Keuze:
Wekelijkse kost hier: iets later dan gepland naar huis rijden van het werk, het begint al donker te worden, koud, en ik zet een dikke vette plaats van de Dire Straits op.
Dit is zo’n groep die hier thuis van vader op zoon is doorgegeven, in het bijzonder het respect en de muzikale liefde voor Mark Knopfler. Voor mij en vele andere een van ’s werelds beste gitaristen, ooit! En een begenadigd producer, laten we dat ook niet vergeten.
Ik moet echter wel bekennen dat het aantal liedjes die mij echt raken, beperkt blijven tot een 10-tal.
Bio:
In 1977 werd de band opgericht door Mark Knopfler, zijn broer David Knopfler, John Illsley en Pick Withers. De naam “Dire Straits” refereert naar “in het nauw gedreven worden”, wat dan weer verwijst naar de financiële moeilijkheden van de band in de beginjaren.
De Dire Straits is geen en ze leefden nog lang en gelukkig scenario toegeschreven waar de bandleden van het begin tot het uiterste einde bij elkaar blijven.
In de eerste demo die de band maakte, zat er al meteen een topper in: Sultans of Swing. Deze werd opgepikt door BBC Radio en van daaruit ging de bal aan het rollen en tekenden ze hun eerste contract met Phonogram Records.
Alles liep op wieltjes en ze waren klaar voor hun eerste album met de creatieve naam: Dire Straits. In eerste instantie werd dit geen succes, maar Sultans of Swing wist de meubelen te redden en ze werden opgenomen door de Amerikaans platenlabels. Niet veel later tekenden ze een contract bij Warner Bros Records.
Dit gaf meteen de aanleiding naar een Amerikaans tour waar ze opgemerkt werden door Bob Dylan (had evengoed hem kunnen zijn waar ik nu over schreef) waardoor ze in zijn volgende album mochten spelen. Het eerste optreden van de band in België was in het casino van Beringen in 1978.
Het tweede album dat ze maakten, Communiqué, deed het goed, maar heeft op mij weinig impact. Daarom gaan we meteen door naar hun derde album, Making Movies. Tijdens het opnemen van het album vertrok zijn broer David uit de band om een solocarrière te beginnen. De enige uitschieter in dit album is uiteraard Romeo and Juliet (en in mindere mate Tunnel of Love). Voor mij echt het voorbeeld van feel good muziek.
En ze komen we al aan het vierde album, Love over Gold. Amper 5 liedjes, maar wel 40 minuten aan muziek. Om maar te zeggen dat Knopfler hier eerder een monoloog had geschreven dan liedjes. Het pakte echter goed uit met onder meer Telegraphe Road en Private Investigations. Voor Withers verliep het echt minder, hij verliet de band en Terry Williams kwam in de plaats.
Eerder waren ook al Alan Clark en Hal Lindes toegetreden, respectievelijk als toetsenist en gitarist.
Maar dan, we spreken het jaar 1984. Brothers in Arms is in aantocht. Tijdens de opnames hiervan verliet Hal Lindes verliet de band en werd vervangen door Jack Sonni. Guy Fletcher werd de tweede toetsenist (ik hoop dat jullie de bezettingen nog kunnen volgen?).
Brothers in Arms kwam uit met een knal. Het werd het best verkochte album in de UK en had nummers om U tegen te zeggen: Money for Nothing, So Far Away, Walk of Life (mijn favoriet) en Brothers in Arms (mijn 2de favoriet).
De band was immens populair, maar de roem eiste ook zijn tol. September 1988 stopte de band er even mee om in januari 1991 opnieuw het levenslicht te zien.
Er werd tijdens het opnemen van het zesde album gewerkt met verschillende gastmuzikanten en zo werd in september 1991 het laatste album gereleased onder de naam “On Every Street”. Zeker niet afgesloten met hun beste werk, maar liedjes als “Calling Elvis”, “On Every Street” en “Ticket to Heaven” kunnen mij wel nog charmeren.
Van 1991 tot 1992 vond het laatste wereldtournee plaats, gevolgd met nog een livealbum. Toen kwam het einde voor de Dire Straits. Ze zijn nooit offcieel uit elkaar gegaan, maar hebben sinds 1995 niets mee uitgegeven. Ook op vraag van Illsley om in 2008 opnieuw te beginnen, werd geen gehoor meer gegeven door Knopfler (de enigste twee overigens die er vanaf het begin bij waren).
Album:
Zoals ik eigenlijk al in de bio liet weten, is dit voor mij (en voor vele andere) hun beste album. Zijn weinig albums die mij zo hebben weten raken als deze. Knopfler is een genie in wat hij doet en dat komt hier echt goed tot zijn recht.
So Far Away, Money For Nothing, Walk of Life, Brothers in Arms en Your Latest Trick zijn meesterwerken.
Het enige wat ik ze nog altijd vervloek, is dat ik nooit de kans heb gekregen om ze live aan het werk te zien. De gedachte alleen al om hen ooit live te zien, bezorgt me kippenvel.
Extra content:
Dire Straits – Sultans of Swing
Dire Straits – Private Investigations
Dire Straits – Romeo and Juliet
Dire Straits – Tunnel of Love
Eindbesluit:
Weinig betere manieren om aan de werkweek te beginnen. Knopfler en de zijne hebben een eigenheid die weinig andere bands hebben. Na een paar seconden weet je al wie je voor je hebt.
Laat het maar eens goed binnenkomen zou ik zeggen!
Wekelijkse kost hier: iets later dan gepland naar huis rijden van het werk, het begint al donker te worden, koud, en ik zet een dikke vette plaats van de Dire Straits op.
Dit is zo’n groep die hier thuis van vader op zoon is doorgegeven, in het bijzonder het respect en de muzikale liefde voor Mark Knopfler. Voor mij en vele andere een van ’s werelds beste gitaristen, ooit! En een begenadigd producer, laten we dat ook niet vergeten.
Ik moet echter wel bekennen dat het aantal liedjes die mij echt raken, beperkt blijven tot een 10-tal.
Bio:
In 1977 werd de band opgericht door Mark Knopfler, zijn broer David Knopfler, John Illsley en Pick Withers. De naam “Dire Straits” refereert naar “in het nauw gedreven worden”, wat dan weer verwijst naar de financiële moeilijkheden van de band in de beginjaren.
De Dire Straits is geen en ze leefden nog lang en gelukkig scenario toegeschreven waar de bandleden van het begin tot het uiterste einde bij elkaar blijven.
In de eerste demo die de band maakte, zat er al meteen een topper in: Sultans of Swing. Deze werd opgepikt door BBC Radio en van daaruit ging de bal aan het rollen en tekenden ze hun eerste contract met Phonogram Records.
Alles liep op wieltjes en ze waren klaar voor hun eerste album met de creatieve naam: Dire Straits. In eerste instantie werd dit geen succes, maar Sultans of Swing wist de meubelen te redden en ze werden opgenomen door de Amerikaans platenlabels. Niet veel later tekenden ze een contract bij Warner Bros Records.
Dit gaf meteen de aanleiding naar een Amerikaans tour waar ze opgemerkt werden door Bob Dylan (had evengoed hem kunnen zijn waar ik nu over schreef) waardoor ze in zijn volgende album mochten spelen. Het eerste optreden van de band in België was in het casino van Beringen in 1978.
Het tweede album dat ze maakten, Communiqué, deed het goed, maar heeft op mij weinig impact. Daarom gaan we meteen door naar hun derde album, Making Movies. Tijdens het opnemen van het album vertrok zijn broer David uit de band om een solocarrière te beginnen. De enige uitschieter in dit album is uiteraard Romeo and Juliet (en in mindere mate Tunnel of Love). Voor mij echt het voorbeeld van feel good muziek.
En ze komen we al aan het vierde album, Love over Gold. Amper 5 liedjes, maar wel 40 minuten aan muziek. Om maar te zeggen dat Knopfler hier eerder een monoloog had geschreven dan liedjes. Het pakte echter goed uit met onder meer Telegraphe Road en Private Investigations. Voor Withers verliep het echt minder, hij verliet de band en Terry Williams kwam in de plaats.
Eerder waren ook al Alan Clark en Hal Lindes toegetreden, respectievelijk als toetsenist en gitarist.
Maar dan, we spreken het jaar 1984. Brothers in Arms is in aantocht. Tijdens de opnames hiervan verliet Hal Lindes verliet de band en werd vervangen door Jack Sonni. Guy Fletcher werd de tweede toetsenist (ik hoop dat jullie de bezettingen nog kunnen volgen?).
Brothers in Arms kwam uit met een knal. Het werd het best verkochte album in de UK en had nummers om U tegen te zeggen: Money for Nothing, So Far Away, Walk of Life (mijn favoriet) en Brothers in Arms (mijn 2de favoriet).
De band was immens populair, maar de roem eiste ook zijn tol. September 1988 stopte de band er even mee om in januari 1991 opnieuw het levenslicht te zien.
Er werd tijdens het opnemen van het zesde album gewerkt met verschillende gastmuzikanten en zo werd in september 1991 het laatste album gereleased onder de naam “On Every Street”. Zeker niet afgesloten met hun beste werk, maar liedjes als “Calling Elvis”, “On Every Street” en “Ticket to Heaven” kunnen mij wel nog charmeren.
Van 1991 tot 1992 vond het laatste wereldtournee plaats, gevolgd met nog een livealbum. Toen kwam het einde voor de Dire Straits. Ze zijn nooit offcieel uit elkaar gegaan, maar hebben sinds 1995 niets mee uitgegeven. Ook op vraag van Illsley om in 2008 opnieuw te beginnen, werd geen gehoor meer gegeven door Knopfler (de enigste twee overigens die er vanaf het begin bij waren).
Album:
Zoals ik eigenlijk al in de bio liet weten, is dit voor mij (en voor vele andere) hun beste album. Zijn weinig albums die mij zo hebben weten raken als deze. Knopfler is een genie in wat hij doet en dat komt hier echt goed tot zijn recht.
So Far Away, Money For Nothing, Walk of Life, Brothers in Arms en Your Latest Trick zijn meesterwerken.
Het enige wat ik ze nog altijd vervloek, is dat ik nooit de kans heb gekregen om ze live aan het werk te zien. De gedachte alleen al om hen ooit live te zien, bezorgt me kippenvel.
Extra content:
Dire Straits – Sultans of Swing
Dire Straits – Private Investigations
Dire Straits – Romeo and Juliet
Dire Straits – Tunnel of Love
Eindbesluit:
Weinig betere manieren om aan de werkweek te beginnen. Knopfler en de zijne hebben een eigenheid die weinig andere bands hebben. Na een paar seconden weet je al wie je voor je hebt.
Laat het maar eens goed binnenkomen zou ik zeggen!
.
