CerumenCrevice
Well-known member
net geluisterd. met momenten geniaal, avatar bijvoorbeeld. andere momenten , not so much. beetje teveel simmer.
Album of the week Swans - The Seer
- Onderwerp starter Creeping Death
- Startdatum
nifelheim
Active member
Ik heb bijna al hun platen vanaf Children Of God dus ik mag mij wel een fan noemen. Toch trek ik Swans enkel met momenten. Platen als Leaving Meaning, Soundtracks of the Blind en deze kan ik moeilijk helemaal uitluisteren. Ik begrijp het idee van opbouwen, sfeer scheppen, etc... maar er staat toch ook gewoon nutteloos materiaal op zoals 93 Ave Blues op deze. White Light... en My Father... zijn iets 'compacter' en zeker even goed.
Beste nummers hier zijn Lunacy, The Seer en Avatar.
Ook hier bewijst Jarboe haar meerwaarde bij Swans.
Indrukwekkende band live, heb ze een paar keer gezien. Alleen vind ik het megavolume ( misschien met ouder worden?) eigenlijk meer een gimmick en onnodig. Laatste keer dat ik ze zag, was in de Kompass hal in Gent. Het was amper te harden.
Beste nummers hier zijn Lunacy, The Seer en Avatar.
Ook hier bewijst Jarboe haar meerwaarde bij Swans.
Indrukwekkende band live, heb ze een paar keer gezien. Alleen vind ik het megavolume ( misschien met ouder worden?) eigenlijk meer een gimmick en onnodig. Laatste keer dat ik ze zag, was in de Kompass hal in Gent. Het was amper te harden.
SnakeGodRovinin
Well-known member
Heb ooit 'Avatar' gehoord en misschien 'Lunacy', maar daar ben ik niet zeker van. Voor de rest nada.
Ik zou zelfs zweren dat mijn grootvader een LP van hen had, want de cover van 'Greed' - 'Holy Money' komt me heel bekend voor.
'Lunacy'. Zo, nu weten we wat er gebeurt tijdens Bohemiaanse pretfeestjes vooraleer de pret begint. Met z'n allen rond de nieuwe vangst en 'Lunacy' chanteren.
'Mother of the World'. Alle oogjes wijd dicht, want de onverhoedse zuchtjes en zangetjes beoordelen de kwaliteit van het feestje.
Welzeker "In and out and in and out again." Het deel hierna moet de hoofdcultist zijn, die spreekt en verkeert in hogere sferen.
In 'The Wolf' benadert hij een initiaat en fluistert in zijn rooie oortjes als hij zijn vingers bezighoudt aan iets lugubers...
Oh neen, de aantocht van de cenobieten is daar bij 'The Seer'. De initiaat probeert te vluchten doorheen hangende blikken aan kettingen. De arme man ontkomt er niet aan, want Pinhead en co werken samen met droomdemon Krueger als hij zich ineens op een islamitische markt begeeft.
Na een dikke tien minuten ziet het slachtoffer het einde nabij komen aan al de miserie, althans, dat denkt hij
, want de intrede van de cenobieten is daar met Butterball op de eerste rij, bonkend op wat instrumenten.
Fattie toomt langzaam in en een verdoken Pinhead in eigenste persoon laat de bellen rinkelen achter opdoemende mistgordijnen en horen we: "There is a world out there, waiting to yield to us. So much flesh, so many different pleasures."
De Doctor laat zijn boor jammeren in Pistonhead' schedel (bij 16m25sec) om er een groter genotsverschaffing in te steken.
Butterball jaagt CD-man op (de drummer) om het tempo omhoog te steken, alleen geraakt die wat afgeleid van de vrouwelijke cenobiet die we voor het eerst zagen in de eerste film.
Terri uit de derde film zet zich naast haar collega's en ademt diep in en uit alsof ze een harmonica is. Haar aanwezigheid bekoort iedereen en zet aan tot rust en oogplezier.
De initiaat treedt dichterbij door het verlangen dat ze uitbeeldt. Tot hij plots warmte voelt aan zijn zijkanten en twee man hoort spreken (de outro).
Rarara, het zijn de Siamese Tweelingen uit IV. Losgekoppeld. Ze verbroederen zich met de initiaat ertussen. De demonen en Krueger verhogen hun volume om de doodsstrijd te overstemmen van de stakker.
Dat allemaal zonder Pinhead
.
'The Seer returns'. Het product van accretie wonderwel uitgewerkt en de initiaat keert terug naar het mensenrijk tussenin al de warme, vochtige lichamen verspreid over gans de zaal. De hoofdcultist kan niet zwijgen en de gedrogeerde spreekt automatisch mee.
Vertigo-beelden van draaicirkels spiegelen zich in de kijkers van de onfortuinlijke.
'93 Ave. Blues'. Nu waant hij zich in een gecombineerde film van Hitchcock, omcirkeld door allerhande travestiete vogels met een moorddadige gedachtegang. Hij jammert en jammert, want het braaksel moet eruit.
Naast hem ramt de hoofdcultist cimbalen tegen elkaar en bonkt met zijn voeten op de grond. Genoeg pijn om alles los te laten en zowel te kotsen als zijn fecaliën los te laten. Een waar genot na in een draaikolk vastgezeten te hebben.
Zijn hart heeft zich aangepast na de ontlading, maar de leider laat hem niet met rust :"Drink water from the daughter." En zo geschiedde.
Speekselopname vanuit de lachende dochter. Meer hoeft dat niet te zijn.
'Song for a Warrior'. De dochter neemt hem in haar armen als ze zingt. De initiaat voelt zich groeien naar een hoogtepunt van het menselijke bestaan aan die engelachtig, zoete stem.
Papa komt ook even meezingen, want hij is omnipresent.
Oh boy, bellen luiden. Is Pinhead daar weerom verdoken in de mist? Het opgeslagen tempo maskeert hem niet. Hij is daar. Hij spreekt en wij luisteren.
Je voelt Pinhead denken: "Time to play", als hij de hel laat losbarsten.
De sintels van een vuur knetteren; de ruis van Camera-man; de roep van Leviathan; een snaartje Barker-horror vermomd onder een Penderecki-compositie op een oude videocassette; pratende luchtbellen onder water in een Greenwood-compositie en om af te ronden de neerdaling van een gitaarspeler uit een zachtaardige Mad-Max-kopie.
Het kerkelijke geluid wederkeert na een intermezzo van je reinste reinheid. De hoofdcenobiet staat achter het altaar en spreekt wijze taal.
"Are you in there?" en zijn spijkers verdwijnen met de witte kleur van zijn lichaam. Het is de hoofdcultist die sprak!
Het slot van het album. Het geloof verloren in het een en een ander omarmt. Hoe kan je ook met iemand die je overtuigend toespreekt en je dingen laat zien, die niet mogen en kunnen bestaan?
De initiaat bewandelt de lange weg, een traphal naar hel, geen snelweg naar de hemel. Het klinkt als heerlijke muziek in zijn oren.
Knettergekke Butterball ramt er samen met CD-man op los, als de initiaat door Leviathan wordt uitgekleed. De aders uit zijn benen en voeten plakken vast aan de grond en hij rukt ze los. Geen voer voor Krueger.
De harde knallen en hagelbollengetik scheuren zijn trommelvliezen en de losse aders klimmen zich een weg erdoorheen; hechten zich vast in de hersenen en de uiteinden dringen binnen in zijn aars, zodat zijn rug breekt en hij dubbelgevouwd loopt naar het paradijs.
Spijkers van Pinhead vliegen door de lucht en steken zich vast in zijn lichaam, zodoende de initiaat zelf voor het eerst spreekt.
De waanzin neemt toe, oh, the horror, bij het betreden van de poort.
Butterball en CD-man vechten om de drums en eentje is op z'n tenen getrapt, terwijl de ander even natrapt, als de ene het opgeeft.
Met een beetje fantasie is het album een tien op tien waard.
Groten dank aan het openingsnummer, die mijn fantasie direct op de vrije loop liet gaan.
Ik durf zelfs zeggen dat dit voorlopig mijn nummer 1 is sinds de start van de albumweken
.
Ik zou zelfs zweren dat mijn grootvader een LP van hen had, want de cover van 'Greed' - 'Holy Money' komt me heel bekend voor.
'Lunacy'. Zo, nu weten we wat er gebeurt tijdens Bohemiaanse pretfeestjes vooraleer de pret begint. Met z'n allen rond de nieuwe vangst en 'Lunacy' chanteren.
'Mother of the World'. Alle oogjes wijd dicht, want de onverhoedse zuchtjes en zangetjes beoordelen de kwaliteit van het feestje.
Welzeker "In and out and in and out again." Het deel hierna moet de hoofdcultist zijn, die spreekt en verkeert in hogere sferen.
In 'The Wolf' benadert hij een initiaat en fluistert in zijn rooie oortjes als hij zijn vingers bezighoudt aan iets lugubers...
Oh neen, de aantocht van de cenobieten is daar bij 'The Seer'. De initiaat probeert te vluchten doorheen hangende blikken aan kettingen. De arme man ontkomt er niet aan, want Pinhead en co werken samen met droomdemon Krueger als hij zich ineens op een islamitische markt begeeft.
Na een dikke tien minuten ziet het slachtoffer het einde nabij komen aan al de miserie, althans, dat denkt hij
, want de intrede van de cenobieten is daar met Butterball op de eerste rij, bonkend op wat instrumenten.Fattie toomt langzaam in en een verdoken Pinhead in eigenste persoon laat de bellen rinkelen achter opdoemende mistgordijnen en horen we: "There is a world out there, waiting to yield to us. So much flesh, so many different pleasures."
De Doctor laat zijn boor jammeren in Pistonhead' schedel (bij 16m25sec) om er een groter genotsverschaffing in te steken.
Butterball jaagt CD-man op (de drummer) om het tempo omhoog te steken, alleen geraakt die wat afgeleid van de vrouwelijke cenobiet die we voor het eerst zagen in de eerste film.
Terri uit de derde film zet zich naast haar collega's en ademt diep in en uit alsof ze een harmonica is. Haar aanwezigheid bekoort iedereen en zet aan tot rust en oogplezier.
De initiaat treedt dichterbij door het verlangen dat ze uitbeeldt. Tot hij plots warmte voelt aan zijn zijkanten en twee man hoort spreken (de outro).
Rarara, het zijn de Siamese Tweelingen uit IV. Losgekoppeld. Ze verbroederen zich met de initiaat ertussen. De demonen en Krueger verhogen hun volume om de doodsstrijd te overstemmen van de stakker.
Dat allemaal zonder Pinhead
.'The Seer returns'. Het product van accretie wonderwel uitgewerkt en de initiaat keert terug naar het mensenrijk tussenin al de warme, vochtige lichamen verspreid over gans de zaal. De hoofdcultist kan niet zwijgen en de gedrogeerde spreekt automatisch mee.
Vertigo-beelden van draaicirkels spiegelen zich in de kijkers van de onfortuinlijke.
'93 Ave. Blues'. Nu waant hij zich in een gecombineerde film van Hitchcock, omcirkeld door allerhande travestiete vogels met een moorddadige gedachtegang. Hij jammert en jammert, want het braaksel moet eruit.
Naast hem ramt de hoofdcultist cimbalen tegen elkaar en bonkt met zijn voeten op de grond. Genoeg pijn om alles los te laten en zowel te kotsen als zijn fecaliën los te laten. Een waar genot na in een draaikolk vastgezeten te hebben.
Zijn hart heeft zich aangepast na de ontlading, maar de leider laat hem niet met rust :"Drink water from the daughter." En zo geschiedde.
Speekselopname vanuit de lachende dochter. Meer hoeft dat niet te zijn.
'Song for a Warrior'. De dochter neemt hem in haar armen als ze zingt. De initiaat voelt zich groeien naar een hoogtepunt van het menselijke bestaan aan die engelachtig, zoete stem.
Papa komt ook even meezingen, want hij is omnipresent.
Oh boy, bellen luiden. Is Pinhead daar weerom verdoken in de mist? Het opgeslagen tempo maskeert hem niet. Hij is daar. Hij spreekt en wij luisteren.
Je voelt Pinhead denken: "Time to play", als hij de hel laat losbarsten.
De sintels van een vuur knetteren; de ruis van Camera-man; de roep van Leviathan; een snaartje Barker-horror vermomd onder een Penderecki-compositie op een oude videocassette; pratende luchtbellen onder water in een Greenwood-compositie en om af te ronden de neerdaling van een gitaarspeler uit een zachtaardige Mad-Max-kopie.
Het kerkelijke geluid wederkeert na een intermezzo van je reinste reinheid. De hoofdcenobiet staat achter het altaar en spreekt wijze taal.
"Are you in there?" en zijn spijkers verdwijnen met de witte kleur van zijn lichaam. Het is de hoofdcultist die sprak!
Het slot van het album. Het geloof verloren in het een en een ander omarmt. Hoe kan je ook met iemand die je overtuigend toespreekt en je dingen laat zien, die niet mogen en kunnen bestaan?
De initiaat bewandelt de lange weg, een traphal naar hel, geen snelweg naar de hemel. Het klinkt als heerlijke muziek in zijn oren.
Knettergekke Butterball ramt er samen met CD-man op los, als de initiaat door Leviathan wordt uitgekleed. De aders uit zijn benen en voeten plakken vast aan de grond en hij rukt ze los. Geen voer voor Krueger.
De harde knallen en hagelbollengetik scheuren zijn trommelvliezen en de losse aders klimmen zich een weg erdoorheen; hechten zich vast in de hersenen en de uiteinden dringen binnen in zijn aars, zodat zijn rug breekt en hij dubbelgevouwd loopt naar het paradijs.
Spijkers van Pinhead vliegen door de lucht en steken zich vast in zijn lichaam, zodoende de initiaat zelf voor het eerst spreekt.
De waanzin neemt toe, oh, the horror, bij het betreden van de poort.
Butterball en CD-man vechten om de drums en eentje is op z'n tenen getrapt, terwijl de ander even natrapt, als de ene het opgeeft.
Met een beetje fantasie is het album een tien op tien waard.
Groten dank aan het openingsnummer, die mijn fantasie direct op de vrije loop liet gaan.
Ik durf zelfs zeggen dat dit voorlopig mijn nummer 1 is sinds de start van de albumweken
.
Gavin
Well-known member
Goed dat @SnakeGodRovinin hier net boven al een hele pagina heeft volgetypt want van mij gaat het niet komen deze keer, vrees ik.
Het deed mij denken aan de Keltische angstsfeer van Hellblade: Senua's Sacrifice. Een briljante game, maar wel eentje waar ge meer bezig zijt met de beklijvende atmosfeer naast de game dan de eigenlijke gameplay zelf. Lijkt me hier ook het geval, en het zal geen toeval zijn dat ge in uw openingspost ook 80% over uw ervaringen naast de muziek bezig zijt in plaats van over de muziek zelf, net zoals anderen ook al refereren aan een bepaalde geestestoestand die nodig is voor ge op play duwt. Ik heb dan ook meer gehad aan het lezen van uw verhaal dan aan de muziek.
Ik vond het wel grotendeels goed desondanks, het is niet 120 minuten maar wat doen en ik hoor artiesten/muzikanten, maar ik ben er simpelweg niet veel mee. Ik ben iemand die ondanks zijn geringe inspanningen in dit leven de laatste jaren echt niets te klagen heeft, dus wanneer moet ik dit opzetten? Waarom zou ik dit dan opzetten zelfs, want aan de wegenwerken in Gent kom ik ook al niet voorbij. Ik ga het wel opzij leggen aangezien de afrekening in het leven mij nog wel gepresenteerd zal worden in de toekomst, misschien weet de hopelijk ooit iets volwassenere Gavin tegen dan het wel beter te kaderen en het op eenzelfde manier te gebruiken als uzelf.
Twee uur is op zich al vies lang, maar die The Seer van een halfuur was er gewoon over. The Daughter Brings the Water en Song For A Warrior waren iets conventioneler maar zelfs dat zie ik me niet zomaar opzetten. Soms klasseer ik periodes als goede stukken, maar soms ook als repetitief gejengel, bij zowat elk nummer eigenlijk. Voor de rest kom ik altijd bij dezelfde gedachte uit, iets dat ik al enkele keren hier heb gepost bij zowel albums van de week als bij het slabakkende classic artists-gebeuren overigens: soundtrackmuziek. Alleen een soundtrack bij zaken die ik bij anderen moet gaan zoeken deze keer, dus het klikte niet echt. Ik vraag me zelfs of dat geen rechtstreeks gevolg is van eerst uw zware tekst te lezen in plaats van te luisteren, al blijft het sowieso wel een donker plaatje dus die twee dingen komen wel overeen. Ik had het beter getrokken als het 60% korter was of zo, dat wel, maar ik ben de artiest niet!
Het deed mij denken aan de Keltische angstsfeer van Hellblade: Senua's Sacrifice. Een briljante game, maar wel eentje waar ge meer bezig zijt met de beklijvende atmosfeer naast de game dan de eigenlijke gameplay zelf. Lijkt me hier ook het geval, en het zal geen toeval zijn dat ge in uw openingspost ook 80% over uw ervaringen naast de muziek bezig zijt in plaats van over de muziek zelf, net zoals anderen ook al refereren aan een bepaalde geestestoestand die nodig is voor ge op play duwt. Ik heb dan ook meer gehad aan het lezen van uw verhaal dan aan de muziek.
Ik vond het wel grotendeels goed desondanks, het is niet 120 minuten maar wat doen en ik hoor artiesten/muzikanten, maar ik ben er simpelweg niet veel mee. Ik ben iemand die ondanks zijn geringe inspanningen in dit leven de laatste jaren echt niets te klagen heeft, dus wanneer moet ik dit opzetten? Waarom zou ik dit dan opzetten zelfs, want aan de wegenwerken in Gent kom ik ook al niet voorbij. Ik ga het wel opzij leggen aangezien de afrekening in het leven mij nog wel gepresenteerd zal worden in de toekomst, misschien weet de hopelijk ooit iets volwassenere Gavin tegen dan het wel beter te kaderen en het op eenzelfde manier te gebruiken als uzelf.
Twee uur is op zich al vies lang, maar die The Seer van een halfuur was er gewoon over. The Daughter Brings the Water en Song For A Warrior waren iets conventioneler maar zelfs dat zie ik me niet zomaar opzetten. Soms klasseer ik periodes als goede stukken, maar soms ook als repetitief gejengel, bij zowat elk nummer eigenlijk. Voor de rest kom ik altijd bij dezelfde gedachte uit, iets dat ik al enkele keren hier heb gepost bij zowel albums van de week als bij het slabakkende classic artists-gebeuren overigens: soundtrackmuziek. Alleen een soundtrack bij zaken die ik bij anderen moet gaan zoeken deze keer, dus het klikte niet echt. Ik vraag me zelfs of dat geen rechtstreeks gevolg is van eerst uw zware tekst te lezen in plaats van te luisteren, al blijft het sowieso wel een donker plaatje dus die twee dingen komen wel overeen. Ik had het beter getrokken als het 60% korter was of zo, dat wel, maar ik ben de artiest niet!
Nattefrost
Well-known member
Dit is weer zo'n band waarvan ik al jaren tegen mezelf zeg dat ik ze eens ging checken, en het is er tot nu nooit van gekomen. Op papier is het helemaal mijn ding en ze hebben een invloed gehad op een hoop bands waar ik serieuze fan van ben. Dus ja, een verklaring heb ik er niet voor.
De volle twee uur inspanning vragen van de mensen, dat is wel durven.
Voorlopig ben ik er nog maar 1 keer aan toe gekomen om het volledig te beluisteren, dus heel gedetailleerd kan ik het niet omschrijven. We zullen het simpel houden.
De plaat is, laten we wel wezen, te lang en een beetje vreemd als geheel, maar wat er op staat is voor het grootste deel wel schitterend. Een aantal nummers die er echt bovenuit leken te steken: Mother of the World, The Seer (tot pakweg halverwege) en Avatar. Die ellenlange nasleep van The Seer hoefde voor mij niet, maar de hypnotische opbouw en climax maken het eerste deel van dat nummer hoe dan ook subliem. Avatar doet mij ergens denken aan latere Neurosis, een band die zelf door Swans beïnvloed is. Al bij al moet ik besluiten dat het effectief helemaal mijn ding is, zoals verwacht.
Het is duidelijk dat ik de plaat tekort doe met zo'n summiere beschrijving, maar goed, om er dieper op in te gaan heb ik herhaling nodig en dat is op korte termijn niet evident met zo'n plaat. Dat komt later wel, want deze gaat een blijver zijn. Dringend tijd om ook de rest van het oeuvre eens te checken.
De volle twee uur inspanning vragen van de mensen, dat is wel durven.
Voorlopig ben ik er nog maar 1 keer aan toe gekomen om het volledig te beluisteren, dus heel gedetailleerd kan ik het niet omschrijven. We zullen het simpel houden.De plaat is, laten we wel wezen, te lang en een beetje vreemd als geheel, maar wat er op staat is voor het grootste deel wel schitterend. Een aantal nummers die er echt bovenuit leken te steken: Mother of the World, The Seer (tot pakweg halverwege) en Avatar. Die ellenlange nasleep van The Seer hoefde voor mij niet, maar de hypnotische opbouw en climax maken het eerste deel van dat nummer hoe dan ook subliem. Avatar doet mij ergens denken aan latere Neurosis, een band die zelf door Swans beïnvloed is. Al bij al moet ik besluiten dat het effectief helemaal mijn ding is, zoals verwacht.
Het is duidelijk dat ik de plaat tekort doe met zo'n summiere beschrijving, maar goed, om er dieper op in te gaan heb ik herhaling nodig en dat is op korte termijn niet evident met zo'n plaat. Dat komt later wel, want deze gaat een blijver zijn. Dringend tijd om ook de rest van het oeuvre eens te checken.
FlyingHorseman
Well-known member
Geweldig tweede nummer op de plaat, inderdaadDat er hier niemand Apostate vermeld, wat een epische afsluiter is me dat zeg
Edit: Hoewel ik meestal nu de vinyl beluister, vind ik de cd tracklist eigenlijk ook beter
Vinyl hipsterGeweldig tweede nummer op de plaat, inderdaad
clercqie
Well-known member
Hey, goeie post zoals steeds, maar het doet me wel een beetje pijn om op Swans en een aantal andere 'classic artists' het label soundtrack muziek zien geplakt worden.. Akkoord, zeker Swans balanceert altijd op die grens van net niet of net wel te lang, te uitgerokken.. Maar soundtrack muziek klinkt alsof het hier om goedkope muzak zou gaan, wat évident niet het geval is...
Nu algemeen, vele soundtracks en bij uitbreiding zeker het grootse klassieke repertoire hebben de eigenschap dat hoe meer aandacht je er effectief aan weidt, hoe meer je ervoor terug krijgt. Anders zou dit soort muziek nooit zo diep bestudeerd worden in conservatoria allerhande.
Ik ga Gira hier niet op hetzelfde niveau als de Romantische meesters zetten, maar voor mij werken die 2u durende epossen gelijkaardig.
I'll get off my soap box now...
En bijkomstig dat het misschien wat oneerbiedig is naar echte soundtracks toe, alsof elke soundtrack gereduceerd moet worden tot achtergrond geluid, muzak of soundscape.
Al zal onze goeie ouwe gavvers het zo wel niet bedoeld hebben
clercqie
Well-known member
Nee tis ni persoonlijk bedoeld ofzo, alleen maar hoe ik die muziek zelf ervaar.
'Echt' Klassiek, Soundtracks, Ambient, Drones, etc. Ik denk niet dat mensen die hier echt into zijn, dat alleen maar als een soort sfeermuziek zien. Ik heb het bv zelfs veel dat ik bij films niet meer aan het opletten ben wat er gebeurt als de muziek (te) goed is.
'Echt' Klassiek, Soundtracks, Ambient, Drones, etc. Ik denk niet dat mensen die hier echt into zijn, dat alleen maar als een soort sfeermuziek zien. Ik heb het bv zelfs veel dat ik bij films niet meer aan het opletten ben wat er gebeurt als de muziek (te) goed is.
CerumenCrevice
Well-known member
persoonlijk vind ik soundtrack en achtergrond muziek/muzak/soundscape hele andere connotaties hebben.
een echte goede soundtrack geeft mij goose bumps en rechtstaand nekhaar. muziek die als soundtrack wordt bestempeld is meestal epische/verhalende instrumentale muziek. een positief punt, imo.
muzak is dan weer iets dat niet op de voorgrond durft te komen, nooit aandacht mag trekken, etc. vond t een beetje jam,mer dat mijn AOTW zo werd bestempeld.
apostate is echt wel een toptrack, soundtrack waardig.
een echte goede soundtrack geeft mij goose bumps en rechtstaand nekhaar. muziek die als soundtrack wordt bestempeld is meestal epische/verhalende instrumentale muziek. een positief punt, imo.
muzak is dan weer iets dat niet op de voorgrond durft te komen, nooit aandacht mag trekken, etc. vond t een beetje jam,mer dat mijn AOTW zo werd bestempeld.
apostate is echt wel een toptrack, soundtrack waardig.
Gavin
Well-known member
Hola clercqie, ik hoop dat gij de enige zijt die soundtrackmuziek linkt aan goedkope muzak. Ik vind zelfs dat ik eerder u aan uw oren moet trekken voor zo'n link dan mijzelf voor dit als soundtrack te bestempelen! Dat is inderdaad hier evident niet het geval, en zo was mijn beoordeling ook evident niet bedoeld.
Van de albums die ik hier geluisterd heb, is er geen enkele die ik onder muzak zou zetten. Dat op zich is al enorm geslaagd, vind ik. Muzak is muziek die ge opzet zonder dat ge denkt dat dat een luisteraar verdient voor mij. Ja, die van @NDEFCB komt voor mij het dichtste in de buurt maar da's allicht door mijn onwetendheid, zoals ik ook aangaf in die post in zijn thread. Ik bedoel maar .... hetgeen dat ik daar het meest generisch vond, koos hij als track voor de playlist! En nogmaals @NDEFCB, da's allemaal hit or miss want uw Departure Songs van We Lost The Sea-aanbeveling is het album van alles in dit concept dat ik het meest heb opgezet. Ge belicht dus beide kanten.
Ik maak wel vaak de opdeling tussen dingen die ik als muziek zie die ik op zich kan beluisteren als muziek of nummers, en muziek waarbij ik meer beeldend of andermans verhaal nodig heb. Dat wil niet meteen iets zeggen over de kwaliteit. IMO was dit net enorm geslaagd hier: @Creeping Death zijn verhaal gaf dat ankerpunt voor dit album voor mij. Uit zijn tekst af te leiden denk ik dat hij zonder dat eigen ankerpunt ook gewoon een ander album had gekozen, dus dat houdt ook steek. Het succes van die Departure Songs was misschien de combinatie van die twee zaken. Ik denk wel dat iets als Avatar daar dichtbij komt, maar daar mis ik persoonlijk dan toch net iets melodieus of catchy om het echt sterk te vinden in vergelijking met bijvoorbeeld A Gallant Gentleman op Departure Songs. Angel van Massive Attack is ook iets dat onder beide valt voor mij en enorm hoog scoort bij mij. Dat zijn gevoelsdingen die ook geconcentreerd ergens heen gaan, bij Apostate bijvoorbeeld vind ik dat niet het geval en dan wordt dat soundtrackmuziek omdat ik de gecreërde sfeer wel kan vatten. Verder is deze plaat niet echt iets voor mij, een paar nummers waren echt overdreven lang, iets dat zelfs fans hier opmerken. Ge hebt mijn eigen album gezien/gehoord dus ge begrijpt de discrepantie tussen die twee platen bijvoorbeeld en waarom dat dan niet klikt.
Daarnaast moet ge niet te veel aandacht schenken aan wat ik post. Ik doe slechts mee in dit concept omdat het iets plezant is voor het forum, ik graag en gemakkelijk een berg typ over iets waar iemand anders passioneel een berg over typte, en het fijn is voor de OP dat er ook daadwerkelijk naar zijn/haar voorstel geluisterd wordt. Of dat dan wel of niet in goede aarde valt, is allemaal bijzaak IMO. Voor de serieuzere analyses, niet al te zelden slechts gekopieerd van het internet, moet ge niet bij mij zijn. Al vind ik mijn soundtrackopdeling hier muzikaal toch wel correct.
Net als de twee onderstaande heren vind ik soundtrack helemaal niet zo negatief. Soundtracks kunnen epische properties aannemen. En ergens link je dan die muziek wel aan een film/serie/whatever en lijkt het alsof die muziek van ondergeschikt belang is. Maar langs de andere kant: veel muziek die ik goed vind, link ik ook aan bepaalde zaken/gebeurtenissen. Even cliché doen en het de "soundtrack of your life" noemen.
Weer refereren naar de heer hier onder. Muzak is echt opvulling die het amper waard is om beluisterd te worden. Ik weet dat ik wat neerbuigend was door uw plaat muzikaal behang te noemen maar ook dat was voor mij nog geen muzak. Ik had gewoon klik met de plaat maar ik vond ze zeker een verdienste hebben. Voor mij was dat perfect ondersteunende muziek in plaats van leidende muziek, als dat op iets slaat?
Maar ik snap wel dat anderen daar meer hun gading in vinden dan ik. Dat maakt dit concept net zo leuk imo: je leert niet alleen nieuwe platen kennen maar je leert ook waarom anderen ze net appreciëren, ook al is het je ding niet.
Dit dus! Muzak is iets om onaangename stiltes in een lift verdoezelen ofzo. Er kan even goed een bandje met wat white noise gespeeld worden. Hel, er gaan mensen zijn die dat nog aangenamen vinden
Ik vraag me af of je de plaat even donker zou vinden zonder mijn openingspost en bijhordende ervaring? Maar aangezien je zelf de vraag stelt op't eind, denk ik niet dat je daar antwoord op hebt
Voor dat gebeurde zette ik die plaat ook regelmatig op. En hoewel het niet de meest happy plaat is, kon ik daar echt wel van genieten en het mooie van zien. Ik kan wel zeker volgen dat het zeker repetitief is bij momenten (met het gejengel ben ik minder akkoord
) maar dat maakt voor mij deel uit van een heerlijke ervaring. Sommige passages stell je geduld en zenuwen op de proef maar daarna komt zo'n mooie beloning. Mother of the World of A Piece of Sky zijn voor mij twee perfecte voorbeelden.
Blij dat dit topic het zetje was dat je nodig hadDit is weer zo'n band waarvan ik al jaren tegen mezelf zeg dat ik ze eens ging checken, en het is er tot nu nooit van gekomen. Op papier is het helemaal mijn ding en ze hebben een invloed gehad op een hoop bands waar ik serieuze fan van ben. Dus ja, een verklaring heb ik er niet voor.
De volle twee uur inspanning vragen van de mensen, dat is wel durven.
De plaat is, laten we wel wezen, te lang en een beetje vreemd als geheel, maar wat er op staat is voor het grootste deel wel schitterend. Een aantal nummers die er echt bovenuit leken te steken: Mother of the World, The Seer (tot pakweg halverwege) en Avatar. Die ellenlange nasleep van The Seer hoefde voor mij niet, maar de hypnotische opbouw en climax maken het eerste deel van dat nummer hoe dan ook subliem. Avatar doet mij ergens denken aan latere Neurosis, een band die zelf door Swans beïnvloed is. Al bij al moet ik besluiten dat het effectief helemaal mijn ding is, zoals verwacht.
Het is duidelijk dat ik de plaat tekort doe met zo'n summiere beschrijving, maar goed, om er dieper op in te gaan heb ik herhaling nodig en dat is op korte termijn niet evident met zo'n plaat. Dat komt later wel, want deze gaat een blijver zijn. Dringend tijd om ook de rest van het oeuvre eens te checken.
Ik weet het: twee uur is lang. Maar fuck it, ik heb al heel wat tijd in dit concept gestoken, ik ga eens wat tijd terug vragen dacht ik bij mezelf.
Zoals eerder vermeld door mezelf en door @PBR Streetgang : vanaf The Seer ligt hun niveau echt enorm hoog. Spreekt dit album je aan: zeker de volgende 3 checken. Hetgeen er voor komt, vind ik zelf ook bij momenten moeilijker verteerbaar maar laat dat je zeker niet tegen houden.
En mocht je in de toekomst nog een uitgebreide review in je pen of keyboard hebben zitten: zet hem zeker hier neer!
Was een mooie week met goede muziek en leuke reviews. Nice one @Creeping Death
PBR Streetgang
Well-known member
Vandaag nog eens naar geluisterd. Always a pleasure.
PolletPoulet_OG
Well-known member
Mijn welgemeende excuses @Creeping Death voor de retard van bijna een half jaar. Maar eerlijk, het is ook echt een hele boterham om deze op te smullen. En nog eerlijker, ik ben met vanalles bezig geweest, maar vooral geen goesting meer gehad om naar al jullie getsjingel tsjangel te luisteren. Maar bonne, ik sta nog steeds achter dit collectief, en ik ga door tot het eind. Dus ik werk a la FIFO af.
Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet eigenlijk.
Muzikaal niets op aan te merken, ver van zelfs. Geniale composities, een waaier aan instrumenten die beheerst worden op een zeer hoog niveau door alle muzikanten. (De accordion in Song for a Warrior, de mondharp in The Seer Returns, en vooral dat fucking stuk cello in Lunacy)
Het probleem is dat ik ondertussen wel weet dat dit een album is met belachelijk complexe composities die patroon op patroon op patroon op patroon opvolgen. Maar ik kan er mij moeilijk aanzetten omdat elke keer je dit album opzet het een work-out is van twee uur die je knakt.
Dit is gewoon een levenswerk van een hoop muzikanten die yolo gaan op het hoogste niveau. Deze plaat kan je alleen ontleden en begrijpen als je een multi-instrumentalist bent van een hoog niveau.
Voor ik hier mischien een echte deftige mening kan over neerpennen, moet ik dit beluisteren met de partituren ernaast wegens het complexe. Maar dan nog betwijfel ik of ik nog maar een fractie van dit alles kan plaatsen en/of begrijpen. En plus ga ik dat niet doen, wegens mijn work-out opmerking van een paar zinnen hierboven
Ik heb deze inieder geval in een lijst gezet. En ik ga deze over de jaren heen nog wel eens proberen op te zeten, en ik hoop echt dat ik er ga inkomen.
Want op papier hoort dit iets te zijn dat ik ECHT goed zou moeten vinden.
Ohja, artwork is van een ander niveau op deze.
Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet eigenlijk.
Muzikaal niets op aan te merken, ver van zelfs. Geniale composities, een waaier aan instrumenten die beheerst worden op een zeer hoog niveau door alle muzikanten. (De accordion in Song for a Warrior, de mondharp in The Seer Returns, en vooral dat fucking stuk cello in Lunacy)
Het probleem is dat ik ondertussen wel weet dat dit een album is met belachelijk complexe composities die patroon op patroon op patroon op patroon opvolgen. Maar ik kan er mij moeilijk aanzetten omdat elke keer je dit album opzet het een work-out is van twee uur die je knakt.
Dit is gewoon een levenswerk van een hoop muzikanten die yolo gaan op het hoogste niveau. Deze plaat kan je alleen ontleden en begrijpen als je een multi-instrumentalist bent van een hoog niveau.
Voor ik hier mischien een echte deftige mening kan over neerpennen, moet ik dit beluisteren met de partituren ernaast wegens het complexe
. Maar dan nog betwijfel ik of ik nog maar een fractie van dit alles kan plaatsen en/of begrijpen. En plus ga ik dat niet doen, wegens mijn work-out opmerking van een paar zinnen hierbovenIk heb deze inieder geval in een lijst gezet. En ik ga deze over de jaren heen nog wel eens proberen op te zeten, en ik hoop echt dat ik er ga inkomen.
Want op papier hoort dit iets te zijn dat ik ECHT goed zou moeten vinden.
Ohja, artwork is van een ander niveau op deze.
Laatst bewerkt:
Geen stress @PolletPoulet_OG , fijn dat ge nog reageert en wat nog fijner is dat ge der zo'n propere post van maakt!
Jammer dat ge het zo druk hebt, ik kon uw bijdrages altijd wel smaken in de andere topics. Maar ik snap het: soms hebben andere dingen prioriteit. Hopelijk duikt ge nog af en toe op zodat we kunnen genieten van uw schrijfsels.
Jammer dat ge het zo druk hebt, ik kon uw bijdrages altijd wel smaken in de andere topics. Maar ik snap het: soms hebben andere dingen prioriteit. Hopelijk duikt ge nog af en toe op zodat we kunnen genieten van uw schrijfsels.
