[Hayrus]

Nog nooit van gehoord, maar dit luistert gemakkelijk. Zal ik nog wel eens opzetten deze week. Het doet me aan iets denken, vooral de vocals, maar ik weet niet welke band.

 

[Kid_C]

Zegt me niets. Ik luister morgen, ik kijk er wel naar uit want ik denk dat het wel iets voor mij is.

Hoe was Madvillain?

 

[PolletPoulet_OG]

Kende het niet. Post metal, ben niet mee met al die subgenres. In mijn hoofd had ik gelezen platte kak.

Eternal Rituals... is de afsluiter van een drieluik van concept albums. En ondanks deze afsluiter zich focust rond spiritualiteit en reïncarnatie is dit meteen ook muzikaal de zwaarte uit de trilogie.

Holy fucking shitballs. Wat een harde, maar echt foor foor foor harde plaat. Het eerste nummer had ik direct iets van: aah fuck, saaie langdradige platte troep. En dan kwam die breakdown op 2:42.
Ik zat in mijn auto op de autostrade. En dan mag je niet zo'n dingen opzetten. Dan is de kans dat ik tegen 180 km/u tegen een muur rijd veel te hoog.
En ja, vanaf dan blijft het gewoon hard, donker, strak, wall of sound. Gans de plaat door dacht ik altijd bij mezelf: fuck, dit is een hard stuk, shit, dit slaagt in als een bom, holy shit dit is ook bruut...
Vocals stoorde mij in eerste instantie eigenlijk wel hard, en daarna ben ik er zelfs fan van geworden. Zoals ik reeds al veel heb aangehaald, vocals boeien mij geen hol. Wat wel is, is dat vocals voor mij wel een meerwaarde kunnen geven aan het geheel, indien zanglijnen goed geplaatst zijn en een geheel vormen met de muziek. En dat doen deze heren/dames/they goed hier.

Muzikaal dan. Super slechte drums. Gewoon een beetje saai. Slecht is maybe niet het woord, maar veel te simpel. Echt veel te simpel. Het stoort wel niet in het geheel. Passop, simpel kan mooi zijn en heeft ook zijn charmes, maar past niet op een plaat als deze. Zet hier een technische drummer op, die wat buiten de lijntjes kleurt, en ik denk dat dit het album zoveel kracht had bijgezet. Maar zoals ik zei, het stoort me niet, vind het een beetje jammer. Gitaar riffs zijn bruut, super bruut. Leuk zijn de synths. Ik heb het niet voor synths in metal, en heel weinig bands dat dit goed kunnen in het metal gegeven. Echter prachtig gedaan op dit album, mooie meerwaarde.

En dan moeten we het nog hebben over het pareltje dat het 4de nummer is op deze plaat.

Als we ooit al onze nucleare bommen beginnen af te schieten op elkaar, en de wereld is in verval. Het einde van onze dagen als mensheid op de wereld. De nukes gaan overal af, mushroom explosions rondom mij, nucleaire sneeuw die over mij heen dwarrelt. Dan zit ik op men dak met een playlist waar dit nummer inzit.
Die opbouw, die riffs, die zanglijnen, het drama, de aggressie, basicly het einde van de wereld zit in dit nummer. Prachtig, prachtig nummer.

Productie gewijs, mocht het wat rauwer zijn. Het is ook iets te hard geproduced vind ik. Al bij al wel een goede productie.

Album art is top. Heerlijke album art. 1 van de mooiste die hier al gepasseerd is AOTW

Tldr: De Polle heeft brutte platen in zijn kast zitten. Maar weinigen die even bruut en hard zijn als de deze. Drums zijn stom, zanglijnen zijn top. Super grave plaat, merci hiervoor.

 

[Lint]

Ken het niet, eerste nummer opgezet in de wagen (ook autostrade), maar sprak mij niet aan / was niet in de mood. Sowieso later verder luisteren. Als ik @PolletPoulet_OG zijn tekst lees zal de rest mij moeten bevallen.

Ik zat in mijn auto op de autostrade. En dan mag je niet zo'n dingen opzetten. Dan is de kans dat ik tegen 180 km/u tegen een muur rijd veel te hoog.

Ik kom precies niet zoveel muren tegen op de autostrade, waar ik frontaal tegen kan knallen

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Ik kom precies niet zoveel muren tegen op de autostrade, waar ik frontaal tegen kan knallen

De kunst is dan ook om de bochten te missen

 

[Kid_C]

Na Polle zijn post dacht ik dat ik hier een klets tegen mijn oren ging krijgen qua heaviness, maar Polle heeft blijkbaar een andere muzikale achtergrond dan mij. Ik vond het eerder melodisch dan crrushing end of the world heavy.

Ik ga het nog een paar luisterbeurten moeten geven. Ben er in gestapt met idee dat het harde vocals gingen zijn, maar het is meer in de stijl van Anathema/Katatonia. Ben daardoor verkeerd erin gestapt, maar naar het einde toe was ik meer mee.
@Hayrus bedoel je Anathema qua vocals? Zit er bij momenten boenk op.

 

[Creeping Death]

Even met de deur in huis vallen en al met de conclusie komen en die is net hetzelfde als bij Mogwai: het is goed maar ik blijf wat op m'n honger zitten. Al had ik na het beluisteren van Mogwai nog wel een pak meer honger dan na deze plaat. Of wacht, ik ga m'n conclusie wijzigen: ik blijf niet op m'n honger zitten maar ik mis iets, al kan ik niet goed zeggen wat.

Zoals @PolletPoulet_OG zegt: het begint mak en dan heb je al redelijk snel die breakdown en dan lijkt de trein vertrokken. Al eindigt het openingsnummer uiteindelijk nog iets te mak.
Beyond the Pale Society begint cool, het doet me aan iets black -metal achtig denken. Vanaf het moment de vocals erbij zakt het imo een beetje maar iets later (zo rond 1.10-1.15 al) zijn ze wel heel passend bij de muziek.
Idem voor A Mass for Metaphysicians, dat overigens start met een lekker riff, zo rond hetzelfde tijdstip. Die "We begin again bound" en "We have become bound" die op wat achtergrond klinken rond respectievelijk 1.20 en 1.34 maken het goed imo. Heel sfeervol zijn ook de synths rond 3.00
Dat nummer eindigt trouwens heel goed.
Clean The Beast heeft wat tijd nodig om op gang te komen maar eens het beest wat op snelheid is, is het echt wel bruut en goed.

En eigenlijk vat dat alles wat samen en is het dat wat ik mis besef ik net: soms heeft te veel opbouw nodig. En ik heb daar niets op tegen maar de opbouw is imo niet altijd even boeiend. Dat gaat op voor alle nummers, behalve het slotnummer: Black Sarcophagus.
Die opbouw vind ik daar magistraal, dat ietwat dreigende drums en riff met die synths op de achtergond. De drums die dan even wegvallen: de stilte voor de storm, die laatste twee minuten helemaal los te barste. Top nummer!

Dus nog eens de conclusie: de Mogwai vergelijking was toch niet helemaal fair. Deze plaat bevat veel meer goeie momenten en ik ben toch niet echt op m'n honger blijven zitten. De trage, opbouwende momenten, mochten voor mij iets boeiender maar dat neemt niet weg dat het toch een goede plaat is met een fenomenaal slotnummer.


Edit:

Na Polle zijn post dacht ik dat ik hier een klets tegen mijn oren ging krijgen qua heaviness, maar Polle heeft blijkbaar een andere muzikale achtergrond dan mij. Ik vond het eerder melodisch dan crrushing end of the world heavy.

Ik ga het nog een paar luisterbeurten moeten geven. Ben er in gestapt met idee dat het harde vocals gingen zijn, maar het is meer in de stijl van Anathema/Katatonia. Ben daardoor verkeerd erin gestapt, maar naar het einde toe was ik meer mee.
@Hayrus bedoel je Anathema qua vocals? Zit er bij momenten boenk op.

Ik had ook wel nog iets zwaarder verwacht. Maar all in all zitten er wel brute momenten in, al klintk alles wel heel gepolijst/clean.

 

[Obi-Jan]

Amai, Polle zijn post kan je nogal op het verkeerde been zetten zeg
Ik zat hier bij dat eerste nummer maar te wachten op een superzware breakdown, blijkt dat ik ondertussen al bijna 4 minuten ver ben, ik zal hem gemist hebben Ik zit mij nu zelfs af te vragen of dat we naar hetzelfde album zitten te luisteren eigenlijk.
Maar ik vind het wel best goed eigenlijk, ik had er nog nooit van gehoord, maar eerste indruk is toch wel positief precies.

Edit: in het 3e nummer is er zo een geluidseffectje dat veel herhaald wordt, geen idee wat het exact is, maar het irriteert mij zeer hard lol
vocals kunnen met momenten wel wat op die van Anathema lijken ja.

Het is ook blijkbaar niet eens metal genoeg voor op metal-archives te mogen

 

[PolletPoulet_OG]

Na Polle zijn post dacht ik dat ik hier een klets tegen mijn oren ging krijgen qua heaviness, maar Polle heeft blijkbaar een andere muzikale achtergrond dan mij. Ik vond het eerder melodisch dan crrushing end of the world heavy.

Amai, Polle zijn post kan je nogal op het verkeerde been zetten zeg
Ik zat hier bij dat eerste nummer maar te wachten op een superzware breakdown, blijkt dat ik ondertussen al bijna 4 minuten ver ben, ik zal hem gemist hebben

Het is geen The Acacia Strain of Oceano die in #F tuning rond uw oren kletsen, dit is een gewone standaard tuning denk ik?

In het algemeen, zelfs voor extremere metal genres is dit toch echt wel harde zware muziek zenne, en ik denk dat mijn muzikale achtergrond toch ook op het randje van zwaar zit, zeker in de metalen

Bands zoals The Berserker en Misericordiam zijn inderdaad harder en zwaarder en bruter, maar, wat is voor jullie dan zwaar als dit niet zwaar is? Ik ben al redelijk zot in mijn hoofd, maar mss moeten we een collecte beginnen voor jullie weg te steken ofzo?

Ik had ook wel nog iets zwaarder verwacht. Maar all in all zitten er wel brute momenten in, al klintk alles wel heel gepolijst/clean.

Dit gevoel had ik ook direct. Een rauwere productie zou veel beter zijn geweest. Aloewel het nog wel mee valt

 

[Avondland]

Dat is de vraag: wat is "zwaar"? Spreken we dan over een loodzware Dopesmoker van Sleep en een Funeralopolis van Electric Wizard? Ik moet deze AOTW nog helemaal beluisteren, maar dat is een andere zwaarte. Als ik mijn boxen helemaal opendraai en de bass verhoog, wordt alles een pak luider en zwaarder.

Dit soort muziek komt ook veel meer tot zijn recht als je het luid zet. Dit is geen klassieke kamermuziek die je opzet om gelijktijdig een babbeltje te slaan.

 

[nifelheim]

De naam van de groep, postmetal, Prosthetic Records, trilogie, zelfs de hoes, ...Ik keek er wat tegenop om aan te beginnen. De commentaren hierboven geven me enige goeie hoop.

 

[Hayrus]

Na Polle zijn post dacht ik dat ik hier een klets tegen mijn oren ging krijgen qua heaviness, maar Polle heeft blijkbaar een andere muzikale achtergrond dan mij. Ik vond het eerder melodisch dan crrushing end of the world heavy.

Ik ga het nog een paar luisterbeurten moeten geven. Ben er in gestapt met idee dat het harde vocals gingen zijn, maar het is meer in de stijl van Anathema/Katatonia. Ben daardoor verkeerd erin gestapt, maar naar het einde toe was ik meer mee.
@Hayrus bedoel je Anathema qua vocals? Zit er bij momenten boenk op.

Die ken ik niet, dus ik zit met nog iets anders in mijn hoofd.

Zwaar is voor iedereen anders natuurlijk. Ik vond dit album heel toegankelijk en gemakkelijk luisteren. Wellicht zitten de synths daar voor iets tussen. Amenra of Raketkanon is voor mij zwaar en dat is toch wat anders dan dit. En voor mijn ouders zijn de Arctic Monkeys of RHCP al zwaar als dat op de radio is

 

[Avondland]

Zwaar ervaar ik vooral live. Als bij wijze van spreken mijn ruggenmerg begint te koken van de bassen ervaar ik het als zware muziek, dat maakt het een fysische ervaring.

 

[CerumenCrevice]

goh zwaar is dit imo echt niet. luchtig zelfs? voor mij betekent zwaar vooral dat ge lang 'onder druk' wordt gezet of in anticipatie wordt gehouden door de muziek.

bassen zijn bij metal meestal niet echt op de voorgrond (het helpt om daar op te focussen om de rode draad te volgen), maar hier zijn ze soms wel echt aanwezig.
drums ja, niks waard hier. mocht wel wat spannender.

voor de rest, nee dit is niet mijne muziek. het luistert wel vlot weg en is volgens mij ook bij het meer instapbare metalwerk.

 

[PolletPoulet_OG]

Alé, ik ben blijkbaar ne pussy geworden. Daar gaat mijn identiteit hier als liefhebber van de extreme zwaardere muziekgenres

 

[Avondland]

Alé, ik ben blijkbaar ne pussy geworden. Daar gaat mijn identiteit hier als liefhebber van de extreme zwaardere muziekgenres

Iedereen is wel een kneusje op een bepaald gebied. Kop op, Polle!