Album of the week Privateering – Mark Knopfler

BearPils

Well-known member
1661752397728.png

Privateering – Mark Knopfler (2012)

Tussen al de ‘specialekes’ hier een iets meer mainstream album van een artiest die iedereen hier wel zou moeten kennen.

Mark Knopfler is natuurlijk het meest gekend als frontman van de legendarische rockband Dire Straits. Maar na de splitsing van de band in 1995 heeft Knopfler heel wat solowerk uitgebracht. Dit album uit 2012 met 20 nummers is het 7de. Opgenomen in zijn eigen British Grove Studios in London met een hele resem sessiemuzikanten waaronder voormalig Dire Straits lid Guy Fletcher.

De reden dat ik dit album heb gekozen is omdat zoals @Creeping Death zijn laatste album dit imho een ideale roadtrip plaat is. Ooit aangeraden door een maat die voor zijn werk continue op de baan was. Voor mij een eerste kennismaking met Knopfler zijn solowerk en nog steeds een album dat hier regelmatig op staat.

De muziekstijl varieert van blues rock tot country en Ierse folk. De titel ‘Privateering’ (een privaat schip dat tijdens een oorlog voor een overheid vecht) is een analogie voor het leven van een rock-en-roll artiest. Zelf omschrijft hij het als volgt:
I really get a buzz out of having this little group of people that sallies forth across the world. I enjoy being in command of it, the band, the crew, travelling through this ever-changing landscape and playing in all these different places. You get where you get without any kind of assistance, really, making your own way in the world. There are no government grants to play this music. You're a privateer. And that's the way I like it


enjoy!
 
Knopflers solowerk is heel aangenaam om naar te luisteren. Ik ken vooral Song for Sonny Liston, wat een persoonlijke favoriet is, zelf beter dan het meeste Dire Straits materiaal. Af en toe leg ik ook The Ragpicker's Dream op, een cd die ik in de auto heb liggen.

Knopfler heeft trouwens ook enkele soundtracks geschreven die best de moeite zijn. Ik hoorde er voor het eerst een met Wag the Dog, en die is wel leuk, maar de beste zijn wellicht de twee soundtracks die hij schreef voor films van Bill Forsyth: Local Hero en Comfort and Joy. Allebei schitterende films; Local Hero is voor velen het meesterwerk van Forsyth (en de zwanenzang van klasbak acteur Burt Lancaster). Maar tracht voor de kerstperiode zeker een kopie van Comfort and Joy te bemachtigen, en reserveer een plekje in de zetel met jullie geliefden. Want dat is een zeer goede "alternatieve" kerstfilm die zeer onverwacht uit de hoek komt.
 
Leuke plaat, luistert lekker weg. Heel traditioneel, "roots", maar Knoffler heeft altijd een voorliefde voor de Blues en Country gehad. Iets te lang voor mijn goesting wel. De volle CD volplamuren met songs hoeft niet voor mij.

Het is wel zo'n soloplaat waar je, als je geen diehard fan bent, moeilijk op uit komt, denk ik, wegens te veel andere goede albums van andere artiesten om te checken. Ik luister alvast gewoon naar de bekende Dire Straits als ik in de mood ben.

Best wat klunkers in de lyrics, Cornbeef City djeezus wat is me dat.
 
Pffff... alle scherpe randjes eraf zodat we zeker niemand provoceren, zoals Serge Simonart ooit zei: je kan geen blues spelen met een Armani pak in de kleerkast. Mark solo is zoals Prince: meesterlijke muzikant die na de 80s vergat goeie songs te schrijven. Kan me helaas niet bekoren.
 
Ik begrijp de kritiek wel, er staan geen nummers op die in veel top lijstjes zullen komen. Het album is voor mij echt easy listening.

Mijn muzieksmaak is met het ouder worden veel breder geworden het hoeft voor mij niet altijd revolutionair te zijn. Daarom de keuze voor dit album.
 
Laatst bewerkt:
Idem dito hier, ook grote appreciatie voor Dire Straits dankzij de papa. Album zou dus hopelijk ook mijn ding moeten zijn, morgen eens beluisteren.
 
Dit is helaas niet zo mijn ding. De muziek is zeker niet slecht en bij momenten nogal aangenaam, maar over het algemeen vond ik het eerlijk gezegd nogal saai en er bleef weinig hangen. Ik snap het punt van @willydrama hierboven wel, ook al zie ik het een beetje anders. Knopfler heeft volgens mij hetzelfde probleem waar veel van die oudere rakkers mee te kampen hebben: veel van die artiesten hebben op een bepaald moment hun comfort zone gevonden waarbinnen ze blijven en ze worden op een manier "te goed" in het schrijven van hun soort muziek, waardoor het voor mij veel minder interessant wordt. Ik zoek wel nog vaak de scherpe randjes waarover hierboven gesproken wordt en ik denk dat je die automatisch verliest als je te lang in hetzelfde genre blijft zonder al te veel risico's te nemen. De productie en arrangementen zou ik hier ook als smaakvol omschrijven, maar voor de rest is daar ook niet zoveel over te zeggen.

Ik heb persoonlijk ook wel niet zoveel met Dire Straits. Ik heb twee platen van hun in mijn collectie, tweedehands gekocht voor een drietal euro per stuk toen ik pas begonnen was met het kopen van vinyl. Maar ik heb die al jaren niet meer op gezet. Misschien is dit AOTW wel de geschikte aanleiding om dat oeuvre ook nog eens onder de loep te nemen.
 
Easy listening vat deze plaat inderdaad wel goed samen. Hij luistert lekker weg, klinkt inderdaad als een leuke plaat voor in de auto. Maar zoals hierboven al gezegd, het blijft allemaal erg braaf, na een tijd begint het een beetje saai te worden (hij is misschien ook iets te lang), er zit niets uitdagends in, waardoor het dus ook niet blijft hangen. Maar op zich is dat niet erg he, het moet niet altijd vernieuwend of revolutionair zijn, een gezapig plaatje is ook soms wel eens leuk om op te zetten.

Ik ben zelf ook niet echt bekend met Dire Straits, ik ken sultans of swing, en dat is het zowat denk ik :unsure:
 
Dire Straits hun debuut is wel echt de moeite. Naast Sultans of Swing zijn ook Down to the Waterline, Water of Love en vooral Six Blade Knife topnummers. Het is allemaal wel PG rated muziek, maar met uitstekende executie.

Het zou me ook verbazen als je Money for Nothing en Walk of Life nog niet hebt gehoord. Indien toch niet gekend, zeker eens checken want dat zijn toffe liedjes!
 
Klinkt als een mooi en rustgevend album. Ook hier weet ik dat mijn vader dit zou appreciëren (geen idee of hij dit specifieke album kent, maar hem kennende zou hij het zeker goed vinden :) ).
Goed voor op de achtergrond ook.
Ik heb zelf best een zwak voor blues rock, dus dat is al niet slecht. Wel weet ik niet of er in dit geval veel gaat blijven hangen.
Bij het eerste nummer vind ik het refrein wat zagerig ( :unsure: ). Tweede nummer is oké. Don't Forget Your Hat is best leuk met de bluesy elementen en de titletrack heeft ook wel iets. Miss You Blues vind ik eerlijk gezegd echt zagerig en heb ik na een minuut of zo geskipt. :unsure:
Best wat klunkers in de lyrics, Cornbeef City djeezus wat is me dat.
Wat bedoel je dan?
En wat zijn klunkers? :unsure:
Ik vind het best een leuk nummer, maar het mocht misschien wel iets minder "braaf".

Go, Love is een simpel, rustig nummer dat een beetje voortkabbelt.
Hot Or What is weer meer zo'n bluesy nummer, en zoals ik wel had verwacht kan ik deze nummers het meest waarderen op deze plaats.

Toch is het mij uiteindelijk allemaal net wat te braaf...

Ik zie ook dat er 20 nummers in totaal zijn, dat vind ik misschien wel wat te lang, laat staan om in één keer te beluisteren.
 
Bedoelt 'clunker', denk ik. Een Engels uitdrukking.

- an old vehicle or machine in bad condition

Of wat in deze context vermoedelijk bedoeld wordt :):
- something very bad in quality or completely unsuccessful.
Ja maar dat schrijven met een k is extra kult :unsure:
 
Ik kan me vonden in je openingspost @BearPils : gemoedelijke plaat, ideaal voor op de baan. Ik stel me bochtige banen in een herfstlandschap voor. Daarnaast kan ik de andere commentaren ook wel volgen: het is aan de lange kant en het is wel héél gemoedelijk. Je merkt dat dit wel Knopfler zijn ding is en hij leeft zich wel helemaal uit. Maar imo moet je echt wel fan zijn om de hele plaat echt goed te vinden.

Desalniettemin zeker geen slechte plaat met een paar echt goeie nummers.
Opener Redbud Tree doet me meteen aan een ondergaande herfstzon denken, die schittert boven een kronkelende weg die zich door een bos baant vol met bomen met rood/geel/oranje blaadjes.
Privateering leuke western stijl, lange tijd ingetogen tot rond 2.20 met die plotse opstoot. Daarna hetzelfde stramien. Fijn nummer!
Corned Beef City: swingend nummertje. Funky lyrics misschien maar dat stoort me zeker niet. Leuk ritme/cadans.
Yon Two Crows is ook wel interessant, veel te horen door: orgel er door, een fluit en ook accordeon?
Gator Blood: toffe oorworm, bluesy gitaar.

Dus zeer degelijke plaat met een paar heel goeie nummers imo. Nummers die ook in m'n vaste luisterlijst zijn gekomen.
Op Spotify de Deluxe editie op gezet en na de 20 nummers van de plaat volgen nog 5 live nummers. Imo zeker de moeite om eens te beluisteren.

En nog even iets over de Dire Straits: imo is dat samen met Supertramp een wat ondergewaarde band. Uiteraard zijn ze wat kleiner dan de andere bekende Britse bands maar imo zeker niet slechter. Naast de hits hebben beide groepen ook heel wat goeie muziek gemaakt. Zeker de moeite om eens de door discorgrafie te gaan.

En afsluiten met deze :love:
 
Bij de cover dacht ik meteen aan een busje om iemand mee te ontvoeren en nadien een autoband rond het slachtoffer te doen en hem in de fik te steken.
Het zou gegarandeerd voor meer actie gezorgd hebben en meer schwung, maar dat hoeft niet bij zo'n album. Het slachtoffer mag een beeld
opschuiven naar een black-metal-band in de geburen.

'Privateering' was het eerste wat opviel en me wakker schudde uit een slaperige roes.
'Miss you Blues' stoorde in de verste verte niet.
'Corned Beef City' in een country-bar met dansende cowboys :clap:.
Een volledig instrumentale 'Radio City Serenade' was af geweest.
'Gator Blood' brengt de hartslag even naar boven.
Daaropvolgend een korte cameo in 'Desperado' naast Banderas.

Uptempo afgewisseld met tragere nummers. Heerlijk.

Wat ik heb begrepen uit dit album en blijkbaar is dit wel het allegaartje van Knopfler, is dat hij welgekomen is op een festivalletje genre Jazz Middelheim met heel wat oudere mensen en anderen, die wat willen doorzakken op het gras en niet hoeven te denken aan de dag nadien, als ze een van de zevenhonderdvijvendertig "leveranciers" uit Antwerpen opbellen om wat te brengen tegen een stevige groepskorting, liefst geleverd door flexi-jobber bomma Jeanine, zodat geen enkele werknemer van De Wever haar kan verdenken en iedereen op het festival rustig kan genieten met bijhorende eekhoorns en merels knagend aan hun tenen. Daar kunnen de agressieve leveranciers met hun gewetenloze tactieken iets van leren en is de kas ook gespijsd van Mark.

Kortweg: comfy as f*.
 
aangename muziek om niet veel bij na te denken en op de fauteuil halfweg de droomwereld te liggen.
opgezet bij het middagdutje en dat viel toen goed in de smaak.
 
Terug
Bovenaan