Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven. Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
BoekenWelk fictieboek heb je net uitgelezen en wat vond je ervan?
De Heilige Rita - Oei dat heb ik nog niet al te vaak meegemaakt, ik vond Joe Speedboot een tijd terug werkelijk hilarisch en deze was zo onsamenhangend dat ik het opgegeven heb voor het einde (en zo'n grote klepper is het niet eens). Veel minder gelachen en hetzelfde "trukje" (aka schrijfstijl waarschijnlijk) werkte hier veel minder goed. Geen rake omschrijving geen situaties die je u dagen later nog inbeeld, ... . Wat mij betreft zwak.
Dieren belichamen zinnelijkheid, vrijheid en autonomie, alles wat wij hebben opgegeven.
Sylvain Tesson gaat samen met de fotograaf Vincent Munier op zoek naar De Sneeuwpanther in het barkoude Tibet. Tijdens de reis staat Tesson stil bij het (moderne) leven dat we kennen, de pracht maar ook de teloorgang van de natuur, en zichzelf.
Over dit boek had ik enkel positieve reacties gelezen dus ik was zeer benieuwd. Over het verhaal ga ik niet uitweiden, dit is een boek dat gelezen moet worden i.p.v. beschreven. Tesson doet je wegdromen, nadenken en glimlachen in soms één rake zin. Enorm mooi geschreven met een enorme liefde voor wat hij ontdekt heeft, in Tibet, maar ook bij zichzelf.
Nu het verlof begint voor velen, ongeacht of je op reis gaat, in de tuin of op je terras, ideaal vakantieboek! (al ben ik nog aan het werk.)
Na zo'n 30j nog eens Slan van A.E. Van vogt herlezen, heerlijk al heeft het niet dezelfde charme als toen ik dit als tiener las. Al zal ik dit met de meeste boeken hebben. Als jonge en eenzame tiener kon Ik me; volldige inleven als tiener , dit was mijn perfecte vorm van escapisme dat nu helaas een stuk minder is. BIj films & muziek heb ik dit ook, veel fims en boeken die de tand des tijds niet hebben doorrstaan. Dat is de prijs die je dan betaalt om ouder te worden......
Na eerder ook Siddharta gelezen te hebben, ben ik er nu zeker van: Hesse is niet mijn ding. Wanneer een boek de spirituele tour opgaat, moet ik sowieso al meer moeite doen om volcontinu mijn aandacht bij het lezen te houden, maar in dit geval hielp het al helemaal niet dat ik me op geen enkel moment iets concreets bij het "Glasperlenspiel" kon voorstellen. Ik bleef me gewoon hardnekkig een stel bejaarden inbeelden die glazen kraaltjes op een telraam willekeurig naar links en naar rechts schuiven en zo tot een synthese van de sonatas van Bach, de wetten van de zwaartekracht en Nietzscheaanse inzichten komen. Waarschijnlijk hield Hesse bewust de spelregels zo vaag en abstract mogelijk, al was het maar om een van de hoofdthema's uit het boek (de vervreemding van de geesteswetenschappen ten opzichte van "echte" wereldproblematiek) nog eens extra in de verf te zetten.
Ik doe dit boek met deze recensie helemaal geen eer aan: zoals we van Hesse kunnen verwachten is dit technisch gewoon goed geschreven en zit het bomvol cultuurkritiek en autobiografische elementen, maar het deed mij persoonlijk weinig.
Wel een leuke verrassing toen ik het boek voor het eerst thuis opendeed: ik had hem tweedehands aangekocht, en op het schutblad staat er een twintigjaar oude liefdesbrief geschreven door ene "Veikko".
Ik kon zijn handschrift niet steeds goed ontcijferen, maar volgens mij staat dit er:
Jede Lebenstufe, die wir durchlaufen, stelt uns vor Aufgaben, die es Stück für Stück zu lösen gilt. Jede gelöste Aufgabe kommt einer Stufe auf der Leiter des Lebensglücks, die uns nach und nach, so wir sie erklimmen, zu unserem Platz im Leben führt.
Dieses Buch spricht über jede der einzelnen Lebensstufen, stellt Fragen, erleutert mögliche Antworten und liefert somit unheimlich viele Ideen und Denkenstösse. Gleichzeitig weisst es den Weg, der uns zum Arbeiten und Tönigwerden führen kann, lässt uns an mancher Stelle ein Stich Verständnis oder eine Ahnung zuteilwerden, was es ist, das uns vermag schön zu machen und verbindet letztendlich das Ganze und führt es zum schönsten Aller Ziele, der Heiterkeit, mit welcher ich mir wünsche Dir allzeit begegnen zu können und Dich lieben zu dürfen.
Dein Veikko. Berlin, April 2001.
Doet je toch wel nadenken over waarom de ontvanger van dit liefdesbriefje uiteindelijk besloot het boek door te verkopen.
Ik kon zijn handschrift niet steeds goed ontcijferen, maar volgens mij staat dit er:
Jede Lebenstufe, die wir durchlaufen, stelt uns vor Aufgaben, die es Stück für Stück zu lösen gilt. Jede gelöste Aufgabe kommt einer Stufe auf der Leiter des Lebensglücks, die uns nach und nach, so wir sie erklimmen, zu unserem Platz im Leben führt.
Dieses Buch spricht über jede der einzelnen Lebensstufen, stellt Fragen, erleutert mögliche Antworten und liefert somit unheimlich viele Ideen und Denkenstösse. Gleichzeitig weisst es den Weg, der uns zum Arbeiten und Tönigwerden führen kann, lässt uns an mancher Stelle ein Stich Verständnis oder eine Ahnung zuteilwerden, was es ist, das uns vermag schön zu machen und verbindet letztendlich das Ganze und führt es zum schönsten Aller Ziele, der Heiterkeit, mit welcher ich mir wünsche Dir allzeit begegnen zu können und Dich lieben zu dürfen.
Dein Veikko. Berlin, April 2001.
Doet je toch wel nadenken over waarom de ontvanger van dit liefdesbriefje uiteindelijk besloot het boek door te verkopen.
Mijn Duits is zo goed als onbestaande, en ik wil het niet in google translate steken omdat dit de brief mogelijks oneer zou aandoen, zou je het zien zitten om een poging te doen dit te vertalen voor ons minder begaafden? ;-) Ik ben ongelooflijk benieuwd eigenlijk...(en diep vanbinnen een verstokte romanticus...)
Na eerder ook Siddharta gelezen te hebben, ben ik er nu zeker van: Hesse is niet mijn ding. Wanneer een boek de spirituele tour opgaat, moet ik sowieso al meer moeite doen om volcontinu mijn aandacht bij het lezen te houden, maar in dit geval hielp het al helemaal niet dat ik me op geen enkel moment iets concreets bij het "Glasperlenspiel" kon voorstellen. Ik bleef me gewoon hardnekkig een stel bejaarden inbeelden die glazen kraaltjes op een telraam willekeurig naar links en naar rechts schuiven en zo tot een synthese van de sonatas van Bach, de wetten van de zwaartekracht en Nietzscheaanse inzichten komen. Waarschijnlijk hield Hesse bewust de spelregels zo vaag en abstract mogelijk, al was het maar om een van de hoofdthema's uit het boek (de vervreemding van de geesteswetenschappen ten opzichte van "echte" wereldproblematiek) nog eens extra in de verf te zetten.
Ik doe dit boek met deze recensie helemaal geen eer aan: zoals we van Hesse kunnen verwachten is dit technisch gewoon goed geschreven en zit het bomvol cultuurkritiek en autobiografische elementen, maar het deed mij persoonlijk weinig.
Wel een leuke verrassing toen ik het boek voor het eerst thuis opendeed: ik had hem tweedehands aangekocht, en op het schutblad staat er een twintigjaar oude liefdesbrief geschreven door ene "Veikko".
Ik kon zijn handschrift niet steeds goed ontcijferen, maar volgens mij staat dit er:
Jede Lebenstufe, die wir durchlaufen, stelt uns vor Aufgaben, die es Stück für Stück zu lösen gilt. Jede gelöste Aufgabe kommt einer Stufe auf der Leiter des Lebensglücks, die uns nach und nach, so wir sie erklimmen, zu unserem Platz im Leben führt.
Dieses Buch spricht über jede der einzelnen Lebensstufen, stellt Fragen, erleutert mögliche Antworten und liefert somit unheimlich viele Ideen und Denkenstösse. Gleichzeitig weisst es den Weg, der uns zum Arbeiten und Tönigwerden führen kann, lässt uns an mancher Stelle ein Stich Verständnis oder eine Ahnung zuteilwerden, was es ist, das uns vermag schön zu machen und verbindet letztendlich das Ganze und führt es zum schönsten Aller Ziele, der Heiterkeit, mit welcher ich mir wünsche Dir allzeit begegnen zu können und Dich lieben zu dürfen.
Dein Veikko. Berlin, April 2001.
Doet je toch wel nadenken over waarom de ontvanger van dit liefdesbriefje uiteindelijk besloot het boek door te verkopen.
Mag ik je vragen om Hesse nog één kans te geven? Narziss & Goldmund. Wondermooi boek! DasGlasperlenspiel is nogal abstract, inderdaad. Maar N&G treft je midscheeps en brengt je ziel in vervoering.
Mijn Duits is zo goed als onbestaande, en ik wil het niet in google translate steken omdat dit de brief mogelijks oneer zou aandoen, zou je het zien zitten om een poging te doen dit te vertalen voor ons minder begaafden? ;-) Ik ben ongelooflijk benieuwd eigenlijk...(en diep vanbinnen een verstokte romanticus...)
Elke levensfase die we doorlopen stelt ons voor opgaves die we stuk voor stuk moeten zien op te lossen. Met iedere oplossing klimmen we een trap hoger op de ladder van het levensgeluk, waarmee we geleidelijk aan onze plaats in het leven vinden.
Dit boek gaat over iedere individuele levensfase, stelt vragen, verheldert mogelijke antwoorden en levert op die manier ontzettend veel ideeën en denkimpulsen op. Tegelijkertijd wijst het de weg naar hoe te werken en gehoord te worden, helpt ons te begrijpen wat het is dat ons mooi maakt, en brengt dit alles uiteindelijk tot één geheel samen. Het leidt ons zo tot het mooiste van alle levensdoelen, namelijk de Vreugde, waarmee ik steeds wens je te benaderen en van je te mogen houden.
Jouw Veikko, Berlijn, april 2001.
Mag ik je vragen om Hesse nog één kans te geven? Narziss & Goldmund. Wondermooi boek! DasGlasperlenspiel is nogal abstract, inderdaad. Maar N&G treft je midscheeps en brengt je ziel in vervoering.
Ik heb Siddhartha gelezen toen ik rond de 16 was en toen was ik er wel ontvankelijk voor. Ik heb hier ook een Engelse Pinguin paperback van Narziss & Goldmund liggen, maar ik vind het ergens een beetje stom om het "dubbel vertaald" te lezen. Misschien dat dat niet zoveel zou mogen uitmaken, maar ik heb altijd een beetje schrik dat de 'essentie' van de taal van een roman op die manier nog wat meer verdund wordt.
Lezen is een makkelijkere (en nog wat goedkopere) hobby als je Engelstalig bent.
Ik heb Siddhartha gelezen toen ik rond de 16 was en toen was ik er wel ontvankelijk voor. Ik heb hier ook een Engelse Pinguin paperback van Narziss & Goldmund liggen, maar ik vind het ergens een beetje stom om het "dubbel vertaald" te lezen. Misschien dat dat niet zoveel zou mogen uitmaken, maar ik heb altijd een beetje schrik dat de 'essentie' van de taal van een roman op die manier nog wat meer verdund wordt.
Lezen is een makkelijkere (en nog wat goedkopere) hobby als je Engelstalig bent.
Een goede vertaling doet veel, maar is zeker ook een onderwerp van discussie. In feite creëert een vertaling een nieuw werk, want je kan de oorspronkelijke brontaal nooit perfect overdragen naar een nieuwe taal. Bepaalde verwoordingen komen in andere talen heel anders over en verliezen soms aan kracht (of winnen daar net aan, maar niet altijd op de juiste manier). Het belangrijkste vind ik dat de ziel van het boek overeind blijft staan en daarom vind ik dat een vertaling zich daar eerder op moet richten dan op een meer klinische, "correcte" aanpak, dat misschien eerder past bij vertalingen van academische werken dan bij literaire werken.
Bij tweedehandsboeken van Russische schrijvers is het ook soms wat oppassen wanneer de vertaling oubollig en archaïsch aandoet. Lees een Dostojevski uit 1950 en een uit 2008 en je gaat het boek heel anders ervaren.
Een goede vertaling doet veel, maar is zeker ook een onderwerp van discussie. In feite creëert een vertaling een nieuw werk, want je kan de oorspronkelijke brontaal nooit perfect overdragen naar een nieuwe taal. Bepaalde verwoordingen komen in andere talen heel anders over en verliezen soms aan kracht (of winnen daar net aan, maar niet altijd op de juiste manier). Het belangrijkste vind ik dat de ziel van het boek overeind blijft staan en daarom vind ik dat een vertaling zich daar eerder op moet richten dan op een meer klinische, "correcte" aanpak, dat misschien eerder past bij vertalingen van academische werken dan bij literaire werken.
Bij tweedehandsboeken van Russische schrijvers is het ook soms wat oppassen wanneer de vertaling oubollig en archaïsch aandoet. Lees een Dostojevski uit 1950 en een uit 2008 en je gaat het boek heel anders ervaren.
Klopt, eigenlijk sta ik daar tijdens het lezen weinig bij stil. Ik heb net de Napolitaanse romans van Elena Ferrante gelezen (zeer goed, morgen of overmorgen een langere post erover), en kwam erna op internet een belangrijke scène in Engelse vertaling tegen. Een kernbegrip van het verhaal wordt met volledig andere woorden benoemd, die me veel “logischer” lijken en waar ik me meteen wat anders bij voorstelde. Het probleem met vertalen naar het Nederlands specifiek is dan ook nog eens dat dit zich zowel op de Vlaamse als de Nederlandse markt richt, waar toch grote verschillen zitten in hoe de taal gehanteerd wordt. Ik heb vaak het gevoel dat de vertaling meer gericht is op Nederland.
De laatste jaren verkies ik steeds meer om Engelstalige boeken in het Engels te kopen en te lezen. De droom blijft om mijn Frans voldoende op te waarderen om ook wat Franstalige boeken te kunnen lezen, maar de tijd tikt genadeloos verder en mon français reste rudimentaire.
Frans blijft bij mij helaas ook wat rudimentair. Ik waag me wel aan sommige briefwisselingen of wat aforismen van de moralisten, maar een volledige roman in het Frans? Helaas!
Pride & Prejudice ... ik geef het op met nog 140+ pagina's tot de finish. Ik kan mijn aandacht er niet genoeg bijhouden en het taalgebruik is me te omfloerst. De combinatie baby en literatuur is toch niet zo evident. Als je een paar dagen niet meer hebt gelezen geraakt je niet meer in het verhaal. Ik apprecieer het werk van Austen wel, maar ik geraakte niet in de flow. Dan heeft het niet veel zin dat ik nog een anderhalve week lig te ploeteren in een verhaal dat ik toch niet meer volg. Ik geef het nog wel een herkansing als ik wat meer tijd kan investeren.
De laatste jaren verkies ik steeds meer om Engelstalige boeken in het Engels te kopen en te lezen. De droom blijft om mijn Frans voldoende op te waarderen om ook wat Franstalige boeken te kunnen lezen, maar de tijd tikt genadeloos verder en mon français reste rudimentaire.
Ik heb zo een vooroordeel over Nederlandstalige vertalingen dat ze minder goed zijn dan Engelse vertalingen, wat waarschijnlijk helemaal nergens op gestoeld is. Engelse boeken lees ik in het Engels, Nederlandse in het Nederlands, Duitse in het Duits, maar voor al de rest kies ik steevast voor een Engelstalige vertaling.
Net als jij wil ik mijn Frans opkrikken, maar het is zo moeilijk om er eens echt werk van te maken. Ik heb gehoord dat La Peste van Camus een goede is om mee te beginnen als je literair Frans nog niet zo goed is.
De laatste jaren verkies ik steeds meer om Engelstalige boeken in het Engels te kopen en te lezen. De droom blijft om mijn Frans voldoende op te waarderen om ook wat Franstalige boeken te kunnen lezen, maar de tijd tikt genadeloos verder en mon français reste rudimentaire.
Ook de enige reden waarom ik ooit men frans eens deftig wil bijschaven.
Zelf lees ik vaak wel boeken in het Nederlands omdat ik dat net wat makkelijker lezen vind, mijn Engels is prima maar als ik zie dat een (niet-Engelstalig) boek ook vertaald is in het Nederlands ga ik toch rap die keuze maken, tenzij ik hoor van mensen dat de vertaling slecht is.
Zou omgekeerd ook kunnen? Dat een vertaling een boek beter maakt?
Ik denk van wel, om eerlijk te zijn. Maar alleszins anders. Een slechte vertaling is een afkraker. Als ik echter de Nederlandse vertaling van Jozef en zijn broers van Thomas Mann lees, voel ik me omver geblazen door de poëtische kracht van het proza. Verbluffende vertaling, al kan ik dat niet sterk maken want ik heb het origineel niet gelezen.
Voor mijn thesis heb ik een boek van Arno Schmidt in het originele Duits + in de Engelse vertaling gelezen. Gebeurt niet vaak dat ik die vergelijking kan maken, maar in dit geval vond ik de vertaling eigenlijk superieur aan het origineel. Absoluut geen gemakkelijk boek om te vertalen door de overweldigende hoeveelheid puns en specifiek Duitse culturele referenties, maar de vertaler slaagde er met zijn vertaling wonderwel in om gepaste equivalenten te vinden die het origineel wat mij betreft in reikwijdte en betekenis overstegen.
Voor mijn thesis heb ik een boek van Arno Schmidt in het originele Duits + in de Engelse vertaling gelezen. Gebeurt niet vaak dat ik die vergelijking kan maken, maar in dit geval vond ik de vertaling eigenlijk superieur aan het origineel. Absoluut geen gemakkelijk boek om te vertalen door de overweldigende hoeveelheid puns en specifiek Duitse culturele referenties, maar de vertaler slaagde er met zijn vertaling wonderwel in om gepaste equivalenten te vinden die het origineel wat mij betreft in reikwijdte en betekenis overstegen.
Maar vertaling is alleszins een kunst op zichzelf en krijgt bij het brede publiek zeer weinig aandacht. Soms hangt er op een boek wel dat de vertaling gerenommeerd is of geprezen, maar daar blijft het dan bij. Soms denk ik dat de rol van vertaler een beetje ondankbaar is, terwijl je als vertaler eigenlijk fungeert als een soort psychopomp die de lezer bij de hand neemt in een talig domein die normaal gezien niet de zijne is.
Misschien denk ik er ook teveel over na. Maar tenzij je alle boeken gaat lezen in de brontaal zijn vertalingen onvermijdelijk en dan is het belangrijk dat de vertaler van het boek dat je wil lezen zijn werk goed heeft gedaan.
Woops, ik heb even een paar details uit mijn post gehaald om wat minder herkenbaar te zijn. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik de quote in je post ook heb aangepast.
Woops, ik heb even een paar details uit mijn post gehaald om wat minder herkenbaar te zijn. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik de quote in je post ook heb aangepast.
Maar vertaling is alleszins een kunst op zichzelf en krijgt bij het brede publiek zeer weinig aandacht. Soms hangt er op een boek wel dat de vertaling gerenommeerd is of geprezen, maar daar blijft het dan bij. Soms denk ik dat de rol van vertaler een beetje ondankbaar is, terwijl je als vertaler eigenlijk fungeert als een soort psychopomp die de lezer bij de hand neemt in een talig domein die normaal gezien niet de zijne is.
Misschien denk ik er ook teveel over na. Maar tenzij je alle boeken gaat lezen in de brontaal zijn vertalingen onvermijdelijk en dan is het belangrijk dat de vertaler van het boek dat je wil lezen zijn werk goed heeft gedaan.
Inderdaad! Doet me wat denken aan de recente discussie over de vertaling van het gedicht van Amanda Gorman bij de inauguratie van Biden. Normaal hadden ze daar Marieke Lucas Rijneveld voor gekozen, de discussie was vooral omdat Rijneveld zich niet zou kunnen inleven in de wereld van Gorman, ze geen voeling zou hebben met wat Gorman bedoelde. Terwijl ik me eerder de vraag stelde hoeveel kennis Rijneveld heeft van het Engels en hoeveel ervaring ze heeft met vertalen. Het prijkt natuurlijk mooi op de kaft dat een jonge dichteres de vertaling doet van een andere jonge dichteres. Aan de andere kant twijfel ik er niet aan dat Rijneveld genoeg voeling aan het gedicht zou kunnen geven, zelfs al is ze blank en in een totaal andere wereld opgegroeid. De liefde/passie voor taal, werken rond het idee dat je wilt (moet) behouden in het origineel gedicht/boek + kennis van beide talen lijken me hier dan belangrijker dan 'dezelfde achtergrond/huidskleur' hebben.
Aan de andere kant, soms vind ik een vertaling persoonlijk nefast voor de stijl. Had ooit Blood Meridian & No Country For Old Men gelezen van Cormac Mccarthy in het Engels, daarna 'Al De Mooie Paarden' goedkoop gevonden in het Nederlands en ik kan daar precies niet aan beginnen. Bij het lezen van Cormac MCcarthy heb ik altijd zo een oer-Amerikaanse cowboy stem in mijn hoofd en dat komt niet over in het Nederlands, maar dat ligt vooral aan mij en waarschijnlijk niet aan de vertaler.
Net als jij wil ik mijn Frans opkrikken, maar het is zo moeilijk om er eens echt werk van te maken. Ik heb gehoord dat La Peste van Camus een goede is om mee te beginnen als je literair Frans nog niet zo goed is.
De Waalse kranten lezen, doet voor mij veel. Een artikel is minder tijdsintensief dan een boek en zo heb je ook het nieuws van over onze taalgrens mee.
Hier ga ik 100% mee akkoord. Dat is ook de reden waarom ik ben overgestapt.
Wanneer er al te vaak "jemig", "nou" en consorten staat, haak ik meteen af.
In het begin was het toch wel moeilijk om doorheen het Engels te komen.
Ook al begreep ik 90% van de woordenschat, vanaf ik een onbekend woord tegenkwam, had ik het gevoel dat ik zaken miste door het niet volledig beheersen van de taal. Dit betert natuurlijk enkel door meer Engels te lezen, maar het is een gevoel dat je bij je moedertaal zo goed als niet hebt.
De Engelse vertaling van Three Body Problem maakte een aanpassing in de volgorde van hoofdstukken om het boek te maken zoals het initieel bedoeld door de auteur.
)
