Eland
Well-known member
Album Of The Week: Fleet Foxes - Crack Up (2017)
Wat de persoon voor mij kan, kan ik ook. Allitererende bandnamen domineren de oktobermaand in het AOTW! Het is deze week aan de Amerikanen van Fleet Foxes om iedereen in hogere sferen te brengen. Wie de band enkel van naam kent, heeft waarschijnlijk al weel eens associaties met 'houthakkershemden', 'hipster' of 'folk' gelezen. Voor het eerste album kan ik die zaken niet ontkennen, al maakt dat hun muziek niet minder goed. Die plaat heeft de tand des tijds ook goed doorstaan.
Crack-Up uit 2017 is het derde studioalbum van de indierockers uit Seattle, na hun self titled debuut uit 2008 (gevolgd door de Sun Giant EP) en het alom geprezen Helplessness Blues uit 2011. In 2012 besliste Robin Pecknold, de frontman, om te gaan studeren. Josh Tilman, de drummer, verliet de band en hernam zijn solo carrière als Father John Misty. Dit was niet geheel onsuccesvol, want Tilman mag zich een trotse meervoudige Grammy nominee en enkelvoudige Grammywinnaar noemen (in de categorie 'Best recording package' welteverstaan, in 2018). Met Morgan Henderson bevat de band één van de coolste multi-instrumentalisten van deze planeet. De core wordt aangevuld door Skyler Kjelset, jeugdvriend van Robin Pecknold, Casey Wescott en Christian Wargo. Voor de dartfans onder ons: die laatste heeft veel weg van de hipsterbroer van James Wade
Ik heb van de Crack-Up tour twee concerten meegemaakt. Reviews waren niet helemaal lovend, en dat kan ik begrijpen. Er werd afgetrapt met de openingstracks van het album. Zoals jullie zullen kunnen voelen, is dit muziek die live niet altijd goed pakt. Vanaf track 4, Kept Woman -een kwartier ver- komt alles los. Er komen wat meer flarden van de vintage Fleet Foxes in voor. Toch merk je dat de band jaren gerijpt heeft en vallen de openingstracks hierdoor in mijn oren beter te plaatsen. Third of May/Odaigahara past qua indeling zo op Helplessness Blues naast nummers als The Plains/Bitter Dancer en The Shrine/An Argument. Je zou haast zeggen dat nummers met een '/' in de titel duidelijk maken dat ze uit twee delen bestaan. En ja, dat klopt effectief. Het is telkens een combinatie van drafts van twee songs die uit het hoofd van Robin Pecknold, één van de beste songwriters van deze planeet, ontsproten zijn.
Met If You Need To, Keep Time On Me volgt de grootste hit van het album op basis van Spotify listens, maar ik vind dit eigenlijk het minst boeiende nummer van de hele plaat.
Mearcstapa geeft een opzetje naar één van mijn favoriete nummers aller tijden, On Another Ocean (January/June). Dat middenstuk is om van te watertanden. Dit is muziek waarvan ik niet begrijp hoe je ze kan bedenken. Fool's Errand is ook hitwaardig. In I Should See Memphis horen we de walvisversie van Robin's stem en met de titelsong wordt het album mooi afgesloten.
Ik zou zeggen: spits de oren en geniet van deze engelenstem.
Disclaimer: Eerlijkheidshalve wil ik bekennen dat dit album mij wel enkele luisterbeurten heeft gekost om er oprecht van te kunnen genieten, en nu is het één van mijn favoriete albums van vorig decennium. Ik zou kunnen begrijpen dat velen dit maar niets vinden. Zeker als je niet houdt van het genre, kan je in eerste instantie afknappen op de sound. Ik moet wel zeggen: de eerste die de vergelijking met bands als Bear's Den maakt, mag het afbollen.
In het genre ben ik van zo goed als geen enkele andere band fan. Fleet Foxes is voor mij veel meer dan de simpele folk/indie rock. Zelf vond ik er zoals vermeld de eerste paar keren niet heel veel aan. Als je een hekel hebt aan zacht gitaarwerk, dan is dit album mogelijk niets voor jou.
Wat de persoon voor mij kan, kan ik ook. Allitererende bandnamen domineren de oktobermaand in het AOTW! Het is deze week aan de Amerikanen van Fleet Foxes om iedereen in hogere sferen te brengen. Wie de band enkel van naam kent, heeft waarschijnlijk al weel eens associaties met 'houthakkershemden', 'hipster' of 'folk' gelezen. Voor het eerste album kan ik die zaken niet ontkennen, al maakt dat hun muziek niet minder goed. Die plaat heeft de tand des tijds ook goed doorstaan.
Crack-Up uit 2017 is het derde studioalbum van de indierockers uit Seattle, na hun self titled debuut uit 2008 (gevolgd door de Sun Giant EP) en het alom geprezen Helplessness Blues uit 2011. In 2012 besliste Robin Pecknold, de frontman, om te gaan studeren. Josh Tilman, de drummer, verliet de band en hernam zijn solo carrière als Father John Misty. Dit was niet geheel onsuccesvol, want Tilman mag zich een trotse meervoudige Grammy nominee en enkelvoudige Grammywinnaar noemen (in de categorie 'Best recording package' welteverstaan, in 2018). Met Morgan Henderson bevat de band één van de coolste multi-instrumentalisten van deze planeet. De core wordt aangevuld door Skyler Kjelset, jeugdvriend van Robin Pecknold, Casey Wescott en Christian Wargo. Voor de dartfans onder ons: die laatste heeft veel weg van de hipsterbroer van James Wade
Ik heb van de Crack-Up tour twee concerten meegemaakt. Reviews waren niet helemaal lovend, en dat kan ik begrijpen. Er werd afgetrapt met de openingstracks van het album. Zoals jullie zullen kunnen voelen, is dit muziek die live niet altijd goed pakt. Vanaf track 4, Kept Woman -een kwartier ver- komt alles los. Er komen wat meer flarden van de vintage Fleet Foxes in voor. Toch merk je dat de band jaren gerijpt heeft en vallen de openingstracks hierdoor in mijn oren beter te plaatsen. Third of May/Odaigahara past qua indeling zo op Helplessness Blues naast nummers als The Plains/Bitter Dancer en The Shrine/An Argument. Je zou haast zeggen dat nummers met een '/' in de titel duidelijk maken dat ze uit twee delen bestaan. En ja, dat klopt effectief. Het is telkens een combinatie van drafts van twee songs die uit het hoofd van Robin Pecknold, één van de beste songwriters van deze planeet, ontsproten zijn.
Met If You Need To, Keep Time On Me volgt de grootste hit van het album op basis van Spotify listens, maar ik vind dit eigenlijk het minst boeiende nummer van de hele plaat.
Mearcstapa geeft een opzetje naar één van mijn favoriete nummers aller tijden, On Another Ocean (January/June). Dat middenstuk is om van te watertanden. Dit is muziek waarvan ik niet begrijp hoe je ze kan bedenken. Fool's Errand is ook hitwaardig. In I Should See Memphis horen we de walvisversie van Robin's stem en met de titelsong wordt het album mooi afgesloten.Ik zou zeggen: spits de oren en geniet van deze engelenstem.
Disclaimer: Eerlijkheidshalve wil ik bekennen dat dit album mij wel enkele luisterbeurten heeft gekost om er oprecht van te kunnen genieten, en nu is het één van mijn favoriete albums van vorig decennium. Ik zou kunnen begrijpen dat velen dit maar niets vinden. Zeker als je niet houdt van het genre, kan je in eerste instantie afknappen op de sound. Ik moet wel zeggen: de eerste die de vergelijking met bands als Bear's Den maakt, mag het afbollen.
In het genre ben ik van zo goed als geen enkele andere band fan. Fleet Foxes is voor mij veel meer dan de simpele folk/indie rock. Zelf vond ik er zoals vermeld de eerste paar keren niet heel veel aan. Als je een hekel hebt aan zacht gitaarwerk, dan is dit album mogelijk niets voor jou.
Laatst bewerkt:
