Post - / math - / experimental / indie rock

clercqie zei:

Is uiteraard meer clickbait dan iets anders tegenwoordig (die Top 10 is something else...). Weet ook niet goed in welke thread deze te plaatsen, gezien zowat alle grote genres de revue passeren.

Het heeft geen nut om je druk te maken in die rankings, dus ik ga er niet teveel op ingaan. Persoonlijk: qua electronica enkele bizarre keuzes. Autechre's Amber is nog niet echt full-Autechre. Ze hadden beter Tri Repetae genomen. Blue Lines over Mezzanine is fout imo, maar die eerste heeft wel nog grote fans. Token DnB album is Roni Size geworden, maar ze hadden beter Guy Called Gerald genomen. Wat een classic, die laatste. Wel blij met Drexciya include uiteraard gezien mijn AOTW. :)

Nu, meer on-topic hier: ik heb de publicatie van de lijst als aanzet genomen om eindelijk eens in Modest Mouse te duiken. Da's ook weer zo'n naam die vrij essentieel blijkt te zijn, maar waar ik tot nu nog niet echt veel actieve moeite in heb gestoken. Ondertussen Lonesome Crowded West, Moon & Antarctica en Good News for People [...] een eerste keer beluisterd. Duidelijke evolutie van meer punky weerbarstige indie-rock naar een toch iets toegankelijker geluid, in overeenstemming met hun overstap naar major label Epic. Het lijkt me inderdaad een band waarmee je een hele tijd kan leven. Eerste indruk hier is misschien niet geheel overweldigend omdat ik ondertussen bekend ben met vele gelijkaardige bands qua gitaargeluid.. Maar het intrigeert wel, dus weer een (gedeeltelijke) discografie om de komende weken naar terug te komen.
Klik om te vergroten...
Outside van Bowie en Ragged Glory van Neil Young staan niet in de lijst. Waardeloos! :lint:

j/k, morgen eens grondiger overlopen.
 
clercqie zei:

Is uiteraard meer clickbait dan iets anders tegenwoordig (die Top 10 is something else...). Weet ook niet goed in welke thread deze te plaatsen, gezien zowat alle grote genres de revue passeren.

Het heeft geen nut om je druk te maken in die rankings, dus ik ga er niet teveel op ingaan. Persoonlijk: qua electronica enkele bizarre keuzes. Autechre's Amber is nog niet echt full-Autechre. Ze hadden beter Tri Repetae genomen. Blue Lines over Mezzanine is fout imo, maar die eerste heeft wel nog grote fans. Token DnB album is Roni Size geworden, maar ze hadden beter Guy Called Gerald genomen. Wat een classic, die laatste. Wel blij met Drexciya include uiteraard gezien mijn AOTW. :)

Nu, meer on-topic hier: ik heb de publicatie van de lijst als aanzet genomen om eindelijk eens in Modest Mouse te duiken. Da's ook weer zo'n naam die vrij essentieel blijkt te zijn, maar waar ik tot nu nog niet echt veel actieve moeite in heb gestoken. Ondertussen Lonesome Crowded West, Moon & Antarctica en Good News for People [...] een eerste keer beluisterd. Duidelijke evolutie van meer punky weerbarstige indie-rock naar een toch iets toegankelijker geluid, in overeenstemming met hun overstap naar major label Epic. Het lijkt me inderdaad een band waarmee je een hele tijd kan leven. Eerste indruk hier is misschien niet geheel overweldigend omdat ik ondertussen bekend ben met vele gelijkaardige bands qua gitaargeluid.. Maar het intrigeert wel, dus weer een (gedeeltelijke) discografie om de komende weken naar terug te komen.
Klik om te vergroten...


Deze doet me altijd smelten!
 

Mijn aanrader voor deze thread, vond ik een erg goed album, zit veel diepgang in, maar je moet het wel meer luisteren. Populair ook op het internet, maar wel hoofdzakelijk door Japanse meiden gezongen. Soort van Japanse math rock.
 

Al 2 weken uit en nog niet zien passeren hier. Ondertussen na 6 platen is het wat meer van hetzelfde misschien, maar met het consistente niveau dat Dockx en co halen klaag ik toch niet!
 
Kort verslag van AMFest 2022 (Barcelona).
Veel gezien in die 4 dagen.

Uitschieters:
- Cult of Luna: Misschien wel dé beste metalen live band die momenteel bestaat :love: Kippenvel all over.
- Deafheaven: Nieuwe nummers zijn uitmuntend live, en eindigen met Dream House is sowieso een dikke plus.
- Elder: Soms wat te lang uitgerekt, maar wat een feestje was dat begot.
- Foxtails: Japanse math-rock band waar ik nog nooit van gehoord had. Nu dus wel. G-e-n-i-a-a-l!
- A.A Williams: Puur gothische sfeer, met veel atmosferische hoogtepunten. Rockte ook goed. Van alle female-fronted bands op dit festival was zij naar mijn mening toch de betere.
- Celeste: Vervanging voor TWDY die jammer genoeg moest afzeggen. Maar wat een sloophamer was dit weeral.

Zeer goed:
- Pallbearer: Eerste keer dat ik Pallbearer live zag. De slome, sfeervolle funeral doom was ideaal, met als hoogtepunten 'Caledonia' en 'Silver Wings'.
- Maybeshewill: Reünie van een legendarische post-rock band. Ze stonden er wel en hadden er duidelijk zin in. Goede setlist ook.
- GY!BE: Over setlists gesproken, was dit een heel gewaagde. Het was zeker niet de beste keer dat ik ze zag (geen Mladic, geen Dead Flag Blues, geen Static...), maar uiteraard blijft het GY!BE. Ideaal om de zondag af te sluiten.
- Caspian: Ik was redelijk zat van de Jägermeister, maar wat ik me kan herinneren was zeer goed :unsure:
- Carpenter Brut: Enkele nummers van gezien voor ik huiswaarts keerde. Synthwave met een degelijke gitarist die de hele zaal aan het dansen kreeg. Audiovisueel echt wel top.

Goed:
- GGGolddd, zeer goed te pruimen Hollandse slowrock. Al miste het iets om echt top te zijn.
- Oranssi Pazuzu: Misschien over het algemeen niet zo mijn ding, maar ik vond het wel oké. Had gelezen dat ze live niet te missen zijn, maar had niet echt het gevoel dat dit een revolutionaire live ervaring was.
- Ikarie: Spaanse doom metal, ideaal vertier voor een doordeweekse zaterdagavond.

Slecht:
- Anna Von Hausswolff vond ik retesaai, maar dat kan weleens aan mij liggen.
- Lili Refrain: Hmmm, dat was raar :unsure:
- Svalbard: Meh. Hardcore a la Modern Life is War, maar dan slechter gebracht en vol 'woke' gedoe tussen de nummers door. Kon me echt niet bekoren.
 
Laatst bewerkt:
UnFinished zei:
Kort verslag van AMFest 2022 (Barcelona).
Veel gezien in die 4 dagen.

Uitschieters:
- Cult of Luna: Misschien wel dé beste metalen live band die momenteel bestaat :love: Kippenvel all over.
- Deafheaven: Nieuwe nummers zijn uitmuntend live, en eindigen met Dream House is sowieso een dikke plus.
- Elder: Soms wat te lang uitgerekt, maar wat een feestje was dat begot.
- Foxtails: Japanse math-rock band waar ik nog nooit van gehoord had. Nu dus wel. G-e-n-i-a-a-l!
- A.A Williams: Puur gothische sfeer, met veel atmosferische hoogtepunten. Rockte ook goed. Van alle female-fronted bands op dit festival was zij naar mijn mening toch de betere.
- Celeste: Vervanging voor TWDY die jammer genoeg moest afzeggen. Maar wat een sloophamer was dit weeral.

Zeer goed:
- Pallbearer: Eerste keer dat ik Pallbearer live zag. De slome, sfeervolle funeral doom was ideaal, met als hoogtepunten 'Caledonia' en 'Silver Wings'.
- Maybeshewill: Reünie van een legendarische post-rock band. Ze stonden er wel en hadden er duidelijk zin in. Goede setlist ook.
- GY!BE: Over setlists gesproken, was dit een heel gewaagde. Het was zeker niet de beste keer dat ik ze zag (geen Mladic, geen Dead Flag Blues, geen Static...), maar uiteraard blijft het GY!BE. Ideaal om de zondag af te sluiten.
- Caspian: Ik was redelijk zat van de Jägermeister, maar wat ik me kan herinneren was zeer goed :unsure:
- Carpenter Brut: Enkele nummers van gezien voor ik huiswaarts keerde. Synthwave met een degelijke gitarist die de hele zaal aan het dansen kreeg. Audiovisueel echt wel top.

Goed:
- GGGolddd, zeer goed te pruimen Hollandse slowrock. Al miste het iets om echt top te zijn.
- Oranssi Pazuzu: Misschien over het algemeen niet zo mijn ding, maar ik vond het wel oké. Had gelezen dat ze live niet te missen zijn, maar had niet echt het gevoel dat dit een revolutionaire live ervaring was.
- Ikarie: Spaanse doom metal, ideaal vertier voor een doordeweekse zaterdagavond.

Slecht:
- Anna Von Hausswolff vond ik retesaai, maar dat kan weleens aan mij liggen.
- Lili Refrain: Hmmm, dat was raar :unsure:
- Svalbard: Meh. Hardcore a la Modern Life is War, maar dan slechter gebracht en vol 'woke' gedoe tussen de nummers door. Kon me echt niet bekoren.
Klik om te vergroten...
Leuk report, klinkt als een heel fijn festival!

Anna Von Hausswolf was één van mijn persoonlijke revelaties uit de vorige AOTW-ronde hier en haar live album in Montreux kan ik best smaken. Misschien had ze een mindere dag?
 
clercqie zei:
Leuk report, klinkt als een heel fijn festival!

Anna Von Hausswolf was één van mijn persoonlijke revelaties uit de vorige AOTW-ronde hier en haar live album in Montreux kan ik best smaken. Misschien had ze een mindere dag?
Klik om te vergroten...

Daarom denk ik dat het aan mij lag, want op plaat bekoort ze mij wel.
 

Muziekevent van de dag uiteraard!! Ondertussen al aan luisterbeurt 3 voor The Car. Some quick thoughts:

Alweer een loungy plaat, komt nog iets minder direct binnen dan TBHC het voor mij deed. Daar was ik eigenlijk al mee vanaf noot 1. Maar het is alweer aangenaam vertoeven in deze nieuwe Arctic Monkeys-wereld. Heel traag tempo doorheen het album, maar 10 nummers in 37 min vind ik een ideale lengte. Het album “does not overstay its welcome”, as they say.

Net zoals zijn voorganger ontpopt The Car zich schitterend op mijn stereo. Wat een luxe, wat een glamour. Elk nummer heeft wel iets interessants te bieden, maar dan moet je wel welwillend zijn aan zaken als jazz noir, orchestral soul, retro-Hollywood strijkers. Dat bossanova-motiefje op de achtergrond op Mr. Schwartz: smelt.

Die strijkers zijn dus een heel ding, maar – en ik weet dat ik vaak kritisch ben tegenover zeemzoete strijkers – maar ze integreren heel mooi in het geheel. De band heeft hiervoor samengewerkt met Bridget Samuels, die scores voor de films Midsommar en Under The Skin heeft verzorgd. Dan moet het niet verbazen dat op The Car ook zo’n constant doom&gloom-sfeertje hangt. De zeemzoetigheid wordt dus imo wat naar beneden gehaald door een onderhuidse, onuitgesproken spanning. Daar heb ik het dus meer voor.

Alex Turner zijn gecroon moet je tegenwoordig voor zijn. Maar hij slaagt er voor mij in om met zijn niet voor de hand liggende zanglijnen me mee te sleuren in de soms bizarre logica van de songs, die vaak wat onafgewerkt, schetsmatig aanvoelen. M.a.w. het is een beetje werken voor de appreciatie van de muziek, maar dat heet dan een groeiplaat. Ik ben ook bereid mijn tijd hier in te steken, want de band heeft me in het verleden nog nooit teleurgesteld.

Aan rankings van de discografie doen we niet mee. We zijn aanbeland bij plaat 7 en ze hebben elk hun troeven en plaats. Morgen eens om mijn plaat gaan bij de Music Mania, als al het volk wat weg is. :unsure:


Verder ook het nieuwe Dry Cleaning-album Stumpwork. Heb het door de dag eens vluchtig beluisterd, maar niet terug iets dat me onmiddelijk zeer greep. Het stemgeluid van Florence Shaw doet me nog altijd heel sterk aan Sonic Youth denken op een manier. Er zitten een aantal goede nummers tussen, net zoals op voorganger New Long Leg, maar als geheel vind ik het album niet bijster consistent. Maar we geven het nog een kans!
 
Een week vliegt voorbij, ik ben me nog steeds bekend aan’t maken met de vorige week verschenen nieuwe plaat van Bill Callahan, toch wel een beetje een held van mij.

Ik ben ook wat opgegroeid met Arctic Monkeys, Alex Turner is bijna even oud als mij. Waarschijnlijk delen niet veel mensen mijn mening maar ik vind TBHC momenteel nog steeds hun beste album, het enige dat ik eigenlijk nog regelmatig beluister. Beetje stom om te zeggen dat ik de andere platen ontgroeid zou zijn maar die horen voor mij toch telkens wat meer bij die specifieke periodes in mijn leven. The Car één keer beluisterd voorlopig maar dat klonk alvast goed, ik ben blij dat ze de stijl van TBHC aanhouden. Alleen was het album nogal plots gedaan, beetje een rare afsluiter.

Stumpwork ook al beluisterd, precies iets minder catchy dan New Long Leg maar muzikaal wat gevarieerder. Dat was een van mijn favoriete platen van vorig jaar dus ik verwacht dat de nieuwe nog wel gaat groeien.

Ook nog nieuwe Goat, weer goed! En Witch Fever was ook wel interessant, all girl smerige punkrock. En dan nog een hoop platen die ik nog niet beluisterd heb zoals de nieuwe van The Soft Pink Truth. En Taylor Swift die heel goeie kritieken krijgt maar daar heb ik eigenlijk nog nooit een album van beluisterd :unsure:
 
FlyingHorseman zei:
En Taylor Swift die heel goeie kritieken krijgt maar daar heb ik eigenlijk nog nooit een album van beluisterd
Klik om te vergroten...
Het album Folklore is niet slecht hoor maar dat heeft dan allicht met Aaron Dessner en Bon Iver te maken.

Eens vluchtig door die nieuwe geskipped en die lijkt precies niet zo slecht maar ik heb altijd zo'n artificiëeel gevoel bij Taylor Swift. Ze heeft totaal geen eigen sound en laat zich gewoon omringen door mensen met vakkennis met als gevolg een mikmak aan stijlen. Nu ik ken heel weinig over Taylor dus misschien zit ik volledig fout maar zo komt ze wel over hier.

Plus we weten allemaal dat CRJ de echte cult pop hero is.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Aanmelden | Registreren

Vergelijkbare onderwerpen

D
Album of the week Maggot Heart - Mercy Machine
Reacties
19
Weergaven
521
de Waaslandwolf
D
ToasT
Party/Festival Tolminator / Punk Rock Holiday
Reacties
3
Weergaven
263
ToasT
ToasT
Joeri
  • Artikel
Review: Drums Rock
Reacties
0
Weergaven
446
Joeri
Joeri
Strijkijzer
  • Artikel
Concerts of the Year 2023 van de redactie
Reacties
0
Weergaven
1K
Strijkijzer
Strijkijzer
MicVlaD
  • Artikel
Turtle Rock Studios: nieuwe game in aantocht, geen DLC meer voor Back 4 Blood
Reacties
0
Weergaven
231
MicVlaD
MicVlaD
Terug
Bovenaan