Gegroet Beyondgamers!
Toen ik me inschreef voor de tweede album of the week rond wist ik meteen welk album het zou worden. Eigenlijk was dit het album dat ik vorige keer ook al had gekozen maar wegens een toevalligheid toen toch maar voor The Seer gegaan. Tweede keer goede keer dus voor Desert Sessions!
Jammer genoeg staat de plaat niet op Spotify, dus het wordt behelpen met een Youtube linkje.
Voor wie niet kan wachten en de openingspost niet wil doorploegen:
Voor al de rest eerst een woordje uitleg (vooral voor wie niet bekend is met The Desert Sessions. In het kort: na de split van Kyuss heeft Josh Homme wat volk uit bekende/befaamde bands samen gebracht in Rancho De La Luna in Josua Tree California om daar muziek te maken. Desert Sessions is, zoals de naam al wat doet vermoeden, geen band maar momentopnames van wat een hoop bij elkaar gezette artiesten kunnen bereiken. Een soort "liefde voor muziek" maar dan met coolere artiesten en véél betere muziek (en meer drugs)
De eerste sessie was in feite in een trip van 3 dagen op magic mushrooms waarvan het muzikale resultaat op band is vast gelegd. Daarna zijn er nog een tiental gevolgd. Iets minder drug fueled maar met even sterke resultaten.
Stiekem heb ik een beetje vals gespeeld want Volume 1 en Volume 2 zijn oorspronkelijk onafhankelijk van elkaar uitgebracht. Later, bij de CD release, zijn ze samen verschenen en daarom beschouw ik ze als één geheel. Beiden hebben ook een aparte titel, volumes 1 en 2 heten respectievelijk Instrumental Driving Music for Felons en
Status: Ships Commander Butchered.
De reden waarom ik dit album/deze albums gekozen heb is wat terug te vinden in de titel van volume.
Eén van mijn favoriete muziekherinneringen zijn de trips die we vroeger maakten naar de familie van mijn van in de Limburg. Meer dan een uur in de auto en terwijl we reden stonden er altijd mix tapes op. Geen Desert Sessions achtige toestanden maar wel de Stones, David Bowie, The Beatles, Supertramp, Dire Straits, Pink Floyd, Bruce Springsteen, Meatloaf, Peter Frampton, Genesis..
Op de baan zijn is voor onlosmakelijk verbonden met een goeie soundtrack. Ik hou ook enorm van het gevoel van onderweg zijn, vooral met de wagen dan.
Terwijl je in wagen zit, het landschap rond je voorbij zien flitsen en dat met een goeie streep muziek bij, echt ongelooflijk. Daarom zijn roadtrips/reizen met de wagen echt met voorsprong mijn favoriete reizen. Kilometers malen, daar zit ik helemaal niet mee in. Af en toe ergens stoppen of een omweg maken om wat moois te zien. Het gevoel van vrijheid hebben. Het hoeft trouwens ook niet persé die kilometers malen op een autostrade te zijn.
Daar de heuvels van Toscane rijden of rondtoeren rond fjorden in Noorwegen.. allemaal prima.
En dat is dus waar deze plaat in beeld komt: zo goed als elk nummer, zowel op Volume 1 als Volume 2, vormen prima soundtracks voor op de baan.
De plaats start met een intro (Preaching) en vanaf die oude man stopt met zeuren en drums van Girl Boy Tom beginnen waan ik me instant op de baan. Op een lege autostrade, proberen de ondergaande zonnestralen bij te houden daar goed op het gas te gaan.. Bij Monkey In The Middle gaat het gas eraf omdat ik besef dat het een nutteloze strijd is en de zon toch onder gaat.
Ik krijg bij zonsopgang weer een opflikkring wanneer Girl Boy Tom nog eens terug komt. Cowards Way Out is weer wat rustiger, al heeft het ook wel zijn meer uitbundige momenten. Maar het gaat weer wat trager. De ochtenspits begint en wanneer Robotic Lunch begint, zitten we er midden in.
Het duurt en het duurt en net wanneer je denk om de wagen aan de kant te zetten, besluit je om van je route af te wijken en vind je een leeg plekje autostrade. Met Johnny The Boy en Screamin Eagle komen we aan bij de (naar mijn mening) hoogtepunten van de plaat. Twee nummers met zo schwung, vaart en ritme dat je niet anders kan dan zo hard mogelijk gaan.
Wanneer Cake (Who Shit On The...) begint heb je door dat je valt te rijdt en zoek je gewoon je kilomtermalen tempo. Ideaal nummer op een strak maar niet overdreven tempo de laatste kilometers af te malen.
Wanneer je aankomt, steekt die oude zeur van helemaal aan de start van je trip weer de kop op en weet je dat je trip er op zit.
Dat is dus hoe ik de plaat ervaar. Ik benieuwd naar jullie meningen!
Tot slot: ik heb er een Lan van vrijdagmiddag tot en met gisterenavond op zitten en lekker vroeg gewekt door de kindjes.
Dus vergeef me potentiële schrijffouten
Toen ik me inschreef voor de tweede album of the week rond wist ik meteen welk album het zou worden. Eigenlijk was dit het album dat ik vorige keer ook al had gekozen maar wegens een toevalligheid toen toch maar voor The Seer gegaan. Tweede keer goede keer dus voor Desert Sessions!
Jammer genoeg staat de plaat niet op Spotify, dus het wordt behelpen met een Youtube linkje.
Voor wie niet kan wachten en de openingspost niet wil doorploegen:
Voor al de rest eerst een woordje uitleg (vooral voor wie niet bekend is met The Desert Sessions. In het kort: na de split van Kyuss heeft Josh Homme wat volk uit bekende/befaamde bands samen gebracht in Rancho De La Luna in Josua Tree California om daar muziek te maken. Desert Sessions is, zoals de naam al wat doet vermoeden, geen band maar momentopnames van wat een hoop bij elkaar gezette artiesten kunnen bereiken. Een soort "liefde voor muziek" maar dan met coolere artiesten en véél betere muziek (en meer drugs)
De eerste sessie was in feite in een trip van 3 dagen op magic mushrooms waarvan het muzikale resultaat op band is vast gelegd. Daarna zijn er nog een tiental gevolgd. Iets minder drug fueled maar met even sterke resultaten.
Stiekem heb ik een beetje vals gespeeld want Volume 1 en Volume 2 zijn oorspronkelijk onafhankelijk van elkaar uitgebracht. Later, bij de CD release, zijn ze samen verschenen en daarom beschouw ik ze als één geheel. Beiden hebben ook een aparte titel, volumes 1 en 2 heten respectievelijk Instrumental Driving Music for Felons en
Status: Ships Commander Butchered.
De reden waarom ik dit album/deze albums gekozen heb is wat terug te vinden in de titel van volume.
Eén van mijn favoriete muziekherinneringen zijn de trips die we vroeger maakten naar de familie van mijn van in de Limburg. Meer dan een uur in de auto en terwijl we reden stonden er altijd mix tapes op. Geen Desert Sessions achtige toestanden maar wel de Stones, David Bowie, The Beatles, Supertramp, Dire Straits, Pink Floyd, Bruce Springsteen, Meatloaf, Peter Frampton, Genesis..
Op de baan zijn is voor onlosmakelijk verbonden met een goeie soundtrack. Ik hou ook enorm van het gevoel van onderweg zijn, vooral met de wagen dan.
Terwijl je in wagen zit, het landschap rond je voorbij zien flitsen en dat met een goeie streep muziek bij, echt ongelooflijk. Daarom zijn roadtrips/reizen met de wagen echt met voorsprong mijn favoriete reizen. Kilometers malen, daar zit ik helemaal niet mee in. Af en toe ergens stoppen of een omweg maken om wat moois te zien. Het gevoel van vrijheid hebben. Het hoeft trouwens ook niet persé die kilometers malen op een autostrade te zijn.
Daar de heuvels van Toscane rijden of rondtoeren rond fjorden in Noorwegen.. allemaal prima.
En dat is dus waar deze plaat in beeld komt: zo goed als elk nummer, zowel op Volume 1 als Volume 2, vormen prima soundtracks voor op de baan.
De plaats start met een intro (Preaching) en vanaf die oude man stopt met zeuren en drums van Girl Boy Tom beginnen waan ik me instant op de baan. Op een lege autostrade, proberen de ondergaande zonnestralen bij te houden daar goed op het gas te gaan.. Bij Monkey In The Middle gaat het gas eraf omdat ik besef dat het een nutteloze strijd is en de zon toch onder gaat.
Ik krijg bij zonsopgang weer een opflikkring wanneer Girl Boy Tom nog eens terug komt. Cowards Way Out is weer wat rustiger, al heeft het ook wel zijn meer uitbundige momenten. Maar het gaat weer wat trager. De ochtenspits begint en wanneer Robotic Lunch begint, zitten we er midden in.
Het duurt en het duurt en net wanneer je denk om de wagen aan de kant te zetten, besluit je om van je route af te wijken en vind je een leeg plekje autostrade. Met Johnny The Boy en Screamin Eagle komen we aan bij de (naar mijn mening) hoogtepunten van de plaat. Twee nummers met zo schwung, vaart en ritme dat je niet anders kan dan zo hard mogelijk gaan.
Wanneer Cake (Who Shit On The...) begint heb je door dat je valt te rijdt en zoek je gewoon je kilomtermalen tempo. Ideaal nummer op een strak maar niet overdreven tempo de laatste kilometers af te malen.
Wanneer je aankomt, steekt die oude zeur van helemaal aan de start van je trip weer de kop op en weet je dat je trip er op zit.
Dat is dus hoe ik de plaat ervaar. Ik benieuwd naar jullie meningen!
Tot slot: ik heb er een Lan van vrijdagmiddag tot en met gisterenavond op zitten en lekker vroeg gewekt door de kindjes.
Dus vergeef me potentiële schrijffouten
