clercqie
Well-known member
Ladies and gentlemen: welcome to the Atlantic Ocean!
https://www.youtube.com/playlist?list=PLryJ-4UNwXnfNR1h7RHPT2_TT6hu91G1o
Vooraleer ik zelf afsteek, laat ik het woord aan mensen die er echt iets van kennen, de mannen van Clone:
Techno, dat zegt de meesten wel iets maar wat is Electro? Wel, zie deze specifieke (sub-)stijl als de kruising tussen George Clinton (Parliamant/Funkadelic) en Kraftwerk, vooral dan ten tijde van Computer World (die super-droge, rigide percussie!). Begin jaren ‘80 hebben in New York coole mannen als Africa Bambataa met deze invloeden de fundamenten van de hiphop gelegd, in Detroit is Juan Atkins (Cybotron) ermee aan de slag gegaan om de blauwdruk van de techno te leggen.
Techno is in de Motor City blijven evolueren en zeker in de jaren ‘90 geëxplodeerd. Frontrunners van de beweging waren het Underground Resistance-collectief en al hun geäffilieerden. Bij de belangrijkste releases op dit label behoorde de output van Drexciya: harde, ruwe, militante tracks uitgevoerd door een mysterieus duo producers, met bijgesloten aan de originele vinyluitgaves kleine hints en puzzelstukjes die wezen op een groter verhaal achter de muziek:
Gaandeweg doorheen de jaren ‘90 is hun output van singles wat stilgevallen, maar dan volgt in 1999 hun debuut full-length album op het techno-instituut Tresor. We horen hier een verschuiving in de sound in vergelijking met voorheen: het mag allemaal iets zachter, melodieuzer, gevarieerder ook, zijn. Conceptueel gunnen Stinson en Gerold de luisteraar een volledige kijk op de onderwater-wereld van de Drexciyans; zie hiervoor de evocatieve track titels (ga nooit duiken zonder dat je je Funk Release Valves bij de hand hebt!!).
thevinylfactory.com
In 2002 volgt een explosie aan albums gelinkt aan het project: de Storms-serie, waaronder twee officiële Drexciya albums en een resem aan releases onder zijprojecten. De bekendste hiervan is ongetwijfeld The Other People Place – Lifestyles of the Laptop Cafe, een album dat nu aanzien wordt als een van de mooiste releases op het Warp-label ooit. Ik raad iedereen die gebeten is door Neptune’s Lair aan om ook eens te duiken in deze zijprojecten.
Maar dan slaat het noodlot toe: James Stinson sterft aan hartcomplicaties in het najaar 2002 en laat een muzikaal nalatenschap van jewelste na. 32 jaar was hij….
Er zijn parallellen te trekken met een andere Detroit-legende die ook veel te vroeg is heengegaan.
Om nog even terug te komen op Neptune’s Lair zelf, waarom dit album als mijn AOTW? Zoals bij iedereen van mijn voorgangers hier was het wikken en wegen en vele nachten wakker liggen van deze verschrikkelijk moeilijk te maken keuze. Ik wou naast een straf album op zich ook een keuze die kan dienen als een ambassadeur voor één van mijn favoriete muziek-genres in geheel. Wat spreekt me aan aan echt goede techno? Het is voor mij heel pure muziek, heel transparant in de zin dat alle individuele elementen er duidelijk uit te pikken zijn. Maar zoals bij vele andere kunstdisciplines zit genialiteit in de eenvoud. Ik vind de melodieën op deze plaat simpel, ja, maar ze blijven me echt bij. Er gaat ook een warmte van uit dankzij de geweldige textuur die uit de analoge synths komt, en ik krijg bij Drexciya op veel vlakken eenzelfde gevoel als een jazz-quartet dat uitstekend samenspeelt en kan improviseren. Dit is niet zomaar hetzelfde Fruity Loops loopje ad nauseum op repeat. Hoewel repetitiviteit in het algemeen natuurlijk wel een hoofdkenmerk van techno en andere dance music is. Een ander woord voor techno en electro, zeker als ze uit Detroit komt is ‘machine funk’. Ik kan mij heel goed in deze term vinden. Er gaat hier een soort onweerstaanbare groovy “blackness” van uit, die veel eerbetoon uitstraalt aan de lineage van zwarte muziek: funk, soul, jazz… Hierdoor ook denk ik dat dit voor liefhebbers van deze andere genres zoals er hier wel enkele rondhangen op het forum een mooie ontdekking of een aangename luisterbeurt kan zijn. Ik ben heel benieuwd naar de respons op dit album dat me toch na aan het hart ligt..
In elk geval, enjoy the ride.
Drexciya, out.
@BlackOccult : voor de BG-playlist mag het het weergaloze Funk Release Valves zijn
https://www.youtube.com/playlist?list=PLryJ-4UNwXnfNR1h7RHPT2_TT6hu91G1o
Vooraleer ik zelf afsteek, laat ik het woord aan mensen die er echt iets van kennen, de mannen van Clone:
Techno, dat zegt de meesten wel iets maar wat is Electro? Wel, zie deze specifieke (sub-)stijl als de kruising tussen George Clinton (Parliamant/Funkadelic) en Kraftwerk, vooral dan ten tijde van Computer World (die super-droge, rigide percussie!). Begin jaren ‘80 hebben in New York coole mannen als Africa Bambataa met deze invloeden de fundamenten van de hiphop gelegd, in Detroit is Juan Atkins (Cybotron) ermee aan de slag gegaan om de blauwdruk van de techno te leggen.
Techno is in de Motor City blijven evolueren en zeker in de jaren ‘90 geëxplodeerd. Frontrunners van de beweging waren het Underground Resistance-collectief en al hun geäffilieerden. Bij de belangrijkste releases op dit label behoorde de output van Drexciya: harde, ruwe, militante tracks uitgevoerd door een mysterieus duo producers, met bijgesloten aan de originele vinyluitgaves kleine hints en puzzelstukjes die wezen op een groter verhaal achter de muziek:
Voor de liefhebbers van dit soort ongein, er is onlangs ook een comic (ahum, excuseer, “graphic novel”) van verschenen.
Gaandeweg doorheen de jaren ‘90 is hun output van singles wat stilgevallen, maar dan volgt in 1999 hun debuut full-length album op het techno-instituut Tresor. We horen hier een verschuiving in de sound in vergelijking met voorheen: het mag allemaal iets zachter, melodieuzer, gevarieerder ook, zijn. Conceptueel gunnen Stinson en Gerold de luisteraar een volledige kijk op de onderwater-wereld van de Drexciyans; zie hiervoor de evocatieve track titels (ga nooit duiken zonder dat je je Funk Release Valves bij de hand hebt!!).
Why Drexciya's debut Neptune's Lair is still one of the most important techno records ever made
This week we look at clandestine techno duo Drexciya and their 1999 debut LP Neptune's Lair. Strapped into the diving bell, The Vinyl Factory's Patrick Ryder takes a subterranean plunge to reveal just how many fathoms deep the legacy of this seminal recording goes.
thevinylfactory.com
In 2002 volgt een explosie aan albums gelinkt aan het project: de Storms-serie, waaronder twee officiële Drexciya albums en een resem aan releases onder zijprojecten. De bekendste hiervan is ongetwijfeld The Other People Place – Lifestyles of the Laptop Cafe, een album dat nu aanzien wordt als een van de mooiste releases op het Warp-label ooit. Ik raad iedereen die gebeten is door Neptune’s Lair aan om ook eens te duiken in deze zijprojecten.
Maar dan slaat het noodlot toe: James Stinson sterft aan hartcomplicaties in het najaar 2002 en laat een muzikaal nalatenschap van jewelste na. 32 jaar was hij….
Er zijn parallellen te trekken met een andere Detroit-legende die ook veel te vroeg is heengegaan.
Om nog even terug te komen op Neptune’s Lair zelf, waarom dit album als mijn AOTW? Zoals bij iedereen van mijn voorgangers hier was het wikken en wegen en vele nachten wakker liggen van deze verschrikkelijk moeilijk te maken keuze. Ik wou naast een straf album op zich ook een keuze die kan dienen als een ambassadeur voor één van mijn favoriete muziek-genres in geheel. Wat spreekt me aan aan echt goede techno? Het is voor mij heel pure muziek, heel transparant in de zin dat alle individuele elementen er duidelijk uit te pikken zijn. Maar zoals bij vele andere kunstdisciplines zit genialiteit in de eenvoud. Ik vind de melodieën op deze plaat simpel, ja, maar ze blijven me echt bij. Er gaat ook een warmte van uit dankzij de geweldige textuur die uit de analoge synths komt, en ik krijg bij Drexciya op veel vlakken eenzelfde gevoel als een jazz-quartet dat uitstekend samenspeelt en kan improviseren. Dit is niet zomaar hetzelfde Fruity Loops loopje ad nauseum op repeat. Hoewel repetitiviteit in het algemeen natuurlijk wel een hoofdkenmerk van techno en andere dance music is. Een ander woord voor techno en electro, zeker als ze uit Detroit komt is ‘machine funk’. Ik kan mij heel goed in deze term vinden. Er gaat hier een soort onweerstaanbare groovy “blackness” van uit, die veel eerbetoon uitstraalt aan de lineage van zwarte muziek: funk, soul, jazz… Hierdoor ook denk ik dat dit voor liefhebbers van deze andere genres zoals er hier wel enkele rondhangen op het forum een mooie ontdekking of een aangename luisterbeurt kan zijn. Ik ben heel benieuwd naar de respons op dit album dat me toch na aan het hart ligt..
In elk geval, enjoy the ride.
Drexciya, out.
@BlackOccult : voor de BG-playlist mag het het weergaloze Funk Release Valves zijn
!!
.
