Ik vind dat het moeilijk slapen hier vaak naar voren komt maar de evenzeer pittige 'mijn peuter/kleuter put me met zijn uitdagend gedrag voortdurend uit en zijn driftbuien en eigenzinnig gedrag hangen me de keel uit -verhalen' mis ik soms wel.
De jongste hier weet de laatste tijd ook van aanpakken. Op zich kan die enorm braaf en vooral lief zijn: knuffels geven of als ze iets krijgen altijd haar grote zus en broer voor laten gaan. Zo eet ik na het eten altijd een klein snoepje, een mentos of een cola snoepje ofzo.
Nu is de gewoonte overgeslagen op de kindjes. Ze krijgen iets maar de voorwaarde is wel dat ze tijdens het eten zonder zeuren aan tafel komen en "normaal" doen (let op de quotes, normaal is relatief
). Als ze dan een "dessertje" mogen, gaat die kleinste altijd haar broer en zus roepen wanneer die ni in de keuken zijn. Die twee oudsten gaan gewoon aan de kast staan
Soit, terug naar de driftbuien: twee weken geleden middag eten. Madam wou een smeerkaasje naast haar boterham. Dus niet gesmeerd maar met een vorkje erbij eten. Nuja, de grootste doet dat, dus zij mag ook. Mevrouw eet het smeerkaasje op en wil nog één. Nope: eerst boterham eten, zie naar de grote zus. Toen werd ze kwaad en begin alles wat binnnen bereik lag van tafel te kieperen. Ze in hoek gezet. Resultaat: totale hysterie: roepen, brullen, gaan lopen. Ze een paar terug gezet. Bleef eindelijk lang genoeg staan. Er naar toe, gezegd dat ze ni met dingen mag gooien en ze mee mag. Nog altijd gebrul en gekrijs. Een dik kwartier lang.
Afgelopen weekend: ze was als eerste wakker. M'n vriendin met haar naar beneden. Dik uur later de zoon ook wakker, ik met hem naar beneden.
Mama en kleine zus zijn boekjes aan't lezen, hij wil mee lezen: was niet naar haar zin. Weer roepen en brullen. Dan ook proberen bijten.
En zo gaat dat wel meer. Het is zeker niet elke dag en ook niet altijd lang. Maar ze is wel diegene van de drie die het meeste moeite met een "nee" heeft. Eergisteren wilde ni aan tafel bv. Tja, dan wordt m'n eten koud terwijl ik daar mee bezig ben.
Ik heb ook al gemerkt dat mijn vriendin daar moeilijker mee om kan. Die verliest een pak rapper haar geduld en wordt daar soms moedeloos van. Die kan er soms echt verslagen bij zitten wanneer één van de kinderen eens een driftbui heeft gehad. Bij mij glijdt dat er quasi altijd af, ik ben vrij kalm en kan een gillend kind ook gewoon negeren. Maar da's voor iedereen anders uiteraard. Belangrijkste is elkaar dan steunen. Daarom dat ik meestal de driftbuien "afhandel"
Nu iets leukers: vrijdag booster gehad. Zaterdag wat loom, viel bijna in slaap toen ik me neerzette. Dan maar effe gaan wandelen. Twee oudsten mee, naar het bos achter de hoek. Daar wat op paddenstoelen gaan jagen. Mega leuk, met Obsidentify foto nemen en zien welke paddenstoel het is. Die twee constant: daar papa, een paddenstoel, snel een foto nemen.
Gisteren namiddag: de zoon verveelde zich: "papa gaan we wandelen?". Weer twee en een half uur het bos in en paddenstoelen spotten