derp
Well-known member
Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die ook van GBV houdt, en ik snap met de beste wil van de wereld niet hoe dat mogelijk is.
Het is 1994. Het is de periode van de grunge, van grote en dure producties onder grote platenlabels, en GBV steekt er op meer dan 1 manier af tegen hun generatiegenoten. Robert Pollard is een 38-jarige basisschoolleerkracht en vader van 2 kinderen. Hij en zijn los-vaste groep muzikale makkers maken al jarenlang muziek in zijn garage terwijl ze het Ohio-equivalent van Cara Pils achterover kappen. Met beperkt lokaal succes. Het was dan ook een beetje een verrassing toen Bee Thousand, hun zevende album en hun eerste op Matador - sowieso een van mijn lievelingslabels - een onverhoopt succes werd in 1994.
De nummers op de plaat duren gemiddeld 1:48, lopen over in elkaar, wat met moment het gevoel geeft dat ge per ongelijk zijt afgestemd op een groezelig AM radiostation waar ze eerst een flinke laag stof van de plaat moeten afblazen vooraleer ze die op een platendraaier leggen die ze gevonden hebben op het Vossenplein. Het album is niet opgenomen in een studio maar op 4-track recorders in de garages en kelders van de bandleden. Sommige van de nummers op het album zijn demo takes en klinken alsof ze ingespeeld zijn op 2 conservenblikken die verbonden zijn met een touw. Het is soms bijna frustrerend dat de nummers zo kort zijn, omdat er zo veel parels tussen zitten die wat mij betreft gerust langer uitgesponnen mochten worden.
Dat half affe gevoel zet zich eigenlijk door over de hele lijn. De opbouw van de meeste nummers is simpel. Een strofe, en refrein, (misschien) nog een strofe en dan heeft Robert zoiets van 'ge snapt het wel' en dan gaan we over naar het volgende nummer. Het is zo ontzettend catchy en tegelijkertijd allemaal super slordig, maar het geheel komt samen als iemand die een prachtige collage heeft gemaakt. De manier waarop ge gedropt wordt van Smothered in Hugs in het ontwapenende Yours To Keep pakt mij elke keer opnieuw. Hij zingt 'The necklace of 50 eyes is yours to keep' en terwijl ge u afvraagt what the fuck dat dan wel mag betekenen begint ineens Echos Myron, een nummer dat zo catchy is dat het pijn doet. En zo gaat het maar door.
De lyrics raken thema's als de vergankelijkheid van het leven (Buzzards and Dreadful Crows, Queens of Cans and Jars), geen idee hebben waar ge mee bezig zijt (Yours to Keep), terwijl er altijd toch zo'n heerlijke zelfrelativerende ondertoon in zit. Op een van mijn favoriete nummers op de plaat, Echos Myron, is dat heel duidelijk. Bee Thousand zou het laatste album worden van GBV, omdat Pollard zich na jaren tevergeefs proberen om muzikaal door te breken zou gaan focusen op zijn werk en gezin. Hij zingt:
'Most of us are quite pleased with the same old song
and all of a sudden I'm relatively sane
with everything to lose and nothing to gain
or something like that'
Begint een strofe over hoe alle muziek op de radio hetzelfde klinkt, hij heeft zin om zich daar tegen te verzetten en iets anders te maken, en dan voelt hij zich opnieuw 'sane'. Allez ja, of zoiets he. Ge snapt het wel. Volgend nummer!
Soms provoceert Gollard ook. Een nummer als 'Tractor Rape Chain' doet waarschijnlijk wenkbrauwen fronsen maar gaat eigenlijk over iets veel onschuldigers. Het gaat over het einde van een relatie en gebruikt de metafoor van een tractor die raapzaad is aan het oogsten in parallelle lijnen.
Ik ga er ook geen heel boek over schrijven, soms is half af het schoonste. Persoonlijke favorieten: Echos Myron, I Am a Scientist, Tractor Rape Chain, Goldheart Mountaintop Queen Directory, Hot Freaks, Smothered in Hugs (proficiat met het schrijven van een nummer van 3 minuten, Bob).
Voor de fans van:
Pavement, The Replacements, Silver Jews, The Beatles, The Who en iedereen met een hartslag.
Het is 1994. Het is de periode van de grunge, van grote en dure producties onder grote platenlabels, en GBV steekt er op meer dan 1 manier af tegen hun generatiegenoten. Robert Pollard is een 38-jarige basisschoolleerkracht en vader van 2 kinderen. Hij en zijn los-vaste groep muzikale makkers maken al jarenlang muziek in zijn garage terwijl ze het Ohio-equivalent van Cara Pils achterover kappen. Met beperkt lokaal succes. Het was dan ook een beetje een verrassing toen Bee Thousand, hun zevende album en hun eerste op Matador - sowieso een van mijn lievelingslabels - een onverhoopt succes werd in 1994.
De nummers op de plaat duren gemiddeld 1:48, lopen over in elkaar, wat met moment het gevoel geeft dat ge per ongelijk zijt afgestemd op een groezelig AM radiostation waar ze eerst een flinke laag stof van de plaat moeten afblazen vooraleer ze die op een platendraaier leggen die ze gevonden hebben op het Vossenplein. Het album is niet opgenomen in een studio maar op 4-track recorders in de garages en kelders van de bandleden. Sommige van de nummers op het album zijn demo takes en klinken alsof ze ingespeeld zijn op 2 conservenblikken die verbonden zijn met een touw. Het is soms bijna frustrerend dat de nummers zo kort zijn, omdat er zo veel parels tussen zitten die wat mij betreft gerust langer uitgesponnen mochten worden.
Dat half affe gevoel zet zich eigenlijk door over de hele lijn. De opbouw van de meeste nummers is simpel. Een strofe, en refrein, (misschien) nog een strofe en dan heeft Robert zoiets van 'ge snapt het wel' en dan gaan we over naar het volgende nummer. Het is zo ontzettend catchy en tegelijkertijd allemaal super slordig, maar het geheel komt samen als iemand die een prachtige collage heeft gemaakt. De manier waarop ge gedropt wordt van Smothered in Hugs in het ontwapenende Yours To Keep pakt mij elke keer opnieuw. Hij zingt 'The necklace of 50 eyes is yours to keep' en terwijl ge u afvraagt what the fuck dat dan wel mag betekenen begint ineens Echos Myron, een nummer dat zo catchy is dat het pijn doet. En zo gaat het maar door.
De lyrics raken thema's als de vergankelijkheid van het leven (Buzzards and Dreadful Crows, Queens of Cans and Jars), geen idee hebben waar ge mee bezig zijt (Yours to Keep), terwijl er altijd toch zo'n heerlijke zelfrelativerende ondertoon in zit. Op een van mijn favoriete nummers op de plaat, Echos Myron, is dat heel duidelijk. Bee Thousand zou het laatste album worden van GBV, omdat Pollard zich na jaren tevergeefs proberen om muzikaal door te breken zou gaan focusen op zijn werk en gezin. Hij zingt:
'Most of us are quite pleased with the same old song
and all of a sudden I'm relatively sane
with everything to lose and nothing to gain
or something like that'
Begint een strofe over hoe alle muziek op de radio hetzelfde klinkt, hij heeft zin om zich daar tegen te verzetten en iets anders te maken, en dan voelt hij zich opnieuw 'sane'. Allez ja, of zoiets he. Ge snapt het wel. Volgend nummer!
Soms provoceert Gollard ook. Een nummer als 'Tractor Rape Chain' doet waarschijnlijk wenkbrauwen fronsen maar gaat eigenlijk over iets veel onschuldigers. Het gaat over het einde van een relatie en gebruikt de metafoor van een tractor die raapzaad is aan het oogsten in parallelle lijnen.
Ik ga er ook geen heel boek over schrijven, soms is half af het schoonste. Persoonlijke favorieten: Echos Myron, I Am a Scientist, Tractor Rape Chain, Goldheart Mountaintop Queen Directory, Hot Freaks, Smothered in Hugs (proficiat met het schrijven van een nummer van 3 minuten, Bob).
Pavement, The Replacements, Silver Jews, The Beatles, The Who en iedereen met een hartslag.
Laatst bewerkt:
