Voor mij is het in twee grote delen: voor 2004 en erna.
In mijn tijd als kleine pagadder (jaren 90) veel de Top Hits, Best Dance, Dance Train cd's en al dat gedoe geluisterd. Dan van mijn 12 tot 15 jaar (1999-2002) héél veel nu-metal (aka Linkin Park, Limp Bizkit, Mudvayne, Slipknot...), hip-hop/rap (Wu-Tang Clan, Cypress Hill, Dr. Dre, Snoop Dogg...), metal (Metallica, Anthrax,...). Veel via vrienden op school. Ook de tijd van Napster en Kazaa toen en er gingen op school dus wel veel cd-r's rond
. Laat me zeggen dat daarvan niks meer overblijft buiten een occasionele Metallica luisterbeurt.
Daarna een korte techno fase van een dik jaar. Héél veel livesets gedownload van DJ Rush, Chris Liebing, Adam Beyer, Dave Clarke... en wie weet ik nog allemaal. Ook hier blijft niet veel meer van over buiten een nummer dat ik sporadisch nog eens opleg.
-
In 2004 via Housewife en Victory van Daan de meer 'alternatieve' muziek leren ontdekken en ik kan zeggen dat dit een belangrijk moment was. Het album Victory heb ik indertijd echt weken aan een stuk gedraaid tot ik elke noot en letter vanbuiten kende. Vervolgens zijn andere platen allemaal aangeschaft (waren er nog maar 2 andere toen). Dan zijn band Dead Man Ray beginnen luisteren. Zo bij dEUS terechtgekomen en Evil Superstars. En vervolgens voort naar wat nu veel van mijn huidige favorieten zijn zoals Radiohead, QOTSA, NIN, Massive Attack...
Vanaf 2007 ging dat over naar een tijd waarin ik massaal veel luisterde naar muziek uit de jaren 60, 70 en 80. De klassiekers zeg maar. Ook hier zijn veel favorieten uit voortgekomen zoals David Bowie, Neil Young, The Beatles, Pink Floyd, The Rolling Stones, The Stooges, The Velvet Underground, The Smiths...
The Beatles vind ik uiteraard geniaal en daar is genoeg over gezegd maar laat me hier toch nog even stilstaan bij twee andere artiesten waar ik veel liefde voor heb nl.:
- David Bowie: de periode 1969-1974 is goed en ook van het bekendste maar van Young Americans tot Scary Monsters was gewoon één lange periode van pure genialiteit. Hoe die gemakkelijk van het ene naar het andere genre overging zonder veel problemen en er volledig zijn eigen ziel in wist te leggen. Zowel Station To Station als Low zijn zulke visionaire, vooruitstrevende meesterwerken. Zijn verdere werk in de jaren 80 vind ik minder maar Outside uit 1995 is een miskend meesterwerk. Ook The Next Day en Blackstar zijn voor mij geniale platen. Beiden zijn de eerste albums van hem waarvan ik de release heb meegemaakt en dat maakt natuurlijk deel uit van de beleving. Het wachten op die platen. Blackstar staat voor mij op zelfde hoogte als Low en Station To Station.
- Neil Young: ook deze man weet met zijn tijd mee te gaan. Geniaal in de jaren 70, misschien wat miskend in de jaren 80 en weer relevant in de jaren 90. De laatste jaren heel wat albums uit zijn archief uitgebracht die nog eens zijn veelzijdigheid in de kijker zetten.
Die jaren was ik 17 tot 21 jaar en dus veel belangrijke momenten in mijn leven. Daarmee dat hier een 'basis' is gevormd, zeg maar, waar ik naar blijf terugkeren en die ik niet beu word.
Even daarna zijn er nog uitstapjes geweest naar andere genres met artiesten die ik ook nu nog altijd opleg:
- voornaamste daarvan is de (experimentele) elektronische muziek uit de Warp stal: Autechre, Boards Of Canada, Flying Lotus maar ook Pole, Gas, Amon Tobin.
- een ander belangrijk zijpad is krautrock en aanverwanten zoals Neu, Harmonia, Kraftwerk, Can, Silver Apples, Suicide, Martin Rev.
Dus in al die tijd zijn er telkens wat favorieten bijgekomen uit verschillende genres. In 2009 beginnen werken en dan eigenlijk minder tijd en eerlijk gezegd ook minder zin gehad om echt nog veel dingen te zoeken en te ontdekken. Mede dankzij het internet is het aanbod zo groot en breed geworden. Ja, je moet goed zoeken. Muziek is belangrijk in mijn leven maar ondertussen gaat kwaliteit boven kwantiteit voor mij. Ik hou het liever bij een beperktere selectie die ik nooit beu word dan nog eens x aantal albums te kopen die na een jaartje stof liggen te vergaren.
Al moet ik zeggen dat er nog drie momenten zijn waardoor ik echt door een artiest werd weggeblazen:
- in 2011 Spacemen 3 ontdekt en wow, wat een sound. Iets wat ik nog niet eerder gehoord had. Een unieke, psychedelische sound. Een samenwerking waar het geheel meer is dan de som van de delen.
- in 2013 Roxy Music ontdekt. Ook hier weer een unieke sound. Er zijn twee Roxy Musics: voor en na de hiatus. Maar wat een creativiteit, wat een songs. Ik kocht ineens hun Complete Studio Recordings boxset wat een sprong in het onbekende was maar het is mij zo, zo goed bevallen.
- in 2019 Tortoise ontdekt. Ook deze groep heeft een unieke sound. Je merkt duidelijk een evolutie doorheen hun albums. Maar telkens typisch Tortoise.
Hoe ik telkens bij nieuwe bands uitkwam? Vooral internet. Mijn ouders zijn totaal niet muzikaal aangelegd en buiten enkele vinyl singles van The Beatles e.d. viel er in hun muziekcollectie niet veel te rapen voor mij. Ook in mijn vriendenkring zijn er weinigen die met muziek bezig zijn. Radio boeit me ook niet. Die luister ik enkel op het werk. Ik ben dus ook totaal niet meer mee met de nieuwste trends.
Maar dat vind ik niet erg; Ik zit nu in mijn eigen 'cocon' waarin ik weet wat ik goed vind en kan van blijven genieten en af en toe zal er nog wel eens iets mijn pad kruisen wat me wegblaast maar die kans wordt mettertijd kleiner heb ik zo het gevoel
.