In plaats van het te hebben over favoriete auteurs of boeken, leek het me de moeite waard om eens een overzicht op te stellen van mijn top 20 beste personages, wat uiteindelijk een veel moeilijkere opdracht bleek te zijn. Ik had met gemak een lijst van 50+ personages kunnen opstellen, maar heb me toch aan mijn zelf opgelegde limiet gehouden.
De boeken die ik heb uitgekozen zijn dus niet noodzakelijk mijn meest favoriete boeken (ik zou zeggen dat ongeveer de helft ervan tot mijn favorieten allertijden behoren).
Mijn top 20 in willekeurige volgorde:
Louis Seynaeve (Het verdriet van Belgie - Hugo Claus)
Anton Chigurh (No Country for Old Men - Cormac McCarthy)
Michael Pemulis (Infinite Jest - David Foster Wallace)
Edward Bast (JR - William Gaddis)
Claudius (I, Claudius en Claudius the God - Robert Graves)
Aomame (IQ84 - Haruki Murakami)
Ignatius Reilly (A Confederacy of Dunces - John Kennedy Toole)
Oskar Matzerath (Die Blechtrommel - Günter Grass)
Thomas Cromwell (Wolf Hall trilogie - Hillary Mantel)
Valentino Achak Deng (What is the What - Dave Eggers)
Marjane Satrapi (Persepolis - Marjane Satrapi)
Prince Myshkin (The Idiot - Fyodor Dostoevsky)
Nathan Zuckerman (American Pastoral - Philip Roth)
Humbert Humbert (Lolita - Vladimir Nabokov)
Darl Bundren (As I Lay Dying - William Faulkner)
Nicole Diver (Tender is the Night - F. Scott Fitzgerald)
Invisible Man (Invisible Man - Ralph Ellison)
Bigwig (Watership Down - Richard Adams)
Edna Pontellier (The Awakening - Kate Chopin)
Prentis (Shuttlecock - Graham Swift)
Ik ben benieuwd naar jullie favorieten.
Of je nu een volledige top wil samenstellen of gewoon 1 enkele naam wil droppen, voel je vrij om je bevindingen hier te delen!
De boeken die ik heb uitgekozen zijn dus niet noodzakelijk mijn meest favoriete boeken (ik zou zeggen dat ongeveer de helft ervan tot mijn favorieten allertijden behoren).
Mijn top 20 in willekeurige volgorde:
Louis Seynaeve (Het verdriet van Belgie - Hugo Claus)
Anton Chigurh (No Country for Old Men - Cormac McCarthy)
Michael Pemulis (Infinite Jest - David Foster Wallace)
Edward Bast (JR - William Gaddis)
Claudius (I, Claudius en Claudius the God - Robert Graves)
Aomame (IQ84 - Haruki Murakami)
Ignatius Reilly (A Confederacy of Dunces - John Kennedy Toole)
Oskar Matzerath (Die Blechtrommel - Günter Grass)
Thomas Cromwell (Wolf Hall trilogie - Hillary Mantel)
Valentino Achak Deng (What is the What - Dave Eggers)
Marjane Satrapi (Persepolis - Marjane Satrapi)
Prince Myshkin (The Idiot - Fyodor Dostoevsky)
Nathan Zuckerman (American Pastoral - Philip Roth)
Humbert Humbert (Lolita - Vladimir Nabokov)
Darl Bundren (As I Lay Dying - William Faulkner)
Nicole Diver (Tender is the Night - F. Scott Fitzgerald)
Invisible Man (Invisible Man - Ralph Ellison)
Bigwig (Watership Down - Richard Adams)
Edna Pontellier (The Awakening - Kate Chopin)
Prentis (Shuttlecock - Graham Swift)
Louis Seynaeve
Het verdriet van Belgie - Hugo Claus
Aaah Louis, gij stukske verdriet. Het enige Nederlandstalige personage in mijn lijst, maar hij valt totaal niet uit de toon tussen de wereldtop. Als je zoals 90% van de Vlamingen bent en dit boek in je kast hebt staan zonder enige intenties het ooit te lezen: bezin u snel en smelt voor deze compleet misbegrepen, guitige kastaar. Louis verdient het niet om enkel verder te leven in de herinnering van voornamelijk oude grijze mannen die ooit dit boek als verplichte literatuur op school hebben moeten lezen.
Anton Chigurh
No Country for Old Men - Cormac McCarthy
Het lijkt me aartsmoeilijk om een door en door slecht personage neer te zetten dat in al zijn psychoses en waanzin geloofwaardig is, zonder voorspelbaar te worden. De scène met het muntstuk in het tankstation is een van de meest nagelbijtende passages die ik al in literaire fictie ben tegengekomen.
Michael Pemulis
Infinite Jest - David Foster Wallace
Ik had zonder problemen 5 personages uit Infinite Jest kunnen opnemen, maar mijn uiteindelijke keuze viel op "The Peemster" als bedenker & recordhouder van wat een van de hoogtepunten uit het boek vormt: het geniale "eschaton" toernooi. Net als Het Verdriet van België heeft dit boek een reputatie van moeilijk/zwaar/langdradig te zijn, maar dat is allesbehalve terecht. Ik heb nog bij geen enkel ander 1000+-bladzijden tellende turf meteen na afsluiten van de laatste zin dat post-rollercoaster gevoel gehad van "nog eens nog eens nog eens!!!!"
Edward Bast
JR - William Gaddis
Ik had eerst het titelpersonage zelf in mijn top 20 opgenomen, maar besefte dat de categorie "schelmenfiguren" met Louis Seynaeve, Michael Pemulis, Ignatius Reilly en Oskar Matzerath al ruimschoots vertegenwoordigd was.
Edward Bast is een interessant personage omdat hij boordevol goede bedoelingen zit, maar daarom nog niet naïef genoemd kan worden (een eerder voorspelbaar motief waar andere schrijvers wel eens tegen aanlopen). Hij komt het meest tot zijn recht in de scènes waar hij fulmineert tegen de absurditeiten waarmee JR steeds opnieuw zijn leven bemoeilijkt en vormt zo - tegen zijn eigen wil in - de perfecte helft van een weergaloos komisch duo.
En stiekem heb ik JR zo toch in deze lijst gesmokkeld, maar hij zal moeten leven met een eervolle vermelding.
Claudius
I, Claudius en Claudius the God - Robert Graves
Als je eenderwie vraagt wie de meest intrigerende Romeinse keizer was, zullen er weinigen "Claudius" antwoorden. Ik maak geen geheim van mijn fascinatie voor Claudius' voorganger Caligula, maar het is weinigen gegeven om een personage van 2000 jaar oud zo te herdenken als Robert Graves met Claudius deed. Verwacht je niet aan een droge opsomming van historische feitjes, dit is een absurde en wilde rit gezien door de ogen van de kreupele, stotterende leider die nooit keizer wou zijn.
Aomame
IQ84 - Haruki Murakami
Een gym instructeur/huurmoordenaar wiens naam "erwt" betekent, jep, deze vrouw kan haar eigen boontjes doppen. Murakami zit er zelden boenk op bij mij, maar Aomame is ontegensprekelijk badass.
Oskar Matzerath
Die Blechtrommel - Günter Grass
Wellicht de meest tot de verbeelding sprekende figuur op deze lijst. Oskar is een dwerg die vanuit een gesticht terugblikt op zijn jeugd in Nazi-Duitsland waarin zijn primair communicatiemiddel een blikken trom was. Zowel held als anti-held & staat voor mij wellicht in mijn all-time top 3.
Ignatius Reilly
Confederacy of Dunces - John Kennedy Toole
Dit is jammer genoeg de enige roman die Toole heeft geschreven, en hij werd dan nog eens postuum uitgegeven na zijn zelfdoding. Iedereen kent wel een Ignatius in zijn leven: lui, altijd voor het pad van de minste resistentie kiezen, zichzelf zoveel slimmer vinden dan de mensen die geen stappen overslaan en met geduld aan de weg naar succes werken,... het is de ziekte van de moderne tijd. En toch is het onmogelijk om niet aan de kant van deze faalhaas te staan en te hopen dat hij toch eens één keer een project succesvol kan afronden.
Thomas Cromwell
Wolf Hall trilogie - Hillary Mantel
Geïnspireerde keuze van Mantel om de regeerperiode van Henry VIII door de ogen van zijn adviseur Thomas Cromwell weer te geven. Het is eventjes wennen aan het experimentele vertelperspectief (alles wordt vanuit de hij-vorm verteld, maar je bent compleet gebonden aan de blik van Cromwell), maar voor mij is dit een van de meest indrukwekkende karakterschetsen in de literatuur ooit.
Valentino Achak Deng
What is the What - Dave Eggers
Dit is met voorsprong het beste boek van Eggers, en waarschijnlijk ook het beste dat hij ooit nog zal schrijven. Het is een gefictionaliseerde hertelling van het leven van Valentino Achak Deng, een vluchteling uit Zuid-Sudan die in de Verenigde Staten asiel zocht. Bij dit soort memoires beginnen journalisten en recensenten vaak gretig te graven in het verleden van de "held", om toch maar een manier te vinden om ze in diskrediet te brengen (zoals ze gedeeltelijk succesvol deden in reactie op een ander boek van Eggers in een soortgelijk genre, Zeitoun), maar het zegt genoeg dat er gewoon niets tegen Achak in te brengen viel. Zijn veerkracht blijft een grote inspiratie waarnaar ik blijf teruggrijpen in moeilijke periodes die in het niets verbleken bij de beproevingen die deze man heeft doorstaan.
Marjane Satrapi
Persepolis - Marjane Satrapi
Je kan je net als bij Valentino Achak Deng de vraag stellen in hoeverre men hier van een fictioneel personage kan spreken, als de auteur er een persoonlijke relatie mee had of in dit geval zelf het personage is. Die bedenkingen wuif ik weg door te stellen dat zowel Persepolis als What is the What door hun onmiskenbare literaire stem & de manier waarop het verhaal is gestructureerd veel meer overeenkomsten hebben met de prototypische roman dan met de traditionele memoire of biografie en daardoor hun personages resoluut verankeren in de wereld van de letterkundige fictie. Exact om die reden heb ik Bao Qin (de moeder in het autobiografische Wild Swans van Jung Chang) uiteindelijk niet mee opgenomen in mijn top 20.
Over naar Persepolis dan: deze graphic novel gaat over het opgroeien van Marjane Satrapi in en buiten Iran. In gelijke delen koddig en serieus, speels en doordacht: Marjane is het type waar ik als kind maar al te graag mee bevriend zou zijn geweest.
Prince Myshkin
The Idiot - Fyodor Dostoevsky
Ik heb altijd een zwak gehad voor deze epileptische prins, een soort herboren Christusfiguur die door iedereen als naïeve goedzak wordt weggezet. The Idiot is met gemak de meest ondergewaardeerde roman in het indrukwekkende oeuvre van Dostoevsky. Prins Myshkin verdient evenveel roem als Alyosha Karamazov en Raskolnikov.
Nathan Zuckerman
American Pastoral - Philip Roth
Tot mijn groot genot kwam ik te weten dat het personage van Nathan Zuckerman in verschillende boeken van Roth de pen als verteller heropneemt. Ik ken hem vooralsnog enkel uit American Pastoral, dat ik eerder dit jaar las. Hij is de prototypische onbetrouwbare verteller die in grote delen van het verhaal als zogezegde "objectieve biograaf" onder de radar probeert te blijven, maar die genoeg foutjes maakt waaruit doorschemert dat hij vanuit een dubbele agenda te werk gaat. Als lezer leer je Zuckerman pas echt kennen als je alles negeert wat hij rechtstreeks over zichzelf vertelt en in plaats daarvan kijkt naar hoe hij anderen portretteert - en manipuleert.
Humbert Humbert
Lolita - Vladimir Nabokov
Tjah, wat kan je hierover nog zeggen dat nog niet 1000x gezegd is geweest? Nabokov staat eenzaam aan de top als het aankomt op taboe-onderwerpen transformeren in een hoge vorm van kunst, een soort nobele liefde voor het Schone, en schept met Humbert Humbert hiervoor het perfecte vehikel. Ik zou niet zo ver gaan om te zeggen dat ik meeleefde met Humbert Humbert, maar de manier waarop hij over zijn Lolita praat is hypnotiserend en doet de grenzen tussen de schoonheid van de taal en het lelijke van de daden die hij beschrijft vervagen.
Darl Bundren
As I Lay Dying - William Faulkner
Deze roman gaat over een familie die het land doorkruist om hun moeder een eervolle begrafenis en volwaardig graf te kunnen geven. Iedereen blijkt zijn eigen egoïstische drijfveren te hebben om de slopende trip te willen maken - behalve Darl Bundren. Darl is mij omwille van zijn altruïsme en de frustratie die hij voelt wanneer hij de ware intenties van zijn familie beseft bij gebleven.
Nicole Diver
Tender is the Night - F. Scott Fitzgerald
Hoewel het titelpersonage in The Great Gatsby voor velen memorabeler zal zijn, is wat mij betreft Nicole Diver een veel interessantere case study van de gegoede klasse die steeds meer moeite ondervindt om de schone schijn hoog te houden. Het beeld dat van Nicole wordt geschetst is op eerste zicht veelal negatief en weinig vergevingsgezind, maar dat komt doordat we Nicole voornamelijk zien door de ogen van haar man, Dick Diver (grote inspiratiebron voor het personage van Don Draper in Mad Men trouwens, als dat je een idee kan geven met wat voor individu we hier te maken hebben). De hele persona van Nicole krijgt nog een extra dimensie als je weet dat Fitzgeralds eigen vrouw, Zelda, model stond en als je op de hoogte bent van de huwelijksproblemen waar dit literaire koppel in de latere jaren van hun relatie mee te kampen kreeg.
Bigwig
Watership Down - Richard Adams
Bigwig was een van mijn eerste kennismakingen met hoe ook personages in kinderverhalen multi-dimensioneel kunnen zijn. Dit tijdsloze verhaal is voor jonge én oude lezers een waardevolle les in empathie, maar Bigwig huppelt er boven de rest uit juist omdat hij zo'n grote karakterboog doorloopt van begin tot einde. Toen ik Watership Down als volwassene herlas had het tot mijn grote opluchting nog niets aan kracht verloren.
Invisible Man
Invisible Man - Ralph Ellison
Invisible Man is op zoveel vlakken een enorm belangrijk en invloedrijk personage gebleken in de Amerikaanse literaire scène dat ik gewoonweg niet rond deze heen kon. In een tijdperk waarin het gros van de zwarte personages in het Canon nog steeds als stereotypen werden voorgesteld, en Afro-Amerikaanse auteurs niet van dezelfde draagkracht konden genieten, sloeg deze dijk van een roman in als een bom. Een soort omgekeerde Bildungsroman, waar het hoofdpersonage start met een optimistische blik op het leven en zijn ontwikkelingsmogelijkheden en naarmate het verhaal vordert steeds verder afzakt van realisme tot complete ontnuchtering en cynisme.
Edna Pontellier
The Awakening - Kate Chopin
Dit is een interessant personage om in tandem met Nicole Diver te lezen. Beide boeken draaien rond ontrouw en overspel, maar het beeld dat van Edna wordt geschept is een stuk gemoedelijker en vergevingsgezinder. Het belang van dit boek mag niet worden onderschat - schrijven over vrouwelijke lust was absoluut geen nieuwe thema in de laat 19de eeuw (kijk maar naar Madame Bovary of Anna Karenina), maar de manier waarop het vrouwelijk perspectief wordt weergegeven was wel revolutionair en maakt Edna voor mij tot een onvergetelijke pionier.
Prentis
Shuttlecock - Graham Swift
Dit is een roman die mij niet omver had geblazen toen ik het jaren geleden las. Ik heb het lange tijd op een schapje in mijn hoofd gecatalogiseerd onder "grijze muis"-literatuur, maar toen ik begon te brainstormen voor dit lijstje kwam Prentis opmerkelijk genoeg telkens weer erbij piepen.
Prentis is helemaal geen aangename, bewonderenswaardige, of zelfs bovengemiddeld interessante man. Waarom sluit hij dan mijn top 20 af? Ik kan me herkennen in hoe hij zich vastklampt aan het beeld dat hij van zijn vader als oorlogsheld heeft, een beeld dat hij moeilijk kan loslaten omdat het een van de enige houvasten is die hij in zijn eigen teleurstellende leven nog heeft, zelfs wanneer er steeds meer bewijs binnen sijpelt dat het verleden van zijn vader wel eens ferm verbloemd zou kunnen zijn. Het toont hoe maakbaar/manipuleerbaar het eigen verleden is, maar tegelijkertijd ook hoe afhankelijk men is van verdere generaties om dat beeld levend te houden of juist te vernietigen.
Het verdriet van Belgie - Hugo Claus
Aaah Louis, gij stukske verdriet. Het enige Nederlandstalige personage in mijn lijst, maar hij valt totaal niet uit de toon tussen de wereldtop. Als je zoals 90% van de Vlamingen bent en dit boek in je kast hebt staan zonder enige intenties het ooit te lezen: bezin u snel en smelt voor deze compleet misbegrepen, guitige kastaar. Louis verdient het niet om enkel verder te leven in de herinnering van voornamelijk oude grijze mannen die ooit dit boek als verplichte literatuur op school hebben moeten lezen.
Anton Chigurh
No Country for Old Men - Cormac McCarthy
Het lijkt me aartsmoeilijk om een door en door slecht personage neer te zetten dat in al zijn psychoses en waanzin geloofwaardig is, zonder voorspelbaar te worden. De scène met het muntstuk in het tankstation is een van de meest nagelbijtende passages die ik al in literaire fictie ben tegengekomen.
Michael Pemulis
Infinite Jest - David Foster Wallace
Ik had zonder problemen 5 personages uit Infinite Jest kunnen opnemen, maar mijn uiteindelijke keuze viel op "The Peemster" als bedenker & recordhouder van wat een van de hoogtepunten uit het boek vormt: het geniale "eschaton" toernooi. Net als Het Verdriet van België heeft dit boek een reputatie van moeilijk/zwaar/langdradig te zijn, maar dat is allesbehalve terecht. Ik heb nog bij geen enkel ander 1000+-bladzijden tellende turf meteen na afsluiten van de laatste zin dat post-rollercoaster gevoel gehad van "nog eens nog eens nog eens!!!!"
Edward Bast
JR - William Gaddis
Ik had eerst het titelpersonage zelf in mijn top 20 opgenomen, maar besefte dat de categorie "schelmenfiguren" met Louis Seynaeve, Michael Pemulis, Ignatius Reilly en Oskar Matzerath al ruimschoots vertegenwoordigd was.
Edward Bast is een interessant personage omdat hij boordevol goede bedoelingen zit, maar daarom nog niet naïef genoemd kan worden (een eerder voorspelbaar motief waar andere schrijvers wel eens tegen aanlopen). Hij komt het meest tot zijn recht in de scènes waar hij fulmineert tegen de absurditeiten waarmee JR steeds opnieuw zijn leven bemoeilijkt en vormt zo - tegen zijn eigen wil in - de perfecte helft van een weergaloos komisch duo.
En stiekem heb ik JR zo toch in deze lijst gesmokkeld, maar hij zal moeten leven met een eervolle vermelding.
Claudius
I, Claudius en Claudius the God - Robert Graves
Als je eenderwie vraagt wie de meest intrigerende Romeinse keizer was, zullen er weinigen "Claudius" antwoorden. Ik maak geen geheim van mijn fascinatie voor Claudius' voorganger Caligula, maar het is weinigen gegeven om een personage van 2000 jaar oud zo te herdenken als Robert Graves met Claudius deed. Verwacht je niet aan een droge opsomming van historische feitjes, dit is een absurde en wilde rit gezien door de ogen van de kreupele, stotterende leider die nooit keizer wou zijn.
Aomame
IQ84 - Haruki Murakami
Een gym instructeur/huurmoordenaar wiens naam "erwt" betekent, jep, deze vrouw kan haar eigen boontjes doppen. Murakami zit er zelden boenk op bij mij, maar Aomame is ontegensprekelijk badass.
Oskar Matzerath
Die Blechtrommel - Günter Grass
Wellicht de meest tot de verbeelding sprekende figuur op deze lijst. Oskar is een dwerg die vanuit een gesticht terugblikt op zijn jeugd in Nazi-Duitsland waarin zijn primair communicatiemiddel een blikken trom was. Zowel held als anti-held & staat voor mij wellicht in mijn all-time top 3.
Ignatius Reilly
Confederacy of Dunces - John Kennedy Toole
Dit is jammer genoeg de enige roman die Toole heeft geschreven, en hij werd dan nog eens postuum uitgegeven na zijn zelfdoding. Iedereen kent wel een Ignatius in zijn leven: lui, altijd voor het pad van de minste resistentie kiezen, zichzelf zoveel slimmer vinden dan de mensen die geen stappen overslaan en met geduld aan de weg naar succes werken,... het is de ziekte van de moderne tijd. En toch is het onmogelijk om niet aan de kant van deze faalhaas te staan en te hopen dat hij toch eens één keer een project succesvol kan afronden.
Thomas Cromwell
Wolf Hall trilogie - Hillary Mantel
Geïnspireerde keuze van Mantel om de regeerperiode van Henry VIII door de ogen van zijn adviseur Thomas Cromwell weer te geven. Het is eventjes wennen aan het experimentele vertelperspectief (alles wordt vanuit de hij-vorm verteld, maar je bent compleet gebonden aan de blik van Cromwell), maar voor mij is dit een van de meest indrukwekkende karakterschetsen in de literatuur ooit.
Valentino Achak Deng
What is the What - Dave Eggers
Dit is met voorsprong het beste boek van Eggers, en waarschijnlijk ook het beste dat hij ooit nog zal schrijven. Het is een gefictionaliseerde hertelling van het leven van Valentino Achak Deng, een vluchteling uit Zuid-Sudan die in de Verenigde Staten asiel zocht. Bij dit soort memoires beginnen journalisten en recensenten vaak gretig te graven in het verleden van de "held", om toch maar een manier te vinden om ze in diskrediet te brengen (zoals ze gedeeltelijk succesvol deden in reactie op een ander boek van Eggers in een soortgelijk genre, Zeitoun), maar het zegt genoeg dat er gewoon niets tegen Achak in te brengen viel. Zijn veerkracht blijft een grote inspiratie waarnaar ik blijf teruggrijpen in moeilijke periodes die in het niets verbleken bij de beproevingen die deze man heeft doorstaan.
Marjane Satrapi
Persepolis - Marjane Satrapi
Je kan je net als bij Valentino Achak Deng de vraag stellen in hoeverre men hier van een fictioneel personage kan spreken, als de auteur er een persoonlijke relatie mee had of in dit geval zelf het personage is. Die bedenkingen wuif ik weg door te stellen dat zowel Persepolis als What is the What door hun onmiskenbare literaire stem & de manier waarop het verhaal is gestructureerd veel meer overeenkomsten hebben met de prototypische roman dan met de traditionele memoire of biografie en daardoor hun personages resoluut verankeren in de wereld van de letterkundige fictie. Exact om die reden heb ik Bao Qin (de moeder in het autobiografische Wild Swans van Jung Chang) uiteindelijk niet mee opgenomen in mijn top 20.
Over naar Persepolis dan: deze graphic novel gaat over het opgroeien van Marjane Satrapi in en buiten Iran. In gelijke delen koddig en serieus, speels en doordacht: Marjane is het type waar ik als kind maar al te graag mee bevriend zou zijn geweest.
Prince Myshkin
The Idiot - Fyodor Dostoevsky
Ik heb altijd een zwak gehad voor deze epileptische prins, een soort herboren Christusfiguur die door iedereen als naïeve goedzak wordt weggezet. The Idiot is met gemak de meest ondergewaardeerde roman in het indrukwekkende oeuvre van Dostoevsky. Prins Myshkin verdient evenveel roem als Alyosha Karamazov en Raskolnikov.
Nathan Zuckerman
American Pastoral - Philip Roth
Tot mijn groot genot kwam ik te weten dat het personage van Nathan Zuckerman in verschillende boeken van Roth de pen als verteller heropneemt. Ik ken hem vooralsnog enkel uit American Pastoral, dat ik eerder dit jaar las. Hij is de prototypische onbetrouwbare verteller die in grote delen van het verhaal als zogezegde "objectieve biograaf" onder de radar probeert te blijven, maar die genoeg foutjes maakt waaruit doorschemert dat hij vanuit een dubbele agenda te werk gaat. Als lezer leer je Zuckerman pas echt kennen als je alles negeert wat hij rechtstreeks over zichzelf vertelt en in plaats daarvan kijkt naar hoe hij anderen portretteert - en manipuleert.
Humbert Humbert
Lolita - Vladimir Nabokov
Tjah, wat kan je hierover nog zeggen dat nog niet 1000x gezegd is geweest? Nabokov staat eenzaam aan de top als het aankomt op taboe-onderwerpen transformeren in een hoge vorm van kunst, een soort nobele liefde voor het Schone, en schept met Humbert Humbert hiervoor het perfecte vehikel. Ik zou niet zo ver gaan om te zeggen dat ik meeleefde met Humbert Humbert, maar de manier waarop hij over zijn Lolita praat is hypnotiserend en doet de grenzen tussen de schoonheid van de taal en het lelijke van de daden die hij beschrijft vervagen.
Darl Bundren
As I Lay Dying - William Faulkner
Deze roman gaat over een familie die het land doorkruist om hun moeder een eervolle begrafenis en volwaardig graf te kunnen geven. Iedereen blijkt zijn eigen egoïstische drijfveren te hebben om de slopende trip te willen maken - behalve Darl Bundren. Darl is mij omwille van zijn altruïsme en de frustratie die hij voelt wanneer hij de ware intenties van zijn familie beseft bij gebleven.
Nicole Diver
Tender is the Night - F. Scott Fitzgerald
Hoewel het titelpersonage in The Great Gatsby voor velen memorabeler zal zijn, is wat mij betreft Nicole Diver een veel interessantere case study van de gegoede klasse die steeds meer moeite ondervindt om de schone schijn hoog te houden. Het beeld dat van Nicole wordt geschetst is op eerste zicht veelal negatief en weinig vergevingsgezind, maar dat komt doordat we Nicole voornamelijk zien door de ogen van haar man, Dick Diver (grote inspiratiebron voor het personage van Don Draper in Mad Men trouwens, als dat je een idee kan geven met wat voor individu we hier te maken hebben). De hele persona van Nicole krijgt nog een extra dimensie als je weet dat Fitzgeralds eigen vrouw, Zelda, model stond en als je op de hoogte bent van de huwelijksproblemen waar dit literaire koppel in de latere jaren van hun relatie mee te kampen kreeg.
Bigwig
Watership Down - Richard Adams
Bigwig was een van mijn eerste kennismakingen met hoe ook personages in kinderverhalen multi-dimensioneel kunnen zijn. Dit tijdsloze verhaal is voor jonge én oude lezers een waardevolle les in empathie, maar Bigwig huppelt er boven de rest uit juist omdat hij zo'n grote karakterboog doorloopt van begin tot einde. Toen ik Watership Down als volwassene herlas had het tot mijn grote opluchting nog niets aan kracht verloren.
Invisible Man
Invisible Man - Ralph Ellison
Invisible Man is op zoveel vlakken een enorm belangrijk en invloedrijk personage gebleken in de Amerikaanse literaire scène dat ik gewoonweg niet rond deze heen kon. In een tijdperk waarin het gros van de zwarte personages in het Canon nog steeds als stereotypen werden voorgesteld, en Afro-Amerikaanse auteurs niet van dezelfde draagkracht konden genieten, sloeg deze dijk van een roman in als een bom. Een soort omgekeerde Bildungsroman, waar het hoofdpersonage start met een optimistische blik op het leven en zijn ontwikkelingsmogelijkheden en naarmate het verhaal vordert steeds verder afzakt van realisme tot complete ontnuchtering en cynisme.
Edna Pontellier
The Awakening - Kate Chopin
Dit is een interessant personage om in tandem met Nicole Diver te lezen. Beide boeken draaien rond ontrouw en overspel, maar het beeld dat van Edna wordt geschept is een stuk gemoedelijker en vergevingsgezinder. Het belang van dit boek mag niet worden onderschat - schrijven over vrouwelijke lust was absoluut geen nieuwe thema in de laat 19de eeuw (kijk maar naar Madame Bovary of Anna Karenina), maar de manier waarop het vrouwelijk perspectief wordt weergegeven was wel revolutionair en maakt Edna voor mij tot een onvergetelijke pionier.
Prentis
Shuttlecock - Graham Swift
Dit is een roman die mij niet omver had geblazen toen ik het jaren geleden las. Ik heb het lange tijd op een schapje in mijn hoofd gecatalogiseerd onder "grijze muis"-literatuur, maar toen ik begon te brainstormen voor dit lijstje kwam Prentis opmerkelijk genoeg telkens weer erbij piepen.
Prentis is helemaal geen aangename, bewonderenswaardige, of zelfs bovengemiddeld interessante man. Waarom sluit hij dan mijn top 20 af? Ik kan me herkennen in hoe hij zich vastklampt aan het beeld dat hij van zijn vader als oorlogsheld heeft, een beeld dat hij moeilijk kan loslaten omdat het een van de enige houvasten is die hij in zijn eigen teleurstellende leven nog heeft, zelfs wanneer er steeds meer bewijs binnen sijpelt dat het verleden van zijn vader wel eens ferm verbloemd zou kunnen zijn. Het toont hoe maakbaar/manipuleerbaar het eigen verleden is, maar tegelijkertijd ook hoe afhankelijk men is van verdere generaties om dat beeld levend te houden of juist te vernietigen.
Ik ben benieuwd naar jullie favorieten.
Of je nu een volledige top wil samenstellen of gewoon 1 enkele naam wil droppen, voel je vrij om je bevindingen hier te delen!
Prins Myshkin is trouwens een mooie keuze, 
