Een AOTW kiezen is altijd een lastig verhaal, en eerlijk gezegd was de opgave deze keer nog lastiger dan de eerste maal. Na het onverwacht goed onthaalde – doch zwaarmoedige en apocalyptische - ‘Inter Arma’ van vorig jaar, stond ik voor een muzikaal dilemma: Ga ik nu eens voor de meest obscure black metal band mogelijk, duik ik in mijn uitgebreide post-rock catalogus, of graaf ik uit het niets een eeuwenoud klassiek album op?
Niets van al het voorgaande, kan ik jullie nu al vertellen. Dat de huidige crisissen op onze aardkloot al voor genoeg miserie zorgen, was voor mij een valide argument om op deze maandagmorgen jullie iets vrolijker voor te schotelen, in de plaats van alweer een rondje zwaremetalen.be.
Goed, op naar de kern van de zaak. De plaat die ik gekozen heb, is “Built to Spill – Keep It Like a Secret ” uit het illustere jaar 1999. Sommigen onder jullie kennen Built to Spill misschien van hun voorgaande schijf: ‘Perfect From Now On’, eentje die op alternatieve ‘best of indie rock’ lijstjes weleens ergens aan de bovenzijde durft te prijken. Maar goed, nooit echt fan van lijstjes geweest - dus fuck ‘em vandaag. Het ondergewaardeerde ‘Keep It Like a Secret’ is voor mij weldegelijk Built to Spill’s beste plaat, en mag van mijn part op de hoogste trede in het pantheon der indie rock meesterwerken komen te staan. Dit is nostalgische herfstmuziek, beste mensen; ideaal voor mijmerende wezens die terugdenken aan ‘hoe alles vroeger beter was’. Dit is ook perfect roadtrip gezelschap, maar dan op de snelweg richting Alaska in plaats van op de Road 66 door Death Valley – geen Kyuss toestanden dus. Dit is zelfreflectieve muziek à la Modest Mouse – maar dan zonder MM’s neiging tot experimenteren – gelet op Isaac Brock’s uitgestrekte, mid-tempo nummers vol tempowisselingen en existentiële teksten.
Built to Spill heeft op deze plaat drie (ja, DRIE) gitaristen, die naar mijn bescheiden mening elkaar op ieder moment perfect aanvullen. Daarbovenop gebruikt Doug Martsch, de zanger/gitarist van BTS, via zijn Fender stratocaster een uniek slide/whammy effect dat echt zijn unieke stempel drukt op deze plaat. De opnames voor Keep it Like a Secret waren marathonjamsessies, die tot vijf uur per keer konden duren. Tijdens deze sessies gebruikte Martsch een loop recorder, waarna hij later alle uren met opgenomen muziek doorkamde, de stukken eruit haalde die hij goed vond, en ze methodisch inbouwde in de nummers. Iedere song zit dan ook best complex in elkaar, maar herbergt tegelijkertijd een zeker toegankelijkheid en catchiness. Naast de hoorbare Modest Mouse invloeden, herken je vast ook flarden van Radiohead, Dinosaur Jr., Pavement, en menig andere Amerikaans indie rock spul uit de jaren ’90.
U hoort het misschien al, beste forumbezoeker, dit is een uiterst zonnige en uplifting plaat - vol heart, quasi-filosofische lyrics en overgoten met een melancholische saus. Een plaat die zelfs in staat is menig hart van de vodkazuipende Russische soldaat aan het front te verwarmen.
Nu, ieder nummer individueel beschrijven vond ik persoonlijk een beetje overkill (want daarvoor dient onderstaande link namelijk - zodat jullie mijn hyperbolen en profetische woorden aan de praktijk kunnen toetsen).
Hieronder geef ik toch een korte beschrijving mee van een aantal favorieten:
1. De plaat start met ‘The Plan’, een geweldige opener die je klaarstoomt voor een zeemzoete rit. De song doet je meteen denken aan de Modest Mouse klassieker ‘The Moon & Antarctica’, en je ontdekt waar Isaak Brock zijn kaas (hebdem
) vandaan heeft gehaald.
3. Carry the Zero: Als ik op mijn sterfbed een enkele song kan aanraden van eender welke indieband dan ook, dan is het deze ‘Carry the Zero’ wel. Deze symphonie van swells en swirls vormt het hoogtepunt der hoogtepunten, waarbij minstens drie hemelse gitaarsolo’s vechten om de aandacht, en gitaarnerds als mezelf een waar oorgasme bezorgen. Het nummer eindigt met een crescendo om u tegen te zeggen, maar wat ook opvalt zijn de lekker cryptische lyrics. Donald Trump zal het waarschijnlijk niks doen, maar dit stuk pakt mij iedere keer weer:
“You’re so occupied with what other persons are occupied with, and vice versa.
And you’ve become what you thought was dumb, a fraction of the sum."
6) Time Trap bevat waarschijnlijk de beste intro van alle nummers op KILAS. Het nummer heeft zoveel verschillende secties die uniek voelen (en ja, zelfs een streepje reggae), maar voelt tegelijkertijd natuurlijk en uniek aan. Het laatste deel is pure bliss, met die heerlijke baslijn en gitaarmelodieën tijdens de tempowisseling.
7) Else is een bloedmooie ballad die – nogmaals - de gitaarinvloeden bij Isaac Brock duidelijk aantoont. Weinig aan toe te voegen, want de song zegt meer dan ik ooit in woorden kan vertellen.
8) You Were Right, nog één van mijn absolute favorieten. Hier verwijst Mr. Martsch slim naar een aantal klassieke rockteksten. En over nostalgie gesproken, heeft deze song het potentieel om oude rockers aan de lokale toog te laten bleiten. Herken jij alle songs?
"You were right when you said all that glitters isn't gold
You were right when you said all we are is dust in the wind
You were right when you said we're all just bricks in the wall
And when you said manic depression's a frustrated mess"
10) Broken Chairs
Broken Chairs is het allerlaatste bommetje op de plaat, straf gestructureerd en volgepropt met leuke melodieën (mooi whistle moment waar zelfs Morricone fier op zou zijn). Hoewel ik meestal geen fan ben van fade-outs, eindigt BTS deze schijf met een wirwar aan epische gitaarsolo's gedubt over de pianomelodie.
Bon, tot zover mijn hulde aan Keep It Like a Secret.
Ik wens jullie veel luisterplezier, en ben zeer benieuwd naar jullie reacties!
Niets van al het voorgaande, kan ik jullie nu al vertellen. Dat de huidige crisissen op onze aardkloot al voor genoeg miserie zorgen, was voor mij een valide argument om op deze maandagmorgen jullie iets vrolijker voor te schotelen, in de plaats van alweer een rondje zwaremetalen.be.
Goed, op naar de kern van de zaak. De plaat die ik gekozen heb, is “Built to Spill – Keep It Like a Secret ” uit het illustere jaar 1999. Sommigen onder jullie kennen Built to Spill misschien van hun voorgaande schijf: ‘Perfect From Now On’, eentje die op alternatieve ‘best of indie rock’ lijstjes weleens ergens aan de bovenzijde durft te prijken. Maar goed, nooit echt fan van lijstjes geweest - dus fuck ‘em vandaag. Het ondergewaardeerde ‘Keep It Like a Secret’ is voor mij weldegelijk Built to Spill’s beste plaat, en mag van mijn part op de hoogste trede in het pantheon der indie rock meesterwerken komen te staan. Dit is nostalgische herfstmuziek, beste mensen; ideaal voor mijmerende wezens die terugdenken aan ‘hoe alles vroeger beter was’. Dit is ook perfect roadtrip gezelschap, maar dan op de snelweg richting Alaska in plaats van op de Road 66 door Death Valley – geen Kyuss toestanden dus. Dit is zelfreflectieve muziek à la Modest Mouse – maar dan zonder MM’s neiging tot experimenteren – gelet op Isaac Brock’s uitgestrekte, mid-tempo nummers vol tempowisselingen en existentiële teksten.
Built to Spill heeft op deze plaat drie (ja, DRIE) gitaristen, die naar mijn bescheiden mening elkaar op ieder moment perfect aanvullen. Daarbovenop gebruikt Doug Martsch, de zanger/gitarist van BTS, via zijn Fender stratocaster een uniek slide/whammy effect dat echt zijn unieke stempel drukt op deze plaat. De opnames voor Keep it Like a Secret waren marathonjamsessies, die tot vijf uur per keer konden duren. Tijdens deze sessies gebruikte Martsch een loop recorder, waarna hij later alle uren met opgenomen muziek doorkamde, de stukken eruit haalde die hij goed vond, en ze methodisch inbouwde in de nummers. Iedere song zit dan ook best complex in elkaar, maar herbergt tegelijkertijd een zeker toegankelijkheid en catchiness. Naast de hoorbare Modest Mouse invloeden, herken je vast ook flarden van Radiohead, Dinosaur Jr., Pavement, en menig andere Amerikaans indie rock spul uit de jaren ’90.
U hoort het misschien al, beste forumbezoeker, dit is een uiterst zonnige en uplifting plaat - vol heart, quasi-filosofische lyrics en overgoten met een melancholische saus. Een plaat die zelfs in staat is menig hart van de vodkazuipende Russische soldaat aan het front te verwarmen.
Nu, ieder nummer individueel beschrijven vond ik persoonlijk een beetje overkill (want daarvoor dient onderstaande link namelijk - zodat jullie mijn hyperbolen en profetische woorden aan de praktijk kunnen toetsen).
Hieronder geef ik toch een korte beschrijving mee van een aantal favorieten:
1. De plaat start met ‘The Plan’, een geweldige opener die je klaarstoomt voor een zeemzoete rit. De song doet je meteen denken aan de Modest Mouse klassieker ‘The Moon & Antarctica’, en je ontdekt waar Isaak Brock zijn kaas (hebdem
) vandaan heeft gehaald.3. Carry the Zero: Als ik op mijn sterfbed een enkele song kan aanraden van eender welke indieband dan ook, dan is het deze ‘Carry the Zero’ wel. Deze symphonie van swells en swirls vormt het hoogtepunt der hoogtepunten, waarbij minstens drie hemelse gitaarsolo’s vechten om de aandacht, en gitaarnerds als mezelf een waar oorgasme bezorgen. Het nummer eindigt met een crescendo om u tegen te zeggen, maar wat ook opvalt zijn de lekker cryptische lyrics. Donald Trump zal het waarschijnlijk niks doen, maar dit stuk pakt mij iedere keer weer:
“You’re so occupied with what other persons are occupied with, and vice versa.
And you’ve become what you thought was dumb, a fraction of the sum."
6) Time Trap bevat waarschijnlijk de beste intro van alle nummers op KILAS. Het nummer heeft zoveel verschillende secties die uniek voelen (en ja, zelfs een streepje reggae), maar voelt tegelijkertijd natuurlijk en uniek aan. Het laatste deel is pure bliss, met die heerlijke baslijn en gitaarmelodieën tijdens de tempowisseling.
7) Else is een bloedmooie ballad die – nogmaals - de gitaarinvloeden bij Isaac Brock duidelijk aantoont. Weinig aan toe te voegen, want de song zegt meer dan ik ooit in woorden kan vertellen.
8) You Were Right, nog één van mijn absolute favorieten. Hier verwijst Mr. Martsch slim naar een aantal klassieke rockteksten. En over nostalgie gesproken, heeft deze song het potentieel om oude rockers aan de lokale toog te laten bleiten. Herken jij alle songs?
"You were right when you said all that glitters isn't gold
You were right when you said all we are is dust in the wind
You were right when you said we're all just bricks in the wall
And when you said manic depression's a frustrated mess"
10) Broken Chairs
Broken Chairs is het allerlaatste bommetje op de plaat, straf gestructureerd en volgepropt met leuke melodieën (mooi whistle moment waar zelfs Morricone fier op zou zijn). Hoewel ik meestal geen fan ben van fade-outs, eindigt BTS deze schijf met een wirwar aan epische gitaarsolo's gedubt over de pianomelodie.
Bon, tot zover mijn hulde aan Keep It Like a Secret.
Ik wens jullie veel luisterplezier, en ben zeer benieuwd naar jullie reacties!
Laatst bewerkt:
