Beste jongens en meisjes van de Album of the week club,
al vanaf de start van deze ondertussen befaamde reeks, had ik een lijstje klaar met kandidaatplaten. Die eerste schifting van platen was zeer gemakkelijk.
Muziek hangt voor mij heel hard samen met emotie: ik moet iets voelen bij een plaat, het moet klikken. Niet dat ik niet kan geniet van muziek zonder die emotie maar het maakt wel het verschil tussen iets dat ik écht goed vind en iets wat ik gewoon beluister.
Zoals eerder gezegd was het maken van een shortlist héél gemakkelijk: een paar platen steken er voor mij echt bovenuit. Aangezien dit hele experiment al acht maand bezig is, heb ik tijd genoeg gehad om het lijstje met favorieten stilaan korter en korter te maken. Uiteindelijk schoot er één plaat over en die zou het worden. MLaar toen ik vorige week aan deze post begon werd ik herinnerd aan iets dat me instant van gedachten deed veranderen.
Ik had lange tijd Desert Sessions 1 & 2 als aotw uitgekozen. Voor mij is dat de ultieme driving plaat; muziek voor onderweg. Ik hou enorm van het gevoel van onderweg zijn en die plaat katapulteert me altijd meteen in die mood. Wegens een weekend trip en andere verplichtingen startte ik vorige dinsdag, 2 november al met wat voorbereidend werk. Na twee minuten werd al snel duidelijk dat ik niet voor Desert Sessions zou gaan maar toch last minute zou switchen naar The Seer van Swans.
Waarom? Op 2 november 2015 verscheen op de Facebook wall van één van mijn vrienden dat hij afscheid zou nemen van het leven die dag.
Toen ik dat las, heb ik hem onmiddellijk gecontacteerd maar zonder resultaat. Daarna wat rondgebeld en één van zijn dichtste vrienden wist me te vertellen dat hij nog al eens een poging ondernomen had. Niemand kon hem bereiken en niemand wist waar hij was. We hebben besloten om hem te zoeken. Met vijf hebben we twee uur rond gereden en uiteindelijk kregen we nieuws van zijn ouders dat hij een bericht had gestuurd waarin stond waar hij zat. We zijn allemaal naar daar gevlamd maar we waren te laat. Noch reanimatie, noch professione hulp van de MUG konden baten.
Die avond was echt een gigantische dreun, iedereen van ons was compleet van de wereld. Zijn vader was ook naar daar gereden en die was niet meer in staat terug te keren naar huis. Ik heb die uiteindelijk naar huis gebracht. Die rit was zo onwezenlijk. De dag erop evenzeer: ik ben gewoon gaan werken ondanks mij vriendin haar instructies van thuis te blijven. Eigenlijk had ik beter geluisterd. Toen ik 's avonds thuis kwam ben ik gecrasht. Mijn vriendin zat op haar werk en ik zat alleen.
Ik ben toen naar mijn platenkast gelopen en het ik The Seer eruit gepakt, opgelegd en twee keer beluisterd.
Die plaat was exact wat ik nodig had; imo bood die aan alles een soort van antwoord en troost.
Alle emoties zaten toen vervat in de plaat: verdriet, kwaadheid, een soort van radeloosheid maar ook een soort van berusting. Hopelijk heeft hij de rust gevonden die hij zo hard zocht en maar niet kon vinden.
Daarom dus The Seer, omdat die plaat me op die avond er door heeft gesleurd.
Zoals ik zei: muziek is emotie, no matter welke emotie. Uiteraard is het leuker om het over een plaat te hebben waar je enorm leuke herinneringen aan hebt. En an sich heb ik die ook wel aan deze plaat. Maar ze blijft wel voornamelijk gelinkt aan 2 november 2015 voor mij.
Laat deze zware kost jullie niet afschrikken btw. Eigenlijk staat mijn persoonlijke relatie en luisterervaring helemaal los van die van jullie. Ik wou gewoon beknopt even meegeven waarom ik ze heb gekozen. Maar nu ik die wall of tekst lees, lijkt het beknopte een beetje mislukt te zijn.
Maar dus nog wat meer over Swans en bij uitbreiding The Seer.
Swans is een experimental rock band opgericht in 1982 door Michael Gira. In hun begin jaren stonden ze vooral bekend om hun brutale, nihilistische, noise-like muziek. Zelf ken ik weinig van die eerste periode, aangezien het hetgeen ik er van gehoord heb niet geweldig vind. Het is moeilijk een etiket op Swans te plakken. Want sinds hun start is hun muziek constant geëvolueerd. In 1997 zijn ze gesplit om in 2010 terug op te starten.
Het is in die periode dat ik ze heb leren kennen. Nog altijd is dat brutale en nihilistische in hun muziek aanwezig maar er is nog zo veel meer bij gekomen.
In The Seer is imo een heel eclectische plaat. Nummmer per nummer bespreken zou echt weer te veel tekst opleveren want het album gaat echt all over the place. Maar bv A Piece of Sky vind ik een heel typerend nummer: een intro van tien minuten die je geduld bij momenten op de proef stelt. Waarin strijkers zitten, wat drone like invloeden en net wanneer je denkt: wtf is dit, switch het naar een lekker ritmisch stuk dat iet wat gezapig is. Persoonlijke favorieten zijn Lunacy, Mother of the World, The Daughter Brings the Water, Avatar en The Apostate.
Ik zou zeggen: Swans is soms niet al te toegankelijk maar probeer en ontdek wat voor enorm straffe momenten deze plaat te bieden heeft.
En tot slot nog excuses voor de niet al te vrolijke inleiding en de twee uur running time.
al vanaf de start van deze ondertussen befaamde reeks, had ik een lijstje klaar met kandidaatplaten. Die eerste schifting van platen was zeer gemakkelijk.
Muziek hangt voor mij heel hard samen met emotie: ik moet iets voelen bij een plaat, het moet klikken. Niet dat ik niet kan geniet van muziek zonder die emotie maar het maakt wel het verschil tussen iets dat ik écht goed vind en iets wat ik gewoon beluister.
Zoals eerder gezegd was het maken van een shortlist héél gemakkelijk: een paar platen steken er voor mij echt bovenuit. Aangezien dit hele experiment al acht maand bezig is, heb ik tijd genoeg gehad om het lijstje met favorieten stilaan korter en korter te maken. Uiteindelijk schoot er één plaat over en die zou het worden. MLaar toen ik vorige week aan deze post begon werd ik herinnerd aan iets dat me instant van gedachten deed veranderen.
Ik had lange tijd Desert Sessions 1 & 2 als aotw uitgekozen. Voor mij is dat de ultieme driving plaat; muziek voor onderweg. Ik hou enorm van het gevoel van onderweg zijn en die plaat katapulteert me altijd meteen in die mood. Wegens een weekend trip en andere verplichtingen startte ik vorige dinsdag, 2 november al met wat voorbereidend werk. Na twee minuten werd al snel duidelijk dat ik niet voor Desert Sessions zou gaan maar toch last minute zou switchen naar The Seer van Swans.
Waarom? Op 2 november 2015 verscheen op de Facebook wall van één van mijn vrienden dat hij afscheid zou nemen van het leven die dag.
Toen ik dat las, heb ik hem onmiddellijk gecontacteerd maar zonder resultaat. Daarna wat rondgebeld en één van zijn dichtste vrienden wist me te vertellen dat hij nog al eens een poging ondernomen had. Niemand kon hem bereiken en niemand wist waar hij was. We hebben besloten om hem te zoeken. Met vijf hebben we twee uur rond gereden en uiteindelijk kregen we nieuws van zijn ouders dat hij een bericht had gestuurd waarin stond waar hij zat. We zijn allemaal naar daar gevlamd maar we waren te laat. Noch reanimatie, noch professione hulp van de MUG konden baten.
Die avond was echt een gigantische dreun, iedereen van ons was compleet van de wereld. Zijn vader was ook naar daar gereden en die was niet meer in staat terug te keren naar huis. Ik heb die uiteindelijk naar huis gebracht. Die rit was zo onwezenlijk. De dag erop evenzeer: ik ben gewoon gaan werken ondanks mij vriendin haar instructies van thuis te blijven. Eigenlijk had ik beter geluisterd. Toen ik 's avonds thuis kwam ben ik gecrasht. Mijn vriendin zat op haar werk en ik zat alleen.
Ik ben toen naar mijn platenkast gelopen en het ik The Seer eruit gepakt, opgelegd en twee keer beluisterd.
Die plaat was exact wat ik nodig had; imo bood die aan alles een soort van antwoord en troost.
Alle emoties zaten toen vervat in de plaat: verdriet, kwaadheid, een soort van radeloosheid maar ook een soort van berusting. Hopelijk heeft hij de rust gevonden die hij zo hard zocht en maar niet kon vinden.
Daarom dus The Seer, omdat die plaat me op die avond er door heeft gesleurd.
Zoals ik zei: muziek is emotie, no matter welke emotie. Uiteraard is het leuker om het over een plaat te hebben waar je enorm leuke herinneringen aan hebt. En an sich heb ik die ook wel aan deze plaat. Maar ze blijft wel voornamelijk gelinkt aan 2 november 2015 voor mij.
Laat deze zware kost jullie niet afschrikken btw. Eigenlijk staat mijn persoonlijke relatie en luisterervaring helemaal los van die van jullie. Ik wou gewoon beknopt even meegeven waarom ik ze heb gekozen. Maar nu ik die wall of tekst lees, lijkt het beknopte een beetje mislukt te zijn.
Maar dus nog wat meer over Swans en bij uitbreiding The Seer.
Swans is een experimental rock band opgericht in 1982 door Michael Gira. In hun begin jaren stonden ze vooral bekend om hun brutale, nihilistische, noise-like muziek. Zelf ken ik weinig van die eerste periode, aangezien het hetgeen ik er van gehoord heb niet geweldig vind. Het is moeilijk een etiket op Swans te plakken. Want sinds hun start is hun muziek constant geëvolueerd. In 1997 zijn ze gesplit om in 2010 terug op te starten.
Het is in die periode dat ik ze heb leren kennen. Nog altijd is dat brutale en nihilistische in hun muziek aanwezig maar er is nog zo veel meer bij gekomen.
In The Seer is imo een heel eclectische plaat. Nummmer per nummer bespreken zou echt weer te veel tekst opleveren want het album gaat echt all over the place. Maar bv A Piece of Sky vind ik een heel typerend nummer: een intro van tien minuten die je geduld bij momenten op de proef stelt. Waarin strijkers zitten, wat drone like invloeden en net wanneer je denkt: wtf is dit, switch het naar een lekker ritmisch stuk dat iet wat gezapig is. Persoonlijke favorieten zijn Lunacy, Mother of the World, The Daughter Brings the Water, Avatar en The Apostate.
Ik zou zeggen: Swans is soms niet al te toegankelijk maar probeer en ontdek wat voor enorm straffe momenten deze plaat te bieden heeft.
En tot slot nog excuses voor de niet al te vrolijke inleiding en de twee uur running time.
Ik heb die plaat letterlijk afgelopen week voor het eerst in jaren nog eens opgezet. Ik zal het met plezier nog een keer doen deze week. Dat geeft me gelukkig tijd om m'n weekje achterstand in te halen. 
