Killjoy
Redacteur
Tijdens je leven vorm je gaandeweg je eigen soundtrack en op je pad zijn er vele platen die het auditieve behang vormen van het huis dat je voor jezelf bouwt. Dat maakt één specifieke plaat kiezen ietwat een bitch, omdat er bij elke fase in je leven een ander album was dat het meest bleef kleven. Toen ik in de kunstrichting zat op school dweepten we allemaal met Tori Amos, An Pierlé en Nick Cave, het vroegere werk van Radiohead en Muse. Duisternis en theatraliteit was altijd al een dingetje tijdens het opgroeien. Er zijn uiteindelijk een hele resem albums die door de jaren heen zijn blijven kleven en waar ik nog regelmatig naar terug grijp. Dit had net zo goed over Silent Alarm van Boc Party, Californication van Red Hot Chili Peppers of Meds van Placebo kunnen gaan. Dat lijken me echter redelijk veilige keuzes en laat me dan maar, nu de ijskappen smelten, kiezen voor iets polariserend. Laat ons gaan voor My Chemical Romance.
Ik heb My Chemical Romance, My Chem, MCR of hoe je het ook wil noemen leren kennen in 2005 toen ik tijdens een verjaardagsfeestje een meisje met ravenzwart haar en wasbeerogen spotte. Nou wil ik niet zeggen dat ik een type heb, maar meisjes die op een volgroeide Wednesday Addams leken waren indertijd wel een zwakke plek. Uiteraard geraak je aan de praat en kom je uit op likes en dislikes en via haar kwam ik bij de eerste twee albums van My Chem terecht waarbij vooral het tweede album Three Cheers For Sweet Revenge voelde als bliksem die inslaat. Het openingsnummer Helena sloeg in als een ton stenen. Dit was donker, theatraal, maar ook enorm catchy en rockend. Dat album is tot op deze dag nog steeds mijn favoriete album ooit gemaakt. Is het emo? Goh, ik zou zeggen van niet. Het is niet omdat muziek een emotionele kern heeft dat je er het labeltje emo op moet kleven, daar is My Chemical Romance als band te veelzijdig voor. We gaan deze week echter voluit voor The Black Parade. Waarom? Omdat dit album voor de band de lat hoger legde en algemeen gezien wordt als hun beste werk. My Chemical Romance is altijd al een ambitieuze band geweest die voluit gaat in alles. Albums zijn geen losse verzameling nummers maar een coherent geheel met een achtergrondverhaal, de emoties zijn groot, de gitaren groter. Het is echt een love it or hate it dingetje wat zich ook reflecteerde rond 2007 toen ze door de leden van een Engels muziekmagazine verkozen werden tot beste band van het jaar en tegelijk ook als slechtste. Je moet het maar doen.
Maar goed zonnestraaltjes, laat ons er even onbevangen voor gaan zitten en ons openstellen voor een album dat je met de beste wil van de wereld geen emo meer kan noemen. The Black Parade is een Rock Opera zoals Pink Floyd ze vroeger maakte, die het verhaal vertelt van een patient die sterft op de kankerafdeling van een ziekenhuis en zijn hele leven aan zich voorbij ziet flitsen. Heeft dat veel belang voor de appreciatie van de muziek? Hoegenaamd niet. Dit is een album dat constant refereert naar de (glam)rock van de jaren zeventig en tal van weinig subtiele knipogen bevat naar het werk van Alice Cooper, Sabbath, Queen en T.Rex. Probeer niet echt rekening te houden met wat ik er van vind voor je het gaat beluisteren, maar for now vind je hieronder mijn eerste reacties/gevoelens bij de nummers op het album uit de losse pols.
The end
De intro van het album en de portier aan de hospitaaldeur om je te laten weten dat het een bombastisch ritje belooft te worden. Heerlijk hoe dit naadloos overgaat in....
Dead!
De beginnende gitaarriff is het geluid van een hartslag die stopt. Wat voor een energiek nummer als dit behoorlijk grappig is. Eveneens grappig is de hommage van gitarist Ray Toro aan Woody Woodpecker in de gitaarsolo in de brug. eens je het hoort valt het niet meer te on-horen.
This is how i dissapear
GO!! Dit nummer heeft een begin dat je meteen bij je nekvel grabbelt en verder gaat in een nummer dat drijft op een gitaarlijn die springt en stuitert. Ik hou enorm hard van de emotionele brug van dit nummer met zanger Gerard Way die alle frustraties van het hoofdpersonage uitschreeuwt.
The sharpest lives
Sharpest Lives heeft wederom een erg springerig rifje gekoppeld met sterk drumwerk, maar het heeft ook een erg gelaagde tekst gekregen van Way en een refrein dat catchy als f**** is. I like to burn all the empires, so bright the sun is ashamed to rise and be.
Welcome to the black parade
He, laat ons even voor een anthem gaan. Kalm beginnen op de piano en dan via een opbouwende drum..zoals die van een aankomende parade..openbarsten in iets dat bombastisch en rockend is. Het is zo Queen dat zelfs Bryan May er fan van was. yup. Ironisch genoeg was dit lang één van mijn minst favoriete nummer van het album. Door de jaren heen, met het verliezen van een ouder, heeft dit nummer echter een diepere betekenis gekregen voor me. Will carry on, we'll carry on. Vuistje in de lucht en gaan
I don't love you
Tijd voor een powerballad of een valse trage? Zeker wel. Alleen is het tekstueel pure onversneden haat.
House of Wolves
Die drumintro die overgaat in de scheurende gitaren van Toro en Iero en de manische zang van Way maken dit een enorm fun nummer dat lekker los gaat. Kort en krachtig.
Cancer
Okay, een echte trage nu, en een pianoballad no less. Wederom tekstueel erg donker en vindingrijk. Dit is gewoon deprimerend spul, maar dat krijg je uiteraard wanneer je het zingt vanuit het perspectief van een palliatieve patient die verbitterd is.
Mama
Tijd om de fun en insanity er terug in te brengen met een nummer dat wederom voluit de kaart van het theatrale trekt. Het heeft iets speels en donkers, een gekke gitaarriff en een brug die het nummer haast doet ontsporen...om te eindigen in een samenzang met Liza Minelli. Dit is geschift creatief spul dat misschien het punt is waarop je ofwel verliefd wordt op dit album of volledig verloren bent.
Sleep
He, weer een trage....o Holy shit!! Sleep bombardeert je meteen met een wall of sound. Voor extra effect is het heerlijk om dit met headphones te luisteren en Way in de bridge onder alle gitaren "Wake up" te horen schreeuwen met alles wat hij in zich heeft, alsof het hoofdpersonage uit alle macht probeert uit een nachtmerrie wakker te worden.
Teenagers
Teenagers is een tikje rommelig, maar je kan niet ontkennen dat het een verdomd catchy ding is.
Disenchanted
Dit is misschien mijn minst favoriete nummer op het album. Niet verschrikkelijk, maar net iets te melodramatisch na al het voorgaande
Famous Last Words
Laat ons er maar gewoon uitknallen met een "bang". Je voelt gewoon de opbouw naar die heerlijk exploderende riff. Tekstueel weet het ook het narratief van het album netjes te eindigen met een soort gevoel van aanvaarding.
Ik heb My Chemical Romance, My Chem, MCR of hoe je het ook wil noemen leren kennen in 2005 toen ik tijdens een verjaardagsfeestje een meisje met ravenzwart haar en wasbeerogen spotte. Nou wil ik niet zeggen dat ik een type heb, maar meisjes die op een volgroeide Wednesday Addams leken waren indertijd wel een zwakke plek. Uiteraard geraak je aan de praat en kom je uit op likes en dislikes en via haar kwam ik bij de eerste twee albums van My Chem terecht waarbij vooral het tweede album Three Cheers For Sweet Revenge voelde als bliksem die inslaat. Het openingsnummer Helena sloeg in als een ton stenen. Dit was donker, theatraal, maar ook enorm catchy en rockend. Dat album is tot op deze dag nog steeds mijn favoriete album ooit gemaakt. Is het emo? Goh, ik zou zeggen van niet. Het is niet omdat muziek een emotionele kern heeft dat je er het labeltje emo op moet kleven, daar is My Chemical Romance als band te veelzijdig voor. We gaan deze week echter voluit voor The Black Parade. Waarom? Omdat dit album voor de band de lat hoger legde en algemeen gezien wordt als hun beste werk. My Chemical Romance is altijd al een ambitieuze band geweest die voluit gaat in alles. Albums zijn geen losse verzameling nummers maar een coherent geheel met een achtergrondverhaal, de emoties zijn groot, de gitaren groter. Het is echt een love it or hate it dingetje wat zich ook reflecteerde rond 2007 toen ze door de leden van een Engels muziekmagazine verkozen werden tot beste band van het jaar en tegelijk ook als slechtste. Je moet het maar doen.
Maar goed zonnestraaltjes, laat ons er even onbevangen voor gaan zitten en ons openstellen voor een album dat je met de beste wil van de wereld geen emo meer kan noemen. The Black Parade is een Rock Opera zoals Pink Floyd ze vroeger maakte, die het verhaal vertelt van een patient die sterft op de kankerafdeling van een ziekenhuis en zijn hele leven aan zich voorbij ziet flitsen. Heeft dat veel belang voor de appreciatie van de muziek? Hoegenaamd niet. Dit is een album dat constant refereert naar de (glam)rock van de jaren zeventig en tal van weinig subtiele knipogen bevat naar het werk van Alice Cooper, Sabbath, Queen en T.Rex. Probeer niet echt rekening te houden met wat ik er van vind voor je het gaat beluisteren, maar for now vind je hieronder mijn eerste reacties/gevoelens bij de nummers op het album uit de losse pols.
The end
De intro van het album en de portier aan de hospitaaldeur om je te laten weten dat het een bombastisch ritje belooft te worden. Heerlijk hoe dit naadloos overgaat in....
Dead!
De beginnende gitaarriff is het geluid van een hartslag die stopt. Wat voor een energiek nummer als dit behoorlijk grappig is. Eveneens grappig is de hommage van gitarist Ray Toro aan Woody Woodpecker in de gitaarsolo in de brug. eens je het hoort valt het niet meer te on-horen.
This is how i dissapear
GO!! Dit nummer heeft een begin dat je meteen bij je nekvel grabbelt en verder gaat in een nummer dat drijft op een gitaarlijn die springt en stuitert. Ik hou enorm hard van de emotionele brug van dit nummer met zanger Gerard Way die alle frustraties van het hoofdpersonage uitschreeuwt.
The sharpest lives
Sharpest Lives heeft wederom een erg springerig rifje gekoppeld met sterk drumwerk, maar het heeft ook een erg gelaagde tekst gekregen van Way en een refrein dat catchy als f**** is. I like to burn all the empires, so bright the sun is ashamed to rise and be.
Welcome to the black parade
He, laat ons even voor een anthem gaan. Kalm beginnen op de piano en dan via een opbouwende drum..zoals die van een aankomende parade..openbarsten in iets dat bombastisch en rockend is. Het is zo Queen dat zelfs Bryan May er fan van was. yup. Ironisch genoeg was dit lang één van mijn minst favoriete nummer van het album. Door de jaren heen, met het verliezen van een ouder, heeft dit nummer echter een diepere betekenis gekregen voor me. Will carry on, we'll carry on. Vuistje in de lucht en gaan
I don't love you
Tijd voor een powerballad of een valse trage? Zeker wel. Alleen is het tekstueel pure onversneden haat.
House of Wolves
Die drumintro die overgaat in de scheurende gitaren van Toro en Iero en de manische zang van Way maken dit een enorm fun nummer dat lekker los gaat. Kort en krachtig.
Cancer
Okay, een echte trage nu, en een pianoballad no less. Wederom tekstueel erg donker en vindingrijk. Dit is gewoon deprimerend spul, maar dat krijg je uiteraard wanneer je het zingt vanuit het perspectief van een palliatieve patient die verbitterd is.
Mama
Tijd om de fun en insanity er terug in te brengen met een nummer dat wederom voluit de kaart van het theatrale trekt. Het heeft iets speels en donkers, een gekke gitaarriff en een brug die het nummer haast doet ontsporen...om te eindigen in een samenzang met Liza Minelli. Dit is geschift creatief spul dat misschien het punt is waarop je ofwel verliefd wordt op dit album of volledig verloren bent.
Sleep
He, weer een trage....o Holy shit!! Sleep bombardeert je meteen met een wall of sound. Voor extra effect is het heerlijk om dit met headphones te luisteren en Way in de bridge onder alle gitaren "Wake up" te horen schreeuwen met alles wat hij in zich heeft, alsof het hoofdpersonage uit alle macht probeert uit een nachtmerrie wakker te worden.
Teenagers
Teenagers is een tikje rommelig, maar je kan niet ontkennen dat het een verdomd catchy ding is.
Disenchanted
Dit is misschien mijn minst favoriete nummer op het album. Niet verschrikkelijk, maar net iets te melodramatisch na al het voorgaande
Famous Last Words
Laat ons er maar gewoon uitknallen met een "bang". Je voelt gewoon de opbouw naar die heerlijk exploderende riff. Tekstueel weet het ook het narratief van het album netjes te eindigen met een soort gevoel van aanvaarding.
Laatst bewerkt:
.
)
nee, dat was zo niet haar ding toen, denk ik.
