Classic Artists Joy Division

[Kid_C]

Het is al 4 februari, hoog tijd voor een topic want die volle 2 albums, een EP, een legendarische single en de b-sides en rarities zullen wel even tijd vragen!

Joy Division werd genomineerd door @Bauhaus en hij schreef er in het nominatietopic het volgende over:

Ik had bv. ook Bauhaus kunnen noemen, maar deze behoren eerder tot een niche genre (Gothic Rock) en zullen algemeen minder bekend zijn ook al legden zij de basis voor dit genre en zullen ze ongetwijfeld naast gothic ook een grote invloed hebben gehad op andere groepen.

Joy Division daarintegen zal wellicht bij een groter publiek bekend zijn, ook al worden ze vaak onder de umbrella term New Wave onder gebracht maar behoren ze eigenlijk tot geen enkel subgenre van deze brede groep. Wellicht leunt hun muziek het dichtst aan bij de post-punk stroming zoals hun vorige groep Warsaw, dat een goed voorbeeld daarvan is. Wat de groep zo uniek maakt is de combinatie van de stem van Ian Curtis met de herkenbare patronen van de bas gitaar (enfin ik denk toch dat het de bas gitaar is, ik ben geen kenner dus don't shoot me if I'm wrong) en de eenvoudige eerder minimalistische synth klanken op de achtergrond. Vanaf je de eerste gitaarklanken hoort weet je vaak meteen welk nummer het is. Als ik eerlijk ben moet ik zeggen dat ik vind dat Curtis niet zo'n goede stem heeft, er zijn betere stemmen bv bij aanverwante genres denk ik aan bv Peter Murphy of Andrew Eldritch en als je het heel breed ziet bv pakweg Jim Morrison of David Bowie. Het probleem echter is dat geen enkele van die stemmen bij deze muziek past. Het is juist dat ijle stemgeluid van Curtis dat perfect past bij de sfeer en de muziek en de songs zo uniek maakt.

Hoe het ook zij, iedere respecterende filmfan zou deze groep moeten kennen of er op zijn minst van gehoord hebben. Als je op wiki of andere sites kijkt zullen er ongetwijfeld veel groepen genoemd worden die geinspireerd zijn door JD .
Wat voor mij dan ook deze groep tot de classics doet behoren.

Ik kan deze thread ook niet starten zonder deze fantastische foto van de band te delen, genomen door Anton Corbijn. Excuses voor de potato quality.

Wie of wat is een Joy Division nu eigenlijk? Even een korte duik in de geschiedenis van deze hyperinvloedrijke band.

De band ontstond in 1976 onder de naam 'Warsaw' en na enkele keren van drummer te wisselen veranderden ze hun bandnaam naar Joy Division om verwarring met een andere artiest te vermijden. De band bestond uit zanger Ian Curtis, drummer Stephen Morris, Peter Hook op de bassgitaar en Bernard Sumner op gitaar.

De band in een notendop:

"Warmth. Anger. Despair. Frustration. Depression. Fear. Joy Division has an incomparable ability to conjure up so many different emotions. In just the three years they spent together, before Ian Curtis' untimely death, they managed to give us a musical output that many artists could only dream of doing in twenty. So much so that you can still hear their incredible amount of influence on the artists of today. Their beautiful, yet deep and disturbing lyrics, were coupled with some of the most powerful bass lines, drum licks and unique guitar sounds in musical history!

Ze brachten twee albums uit waarvan één na het overlijden van zanger Ian Curtis. Debuut Unknown Pleasures was een schokgolf door het muzieklandschap en tekent nu nog lijnen uit voor startende bands over de hele wereld. Ian kreeg naar aanloop van de release van hun debuut meer en meer medische problemen, vnl. epilepsieaanvallen. Naar mate de populariteit van de band steeg en het touren langer en zwaarder werd, werd de situatie voor Curtis ernstiger. In maart 1980 namen ze hun tweede album op maar de release heeft de zanger dus nooit kunnen meemaken. Hij stapte uit het leven in mei, Closer werd uitgebracht in juli. Na het overlijden van Curtis maakten de drie overblijvende muzikanten een doorstart als New Order (jawel, de band van Blue Monday).

Unknown Pleasures heeft daarnaast één van de meest legendarische albumcovers in de muziekgeschiedenis:

Het verhaal van Curtis is verfilmd door Anton Corbijn (zie foto hierboven) en is een must voor iedereen die deze maand meeduikt in de donkere wereld van Joy Division. De film heet Control, naar het gelijknamige nummer van de band: https://www.imdb.com/title/tt0421082/

Ah ja, almost forgot, dat hitje? Dat staat inderdaad niet op de albums. Het was een losse single die werd uitgebracht in aanloop naar hun tweede album. Meteen ook het enige en laatste nummer van hen dat in de hitlijsten verscheen.

Check these out:
Albums
- Unknown Pleasures
- Closer

EP
- An Ideal For Living

B-sides & rarities
- Still

Live
- Les Bains Douches 18 december 1979

Film
- Control

 

[nifelheim]

Enig idee waar je die film kan zien zonder te downloaden?

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Enig idee waar je die film kan zien zonder te downloaden?

Mubi

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Eerste plaat vind ik echt heel sterk, de tweede minder die vond ik net iets te nerveus en qua sound ook minder boeiend. Die eerste heeft een duisternis en zwaarmoedigheid die ik van tijd tot tijd wel kan smaken.

 

[shiftyke]

Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik nog nooit bewust naar Joy Division geluisterd heb.

Het enige wat dan ook in me op komt is: Ian Curtis, Love Will Tear Us Apart en dat ze een populaire t-shirt zijn.

 

[Kid_C]

Eerste plaat vind ik echt heel sterk, de tweede minder die vond ik net iets te nerveus en qua sound ook minder boeiend. Die eerste heeft een duisternis en zwaarmoedigheid die ik van tijd tot tijd wel kan smaken.

Ik heb heel lang hetzelfde gevoel gehad maar de laatste jaren ben ik Closer toch naast of zelfs boven Unknown Pleasures beginnen plaatsen. Alleszins twee regelrechte meesterwerken.

 

[FlyingHorseman]

Ik ben een grote post-punk fan, het genre dat Joy Division zo’n beetje op de kaart gezet heeft. Toch heeft het een tijd geduurd voor ik de groep echt naar waarde begon te schatten. Waarschijnlijk omdat de muziek van Joy Division wat moeilijker binnen komt dan die van pakweg Gang of Four. Donker, hermetisch en deprimerend zijn adjectieven die vaak terug komen. Eigenlijk ben ik pas terug bij de band uitgekomen nadat ik fan werd van Interpol, een groep die aan het begin veel ermee vergeleken werd.

Wat ik nu vooral sterk vind aan de groep, is het gebruik van de studio om hun muziek naar een hoger niveau te tillen. Er waren al eerder groepen die de studio als een instrument gebruikten (The Beatles deden het bv al 10 jaar eerder) maar producer Martin Hannett maakte het bijna een volwaardig lid. Hij experimenteerde met opnametechnieken en vroege digitale effecten om de dynamiek van de muziek extra in de verf te zetten en om de band een uniek geluid te geven. Omdat de band echter zo goed op elkaar ingespeeld is, klinkt de muziek nog altijd als een echt geheel, gewoon met heel veel ruimte tussen. Het helpt daarbij dat de drie muzikanten van de groep redelijk minimaal spelen, met vooral een opvallende rol voor de melodische bas van Peter Hook. Als je wat live opnames beluistert, hoor je wel hoe goed de songs zijn maar de studio-versies zijn echt van een hoger niveau.

Unknown Pleasures en Closer liggen heel dicht bij elkaar voor mij en staan allebei in mijn platenkast. Ik denk dat ik Closer verkies omdat de muziek wat meer avontuurlijk en volwassen is. Eigenlijk bijna een perfect album. De compilaties Substance en in mindere mate Still zijn ook de moeite om eens te beluisteren, vooral omdat daar een hoop goeie singles op staan.

 

[clercqie]

Ik heb heel lang hetzelfde gevoel gehad maar de laatste jaren ben ik Closer toch naast of zelfs boven Unknown Pleasures beginnen plaatsen. Alleszins twee regelrechte meesterwerken.

Unknown Pleasures is zowat de blauwdruk van de post punk, toch waar de meeste mensen aan denken bij het horen van die term. Maar de plaat is denk ik, naast de stem van Curtis, vooral beroemd geworden omwille van de sterke sfeerschepping. Muzikaal is het wat een rommeltje eerlijker gezegd...

Dan is Closer toch een stap vooruit op dat vlak. De toevoeging van drumcomputer en synths zijn een welgekomen evolutie, wat mij betreft.

Love Will Tear Us Apart is ondertussen overal grijsgedraaid, maar de single Transmission is ook meesterlijk. Die zeker niet skippen!

 

[Polle32]

Substance is ook een goed startpunt, een verzamelaar met oa de 4 singles die niet op de 2 albums staan en tracks vanop hun ep’s en wat b-sides.

 

[Kid_C]

Substance is ook een goed startpunt, een verzamelaar met oa de 4 singles die niet op de 2 albums staan en tracks vanop hun ep’s en wat b-sides.

Ik zou die eerder pas luisteren na UP en Closer ipv te gebruiken als startpunt?

 

[willydrama]

Een buurman had alles van JD, heb het allemaal onbevangen doorploegd voordat de Pleasures hoes een populair t-shirt werd. Voor Interpol en Editors was de band ook een pak minder populair. Therapy? cover vind ik maar niks. De ijzige sfeer sprak destijds wel aan als teenager. Corbijn film nog niet gezien. De Warsaw plaat had meer een powerpop sound (eerste nummer dat ik ooit meedrumde van de stereo was Ice Age), toen die nummers als Joy Division werden heropgenomen kwam de depri sfeer erbij. Invloed van Curtis' zijn mental state moet gigantisch zijn geweest als je ziet wat de rest van de band allemaal deed als New Order en privé waren het zware feestbeesten.

 

[Deckard]

Essentiële band eigenlijk voor iedereen die zich muziekliefhebber noemt. Ik draai hun muziek niet superveel. Ik moet er ook voor in de stemming zijn. Maar dat neemt niet weg dat ik ze echt top vind.

Een leuke ontdekkingstocht is misschien om chronologisch te gaan en te beginnen bij hun wat ruwere EP An Ideal For Living en zo verder tot het meer 'complete' en eigenlijk zo goed als perfecte album Closer.

Het is ongelooflijk eigenlijk hoe ze daar zo'n sfeer weten te scheppen. Met als hoogtepunt de 3 laatste nummers op dat album die je een serieuze mokerslag uitdelen waarna de afgrond gaapt. Als je dan leest over de opnames van Closer:

"While we were working on Closer, Ian said to me that doing this album felt very strange, because he felt that all his words were writing themselves. He also said that he had this terrible claustrophobic feeling that he was in a whirlpool and being pulled down, drowning."

Bernard Sumner, recollecting on Ian Curtis's mindset during the recording sessions for Closer. October 2007.[12]

Luister dan naar Twenty Four Hours en zeg dan eens dat dat nummer niet perfect die gevoelens weergeeft.

Let's take a ride out, see what we can find. A valueless collection of hopes and past desires.

Of gewoon al die synths op het einde van Decades zijn geniaal.
F*cking hell.


Naast de 2 albums zijn er toch wel wat andere, goede nummers te ontdekken die zijn uitgebracht als single, b-sides of op compilaties.
Bijvoorbeeld Digital en Glass uitgebracht op een compilatie EP van hun label Factory begin 1979. Amper een halfjaar na hun debuut maar waar je imo toch al een evolutie waarneemt. Transmission is vrij bekend, geloof ik. Dan heb je nog b-side Dead Souls wat imo één van hun beste nummers is.

edit: met de Heart And Soul boxset haal je eigenlijk zo goed als de volledige studio output binnen. Op de eerst 2 CD's daarvan staan alle singels, b-sides en albums.

 

[CerumenCrevice]

Van Joy Division enkel van naam gehoord via via. Nooit echt geluisterd.
Unkown Pleasures is dan een toepasselijke titel want de sound stelt niet teleur.
Een beetje verouderd, maar de donkere vibe doet wel wat.
New Dawn Fades als toptrack voor dit album, voor mij.

 

[J.Brown]

Als 15 jarige stinkende en puistige puber Joy Division leren kennen dankzij de legendarische skatevideo "Girl Skateboards - Yeah Right!". (part van Marc Johnson voor de liefhebbers ) De hele soundtrack van die video is geniaal (Nas, Ghostface Killah, David Bowie, Funkadelic, Death In Vegas,...) Heb hem wellicht honderden keren bekeken. Die soundtrack heeft mijn muzieksmaak heel erg beïnvloed. Grijp er nu nog vaak naar terug.

JD ,absolute heersers. Mijn moeder heeft me als 2e naam Curtis gegeven, goeie keuze. Merci ma.
She's Lost Control is men favo track.

 

[Avondland]

Vrijdagavond ter voorbereiding van deze iconische band dan toch maar naar Mubi gegaan om Control te zien. Dat werpt je helemaal in de sfeer: zwart-wit, grittyness, existentiële Angst, doodsdrift, ... Allemaal dingen die me in mijn late puberteit begonnen te boeien en me in zekere zin ook niet meer loslaten tot de dag van vandaag. Op muzikaal en literair vlak vind ik het grauw-pessimistische véél boeiender dan het opgetogen-optimistische. Dat laatste boeit me eigenlijk niet.

Ik kende de band op voorhand wel, maar dan eerder van de bekende nummers zoals het onvermijdelijke Love will tear us apart, She's lost control en Transmission (dance, dance, dance ...). Soms vind ik de albums wat plat klinken, maar andere keren vind ik die minimalistische aanpak wel aantrekkelijk. Er zit iets puurs in. Als je die film zijt heb je haast spijt dat je die band niet live hebt kunnen zien met Ian Curtis als zanger. En ... het klinkt gek ... maar bij momenten doet zijn stem me een beetje denken aan Jim Morisson in zijn meer narratieve songs. Morisson stierf jaren voor Curtis actief werd en de genres liggen nogal uit elkaar, maar toch.

Post-punk legt dan weer de baan vrij naar een van mijn favorieten uit die periode, namelijk Death in June. Het voortreffelijke nummer Walked in Line kende ik dan weer van een cover van Von Thronstahl.

 

[Deckard]

En ... het klinkt gek ... maar bij momenten doet zijn stem me een beetje denken aan Jim Morisson in zijn meer narratieve songs. Morisson stierf jaren voor Curtis actief werd en de genres liggen nogal uit elkaar, maar toch.

Mij ook bij momenten. Grappig ook want Jim Morisson was een voorbeeld of grote invloed voor Ian Curtis.

 

[shiftyke]

Ik denk dat dit geen band is die je in enkele luister beurten weet te apprecieren. De eerste keer Unknown Pleasures deed me weinig toegegeven, nu voor de tweede keer heb ik ook vrij veel moeite om me over te geven aan dit soort muziek. New Dawn Fades is voorlopig het enige nummer dat blijven hangen is.

 

[derp]

De teksten van Ian Curtis, de spasmen op het podium, de krautrock drums van Stephen Morris (mens of machine?)... ik vind het een fantastische band. Ik weet niet wat ik er verder over moet zeggen, ik kan mij perfect inbeelden dat het niet voor iedereen is, en het is zeker niet voor alle dagen in alle omstandigheden, maar voor mij persoonlijk een van dé bands die mijn interesse in muziek hebben gevormd.

Als ge eens een masterclass in drummen wilt zien:

Kan dat niet kijken zonder kippenvel te krijgen.
De film van Corbijn is inderdaad ook de moeite.

Lievelingsnummer: Shadowplay

 

[Avondland]

Ik denk dat dit geen band is die je in enkele luister beurten weet te apprecieren. De eerste keer Unknown Pleasures deed me weinig toegegeven, nu voor de tweede keer heb ik ook vrij veel moeite om me over te geven aan dit soort muziek. New Dawn Fades is voorlopig het enige nummer dat blijven hangen is.

Ik weet niet of Joy Division wel een kwestie van verworven smaak is, de muziek is vrij rechttoe rechtaan en vooral de "mood" van de muziek spreekt wel voor zich denk ik. Hoewel ik de discografie niet meteen binnenstebuiten heb gekeerd, was de klik bij mij wel vrij snel gemaakt. Intuïtief, niet berekend.

 

[Greny]

Holy shit , nooit geweten dat New Order ontstaan is na de dood van Curtis.
Weer iets bijgeleerd.