Squidward
Redacteur
Wij hebben nooit de discussie ‘willen wij kinderen’ gehad. Kind 1 was onverwacht en in een vrij woelige periode, ik was al 20 weken voor we iets doorhadden. Er is een onderbroken zwangerschap geweest en dan bij de jongste ook wel de conversatie ‘ja of nee’. Ik was behoorlijk van streek bij de onderbreking dus ik kan niet zeggen of de ‘ja’ van mijn man voor de jongste echt uit de grond van zijn hart was.
Tijdens beide zwangerschappen was partner echt niet betrokken. Ging wel mee naar de dokter maar nooit een hand op de buik, nooit ‘hoe voel je je’, voor hem business as usual. Ik was al helemaal alleen (moeder geen interesse, geen vriendenkring) dus dat deed mij wel pijn.
Bij de tweede heb ik hem zelfs betrapt op contact sites en dat ging heel ver (tot ‘ik zie u graag’).
Gisteren keken we Blind Gekocht en dan zie je al die kindjes en leuke, betrokken papa’s en toen zei ik ‘ik blijf het toch jammer vinden dat jij daar niks aan vond’ waarop ik een korte ‘ja, dan mag je toch wel eens bij uzelf gaan kijken’.
Ik heb misschien twee vorige keren in 11 jaar de opmerking gemaakt (niet verwijtend, echt eerder al lachend - beetje zoals je in een film ene een luxe jacht ziet krijgen en je zegt ‘allee waarom doe jij dat niet’) en beide keren dezelfde opmerking. Wat ik dus ervaar als ‘gij hebt die kinderen ingedaan, dat was niet mijn keuze’.
Ik weet dat hij de kinderen graag ziet, maar er blijft altijd een element van ‘ze zijn deel van zijn decor in de *meneer Squid show*’ als dat enigszins logisch klinkt. Ik heb hem nog nooit zelf horen vragen of de kinderen iets nodig hebben. Ik mag het zelf altijd vragen, daar niet van, maar als er extra geld is heeft hij die vraag nog nooit gesteld. Ik denk nochtans dat dit een vrij logische vraag is? Maar hij gaat er gewoon van uit dat mama wel zal voorzien en roepen als het nodig is. Ik mis een beetje spontane interesse.
Ook al weet ik dat echt betrokken op alle vlak papa’s meer iets zijn voor op tv, ik denk soms ‘heb ik u dit nu aangedaan?’ Loop jij nu al 11 jaar rond met ongewilde verplichtingen?
Ik zie meneer Squid graag, ik twijfel alleen aan hoe zeer hij hier ‘echt’ wil zijn.
Er zijn geen antwoorden voor, denk ik, maar ik wou het toch eens uittikken.
Tijdens beide zwangerschappen was partner echt niet betrokken. Ging wel mee naar de dokter maar nooit een hand op de buik, nooit ‘hoe voel je je’, voor hem business as usual. Ik was al helemaal alleen (moeder geen interesse, geen vriendenkring) dus dat deed mij wel pijn.
Bij de tweede heb ik hem zelfs betrapt op contact sites en dat ging heel ver (tot ‘ik zie u graag’).
Gisteren keken we Blind Gekocht en dan zie je al die kindjes en leuke, betrokken papa’s en toen zei ik ‘ik blijf het toch jammer vinden dat jij daar niks aan vond’ waarop ik een korte ‘ja, dan mag je toch wel eens bij uzelf gaan kijken’.
Ik heb misschien twee vorige keren in 11 jaar de opmerking gemaakt (niet verwijtend, echt eerder al lachend - beetje zoals je in een film ene een luxe jacht ziet krijgen en je zegt ‘allee waarom doe jij dat niet’) en beide keren dezelfde opmerking. Wat ik dus ervaar als ‘gij hebt die kinderen ingedaan, dat was niet mijn keuze’.
Ik weet dat hij de kinderen graag ziet, maar er blijft altijd een element van ‘ze zijn deel van zijn decor in de *meneer Squid show*’ als dat enigszins logisch klinkt. Ik heb hem nog nooit zelf horen vragen of de kinderen iets nodig hebben. Ik mag het zelf altijd vragen, daar niet van, maar als er extra geld is heeft hij die vraag nog nooit gesteld. Ik denk nochtans dat dit een vrij logische vraag is? Maar hij gaat er gewoon van uit dat mama wel zal voorzien en roepen als het nodig is. Ik mis een beetje spontane interesse.
Ook al weet ik dat echt betrokken op alle vlak papa’s meer iets zijn voor op tv, ik denk soms ‘heb ik u dit nu aangedaan?’ Loop jij nu al 11 jaar rond met ongewilde verplichtingen?
Ik zie meneer Squid graag, ik twijfel alleen aan hoe zeer hij hier ‘echt’ wil zijn.
Er zijn geen antwoorden voor, denk ik, maar ik wou het toch eens uittikken.
