Uit nieuwsgierigheid even doorheen de thread gebladerd en op bovenstaande quote uitgekomen.
Wat fijn dat je interesse hebt in deze periode!
Ik moet op mijn tellen letten want ik heb er eigenlijk zeer weinig over gelezen, zeker minder als jij, maar uiteraard weet ik beroepshalve wel een paar dingen. Je refereert ongetwijfeld naar de manier waarop Assyriërs zogezegd omgingen met krijgsgevangenen en overwonnen vijanden? Die reliëfs zijn te bezichtigen in het British Museum, zeker de moeite. Je vindt er onder andere een primitieve versie van een tank op terug!
Nu, ondanks als de gruwel en wreedaardigheid die daarop wordt afgebeeld (spietsen, handjes kappen, etc... ), moet je dat niet meteen beschouwen als een historisch relaas. Die dingen werden opgehangen in de troonzaal van het paleis, waar rivaliserende koningen/diplomaten/zendbodes ze ongetwijfeld te zien kregen. Wellicht hadden ze dus vooral een intimiderende functie, en was de realiteit iets genuanceerder. Ook de braafheid van de andere volkeren moet zeker niet overdreven worden, het is niet omdat Nebuchadnezzar zich meer
profileerde als bouwheer dan als tiran, dat hij daadwerkelijk ook zo ervaren werd door zijn tijdsgenoten (vraag maar aan de joden wat ze van hem denken).
Ik weet niet of dat in het boek ook zo is uitgelegd, want ik heb het niet gelezen, maar ik dacht: ik geef het even mee. Anderzijds, wat wel vaststaat is dat Sennacherib (samen met Assurnasirpal misschien niet toevallig de verantwoordelijke uitgever van de meest wrede reliëfs in kwestie) Babylon zowat helemaal heeft afgebrand, wat in die tijd toch als een serieuze schok ervaren werd, dus dat wilt wel iets zeggen. Babylon was zo 'n beetje het religieus-cultureel centrum van de wereld, dat is alsof je het Vaticaan zou bestormen of zo. Ze hadden het natuurlijk wel een beetje gezocht door z'n zoon te ontvoeren en executeren, maar goed.
De leeuwenjacht-reliëfs van Assurbanipal zijn trouwens nog veel meer de moeite om te zien, en daaruit blijkt toch dat de Assyriërs een zeker oog hadden voor lijden en angst, respectievelijk in de weergave van
de gewonde/dode leeuwen, waartegenover de emotionele impact van The Lion King instant verbleekt, en
de angst in de ogen van de paarden die duidelijk helemaal geen zin hebben om te gaan jagen. Het contrast met de nogal robotische expressie van de menselijke figuren is echt wel opvallend op die reliëfs.