Album of the week Deep Purple - Made in Japan (1972)

[Agony]

Een classic artist waar ik niet omheen kon als keuze. Ik had verschillende albums in gedachten maar uiteindelijk toch gekozen voor de cd die mij op 14 jarige leeftijd mijn muzieksmaak heeft gevormd. Dit album deed de poorten open naar bands zoals AC/DC, Led Zeppelin, Iron Maiden, Metallica etc. Dit bleek maar de eerste stap te zijn in het rock/metal genre, een voorkeur die steeds zwaarder evolueerde naar onder andere black/death.

Bij deze live opname merkte ik hoe bands konden 'spelen' met hun instrumenten. De keuze voor een live cd is trouwens niet toevallig. Live muziek met al de imperfectheden maakt het voor mij de absolute luisterervaring (indien de opnamekwaliteit perfect is uiteraard).

De meeste zullen Deep Purple wel kennen vermoed ik. Een zanger, Ian Gillan, met een klok van een stem met een bereik die ik live helaas niet meer heb kunnen bewonderen vermits hij Child in Time niet meer zong toen ik de band leerde kennen. De drummer, Ian Paice, die het energielevel had van Animal van 'the muppets' en mij de eerste drumsolo ooit liet horen. Ritchie Blackmore die een heerser is op zijn gitaar. Uiteraard is het gebruik van de orgel/synthesizer een heel herkenbaar element van de band met de ondertussen overleden Jon Lord. Met Roger Clover had je de volledige bezetting die puur plezier uitstraalde tijdens hun optredens.

Ik heb gekozen voor de eerste versie van de cd, die ik ook toen hoorde. Hij is eind jaren '90 heruitgebracht met 3 extra nummers.
Maar deze versie die eindigt met het bijna 20 minuten durende Space Truckin' was toen en is nog steeds een perfecte afsluiter.

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Eerste album van de week dat ik op vinyl heb. Had em wel eerder in ne classic artists thread verwacht

 

[Avondland]

Dat is wel een dijk van een live-album! Ontdekt toen ik 15 was maar het is wel even geleden dat ik die nog heb opgelegd. Niet alle live-albums zijn de moeite waard. Niet alleen de opnamekwaliteit is belangrijk, maar voor een stuk ook de goesting waarmee de artiesten spelen (dat kan wel eens variëren) en de sfeer van een live-optreden overbrengen op plaat is ook een kunst op zich. Bij Rock in Rio van Iron Maiden is dat alleszins magistraal. Ik herinner me weinig van de sfeer bij Made in Japan, maar ik weet wel dat de muziek subliem wordt overgedragen. Héél andere ervaring dan de studioversies van de nummers. Deze is ook een mengeling van een aantal optredens in Osaka en Tokyo. Even de playlist van Youtube gehaald:

00:05 - 1. Highway Star (6m 48s)
06:53 - 2. Child In Time (12m 44s)
19:36 - 3. Smoke On The Water (7m 13s)
26:58 - "Can We Have Everything Louder Than Everything Else?"
27:05 - 4. The Mule (9m 37s)
36:42 - 5. Strange Kind Of Woman (9m 29s)
46:36 - 6. Lazy (10m 55s)
57:10 - 7. Space Truckin' (19m 54s)

Tracks 1, 2, 5 & 7: recorded live, August 16, 1972 Osaka
Track 3: August 15, 1972 Osaka
Tracks 4 & 6: August 17, 1972 Nippon Budokan, Tokyo

 

[willydrama]

Eén van de eerste vinylplaten die ik ooit kocht, ik had Machine Head album al op een cassette'je maar deze versies bliezen dat uit het water, wat een vet geluid. Na verloop van tijd Smoke, Child en Woman zo veel gedraaid dat ik ze beu was. The Mule iets te novelty achtig door de lange drumsolo. Space Truckin en vooral Highway Star (de gitaarsolo's kan ik noot voor noot lippen) voor mij de hoogtepunten die nooit vervelen. Jammer dat Maybe I'm A Leo van MH er niet op staat, zeer goed nummer.

 

[Kid_C]

Destijds kapotgespeeld op de cassette die mijn vader had. Geweldige keuze en een geweldige plaat. Maar eerst Ramses nog beluisteren, met dat het enkel youtube was geen kans gehad vorige week.

 

[JBM]

Niet de grootste DP fan hier, maar Highway Star en Space Truckin zijn wel beestige nummers!

 

[willydrama]

Meerwaarde van de Dream Theater volledige coverplaat van dit album nog niet ontdekt...

 

[Creeping Death]

Zoals al een paar keer gezegd: über zalige schijf. Één van de betere live platen ooit imo.

Wegens vakantie sta ik wat achter met het album vd week. Dus uitgebreide reactie volgt nog. Maar ge moogt nu al weten dat het lovend gaat zijn

 

[de Waaslandwolf]

De eerste luisterbeurt leert dat mijn schrik voor liveplaten in dit geval alvast wel onterecht is. Nu nog eens een tweede luisterbeurt om te zien hoe ik ze eigenlijk verteer.

 

[Obi-Jan]

Ik ben ook wel iemand die normaal live platen skipt, aangezien die zo goed als altijd tegenvallen.
Maar deze lijkt na een eerste luisterbeurt toch wel echt geslaagd te zijn, ben nu begonnen met een 2de luisterbeurt

 

[CerumenCrevice]

Weer eentje die ik nog nooit gehoord heb, wel al van gehoord. Over het algemeen 'niet slecht', maar het gevoel van 'generic gitaar-oriented' bleef mij een beetje bij doorheen de plaat. Gooit er ne keer een trompet of een saxofoon bij en het klinkt volgens mij al wat kleurrijker. De orgel (denk toch dat een orgel is) hier is daar een mooi voorbeeld van.

Highway Star:
Mooie gitaar solo maar die drummer zit precies in een 'endless loop'.
Stem klonk hier alsof gewurgd.

Child In Time:
Stem wat aangenamer, mooie intro, drumwerk zit hier echt goed ineen.
Dan dat geschreeuw, WTF stop es.
Wederom giga gitaar solo, meh.
Orgel intermezzo=nice.
Geschreeuw. Again.
Die laatste minuut is dan weer geniaal.

Smoke On The Water
Dit herken ik ergens van.
Stevige bassline, eindelijk.
Voor de rest aangenaam maar vrij basic?
Ohja, weer een gitaar solo.

The Mule
Op de achtergrond merk ik wel een degelijke bassline maar die is imo te zacht gemixt.
Zang hier is vreselijk en te zacht gemixt?
Maar dat was enkel het begin.
En hier IETS te veel percussie gericht in het middenstuk. Je moet er voor zijn. Had hier graag nog een bassline gehad.
Wel goede flow hier doorheen de track.
Laatste 2 minuten zijn weer geniaal samenspel.

Strange Kind Of Woman
Hmmmmm. Niks speciaal. Niet slecht, niet goed maar meer van hetzelfde in een gemakkelijker jasje.
Wanneer em als een varken begint te 'squealen' op de toon van de gitaar ben ik wel niet helemaal mee. Wa is da zeg?
Opt einde weer een geniale breakdown maar dan dat squealen weer werd ik ongemakkelijk van.

Lazy
Trippy intro zeer sterk.
Dan weer full on hetzelfde signature sound, maar imo een pak beter dan Strange Kind of Woman en meer 'breaks' dan de intro track. Beetje het beste van alle tracks in één.

Space Truckin'
Hmmmm.

 

[Avondland]

De hoge sopraanstem van Ian Gillan is zeer aanwezig, maar je moet er inderdaad wel voor te vinden zijn. Minder awkward dan de hoge stemmen van de Beegees, vind ik. Bij power metal vind ik dat soms ook storend en dat is ook een reden waarom ik zelden naar dat genre luister hoewel het muzikaal soms wel oké is. Anderzijds: luister eens naar een gemiddelde opera? Dat is een vorm van theatraliteit, net zoals grunts of screams bij extreme metal of vervormde stemmen op elektronische muziek.

 

[Tonerider]

Ik ben een enorme liefhebber van Deep Purple. Fan mag ik niet zeggen, want eigenlijk heb ik maar 2 cd's van hen: The Very Best of Deep Purple en The House Of Blue Light. Die eerste leg ik echt veel op.
What's not to like in them? De prachtige hammondorgel, de stem en bereik van de zanger en de iconische riffs. Het vormde dan ook geen uitdaging om naar dit album te luisteren.

1 belangrijke conclusie: eigenlijk heb ik mezelf heel wat goede muziek ontzegd door nooit dieper in het repertoire en de optredens van Deep Purple te duiken. Dit is what's not to like maal duizend. De solo's, de spielerei, de energie, maar zoals OP ook aanhaalde 'de imperfecties'. Dat is wat ik tegenwoordig zo haat is dat alles pitch perfect moet zijn en er geen ruimte meer is voor onvolmaaktheden. Alles is afgeborsteld. Maar hier hoor je af en toe onvolmaaktheden en dat maakt het juist zoveel beter imo.

Wat ik me nu wel afvraag i.v.m. die solo's, maar ook 'het spelen' (denk waar de zanger de gitaar nadoet of omgekeerd), is dat improv, wat toont dat ze gewoon enorm op elkaar ingespeeld zijn en bakken talent hebben of is dat echt ingestudeerd.

Enigste minpunt voor mij is de ongelooflijk lange drumsolo rond minuut 33. Ik vind drum een heel belangrijk instrument, maar niet het instrument voor lange solo's omdat het te beperkt is naar 'soul' toe. Een electrische gitaar of een synth kan echt gevoelens weer geven en heeft ook gewoon veel bereik en ruimte om te spelen met het instrument. Drum heeft dat niet en is daarom voor mij te beperkt om er lange solo's uit te persen.

 

[CerumenCrevice]

De hoge sopraanstem van Ian Gillan is zeer aanwezig, maar je moet er inderdaad wel voor te vinden zijn. Minder awkward dan de hoge stemmen van de Beegees, vind ik. Bij power metal vind ik dat soms ook storend en dat is ook een reden waarom ik zelden naar dat genre luister hoewel het muzikaal soms wel oké is. Anderzijds: luister eens naar een gemiddelde opera? Dat is een vorm van theatraliteit, net zoals grunts of screams bij extreme metal of vervormde stemmen op elektronische muziek.

Nu durf ik opera niet opzetten :') . Het stoort mij in elk van die genres, het zal dus wel aan mij liggen

 

[Bauhaus]

Kende DP natuurljk van "Smoke" & "Child" maar de andere zijn ook de moeite.
Dat teatrale met de orgel is weer meer mijn ding, kortom tof album om meerdere keren te beluisteren.
En de teatrale stem doet me trouwens denken aan die van Sparks.

 

[FlyingHorseman]

Vandaag naar geluisterd tijdens het lopen. Heb wel wat platen van Deep Purple vroeger gehoord, maar nooit echt veel naar geluisterd. Over deze heb ik ook niet zoveel te zeggen, behalve dat het gewoon een zeer goeie hardrock plaat is. Child in Time en Smoke On The Water ken ik natuurlijk goed en ik had een beetje schrik dat ik die nummers beu gehoord ging zijn. Eigenlijk gold dat alleen voor Smoke (zijn er nog mensen die dat nummer niet beu gehoord zijn?), dat was dan ook de enige dip op het album. Voor de rest kan ik ook langere liveversies van nummers wel smaken en zelfs op de drumsolo had ik niks tegen, misschien omdat ik vroeger nog zelf gedrumd heb.

 

[Kid_C]

Vandaag naar geluisterd tijdens het lopen. Heb wel wat platen van Deep Purple vroeger gehoord, maar nooit echt veel naar geluisterd. Over deze heb ik ook niet zoveel te zeggen, behalve dat het gewoon een zeer goeie hardrock plaat is. Child in Time en Smoke On The Water ken ik natuurlijk goed en ik had een beetje schrik dat ik die nummers beu gehoord ging zijn. Eigenlijk gold dat alleen voor Smoke (zijn er nog mensen die dat nummer niet beu gehoord zijn?), dat was dan ook de enige dip op het album. Voor de rest kan ik ook langere liveversies van nummers wel smaken en zelfs op de drumsolo had ik niks tegen, misschien omdat ik vroeger nog zelf gedrumd heb.

Smoke vind ik (waarschijnlijk omdat ik het zelf al zoveel heb gehoord) een enorm saai nummer. Moet wel een machtig optreden geweest zijn om mee te maken, heerlijke grooves.

 

[Avondland]

Smoke vind ik (waarschijnlijk omdat ik het zelf al zoveel heb gehoord) een enorm saai nummer. Moet wel een machtig optreden geweest zijn om mee te maken, heerlijke grooves.

Smoke is een héél sterk nummer maar zoals je aangeeft nogal platgedraaid. Als ze op de commerciële radio muziek spelen van bands als Metallica, AC/DC of Deep Purple zijn het steevast dezelfde nummers, terwijl hun repertoire zoveel interessantere nummers te bieden heeft.

 

[Kid_C]

Smoke is een héél sterk nummer maar zoals je aangeeft nogal platgedraaid. Als ze op de commerciële radio muziek spelen van bands als Metallica, AC/DC of Deep Purple zijn het steevast dezelfde nummers, terwijl hun repertoire zoveel interessantere nummers te bieden heeft.

AC/DC interessante nummers? Good one!
Ik kan de vocals niet af, precies alsof zijn ballen uitgewrongen worden als hij zijn keel openzet.

Maar inderdaad, van de radio moet je niet veel verwachten. Al leg ik heel soms Willy op in de auto en daar passeren wel nog coole nummers.

 

[FlyingHorseman]

Het is moeilijk uit te leggen maar er zijn goeie en slechte ‘domme riffs’ en Smoke heeft gewoon een voor mijn oren niet zo goeie domme riff, er zit geen swagger in. Het hielp ook niet dat toen ik met gitaar begon, die riff overal te vinden was om als beginner te leren, iets wat ik altijd geweigerd heb.