Kennis gemaakt met Maynard James Keenan op het uitstekende Deftones-album White Pony via het uitstekende nummer Passenger:
Na 22 jaar zetten gaat mijn lichaamshaar nog spontaan rechtop staan als dit nummer start. Ik wil niet ordinair klinken, maar ik heb vandaag op sommige plaatsen haar waar ik dat toen nog niet had, en zelfs dat blijft niet onbewogen als ik dit nummer opzet.
Mooie tijden wel. Deftones rond 1999 leren kennen via het programma The Bassment op TMF waar VJ Stijn wel al eens Be Quiet And Drive (Far Away) oplegde. Op slag verliefd op die band. Toen iets later White Pony uit kwam, heb ik dat gekocht met mijn zuurverdiend zakgeld. 800 Belgische Frank. Kgaant nooit vergeten. Fenomenaal album - voelt nog altijd niet gedateerd aan.
Soit, Maynard James Keenan en Tool dus. Zot hoe complementair die in dat nummer is met Chino Moreno. Zo Tool leren kennen dankzij de betere speelplaatsdiscussies waarin muziek werd geanalyseerd en te pas en te onpas random mondelinge reviews werden uitgewisseld. Mooie tijden zei ik in mijn vorige alinea. Maak daar maar prachtige tijden van.
Undertow, Aenima en Lateralus hebben hier toen als angry/angsty teen dus ook veel uren gedraaid. Ook veel materiaal dat geschikt is om zinnekes uit te pikken om MSN-nicknames mee te maken. Ja, ik was zo ene. Wel altijd na mijn voornaam gevolgd door een tilde (~), waardoor ge mij wel makkelijk kon terugvinden(ci)
Wreed content dat die 2 (?) jaar geleden ook hun weg hebben gevonden naar de streaming-platformen zodat ik die albums nog wat vaker kan herbeluisteren. 10.000 days en Fear Inoculum heb ik nog niet durven beluisteren, uit angst dat die gewoon keihard sucken. No king rules forever. Zelfs Maynard James Keenan denk ik dan. Alleen Deftones blijven godverdomme rulen.
Effe verder gaan op de quote van hierboven uit het Tool-topic en een sfeer proberen recreëren. Zomer 2001. We waren jong en onbezonnen, het waren simpele tijden. TMF bestond nog en MTV was hoofdzakelijk een muziekzender. South Park was aan zijn eerste seizoen bezig op VT4 en de wereld leerde Johnny Knoxville en zijn kompanen kennen. Het internet bestond wel al, maar was nog niet in elk huishouden beschikbaar. Iedereen had wel ne maat die internet had thuis, en de Large had de bijbel vervangen in menig toiletkamertje. We waren zorgeloos. Ik denk dat mijn grootste bekommernis toen was dat ik Pokémon Red had en ik iemand moest vinden met Pokémon Blue zodat ik enkele van die kutwezens kon ruilen die exclusief waren voor de repectievelijke versies van het spel, wat bovendien enkel kon via een fysiek kabelke dat letterlijk NIEMAND had. What the fuck ook hé Nintendo.
We dwalen af. Ik zei hierboven al "kgaant nooit vergeten", en dat is omdat kort na de start van het nieuwe schooljaar dat jaar mijn wereld op zijn kop zou staan. Niet omwille van 9/11 dat de rest van de wereld zo beroerde, maar het plotse verlies van mijn pa. Alles veranderde voor mij. Ik stond er plots alleen voor. Het leven was niet eerlijk. Ik rebelleerde, maar achteraf gezien weet ik niet tegen wie of waarom. Maar toch, fuck you, and you, and you. En vooral gij. Ik vond, zoals wij allen hier, mijn troost in muziek. Hoe agressiever, hoe beter. Hoe melancholischer, hoe liever.
Enter Deftones - White Pony. Die zomer toevallig een album gekocht dat mij weken later zoveel troost heeft gebracht. Excellente timing dus voor het album dat een speciaal plekje in mijn hart heeft veroverd.
Mensen hier die mij wat kennen, weten dat ik een muzikale duizendpoot ben en verschillende muzikale fases heb gekend, maar Deftones is één van de bands die een rode draad is geweest door mijn leven.
Het album start met het het geweldige Feiticeira. Totaal geen structuur in dat nummer. Lichte grunts, screams, whispers. Chaos. Agressie. Melancholie. De toon is gezet. Edit: op Spotify start het album (re-issue) trouwens jammer genoeg met Back To School - een nummer dat de band zelf labelt als not our proudest moment.
De band neemt je vervolgens mee op een reis langs een plethora aan emoties. Maar feitelijk vooral donkere (ik had hier een oplijsting staan per nummer, maar ik laat jullie die liever ontdekken). Om maar te zeggen: als angsty teenager was Deftones toen een godsgeschenk. Pick your poison. Maar de muziek is complex en gelaagd genoeg om mee te groeien en bij elk gemoed te kunnen passen door de luisteraar ruimte te geven voor interpretatie.
Caveat: het is geen band die je kan leren kennen op basis van een album - laat staan een nummer, maar bij deze toch een poging voor deze AOTW. De geweldige vocals van Chino Moreno en de (elektronisch) gelaagde muziek, zorgen voor een vrij unieke sound die bij de Muziekkenners hier ongetwijfeld goed moet landen.
Ik heb trouwens lang getwijfeld tussen White Pony en Koi No Yokan, wat muzikaal gezien een ‘beter’ album is, en bovendien ook een makkelijkere instapplaat, dus als White Pony niet helemaal uw ding is en ge toch graag op mijn positive side staat, kunt ge dat album een kans geven. Deze mens is het met mij eens: https://deathdoom.com/blog/bands/understanding-deftones/
Als ik een paar nummers moet pitchen:
Change (in the house of flies) - een nummer dat geschreven is om te beluisteren terwijl ge naar het plafond staart:
Passenger, een orgasmisch samenspel met Maynard James Keenan:
Knife Prty:
De rest van het album:
Laatst bewerkt:
.
