Ik denk dat het ok wel niet louter komt door het straffer verhaal maar ook doordat dat we zelf onsympathiek uit dat verhaal komen. Het kan weinig mensen nog veel schelen, we zijn enorm voor sociale rechtvaardigheid maar is een algemene consensus over het oogluikend toestaan van de pushbacks en de akkoorden met schimmige regimes die het vuile werk voor ons opknappen om migratie in te dammen, da's een hypocriete houding waarmee liefst niet constant geconfronteerd worden, we focussen op liever op verhalen over onrechtvaardigheid waarbij andere mensen of groepen de schuldigen zijn en we onze verontwaardiging ongeremd kunnen laten gaan. Er is amper animo om dit probleem op te lossen, zelfs het verhaal dat de Griekse kustwacht ze waarschijnlijk heeft laten stikken veroorzaakt weinig deining.
In een context rond zinkende (duik)boten, het woord deining - he top en neer gaan van de golven - gebruiken verdient toch een pluim voor de mooie dubbele bodem!
On a serious note:
Ik voel me wat die hypocrisie betreft in deze niet aangesproken. Die hypocrisie is inderdaad het gevolg van een politieke "top" die nog wilt pretenderen bepaalde mensenrechten te respecteren, en het recht op asiel in stand houden voor wie daar écht recht op heeft - en op zich is dat nobel, maar wat mij betreft: in de eigen regio-, maar er bovendien niet in slaagt illegale (massa)migratie die het publiek écht beu is, in te dijken en de (legale) migratie uit het verleden succesvol te integreren. Interessant interview in De Morgen met Mark Elchardus over (het gefaalde) Brussel daarover deze week.
Zorg ervoor dat die bootjes voor migranten absoluut niet meer renderen: illegaal Europa binnenkomen zou moeten betekenen dat je naar het Australisch model afstand doet van élk recht op asiel. Zet daar dan maar een "eerlijke" loterij met aanmelding aan de buitengrenzen tegenover.
Denk dat je héél wat animo gaat voor vinden bij de gewone Europeanen. De hypocrisie zit dus eerder bij de politiek.
De vergelijking met de duikboot is natuurlijk uitnodigend: 5 vs. 700, megarijk versus betrekkelijk arm, beiden vermist en mogelijks sterven op zee...
maar één is een scenario dat slechts één keer enkele tientallen jaren voorkomt, het één is een scenario dat we tientallen keren (te veel) zien op één jaar. Op een gegeven moment loopt de vergelijking mank natuurlijk.
Ik voel me schuldiger/hypocrieter over de zeldzame aardmetalen in mijn elektronica, dan dat ik mij ethisch aangesproken voel over de situatie rond het massagraf aan (illegale) migranten dat de Middellandse Zee intussen aan het worden is.
De vluchtelingen weten dat misschien wel soms, maar doen dat meestal omdat de situatie in eigen land nog veel gevaarlijker is.
Toch nog iets anders dan een miljardair die absurde uitstapjes moet verzinnen om geboeid te blijven... Met alle respect.
Dit is dan weer de discussie over door hoeveel veilige landen je mag/moet reizen vooraleer je de onveiligheid in je eigen land ontvlucht bent.
www.hln.be
metro.co.uk
