Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven. Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
BoekenWelk fictieboek heb je net uitgelezen en wat vond je ervan?
Shirley Jackson - We Have Always Lived In The Castle
Ik heb het werk van Jackson altijd een beetje links laten liggen omdat ik haar vooral associeer met horrorverhalen, een genre dat ik weinig tot niet lees, aangezien haar bekendste werk The Haunting of Hill House is. Uiteindelijk toch dit boek van haar gelezen omdat het kort is en ik de titel heel goed vind.
Hoewel ik geen erg hoge verwachtingen had, blijkt dit een van mijn favoriete boeken te zijn die ik dit jaar al gelezen heb. Ik heb het in twee lange sessies uitgelezen. Jackson kan echt heel goed schrijven, de sterkte van het boek was hoe ze ondanks de vrij simpele taal een beklemmende, rare atmosfeer kon oproepen door soms ineens een vreemd woord of zin te kiezen en geleidelijk aan je perspectief op de personages veranderde. Dat zorgde er ook voor dat het relatief simpele verhaal toch wel vrij creepy was. ik denk dat Marie Katherine Blackwood, het hoofdpersonage en de verteller, me nog lang gaat bijblijven.
Claus is zich posthuum aan het ontpoppen tot een van mijn meest geprezen auteurs.
Ook in De Geruchten maken we kennis met een resem aan uit-het-leven-gegrepen figuren die hun vermakelijke visie geven op de vreemde gebeurtenissen die in het dorp plaatsvinden nadat een jonge deserteur, René Catrijsse, onaangekondigd terugkeert van de koloniale oorlog in Congo.
De manier waarop Congolezen in deze roman worden neergezet is lang niet onproblematisch, maar dat kan ik nog kwijten aan het feit dat we deze fragmenten te zien krijgen door de ogen van de bekrompen, weinig wereldlijke dorpelingen.
Wat minder vergevingsgezind ben ik voor sommige erotische scènes: de manier waarop zowat alle vrouwen omgaan met hun eigen seksualiteit is weinig geloofwaardig en lijkt meer te zijn ingegeven door een simplistische mannelijke fantasie dan door een schrijver die de diepste gedachten en verlangens van zijn eigen creaties wil opgraven om deze op het blad tot uitdrukking te brengen.
Claus blijft echter een grote meneer, en dit punt van kritiek zal me zeker niet ervan weerhouden om nog meer van zijn boeken op te zoeken.
Amai, wa was me da, joeng. Dialogen in superzwaar Liers dialect, gelukkig ben ik van Antwerpen dus het meeste verstond ik nog wel maar toch herhaaldelijke malen strofes moeten herlezen voor de duidelijkheid.
Helaas een zeer ongelukkige introductie tot Felix Timmermans want ik vond dit boek echt ongelooflijk saai. Geen plot, geen climax, geen drama, niks eigenlijk. Behalve paginalange herhalingen over de schoonheid der natuur. Zonneschijn maakt Pallieter superblij, regen maakt Pallieter superblij, sneeuw maakt Pallieter superblij. Oke dan. Elk weersverschijnsel zorgt voor een ongelooflijk divers kleurenpallet dat zich openbaart en voor opperste vervoering en verrukking zorgt. Begon na een tiental pagina's serieus te vervelen omdat het uiteindelijk tot niets leidt.
Ik vond Felix wel zeer knap schrijven, met hele mooie zinnen, strofes en alineas. Bij tijden echt een genot. Dat dan weer wel.
Felix Timmermans - Boerenpsalm
In tegenstelling tot Pallieter, wist ik van dit boek wel ontzettend te genieten. In plaats van een ode aan de natuur, hebben we een soort ode aan de boer. We volgen Boer Wortel van jonge twintiger tot oude grijzaard. Met alle positieve en negatieve ervaringen (en dat zijn serieus wat negatieve ervaringen), en zijn kijk erop. Zeer meelevend, meeslepend en emotioneel betoog. Einde 19e eeuw, dus het leven is zeker niet makkelijk met kindersterfte, 6 dagen op 7 hard werken, miserie, drank, de Kerk, bijgeloof, vroegtijdige sterftes. Timmermans weet op heel meesterlijke wijze de gebeurtenissen te doen resoneren bij de lezer. Ondanks alles kijkt Wortel toch voornamelijk met een positief en optimistisch gevoel naar het leven, vooral dankzij zijn liefde voor de boerenstiel.
Zoals hij zelf zegt: "Ik ben maar nen armen boer en al heb ik veel miserie gehad, toch is het boerenleven het schoonste leven dat er bestaat."
Bedankt @Avondland om dit boek op mijn radar te brengen, zonder twijfel een van de betere boeken (ondanks dat het zo kort is) die ik gelezen heb. Een oververdiende 5-sterren rating op Goodreads.
Amai, wa was me da, joeng. Dialogen in superzwaar Liers dialect, gelukkig ben ik van Antwerpen dus het meeste verstond ik nog wel maar toch herhaaldelijke malen strofes moeten herlezen voor de duidelijkheid.
Helaas een zeer ongelukkige introductie tot Felix Timmermans want ik vond dit boek echt ongelooflijk saai. Geen plot, geen climax, geen drama, niks eigenlijk. Behalve paginalange herhalingen over de schoonheid der natuur. Zonneschijn maakt Pallieter superblij, regen maakt Pallieter superblij, sneeuw maakt Pallieter superblij. Oke dan. Elk weersverschijnsel zorgt voor een ongelooflijk divers kleurenpallet dat zich openbaart en voor opperste vervoering en verrukking zorgt. Begon na een tiental pagina's serieus te vervelen omdat het uiteindelijk tot niets leidt.
Ik vond Felix wel zeer knap schrijven, met hele mooie zinnen, strofes en alineas. Bij tijden echt een genot. Dat dan weer wel.
Felix Timmermans - Boerenpsalm
In tegenstelling tot Pallieter, wist ik van dit boek wel ontzettend te genieten. In plaats van een ode aan de natuur, hebben we een soort ode aan de boer. We volgen Boer Wortel van jonge twintiger tot oude grijzaard. Met alle positieve en negatieve ervaringen (en dat zijn serieus wat negatieve ervaringen), en zijn kijk erop. Zeer meelevend, meeslepend en emotioneel betoog. Einde 19e eeuw, dus het leven is zeker niet makkelijk met kindersterfte, 6 dagen op 7 hard werken, miserie, drank, de Kerk, bijgeloof, vroegtijdige sterftes. Timmermans weet op heel meesterlijke wijze de gebeurtenissen te doen resoneren bij de lezer. Ondanks alles kijkt Wortel toch voornamelijk met een positief en optimistisch gevoel naar het leven, vooral dankzij zijn liefde voor de boerenstiel.
Zoals hij zelf zegt: "Ik ben maar nen armen boer en al heb ik veel miserie gehad, toch is het boerenleven het schoonste leven dat er bestaat."
Bedankt @Avondland om dit boek op mijn radar te brengen, zonder twijfel een van de betere boeken (ondanks dat het zo kort is) die ik gelezen heb. Een oververdiende 5-sterren rating op Goodreads.
Pallieter is inderdaad niet de beste introductie tot Timmermans, Boerenpsalm raakt je wel meteen in de ziel en ik ben blij dat het boek je beviel. Een van de mooiste gedichten in onze taal komt ook van zijn hand:
De kern van alle dingen
is stil en eindeloos.
Alleen de dingen zingen.
Ons lied is kort en broos.
En donker zingt mijn bloed,
van heimwee zwaar doorwogen.
Ik zeil langs regenbogen
Gods stilte tegemoet.
Met U zijn er geen verten meer
en alles is nabij.
Des levens aanvang glinstert weer,
geen gisteren en geen morgen meer,
geen tijd meer en geen uren,
geen grenzen en geen muren;
en alle angst voorbij,
verlost van schaduw en van schijn,
wordt pijn en smart tot vreugd verheven!
Hoe kan het zoo eenvoudig zijn!
Hoe kan het leven Hemel zijn,
met U, o kern van alle leven!
Ik weet het niet, ik vind geen naam,
ik krijg het met geen woorden saam
wat er nu omgaat in mijn ziele.
Is het soms blijdschap? Is ‘t verdriet?
Of allebei? En ook weer niet …
Ik kan slechts zwijgend knielen.
In het boek wordt de wereld geteisterd door een virus. Vrouwen kunnen dragen zijn, maar worden niet ziek. De meeste mannen sterven.
Dit boek was voor mij een echte page-turner. Het wordt verteld uit het perspectief van verschillende vrouwen in verschillende walks of life en via hen leer je hoe de wereld veranderd door het gebrek aan mannen en hoe de samenleving geherstructureerd moet worden. Er zijn net genoeg details om een beeld te scheppen, maar niet zoveel dat het saai wordt.
De sterkste scène van het boek voor mij was wanneer een man een huis binnen dringt ergens in the middle of nowhere met hoop zich te verschuilen, maar er woont al een vrouw en zij kan hem met niets anders dan woorden en de kans dat ze drager is van het virus intimideren.
Thief of Time - Terry Pratchett (Discworld #26)
Een topper van Pratchett uit de Death series. Mensen verpersoonlijken constant concepten. Tijd, goden, mythes, ...
Maar wat betekent het om mens te zijn? In deze novel krijgen we op ons bord: de apocalypse en de 5 riders of the Apocalypse (Death, War, Famine, Pestilence and ???), het leven van een schooljuf met een hoek af, Pratchetts versie van Shangri La en wijze kung fu monniken.
Meeslepend verhaal over een geesteszieke man die in een Fins plattelandsdorpje terecht komt en hoe de bewoners op zijn gedrag reageren. Ik werd er vanaf het begin in meegezogen en kon het boek bijna niet wegleggen. Niet al te dik, vlotte pen, leuk en origineel verhaal.
Echt een aanrader vond ik en ga van de auteur zeker nog iets lezen.
Peter McLean - Priest of Bones (War for the Rose Throne #1)
Het gaat over een Thomas die lichtjes getraumatiseerd terugkomt van de oorlog (waarin hij een regiment leidde), om zijn criminele activiteiten te hervatten in zijn thuishaven. Hij is bendeleider en beheerst(e) een wijk in de stad. Tijdens zijn afwezigheid werd de bende en de wijk gerund door zijn tante.
Hij heeft een gekke, aggresieve broer die mee met hem in de oorlog was en deze broer krijgt tot zijn eigen verbazing geen leiderspositie of enige verantwoordelijkheid van Thomas. Hij is hierdoor zeer teleurgesteld want hij beseft zelf niet hoe gek en aggresief hij is. Na hun terugkeer probeert Thomas weer de controle over de wijk te krijgen en neemt hij het op tegen enkele andere bendes.
Thomas houdt van racepaarden en heeft/had er zelf eentje, ondanks zijn criminele activiteiten heeft hij een moreel kompas, hij houdt ook van brandy en is eigenaar van een bar die functioneert als HQ voor de bende. In die bar komt een dame werken die een spionne voor de Kroon blijkt te zijn. Thomas en de spionne trouwen.
Als je je nu afvraagt of ik Peaky Blinders seizoen 1 aan het samenvatten ben, of dit boek, dan is het antwoord: beiden. De auteur stelt dat het verhaal geinspireerd werd door PB maar ik durf eerder zeggen dat het bijna gekopieerd is.
Goed, gelukkig ben ik grote fan van Peaky Blinders en het hele criminele aspect was wel aangenaam om volgen. Probleem is dat alles vanuit 1e PV verteld wordt en de auteur's zwakke punten worden hierdoor extra benadrukt: veel tell en wenig show, veel referenties naar traumatische ervaringen (herhalingen!) zonder effectieve flashbacks om ons te tonen waarom dit traumatisch was, de andere karakters zijn weinig uitgewerkt en op enkele uitzonderingen na zijn het eigenlijk gewoon namen, ook de wereld in het algemeen krijgt weinig aandacht. Ook het plot met de spionne is met momenten slecht uitgewerkt en onlogisch.
Al bij al een verhaal met veel potentie maar dat eigenlijk toch grotendeels mislukt. Het was een vrij kort boek voor een Fantasy (350 pagina's) en ik meen toch dat dit verhaal gebaat was bij een langer boek, maar dan met 3e PV en verschillende personages om zo meer diepgaande personages en verhaallijnen te hebben.
Ik zal wegens de potentie het volgende boek nog een kans geven (blijft vrij kort met 360 pagina's), wie weet doet Peter McLean het ditmaal beter.
Magnifieke apotheose.
Zo spannend dat ik me weer moest dwingen om het boek neer te leggen en te gaan slapen. Wat een denderend tempo.
En verdomme, ik zal het missen het lezen van deze reeks.
Over een paar dagen eens mijn bedenkingen neerpennen in het fantasy-topic als het allemaal wat bezonken is -en als ik kan gebruik maken van een toetsenbord -
The Last Hero - Terry Pratchett (Discworld #27, Rincewind series)
Een kort maar krachtig verhaal over een van Pratchet's amusantste parodieen. Komen ook aan bod: Spaceflight, Goden, Prometheus, Da Vinci.
Wij, Duitsers van Alexander Starrit. Geen dik boek, maar een heel indrukwekkend werk waar een opa een lange brief schrijft aan zijn kleinzoon wat hij in de oorlog had meegemaakt. De focus ligt op een periode in de herfst van 1944, waar de chemiestudent annex artillerist tijdelijk met een aantal kameraden losraakt van de troep en in Niemandsland verdwaalt. Hij ziet dingen waarmee hij in het reine wil komen; niet dat hij zijn geweten wil sussen maar hij wil het een plaats geven. Tussen de stukken brief reageert de kleinzoon en verteld wat over zijn grootvader na de oorlog en hoe hij in Heidelberg met succes een apotheek uitbaat en hoe hij zijn laatste jaren beleeft.
200 pagina's, maar een prachtig werk. Aanrader voor WOII-nutters.
Nu, met oog op de LOTR-serie in september, eens beginnen aan The Silmarillion van J.R.R. Tolkien.
Peter McLean - Priest of Lies (War for the Rose Throne #2)
Peter McLean - Priest of Gallows (War for the Rose Throne #3)
Zoals eerder vermeld dus nog een kans gegeven wegens de potentie van het verhaal, en het niveau verbeterd toch zienderogen in boek 2 al blijven er serieus wat werkpunten aan dat boek, onder andere het vele herhalen van dingen die reeds geweten zijn, stoot na een tijd tegen de borst.
Boek 3 daarentegen is echt heel goed. Afin, niet op literair vlak ofzo maar qua actie, spanning en intrige is dit wel van de bovenste plank. McLean's schrijfkunsten worden met elk boek beter, en de potentie in het verhaal wordt ten zeerste benut.
Toevallig komt het 4e (en laatste) boek pas morgen uit, ik had gedacht dat het reeds uit was. Gelukkig moet ik niet te lang wachten, want ik wil nu echt wel weten hoe het afloopt.
Shirley Jackson - We Have Always Lived In The Castle
Ik heb het werk van Jackson altijd een beetje links laten liggen omdat ik haar vooral associeer met horrorverhalen, een genre dat ik weinig tot niet lees, aangezien haar bekendste werk The Haunting of Hill House is. Uiteindelijk toch dit boek van haar gelezen omdat het kort is en ik de titel heel goed vind.
Hoewel ik geen erg hoge verwachtingen had, blijkt dit een van mijn favoriete boeken te zijn die ik dit jaar al gelezen heb. Ik heb het in twee lange sessies uitgelezen. Jackson kan echt heel goed schrijven, de sterkte van het boek was hoe ze ondanks de vrij simpele taal een beklemmende, rare atmosfeer kon oproepen door soms ineens een vreemd woord of zin te kiezen en geleidelijk aan je perspectief op de personages veranderde. Dat zorgde er ook voor dat het relatief simpele verhaal toch wel vrij creepy was. ik denk dat Marie Katherine Blackwood, het hoofdpersonage en de verteller, me nog lang gaat bijblijven.
Gezien de zware materie (het verzet van 2 Duitse ouders tegen het naziregime nadat hun zoon al vroeg in de Tweede Wereldoorlog als soldaat stierf) had ik schrik dat dit niet het juiste boek was om in een drukkere periode op het werk te lezen. Het verhaal is op waargebeurde feiten gebaseerd, en hoewel ik mede daarom meer psychologische diepgang en zin voor nuance had verwacht, is dit wel echt een pageturner gebleken.
Misschien wel opmerkelijker dan de inhoud van de roman, is de ontstaansgeschiedenis ervan. Fallada begon vrijwel vlak na de Tweede Oorlog met het schrijven van het manuscript en stierf nog voor het gepubliceerd kon worden. De eerste paar decennia na de oorlog was er weinig interesse naar, zowel vanuit de uitgeverswereld, als vanuit het lezerspubliek. Het is pas ettelijke jaren later dat het een revival kreeg en plots in de Joodse gemeenschap als bestseller de hoogte werd ingestuwd. Voor mij had het een te hoog jong-adolescentengehalte, maar het deed ook wel deugd om in alle hectiek eens iets te lezen waarbij je niet te veel zelf de puntjes met elkaar moet verbinden en gewoon kan opgaan in een verhaal over het Goede en het Kwade.
Amazing Maurice and his Educated Rodents - Terry Pratchett (Discworld)
Dit boek is meer naar kinderen/YA gericht, maar is nog steeds een leuk tijdverdrijf als volwassene dankzij Pratchetts schrijfstijl.
Aanrader.
Een week geleden WoT #14 uitgelezen. Even tijd om mijn bevindingen neer te typen.
(De meeste forumleden lezen deze reeks in het Engels, maar ik heb alles in het Nederlands gelezen. Ik zal dus NL en EN door elkaar gebruiken. Mijn Engels is op zich goed, maar sommige nuances zouden me ontgaan. Dan lees ik het liever vertaald door iemand die daarvoor is opgeleid en die de zaken beter kan overbrengen. Maakt niet uit in welke taal je het leest, als je je maar amuseert zou ik zeggen)
Verwacht geen diepgaande analyse. Het is gewoon mijn ervaring. Mijn indrukken van mijn reis in de geweldige wereld van Robert Jordan en Brandon Sanderson.
Leeg. Sinds vrijdag 29 juli voel ik me leeg.
Ik lees de laatste zinnen van WoT #14 en niets zal nog meer hetzelfde zijn. Ok, dat is misschien wat overdreven, maar deze reeks heeft een geweldige indruk op mij achtergelaten. Dagen, weken, maanden zijn de 15 boeken aanwezig geweest in mijn leven. Langer dan eender welke reeks ooit.
Deze post op Reddit. Hiermee is het jaren geleden begonnen. In 2013 of 2014 als ik me niet vergis. Op een willekeurige avond terwijl ik doelloos aan het scrollen was, kwam hij op mijn pad. De afbeelding sprak direct tot mijn verbeelding. In de comments las ik dat dit gebaseerd was op de boekenreeks van Wheel of Time. Een reeks waar ik echt nog nooit van gehoord had, maarja, ik was ook niet direct een die-hard fantasylezer. Enkel LOTR en ASOIAF heb ik binnen dit genre gelezen. Maar deze afbeelding trok mij dus zoals gezegd aan. Als deze fanart al zo goed is, hoe goed moest dan de reeks wel niet zijn? Na wat gegoogel wist ik dat dit een lijvige reeks was die veel fans van ASOIAF ook wel kon aanspreken, maar ook dat deze reeks compleet was. Als ik hieraan zou beginnen zou ik ook weten hoe het verhaal zou aflopen. Geen jarenlang vol spanning wachten op een nieuw verhaal zoals dat bij GRRM helaas het geval is.
Een paar dagen later kocht ik Het Oog Van De Wereld en begon vol goede moed aan het verhaal... Om dan na amper vijftig bladzijden te stoppen. Dit was
nadat Rhand en Tham Emondsveld bereikt hadden na de aanval van de Trolloks.
Ik weet niet waarom, maar ik voelde het niet. Ik kon me niet motiveren om verder te lezen. Ook een volgende poging na een maand of twee verder strandde na een hoofdstuk of vier. Ik denk dat het te maken had met het feit dat er in die eerste hoofdstukken enorm veel namen voorkomen waardoor je constant moet teruggrijpen naar de appendix achter in het boek wat enorm de vaart uit het boek haalt. Neen, het was niet het juiste moment om hieraan te beginnen.
Na een jaar wachten achtte ik de tijd rijp voor poging #3. In de zomer van 2015 zou met mijn lief -nu mijn echtgenote- gaan samenwonen, maar eerst zouden we nog een weekje all in gaan doen in Spanje. De keuze voor mijn 'vakantieboek' is altijd belangrijke keuze. Het moet een goed en spannend boek zijn dat je redelijk makkelijk kan oppikken, maar dat toch dik genoeg is om een aantal dagen mee te gaan. (In dat opzicht is Ken Follet voor mij de ideale auteur. De (eerste twee boeken van de) Kingsbridge- of Century trilogie zijn op dat vlak perfect. Ok, het is geen diepzinnige literatuur, maar heerlijk ontspannend).
De keuze viel terug op Het Oog Van De Wereld. Misschien zou ik in het zonnetje aan het zwembad er wat makkelijker kunnen inkomen. Het was een adults only hotel, dus geen jengelende kinders en loeiharde minidisco met een nog eentonigere en irritantere muziekkeuze dan MNM en Q Music tesamen. En ja. Het lukte. Ik raakte verder dan ooit. Ik moest wel om de drie bladzijden gaan piepen naar de appendix, maar toch. Verder dan ooit.
Het einde van Het Oog Van De Wereld las ik vol spanning uit -al leken sommige zaken echt gekopieerd van LOTR- en ik kocht boek #2... Om weer na een paar hoofdstukken stil te vallen. Ik weet niet waarom. Het begon net spannend te worden en toch was de klik er niet (meer).
Flash Forward naar zomer 2018. Mijn echtgenote was zwanger van onze dochter en we hadden nog een paar maanden van relatieve rust alvorens onze levens totaal op onze kop gezet worden. Maar eerst nog een vakantie met familie en vrienden naar Zwitserland waarbij de keuze voor vakantieboek weer op Het Oog Van De Wereld viel.
Op 18/07 gingen we naar de Manor in Monthey en terwijl mijn vrouw met haar BFF ging shoppen, nestelde ik mij met het genot van een huisgemaakte limonade en abrikozentaart voor 6,6 CHF -ik heb het kassaticket voor die leesperiode gebruikt als bladwijzer - en met stukjes en beetjes vorderde ik door de reeks. Ik raakte ook redelijk vlot door De Grote Jacht, al had ik niet veel tijd om ongestoord te lezen, maar toch het ging vooruit. Onze dochter werd vroeger geboren dan verwacht, maar dat was geen probleem. Terwijl ik midden in de nacht
het gevecht tussen Rhand en Ishamael boven Falme
lees, genieten moeder en onze pasgeboren prinses van een welverdiende slaap. Terwijl ik de suikerbonen naar de collega's van mijn echtgenote breng, spring in binnen in de Fnac om #3 te kopen.
En ook hierin vorder ik gestaag. De Herrezen Draak wordt gezien de omstandigheden relatief snel uitgelezen en dan mag de Schaduw komen. Maar tegelijk met #4 koop ik ook de andere boeken. Niet allemaal tegelijk natuurlijk, maar elke maand een stuk of drie tot ik ze alle 15 heb. De verzameling is compleet. Allemaal hardcover en allemaal dezelfde stijl van cover; de innerlijke verzamelaar wil natuurlijk ook wel wat.
Maar de omstandigheden zitten niet mee. Ons gezinnetje zit diep. Er zijn wat problemen met onze baby; verborgen reflux, slecht slapen, veel ziek, een zoektocht naar het juiste melkpoeder -om dan eenmaal gevonden erachter te komen dat er productieproblemen zijn waardoor we half Europa moeten afzoeken naar apothekers die het nog verkopen. . En toch. Toch slaag ik er af en toe in om wat bladzijden te lezen tussen het slaaptekort door.
Al was het verre van ideaal. Af en toe wat lezen om het boek dan wekenlang terzijde te leggen omdat de puf totaal ontbreekt. Hierdoor wist ik amper nog hoe de vork in de steel zat. Tijdens onze zomervakantie van 2015 probeerde ik nog wat te lezen, maar na een hoofdstuk of drie gaf ik er de brui aan. Ik was de draad totaal kwijt en alhoewel ik al bijna acht maanden bezig was in #4 kwam er maar geen einde in zicht. Het lag aan mij. Het was niet het juiste moment. Teleurgesteld klapte ik op hoofdstuk 51 het boek definitief dicht, maar ik wist dat het geen permanent afscheid was. Ooit. Ooit zouden de sterren juist staan. Ooit zou ik de hele reeks uitlezen. Hoe lang het ook zou duren.
De jaren gingen voorbij. Beetje bij beetje kwam het in de plooi met onze dochter en vonden wij, met het onvermijdelijke vallen en opstaan, als ouder ook onze weg. Ook de zin in het lezen zelf kwam weer wat terug. Toch was het nog niet het goede moment. De eerste kriebels begonnen iets meer dan een jaar geleden toen ik tijdens een online meeting toevallig de boekenkast van een collega op de achtergrond zag; alle boeken van WoT mooi op een rij. Misschien moest ik toch nog eens een poging wagen. Maar eerst moest ik er nog wat meer zin in krijgen. Ik moest echt gemotiveerd raken om die reeks nu toch eens echt uit te lezen.
Dat moment kwam in september. Ik had ergens anders succesvol gesolliciteerd en eind november kon ik aan de slag. Er waren nog wat vakantiedagen op te nemen, dus het ideale moment om te lezen.
Vijfde keer, hopelijk goede keer. Het Oog Van De Wereld ging deze keer wat moeizaam, maar vanaf
iedereen weer bijeenkomt in Caemlin en ze de via de saidinwegen naar Fal Dara reizen
liet het me echt niet meer los. Ook het lezen van De Grote Jacht was top. Ik keek in die periode echt uit naar 's avonds, want dan kon ik rustig verder lezen. In dat boek beleefde ik ook het eerste echte kippenvelmoment:
Hoofdstuk 37. Rhand die andere levenslopen/realiteiten ziet. Flicker. Ik win opnieuw, Lews Therin. Soms kwam Moiraine hem halen, soms niet Flicker. Hij stierf als een koning. Flicker. Hij stierf als een bedelaar terwijl hij langzaam wegrotte door de smet. Flicker. Hij trouwde met Egwene. Flicker. Hij stierf eenzaam. Flicker flicker flicker flicker,....
Gewoonweg prachtig.
Boek #3 vond ik iets minder goed dan bij de eerste leesbeurt, maar nog steeds goed. Terwijl ik aan #4 begon, vastbesloten om dit keer wel verder te raken dan twee jaar eerder, begon ik ook op mijn nieuwe werk. Net toevallig de dag dat de Coronamaatregelen serieus verscherpt werden. Ik kreeg mijn laptop en de opdracht om de komende weken thuis te werken. De persoon die mij ging opleiden had door de eindejaarsdrukte weinig tijd voor mij, dus ik moest er niet van verschieten om de eerste dagen weinig bezigheid te hebben.
Dat was leuk voor een paar dagen, maar daarna had ik het ook wel gezien. Kerstperiode brak aan en ik verloor mijn focus op de reeks. Ik stopte ongeveer een derde ver in #4.
Het zou toch niet waar zijn, zeker? Alweer moeten stoppen. Het wou weer niet lukken. Was het opnieuw weer niet de juiste periode? Lag het niet aan mij?
Januari brak aan, en bracht op werkvlak geen verandering; blijf vooral thuis. Zodra we deftig kunnen overdragen aan u, laten we het weten, maar het zal niet voor de komende dagen zijn.
Tja, wat kan ik doen. Ik kan niet elke dag blijven zagen, ze zeggen altijd hetzelfde. En constant alleen maar handleidingen lezen, wel dat houdt ook op op een bepaald punt. Foert. Misschien is dit het punt om verder te lezen in WoT.
Ik zette mij achter mijn bureau, mijn laptop aan en mijn kopie van #4 in de hand. Zodra ik een opdracht kreeg, zou ik aan de slag gaan, maar als zij mij na herhaaldelijk vragen nog steeds geen input geven, wel dan trek ik mijn plan wel. Er zijn dagen geweest dat er geen enkele mail of taak binnenkwam -"We zijn ermee bezig, we laten u zsm iets weten" -. Ok dan... Dan lees ik wel; muisstille omgeving, tijd genoeg om echt in gang te raken, en echt ervoor zorgen dat als ik stopte, dat dat bij het begin van een nieuw hoofdstruk was en niet in het midden ervan zodat ik de draad niet zo makkelijk kwijtraakte. Ook 's avonds kon ik lezen, maar enkel als mijn vrouw al naar bed ging. Als de tv opstond lukte het niet.
Ook werd mij door iemand op dit forum het Wot Compendium aangeraden. Een spoilervrije wie-is-wie per boek. Ideaal!
Boek #4 zorgde ook voor het tweede kippenvelmoment
Rhand die de geschiedenis van de Aiel beleeft in Rhuidean
. Ongelofelijk dat ik dit de eerste keer niet opmerkte. Dit fragment zorgde ook voor de echte, definitieve klik. Wat er ook zou gebeuren, ik zou niet meer loslaten. Wat een heerlijke lore. Het leek alsof met dat fragment de scope zoveel groter werd. De wereld zoveel meer uitgebreid. Op dat moment werd het verhaal echt volwassen voor mij.
Al snel nadien passeerde ik de grens van hoofdstuk 51. Vanaf nu zou het allemaal nieuw zijn. Ik kon niet wachten.
Dezelfde dag nog las ik het boek uit. Beste boek tot nu toe. Ook #5, #6 en #7 werden verslonden. Hoog niveau, al waren er geen kippenvelmomenten.
En dan kwam #8. Het Pad Der Dolken. Het kortste boek uit de reeks -proloog buiten beschouwing gelaten, maar hier heb ik het langste over gedaan. Het verhaal trappelde ter plaatse. Hetzelfde met #9, alhoewel dat met
het zuiveren van Saidin
toch een van de betere eindes kende. Met dit einde had #10, Viersprong Van De Schemering dus alle potentieel om het verhaal weer op de rails te zetten. Bij het lezen van de flaptekst had ik echt het gevoel dat er een uitgebreid vijfsterrenbuffet stond te wachten.
Dat was het echter niet. het leek eerder op een schamel buffet in een hotel dat mikt op Engelsen die in Spanje een zuipvakantie willen. #10 was dus teleurstellend, maar had al opgevangen dat veel lezers dit als een van de mindere beschouwen, dus de teleurstelling viel al bij al mee.
Boek #11 begon wat moeizaam, maar halverwege was de trein weer als vanouds vertrokken om geen moment meer stil te vallen. Vol verwachting op naar #12 wat voor mij het beste boek uit de hele reeks was. Topmoment na topmoment en een verschroeiend tempo.
Rhand die door een bevrijde Semirhaege gedwongen wordt om Min te vermoorden en de gehele Darth Rand verhallijn die daarop volgt, Egwene die, terwijl ze gevangen is in de Witte Toren, de Amyrlin probeert te ondermijnen en de aanval van de Seanchanen die daarop volgt, de confrontatie van Rhand en Tham met als letterlijk en figuurlijk hoogtepunt de openbaring van Rhand op de Drakenberg.
Boek #13 kon hier moeilijk nóg overgaan. Het las natuurlijk nog steeds als een trein en
de bevrijding van Moiraine
was het beste deel. In zekere zin was het boek een teleurstelling want
ik hoopte dat het boek zich (deels) in Seanchan zou afspelen. Ik had echt wel meer over dat volk willen weten.
Na #13 moest ik nog een paar dagen wachten om eindelijk te beginnen aan #14. Ik wou de reeks passend afsluiten op vakantie.
De eerste avond van mijn vakantie ook de hele avond lang liggen lezen in #14. Het was een heerlijke week. 's Avonds op terras lezen met een lekker drankje, en als het te koud/donker werd naar binnen verhuizen. Een hele week geen tv gekeken -er was toch geen zak op- Het enige waar ik spijt van heb is dat
ik het hoofdstruk van Tarmon Gai'don niet in één trek heb gelezen. Halverwege moeten stoppen, want het werd echt té laat
De dag erna las ik dan de laatste zinnen, de laatste woorden, de laatste letters om dan tevreden het boek dicht te klappen. Na vijf pogingen was het me finaal gelukt. Wat een avontuur!
De reeks heeft toch een grondige indruk achtergelaten. Een enorm episch verhaal. Fantastische worldbuilding en lore. Geweldige personages; Rhand, Min, Thom en vooral Mart waren mijn lievelingspersonages. De verhaallijnen waren over het algemeen ook goed en spannend om te volgen. Enkel
Perijn en Faile en de opvolgingskwestie rond de troon van Andor waren wat (te) lang
Mijn vader vertelde eens dat toen hij jong was, hij LOTR las en hij zich echt moest dwingen om 's nachts het verhaal weg te leggen. Zo spannend was het. Dat heb ik bij LOTR niet gehad. Zelfs niet bij GoT, maar bij WoT wel. Het spannendste wat ik ooit gelezen heb.
Ik ben echt enorm blij dat ik deze reeks heb leren kennen. Wat een rit, wat een reis. Van eind september 2021 tot eind juli 2022 zijn Rhand, Mart, Perijn, Nynaeve en Egwene quasi dagelijks in mijn hoofd geweest. Op een paar uitzonderingen na heb in die periode elke dag proberen te lezen, al was het maar een paar bladzijden, één enkel hoofdstuk.
Het was leuk om deze boeken allemaal achter elkaar te kunnen uitlezen, maar tegelijkertijd vind ik het ook jammer dat ik de reeks niet eerder heb leren kennen. Het moet vroeger geweldig geweest zijn om allerlei theorieën te bedenken over de boeken die nog moesten komen.
Ik kijk nú al uit naar een re-read over een jaar of twee. Dan is het verhaal terug vers genoeg. Lekker op een zachte zomeravond WoT lezen. Met een drankje. Ik zal het missen. Verdomme, ik zal het missen.
Over x aantal jaar zal ik verkondigen dat die glorieuze post van @shellshock me heeft aangezet om WoT te lezen. Maar nog niet. 14 boeken van dezelfde reeks in één ruk uitlezen vraag héél veel toewijding, maar zoals hij zelf zegt: eens het klikt is er geen houden meer aan.
Over x aantal jaar zal ik verkondigen dat die glorieuze post van @shellshock me heeft aangezet om WoT te lezen. Maar nog niet. 14 boeken van dezelfde reeks in één ruk uitlezen vraag héél veel toewijding, maar zoals hij zelf zegt: eens het klikt is er geen houden meer aan.
-
Er zijn dagen geweest dat er geen enkele mail of taak binnenkwam -"We zijn ermee bezig, we laten u zsm iets weten" -. Ok dan... Dan lees ik wel; muisstille omgeving, tijd genoeg om echt in gang te raken, en echt ervoor zorgen dat als ik stopte, dat dat bij het begin van een nieuw hoofdstruk was en niet in het midden ervan zodat ik de draad niet zo makkelijk kwijtraakte. Ook 's avonds kon ik lezen, maar enkel als mijn vrouw al naar bed ging. Als de tv opstond lukte het niet.
