Hell no. Verschrikkelijke tijd of niet, own it up! Een gewaagde keuze die iedereen over zijn eigen grenzen deed kijken. Moest ik jou zijn was ik oprecht trots.
Album of the week My Chemical Romance - The Black Parade (2006)
- Onderwerp starter Killjoy
- Startdatum
-
- Tags
- aotw mcr my chemical romance
Killjoy
Redacteur
Ik had deels mijn tong wel in mijn wang gedrukt bij het schrijven, vandaar de dagboek opmerking en laatste MCR referentie.
Kiezen is echter verliezen, dus in hindsight denk je altijd...damn, waarom heb ik dat en dat album niet gekozen...die waren ook fun geweest, voor meer mensen.
Kiezen is echter verliezen, dus in hindsight denk je altijd...damn, waarom heb ik dat en dat album niet gekozen...die waren ook fun geweest, voor meer mensen.
.
Ik had deels mijn tong wel in mijn wang gedrukt bij het schrijven, vandaar de dagboek opmerking en laatste MCR referentie.
Kiezen is echter verliezen, dus in hindsight denk je altijd...damn, waarom heb ik dat en dat album niet gekozen...die waren ook fun geweest, voor meer mensen.
Ik had mijne tekst al klaar voor mijn keuze en ik was nog aan het twijfelen
D
Deleted member 621
Guest
Een paar dagen geleden nog eens proberen te luisteren, maar niet in geslaagd om het hele album "aan" te horen. 
Als tiener was dit best oké, maar nu klinkt het mij zo cringy in de oren. Wel eeuwig leuk voor tieners lijkt mij.
Desalniettemin heb ik wel fijne herinneringen aan die tijd, zoals ik al aangaf in mijn vorige post.
Als tiener was dit best oké, maar nu klinkt het mij zo cringy in de oren. Wel eeuwig leuk voor tieners lijkt mij.
Desalniettemin heb ik wel fijne herinneringen aan die tijd, zoals ik al aangaf in mijn vorige post.
SnakeGodRovinin
Well-known member
Driemaal beluisterd en ik klaag allerminst. Niets mis met een vleugje emo.
Zelfs met Tokyo Hotel zou ik nu meebrullen, al had ik daar vroeger het schijt aan.
De mindere nummers vond ik in de minderheid: 'House of Wolves; Cancer; Disenchanted'.
De rest was zeker een 6/10 waard.
Sterke opening van het album (de drie nummers), net als het slot met 'Famous Last Words' en deze heb ik opgeslagen in een afspeellijst.
Had ik ze vroeger maar gekend en meegerold in die dimensie. Kwas wel zot van emo / goth-girls
.
Zelfs met Tokyo Hotel zou ik nu meebrullen, al had ik daar vroeger het schijt aan.
De mindere nummers vond ik in de minderheid: 'House of Wolves; Cancer; Disenchanted'.
De rest was zeker een 6/10 waard.
Sterke opening van het album (de drie nummers), net als het slot met 'Famous Last Words' en deze heb ik opgeslagen in een afspeellijst.
Had ik ze vroeger maar gekend en meegerold in die dimensie. Kwas wel zot van emo / goth-girls
.
PolletPoulet_OG
Well-known member
Ik had deels mijn tong wel in mijn wang gedrukt bij het schrijven, vandaar de dagboek opmerking en laatste MCR referentie.
Kiezen is echter verliezen, dus in hindsight denk je altijd...damn, waarom heb ik dat en dat album niet gekozen...die waren ook fun geweest, voor meer mensen.
Who gives a fuck. Dit is uw moment om eens iets door iemand zijn strot te rammen, goed of niet.
Missie geslaagd.
Ik wil graag even dieper ingaan op de relevantie van deze band (niet specifiek op dit album). Dit niet alleen om @Gavin de mond te snoeren, maar vooral om zelf te begrijpen waarom in godsnaam dit album, en de band over het algemeen, zo populair waren tijdens het hoogtepunt van de Pop/punk/emo periode in de jaren 00'. In een Album of the Week thread lijkt het mij interessant om ook zulke argumenten naar boven te halen, anders glijden we af in een louter subjectivistische manier om kunst te ervaren.
Zoals Kid_C al aanhaalde, was er reeds een emo beweging in de jaren '90. Echter was de muziek volledig anders, en was emo op dat moment totaal geen cultureel fenomeen. Ook het verschil in lyrics is trouwens goed merkbaar: Bij MCR en verschillende andere bands in dat genre na 2002 zie je de lyrics alsmaar wanhopiger en donkerder worden, tegen het masochistische aan. Dit was niet zo in de jaren '90. Daar gebeurde alles veel subtieler. De muziek was grungey, en dynamisch. Er was ook geen cultureel 'emo' fenomeen, mensen kleedden zich best normaal tijdens zulke concerten.
Waarom die extreme stijlverandering?
Even terug in de tijd: De belangrijkste catalyst voor de geboorte van MCR was de terroristische aanslag op 9/11. Gerald Way, de zanger van MCR, heeft alles live vanop een boot zien gebeuren. Naar aanleiding hiervan besloot hij een bandje te vormen. De rest is geschiedenis.
Het muziekgenre dat daaruit ontstond, werd een 'esthetische, collectieve uiting van rouw door de witte middenklasse'. Millenials waren na 9/11 in rouw, maar keerden zich ook tegenover de conservatieve waarden van hun ouders en het systeem. En ook de overheid, die niet luisterde naar de stem van de jeugd, zette alleen maar aan tot een grotere afkeer. Waar kon de jeugd dan nog terecht, in al haar verwarring, dan in de muziek? Daarom ook dat het directe karakter van punk en hardcore een belangrijk element werd in de muziek na 2001, en niet meer de grunge (zie Sunny Day Real Estate, Mineral,...).
Het succes van de nieuwe beweging kwam dus zeker niet uit de lucht vallen. En dit zowel in Amerika, waar veruit de meeste nieuwe 'Emo' bands vandaan kwamen, maar ook in vele andere landen, die allemaal indirect meerouwden met de VS. Maar er was ook een keerzijde, want vele marketingbedrijven en artiesten maakten misbruik van dit rouwgevoel.
Net zoals de Japanners na WOII collectief gingen vluchten in manga en anime om van hun schuldgevoel af te geraken, gebeurde dit ook met de jonge Amerikanen. De muziek deed jongeren vluchten naar zichzelf. Het 'ik' primeerde in de teksten, het 'geheel' werd volledig onbelangrijk. Daarom ook dat de teksten extreem persoonlijk aanvoelen. En of je de muziek nu goed vind niet of niet, doet er weinig toe denk ik. Ik heb zelf heel weinig met 'The Black Parade'. Echter, de historische waarde van de ganse emo beweging, die na Obama's boodschap van hoop rond 2009 een stille dood stierf, mag niet onderschat worden.
En iedereen hier die naar dit soort muziek heeft geluisterd tijdens zijn tienerperiode, beseft ook wel een beetje waar ik het over heb denk ik
/rant
Zoals Kid_C al aanhaalde, was er reeds een emo beweging in de jaren '90. Echter was de muziek volledig anders, en was emo op dat moment totaal geen cultureel fenomeen. Ook het verschil in lyrics is trouwens goed merkbaar: Bij MCR en verschillende andere bands in dat genre na 2002 zie je de lyrics alsmaar wanhopiger en donkerder worden, tegen het masochistische aan. Dit was niet zo in de jaren '90. Daar gebeurde alles veel subtieler. De muziek was grungey, en dynamisch. Er was ook geen cultureel 'emo' fenomeen, mensen kleedden zich best normaal tijdens zulke concerten.
Waarom die extreme stijlverandering?
Even terug in de tijd: De belangrijkste catalyst voor de geboorte van MCR was de terroristische aanslag op 9/11. Gerald Way, de zanger van MCR, heeft alles live vanop een boot zien gebeuren. Naar aanleiding hiervan besloot hij een bandje te vormen. De rest is geschiedenis.
Het muziekgenre dat daaruit ontstond, werd een 'esthetische, collectieve uiting van rouw door de witte middenklasse'. Millenials waren na 9/11 in rouw, maar keerden zich ook tegenover de conservatieve waarden van hun ouders en het systeem. En ook de overheid, die niet luisterde naar de stem van de jeugd, zette alleen maar aan tot een grotere afkeer. Waar kon de jeugd dan nog terecht, in al haar verwarring, dan in de muziek? Daarom ook dat het directe karakter van punk en hardcore een belangrijk element werd in de muziek na 2001, en niet meer de grunge (zie Sunny Day Real Estate, Mineral,...).
Het succes van de nieuwe beweging kwam dus zeker niet uit de lucht vallen. En dit zowel in Amerika, waar veruit de meeste nieuwe 'Emo' bands vandaan kwamen, maar ook in vele andere landen, die allemaal indirect meerouwden met de VS. Maar er was ook een keerzijde, want vele marketingbedrijven en artiesten maakten misbruik van dit rouwgevoel.
Net zoals de Japanners na WOII collectief gingen vluchten in manga en anime om van hun schuldgevoel af te geraken, gebeurde dit ook met de jonge Amerikanen. De muziek deed jongeren vluchten naar zichzelf. Het 'ik' primeerde in de teksten, het 'geheel' werd volledig onbelangrijk. Daarom ook dat de teksten extreem persoonlijk aanvoelen. En of je de muziek nu goed vind niet of niet, doet er weinig toe denk ik. Ik heb zelf heel weinig met 'The Black Parade'. Echter, de historische waarde van de ganse emo beweging, die na Obama's boodschap van hoop rond 2009 een stille dood stierf, mag niet onderschat worden.
En iedereen hier die naar dit soort muziek heeft geluisterd tijdens zijn tienerperiode, beseft ook wel een beetje waar ik het over heb denk ik
/rant
Totaal niet bekend met My Chemical Romance, geen idee wat te verwachten dus.
Op zich vond ik het nog oké: echt ergelijk is het nooit geworden, op de veel te luide mix na. Na een uur ben ik blij dat ik er vanaf ben.
Qua muziek had het wel langer kunnen duren zonder dat ik het echt erg had gevonden. Er zitten wel wat leuke riffs in, bv This Is How I Disappear of House of Wolves.
Maar alles gaat verloren in die mix. Ik ben absoluut geen kenner maar ik mis gewoon dynamiek. Sommige riffs zijn best zwaar maar 't is zo gemixt dat er geen impact in zit en da's jammer. Neem Welcome To The Black Parade: ze proberen dat zo rond 1.30 wat epischer, wat bombastischer te maken maar het komt totaal niet over. Mocht die productie wat beter zijn, zou ik ze wat hoger raten.
Qua songs en muziek vind ik er dus niet zo gek veel op aan te merken. Het is nu eenmaal mijn ding niet en geen enkel overtuigt echt maar het stoort ook nooit. Moch er iemand één of meerdere nummers op zetten: ik ga er niets op tegen hebben maar ik ga er ook niet voor uit de bol.
Het is zo'n typische sound van half jaren 2000, flash back naar StuBru en ge komt op nen dag zo wel een tiental nummers tegen.
Tot slot nog even @PolletPoulet_OG bijtreden:
Zolang je zelf maar achter uw plaat blijft staan. Who cares wat wat random internet gebruikers er van vinden.
Veel verder dan dat gaat het wel niet imo: het verschil in kwaliteit is te groot.
Op zich vond ik het nog oké: echt ergelijk is het nooit geworden, op de veel te luide mix na. Na een uur ben ik blij dat ik er vanaf ben.
Qua muziek had het wel langer kunnen duren zonder dat ik het echt erg had gevonden. Er zitten wel wat leuke riffs in, bv This Is How I Disappear of House of Wolves.
Maar alles gaat verloren in die mix. Ik ben absoluut geen kenner maar ik mis gewoon dynamiek. Sommige riffs zijn best zwaar maar 't is zo gemixt dat er geen impact in zit en da's jammer. Neem Welcome To The Black Parade: ze proberen dat zo rond 1.30 wat epischer, wat bombastischer te maken maar het komt totaal niet over. Mocht die productie wat beter zijn, zou ik ze wat hoger raten.
Qua songs en muziek vind ik er dus niet zo gek veel op aan te merken. Het is nu eenmaal mijn ding niet en geen enkel overtuigt echt maar het stoort ook nooit. Moch er iemand één of meerdere nummers op zetten: ik ga er niets op tegen hebben maar ik ga er ook niet voor uit de bol.
Het is zo'n typische sound van half jaren 2000, flash back naar StuBru en ge komt op nen dag zo wel een tiental nummers tegen.
Tot slot nog even @PolletPoulet_OG bijtreden:
Zolang je zelf maar achter uw plaat blijft staan. Who cares wat wat random internet gebruikers er van vinden.
Ik snap de vergelijking in dit geval wel. Het openingsnummer doet toch instant aan The Wall denken?
Veel verder dan dat gaat het wel niet imo: het verschil in kwaliteit is te groot.
Ook ik had de Welcome to the Black Parade-clip eens op tv gezien en het was bij mij meteen een schot in de roos. MCR is een tijdje belangrijk voor me geweest toen ik net afstudeerde van het middelbaar. Veel nummers staan nog steeds in mijn Liked Songs op Spotify en steeds opnieuw zing ik luidkeels mee in de wagen of op werk als er niemand in de buurt is. Ik was toen ook blij om te horen dat ze een comeback maken, ik heb ze nooit live kunnen zien al heb ik meermaals gehoord dat ze live meer garageband-achtig zijn dan het bombastische van The Black Parade. Three Cheers for Sweet Revenge heb ik achteraf pas leren kennen maar I Never Told You What I Do for a Living is een afsluiter van formaat.
Mooie keuze @Killjoy! Al luister ik nu vaker naar Nick Cave dan MCR
Mooie keuze @Killjoy! Al luister ik nu vaker naar Nick Cave dan MCR
My Chemical Romance, blijkbaar nog nooit iets van geluisterd. En ik denk dat ik het deels verwar met een andere band met "Chemical" in zijn naam (misschien The Chemical Brothers?).
Goed, ik ga het eens luisteren, want blijkbaar is er wat hype rond de single die men gisteren heeft gedropt, en gezien ik geen idee waar My Chemical Romance voor staat, is het misschien een goed moment om dit album eens te luisteren, ook al omdat ik vaag ergens wist dat iemand deze eens had voor AOTW had genomineerd.
Jullie zijn er wellicht mee opgegroeid. Voor mij kwam dit wellicht wat te vroeg. Ik was tien jaar en ik luisterde toen amper muziek en al zeker geen rockmuziek.
Ik ben het aan het luisteren. Waarschijnlijk is dit dan een voorbeeld van een nostalgieplaat? Ik ben hier niet mee opgroeid. Ik heb wel het idee dat ze muziek zoals dit totaal niet meer maken. Dit is toch een tijd die gepasseerd is, maar het is wel leuk om het eens naar boven te halen. Ook al heb ik er verder weinig mee, buiten dat emocultuur me wel ligt nu in theorie, punk dan weer iets minder denk ik. Dit is wel eerder poppier, vandaag worden dit soort platen niet meer gemaakt denk ik?
Ik weet niet of het me ligt. Ik dacht van niet, maar ik groeide wel in de plaat toe, dus dat op zich is dan weer een beter teken. Ik denk dat het tempo en het meer "speelsere" ervoor zorgt dat ik de stijl en stem beter kan verdragen. Vooral "Mama" vind ik een tof nummer, doet me een beetje aan circussfeer of alleszins gek gedoe denken, maar ik vind het wel een leuk en vooral gewaagd nummer. En ook "Cancer" vond ik een goed nummer.
En....
Wat is deze single dan die gisteren gedropt werd.
Om de hype die er rond deze nieuwe single is, kan je niet heen. Ook dit heb ik nog niet geluisterd, maar ook in de discordgroepen waar ik in zit, hoor ik continu "ooooh, mcr dropped a new single, it's so good". Er is duidelijk "hype" rond deze single. En de rating (en het aantal ratings) is zo hoog dat dit nu al een geslaagde comeback lijkt?
Met 1.2 miljoen views op 1 dag tijd op YT en 250K listens op Spotify op 1 dag tijd toch ook wel gigantisch, dus het lijkt erop dat ze volledig terug "IN" zijn.
@Killjoy als je deze single nog niet gehoord hebt, zeker doen. Klinkt eigenlijk erg goed.
Goed, ik ga het eens luisteren, want blijkbaar is er wat hype rond de single die men gisteren heeft gedropt, en gezien ik geen idee waar My Chemical Romance voor staat, is het misschien een goed moment om dit album eens te luisteren, ook al omdat ik vaag ergens wist dat iemand deze eens had voor AOTW had genomineerd.
Jullie zijn er wellicht mee opgegroeid. Voor mij kwam dit wellicht wat te vroeg. Ik was tien jaar en ik luisterde toen amper muziek en al zeker geen rockmuziek.
Ik ben het aan het luisteren. Waarschijnlijk is dit dan een voorbeeld van een nostalgieplaat? Ik ben hier niet mee opgroeid. Ik heb wel het idee dat ze muziek zoals dit totaal niet meer maken. Dit is toch een tijd die gepasseerd is, maar het is wel leuk om het eens naar boven te halen. Ook al heb ik er verder weinig mee, buiten dat emocultuur me wel ligt nu in theorie, punk dan weer iets minder denk ik. Dit is wel eerder poppier, vandaag worden dit soort platen niet meer gemaakt denk ik?
Ik weet niet of het me ligt. Ik dacht van niet, maar ik groeide wel in de plaat toe, dus dat op zich is dan weer een beter teken. Ik denk dat het tempo en het meer "speelsere" ervoor zorgt dat ik de stijl en stem beter kan verdragen. Vooral "Mama" vind ik een tof nummer, doet me een beetje aan circussfeer of alleszins gek gedoe denken, maar ik vind het wel een leuk en vooral gewaagd nummer. En ook "Cancer" vond ik een goed nummer.
En....
Wat is deze single dan die gisteren gedropt werd.
Om de hype die er rond deze nieuwe single is, kan je niet heen. Ook dit heb ik nog niet geluisterd, maar ook in de discordgroepen waar ik in zit, hoor ik continu "ooooh, mcr dropped a new single, it's so good". Er is duidelijk "hype" rond deze single. En de rating (en het aantal ratings) is zo hoog dat dit nu al een geslaagde comeback lijkt?
Met 1.2 miljoen views op 1 dag tijd op YT en 250K listens op Spotify op 1 dag tijd toch ook wel gigantisch, dus het lijkt erop dat ze volledig terug "IN" zijn.
@Killjoy als je deze single nog niet gehoord hebt, zeker doen. Klinkt eigenlijk erg goed.
Laatst bewerkt:
Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield
Well-known member
Voor de aotw had ik hier enkel van gehoord door Xander Derycke zijn podcasts en ben ook wel ecjt mee. Voor sommige is dit zeker en vast een nostalgieplaat maar ik was 6 jaar toen deze uitkwam en dus te jong om dit bewust meegemaakt te hebben. En toch vind ik dit echt goed. Vergeet ook niet dat het eigenlijk een rockopera is (zoals The Wall van Pink Floyd) en er dus echt wel een verhaal in dat album zit. Het eclectische in de plaat is eigenlijk iets heel Queen achtig.Ik ben het aan het luisteren. Waarschijnlijk is dit dan een voorbeeld van een nostalgieplaat? Ik ben hier niet mee opgroeid. Ik heb wel het idee dat ze muziek zoals dit totaal niet meer maken. Dit is toch een tijd die gepasseerd is, maar het is wel leuk om het eens naar boven te halen. Ook al heb ik er verder weinig mee, buiten dat emocultuur me wel ligt nu in theorie, punk dan weer iets minder denk ik. Dit is wel eerder poppier, vandaag worden dit soort platen niet meer gemaakt denk ik?
Ik weet niet of het me ligt. Ik dacht van niet, maar ik groeide wel in de plaat toe, dus dat op zich is dan weer een beter teken. Ik denk dat het tempo en het meer "speelsere" ervoor zorgt dat ik de stijl en stem beter kan verdragen. Vooral "Mama" vind ik een tof mmer, doet me een beetje aan circussfeer of alleszins gek gedoe denken, maar ik vind het wel een leuk en vooral gewaagd nummer. En ook "Cancer" vond ik een goed nummer.
En....
Wat is deze single dan die gisteren gedropt werd.
Om de hype die er rond deze nieuwe single is, kan je niet heen. Ook dit heb ik nog niet geluisterd, maar ook in de discordgroepen waar ik in zit, hoor ik continu "ooooh, mcr dropped a new single, it's so good". Er is duidelijk "hype" rond deze single. En de rating (en het aantal ratings) is zo hoog dat dit nu al een geslaagde comeback lijkt?
Met 1.2 miljoen views op 1 dag tijd op YT en 250K listens op Spotify op 1 dag tijd toch ook wel gigantisch, dus het lijkt erop dat ze volledig terug "IN" zijn.
@Killjoy als je deze single nog niet gehoord hebt, zeker doen. Klinkt eigenlijk erg goed.
Over de single: er zitten delen in die ik echt cool vind maar moet wel nog groeien ofzo er mag misschien wel een minuutje af
DwightSchrute
Well-known member
Ik ben er mee opgegroeid. Black Parade was één van mijn eerste cd's.
Naast heel wat mensen die het wel degelijk vinden om eens naar te luisteren is er ook wel echt een enorme fanbase gebaseerd op vooral nostalgie.
MCR maakt niet de allerbeste muziek maar het is wel catchy.
Naast heel wat mensen die het wel degelijk vinden om eens naar te luisteren is er ook wel echt een enorme fanbase gebaseerd op vooral nostalgie.
MCR maakt niet de allerbeste muziek maar het is wel catchy.
Killjoy
Redacteur
Seriously...mocht My Chemical Romance volgend jaar naar Belgie komen...dan ga ik full wasbeer.
Gewoon zwart hemd, rode stropdas...bring it.
My Chemical Romance is gewoon een band die ik niet echt ontgroei. Het theatrale van die band en de manier waarop die albums me door erg donkere periodes geholpen hebben zorgen er voor dat die discography altijd aan me gaat blijven plakken., van het begin van dat eerste album met onder andere Vampires will never hurt you tot de chaos van Destroya op Danger Days en alles tussenin.
Hopelijk is Foundations of Decay een prelude voor dat nieuw album waar al jaren van gedroomd wordt. Er was een tijd geleden het gerucht dat er een conceptplaat genaamd The Paper Kingdom zou komen waarin ouders een imaginaire wereld scheppen voor hun terminaal zieke kind, maar dat valt nog te bezien.
Gewoon zwart hemd, rode stropdas...bring it.
My Chemical Romance is gewoon een band die ik niet echt ontgroei. Het theatrale van die band en de manier waarop die albums me door erg donkere periodes geholpen hebben zorgen er voor dat die discography altijd aan me gaat blijven plakken., van het begin van dat eerste album met onder andere Vampires will never hurt you tot de chaos van Destroya op Danger Days en alles tussenin.
Hopelijk is Foundations of Decay een prelude voor dat nieuw album waar al jaren van gedroomd wordt. Er was een tijd geleden het gerucht dat er een conceptplaat genaamd The Paper Kingdom zou komen waarin ouders een imaginaire wereld scheppen voor hun terminaal zieke kind, maar dat valt nog te bezien.
