Fuck yeah, Deep Purple!
Ik heb deze band pas schandalig laat leren appreciëren, en dat heeft alles te maken met dat ik tot een jaar of 10 geleden enkel Smoke on the Water kende wat ik echt een zeiknummer vond (en vind), maar de live uitvoeringen zijn wel een heel pak beter). Vervolgens leerde ik enkele andere nummers kennen, zoals het schitterende Child in Time natuurlijk en ook Perfect Strangers en Lazy etc... maar de echte openbaring is er gekomen toen ik ze in 2017 live zag op Graspop. Allemaal tegen de 70 jaar oud, een hoop line-up changes met prominente figuren als Blackmore en Lord die gestopt of overleden zijn, maar jongens wat was me dat een feest. Zelden zo onder de indruk geweest van een bende oude knarren, en dat is toevallig één van mijn favoriete pleziertjes in het muziekwezen!
Dus daarom vind ik het ergens een beetje jammer dat je voor deze plaat gegaan bent en niet een meer recente zoals The Infinite Live Recordings, omdat je dan die "They've still got it!"-factor niet hebt, maar natuurlijk is de 1970s performance objectief een pak beter, ook wat betreft de aanwezigheid van voornoemde prominente figuren. Anderzijds wel sowieso de juiste keuze om bij deze band voor een live plaat te gaan. Utred verwoordde het al goed, maar live komt deze band echt wel veel beter tot z'n recht.
Verder, tja, wat moet er nog over deze plaat gezegd worden? Schitterende vocals van een legendarisch zanger die somehow nog steeds in de schaduw van Robert Plant staat terwijl hij minstens evenveel heeft betekent voor de muziek, swingende instrumentale secties waarin elk instrument zijn time in the spotlight krijgt, en je
hoort gewoon dat speelplezier bij de muzikanten. Héérlijk gewoon.
PS: "Generic gitaar-oriented" deed mij heel veel pijn om te lezen,
@NDEFCB .
PPS: Van generic gitaar-oriented gesproken: AC/DC suckt. Die gasten kunnen nu eens echt niets.
.
